Morgunblaðið - 26.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 26. apríl 1944.

hugasemd? Hvað, sem þjer
hafið að segja
Lögreglustjórinn ypti öxlum.
„Já, þjer getið fengið mynd,
ef þjer viljið. En jeg hefi engu
að bæta við það, sem jeg sagði
í gær. En ef til vill, þegar jeg
hefi athugað káetuna ....“.
„Þetta leyndardómsfulla
vitni“, sagði Barney. Hann
horfði ekki á Beecher, heldur
á myndavjel sína. „Þessi, sem
sver, að enginn hafi yfirgefið
íbúð Stellu rjett eftir að skotin
heyrðust. Það var hepni fyrir
ykkur að ná í hann“.
„Nei, ekki hepni, Gantt“,
sagði Beecher og brosti við
myndavjelinni, „heldur árang-
ur af miklu erfiði og skipu-
lögðu starfi. Við yfirheyrðum
alla í nágrcnninu".
„Hver er það?“
Bros Beeche s stífnaði.
„Jeg get ekki gefið upp nafn
hans strax. Við höfum lofað
honum verndun“.
„Verndun?“ Barney starði á
hann. „Fyrir hverju?“
Bros Beechers breyttist í
glott.
„Fyrir piltum eins og þjer,
sem eru forvitnari en hólt er
fyrir þá“.
Andartak störðu þeir hvor á
annan. Barney kipraði saman
augun, svo að þau urðu eins og
blá strik.
„Þjer sleppið ekki svona auð-
veldlega, ekki þegar vitnið er
svona mikilvægt", sagði hann.
Beecher yppti kæruleysislega
öxlum.
„Þjer um það“ sagði hann,
og sneri sjer að hinum. „Komið
þið piltar“.
XXI. Kapítuli.
Þegar þeir Magruder og
Barney komu niður á blað litlu
síðar, rákust þeir á gamlan, grá-
hærðan náunga í ótrúlega ó-
hreinum jakka, sem stóð í bið-
stofunni og þrætti við skrif-
stofudrenginn.
Hjarta Barney tók aukahopp,
þegar hann kom auga á þennan
gamla mann, en við nánari at-
hugun sá hann, að jakki hans
var grár en ekki brúnn, og nef
hans var langt og hvasst og
beygði engan veginn til vinstri.
„Hvað vilt þú?“ spurði Barn-
ey.
„Það er eitthvað með pen-
inga“, sagði skrifstofudrengur-
inn. „Eg sagði honum að fara
til...“
„0-hó!“ sagði Barney. , ,Er
það um verðlaunin, sem lög-
reglan veitir í Vaughan-mál-
inu?“
„Eg fer ekki til lögreglunn-
ar!“ sagði sá gamli. „Alls ekki.
Eg las um það í blaði yðar“.
„Það er rjett“, sagði Barney.
„Komdu hjerna inn, og segðu
mjer betur frá því.“
Gamli maðurinn hikaði, en
fór síðan á eftir Barney inn á
skrifstofu hans.
„Fæ eg peningana?“ sagði
hann. „Þú verður að sjá um það.
Eg fer ekki til lögreglunnar.“
Barney athugaði hann hugs-
andi.
„Ef þú ert ekki með neina
klæki, skal eg sjá um, að þú
fáir peningana“, sagði hann, og
tók fimm dollara seðil upp úr
vasa sínum, og lagði á borðið.
Gamli maðurinn settist niður
og horfði með græðgi á seðilinn,
sem lá á borðinu.
„Lýsingin passar ekki við
þig“, sagði Barney.
„Nei, það var ekki eg. Þá
hefði eg nú ekki þorað að koma
hkigað. Eg kæri mig ekki um,
að flækjast inn í morðmál“.
„En þú veist hvar hann er?
Maðurinn sem svaf í anddyri
á húsi einu í Bank Street nótt-
ina 18. des.?“
„Eg veit ekkert um það. En
eg veit um gamlan mann, grá-
hærðan með blá augu og brot-
ið nef. Hann er alltaf að lesa
blöðin, þann hluta þeirra, sem
segir frá morðinu“.
Barney kinkaði kolli og Ijet
ekki bera á vaxandi ákafa sín-
um.
„Jú, það stendur heima. Hvar
er hann?“
„Rólegur, rólegur!" Sá gamli
leit lymskulega af Barney á
Magruder, sem hafði setið í
einu horninu og pikkað á rit-
vjel, þegar þeir komu inn, en
var nú hættur því, og fylgdist
af áhuga með samtalinu.' „Eg
veit það ekki, skilurðu það? Og
þú þekkir mig ekki. Eg fer ekki
fet, fyrr en eg fæ peningana".
