Morgunblaðið - 20.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 20. apríl 1944

<$x$>m^x$^x$^$xSx$x$^x$><$x$>^x$^>m^x$>^x$^x$>^x$x$>^$x$x$><$x$^x$xSx$><s>
eoi\
s<4
t
!
ónmar:
Eimskipafjelag íslands h.f.
i> <$&§>®&$X§»$<$»$<$*&$<§>Q*$>$»$X$X$^X$»$^®$X&®<&<$4X$X$<$X§X§»$»$»$*$X$»$»$»$X$XS <§>
Cjfe&ilecýt
!
óamar:
Vinnufatagerð íslands.
CjLkL
!
eoilecft óamar!
Þökk fyrir veturinn.
Kjötbúðin Borg.
<4>

QUií
'eSitejt iitmae!
Hf. Hreinn. Hf. Nói. Hf. Sirius.

\t
!
eoiiecýi óumar!
Þökk fyrir veturinn.
Matstofan Hvoll.
Cjtefifecjt
óamar!
!
Þökk fyrir veturinn.
Pallabúð, Hafnarfirði.
Cjfe&ifecýt
óamar!
!
Vjelsmiðjan Klettur h.f.
» Hafnarfirði.
Cjfe&ifecjt
óamar!
!
Þökk fyrir viðskiftin á liðnum árum.
Jóhann G. Sigurðsson.
bóksali, Dalvík.
Cjfe&ifejt
óamar!
!
Samband íslenskra berklasjúklinga.
Um skógræktarmál í Rangárþingi
“, en fegri getur hún orðið
Eftir Ólaf Bergsteins-
son Argilsstöðum
„Fögur er hlíðin
FÁAR bygðir landsins geyma
jafn miklar andstæður í skauti
sínu sem Rangárþing. — Hin
eyðandi öfl elds, storms og
strauma hafa herjað það á
tveimur vígstöðvum. — Græn-
ar lendur og blómleg býli hafa
horfið í sandhafið fyrir eyð-
andi tönn uppblásturs og vik-
urhrönnum Heklu á aðra hlið
en ólgandi Þverá og Markar-
fljóti á hina. En þrátt fyrir
þenna ágang sands, hrauns og
brotstrengs, er hjer ein hin
fegursta útsýn, sem getur á
landi voru. Fagrar og frjósam-
ar bygðir liggja milli straums
og stranda. Þessar ríku and-
stæður grófsku og hrikaleiks,
ljóss og skugga, gróðurs og
eyðingar, hafa orðið skáldum
vorum efni til einhverra feg-
urstu náttúrulýsinga, sem þjóð
in á í bókmentum sínum, svo
sem Gunnarshólma Jónasar og
kvæða Matthíasar, þar sem
minningar fortíðarinnar verða
sem lifandi myndir, er ber við
bjarta tinda og skínandi austur
jökla, eins og þeir geta feg-
urstir orðið tilsýndar frá Odda
og Markarfljótsaurum. — Eitt
eiga þessi fögru ljóð sameigið.
Það er vonin um að framtíðin
beri það í skauti sínu, að hjer-
aðið rísi úr ösku andlegrar og
efnalegrar niðurlægingar.
Hinn huldi verndarkraftur,
sem hlífði Gunnarshólma frá
eyðingu mitt í straumiðu stór-
vatnanna, hefir látið þann
draum skáldanna rætast, að
sandauðnin grói á ný. Sóknin
er hafin, og henni verður von-
Ekki mikið sjúkur
FREGNIR eru altaf að koma
um það öðru hvoru, að Rommel
sje veikur, en jafnframt eru alt-
af að birtast af honum myndir,
þar sem hann er að skoða inn-
rásarvarnir. Þetta er sú nýjasta.
andi haldið áfram. Einn veiga-
mikill þáttur í þeirri sókn verð
ur efling trjáræktar og skóg-
•græðslu í hjeraðinu. — Þegar
Guðbjörg í Múlakoti gróður-
setti fyrstu trjáplönturnar fyr-
ir hálfum fimta tug ára, var
hún að lyfta því Grettistaki,
sem núlifandi kynslóð Rang-
æinga þarf að leggja styrka
hönd á. Þá munu þeir, sem
eftir koma, ekki iáta merkið
niður falla. En þróun skóg-
ræktarmálanna er helst til
hægfara, og þau eru helst til
fá bygðu býlin í Rangárþingi,
og annars staðar á landinu, er
hafa tileinkað sjer ilm bjark-
arinnar og angan reynisins. —
í þessu sambandi vil jeg taka
það fram, að það er trúa mín,
að eftir nokkra áratugi muni
skógræktin haldast í hendur
við tún og garðyrkju og þá
þykja jafn sjálfsögð og önnur
garðyrkjustörf.Og vil jeg beina
því til rjettra aðila, þar sem
endurskoðun jarðræktarlag-
anna stendur nú fyrir dyrum,
hvort ekki sje timabært að taka
upp í þau ákvæði um styrk.
til stuðnings því, að hugmynd-
in um bæjarskóg verði að
veruleika.
Á síðastliðnu hausti var
Skógræktarfjelag Rangæinga
stofnað, og er það tilgangur
þessara fáu lína að vekja á-
huga allra góðra Rangæinga
innan hjeraðs og utan á áform-
um og markmiði fjelagsins, til
þess að hin góða gjöf Magnúsar
Torfasonar, fyrverandi sýslu-
manns Rangæinga, verði svip-
aðrar náttúru og hringurinn
Draupnir, en um þetta virðast
i góðar horfur, og má í því efni
l benda á hinar góðu gjafir Ran-
! æingafjelagsins í Vestmanna-
eyjum og U.M.F. Baldurs.
Góðir Rangæingar og aðrir
íslendingar. Nú nálgast merk
tímamót í sögu þjóðarinnar. —
Væri ekki viðeigandi að minn-
ast þeirra á þann hátt, að á
næsta mannsaldri geti hið
unga ísland flutt úr skjólleysi
skógleysis inn í framtíðarland-
ið, þar sem menmngin mun
vaxa í lundum nýrra skóga. Á
síðustu árum hafa ástæður
þjóðarinnar breyst til batnaðar
efnalega. — Og þó að sú vel-
gengni hafi sínar dökku hlið-
ar, efast jeg ekki um, að nægi-
lega mikill meiri hluti þjóðar-
innar skilur og viðurkennir hin
sönnu orð Einars Benediktsson
ar: að „gullið sjálft veslast og
visnar" og verður einskis virði,
„sje hjartað ei með sem undir
slær“. Því að ef hjarta hins
starfsfúsa og hugsjónaríka at-
orkumanns slær ekki undir at-
hafna- og menningarlífi þjóð-
arinnar, mun hið unga þjóð-
veldi ekki fá uppfylt þær
björtu vonir, sem við það eru
tengdar, og máttur hins dýra
málms gæti þá spunnið fjötra
ómenningar og nautnasýki, svo
að hið gullna gjald, er verða
mátti aflvaki aukinnar menn-
ingar, yrði leiksoppur eyðslunn
ar á furðuströndum hinna
skammsýnu manna. En sjerstak
lega mega þeir, sem vinna að
framgangi skógræktarmálanna,
minnast hinna sígildu orða
Klettaf jallaskáldsins:
Að reikna ekki í árum, en
öldum,
að alheimta ei daglaun
að kvöldum,
með því lengist mannsæfin
mest.
Munum, að ræktun lýðs og
lands er hin besta trygging, er
hið unga þjóðveldi getur haft
fyrir framtíð sinni og mun skóg
ræktin hasla sjer völl á þeim
vettvangi.
Rangæingar, leggjum hönd á
plóginn og hrindum skógrækt í
hjeraðinu áleiðis, og munu þá
hinar ungu hendur framtíðar-
innar bera það mál fram til sig-
urs.
Ólafuí Bergsteinsson,
Árgilsstöðum.
—Grein Jónasar
Sveinsonar
Framhald af bls. 7
hljóðs, er nú ríkir hjá mörg-
um, sem síst skyldi, um framtíð
þjóðarinnar. Þessar raddir telja
alt í ófeni er framundan ligg-
ur. Óbætanleg verðbólga, fá-
tækt, innanlandsstyrjaldir o. s.
frv. Það er mænt í óhreinan
pollinn í hlaðvarpanum, þegar
hafið vítt og glampandi, og
grænar grundir, umvafðar ynd
isleik íslenskrar fegurðar, liggja
fram undan. Það var sagt endur
fyrir löngu í Frakklandi, þegar
ónýtir og skammsýnir menn
rjeðu þar málum:
Frakklandi leiðist. Er ekki
hið sama að ske hjer? Fólkinu
leiðist aðgerðaleysið og heimt-
ar að hinar rjettu hendur sjeu
| lagðar á plóginn, að eitthvað
myndarlegt sje gert.
Við íslendingar tökum,*eins
og aðrir, þá'tt í hinu mikla tafli
lífsins. Við getum líka nefnt
það lífsbaráttu. Sá, sem við leik
um við, leikur ávalt rjett, og
hefir engin brögð í tafli. En
við vitum líka, að ávalt er tekið
eftir, ef okkur verður það á að
ieika af okkur, og ekki minsta
tillit tekið til þess, þó við leik-
um skökkum leik. Sá, sém held-
ur vel á leik sínum, uppsker
eftir því, en hinn, er illa leikur,
verður mátaður, kalt og misk-
unarlaust.
Er ekki rjett, íslendingar, að
við reynum að tefla taflið okk-
ar vel, og vinna það í rrútíð og
framtíð.