Barney starði dálitla stund á
hann, síðan yppti hann öxlum.
„Jæja þá. Farðu og náðu í
50 dollara hjá Sweeny, Mac“,
sagði hann. „Við verðum að
treysta honum. En þú kem-
ur með okkur, kai'linn.
Og ef þú, ert að leika á okkur,
tökum vicf peningana aftur með
rentum“.
Þegar sá gamli hafði einu
sinni fengið peningana varð
hann eins og smjer. Hann fylgdi
þeim fúslega inn í bifreiðina
sem Magruder hafði náð í, og
gaf þeim upp heimilisfang sitt
. Hester Street. Við dyr leigu-
hússins í Hester Street bað
Barney bifreiðastjórann að bíða
og síðán fylgdu þeir gamla
manninum inn í húsið og upp
á loft. Óþefurinn á svefnloft-
inu var svo mikill, að hann ætl
aði hreint að kæfa þá, þegar
þeir komu í dyrnar og myrkrið
var svo mikið, að þeir sáu ekki
handaskil. Leiðsögumaður
þeirra gekk að einu rúminu.
„Hjerna er hann“, sagði
hann.
í rúminu lá mannvera, í
brúnum jakka og dró andann
með erfiðismunum.
Barney gekk nær og beygði
sig yfir manninn.
„Hann er veikur“, sagði hann
„Já, svona hefir hann verið
síðan í gær“, svaraði sá gamli.
Augu Barneys vöndust nú
myrkrinu, svo að hann gat at-
hugað manninn. Augun voru
lokuð en það var ekki um að
villast, nefið var brotið og jakk-
inn brúnn.
„Þetta er maðurinn“, sagði
hann. „Sennilega er hann með
lungnabólgu. Farðu og náðu í
sjúkrabíl, Mac. Drottinn minn
dýri! Það væri laglegt ef hann
sálaðist hjerna í höndunum á
okkur“.
Magruder hvarf út um dyrn-
ar, en í hans stað birtist þar
kvenmannsvera í óhreinum grá
um kjól.
„Hvað viljið þið?“ spurði hún
skrækróma. „Er þetta lögregl-
an?“
„Nei“, svaraði Barney. „En
þessi maður er veikur, og við
ætlum að flytja hann á sjúkra-
hús“.
„Nei, eg held nú ekki“, sagði
konan. „Hann skuldar mjer
tveggja daga húsaleigu, og fer
ekki fet, fyrr en hann hefir
borgað hana“.
„Þá situr þú uppi með likið,
frú mín góð“, sagði Barney.
,,H\fað skuldar hann mikið?“
Hún horfði á hann, og nefndi
upphæð.
„Og deilt í með tíu“, sagði
Barney glaðlega. „En eg skal
gefa þjer einn dollar ef þú hypj
ar þig út og heldur þjeí saman“.
Nú heyrðist í sjúkravagnin-
um fyrir utan og þrír hvítklædd
ir menn komu í ljós með sjúkra
börur. _ »
Einn þeirra rannsakaði gamla
manninn í flýti, og sagði, að
hann væri með lungnabólgu.
Barney rjetti þeim nafn-
spjaldið sitt.
„Setjið hann í einkaherbergi
og sjáið um að honum verði
vel hjúkrað. Blað mitt sjer um
reikninginn. Hvað.verður langt
þangað til hægt er að tala við
hann?“
„Hann verður ef til vill dauð
ur, þegar við komum með hann
á sjúkrahúsið“, sagði ungi mað
urinn glaðlega. „En ef hann lif-
ir af næstu þrjá daga, verður
sennilega hægt að tala við hann,
að viku liðinni.“
„Það er ágætt“, sagði Barney.
Hann tók upp myndavjel og
smelti af mynd af gamla mann-
inum. Síðan var hann lagður á
sjúkrabörúrnar og borinn út í
bílinn.
Dyravörðurinn í Bank Street
þekkti strax myndina, sem Bar-
ney sýndi honum. Jú, hann
sagði að þetta væri sami mað-
urinn, sem hann hefði hent út
úr anddyrinu kl. 6 um morgun-
inn þ. 19. des.
Barney þakkaði honum fyr-
ir og kvaddi.
'SjsruswiÉ.
>•
Tryggur og Otryggur
Ævintýr eítir Jörgen Moe.
2.
„Já, en jeg gaf þjer úr mínum mal, meðan jeg átti nokk-
uð í honum“, sagði Tryggur.
„Já, fyrst þú ert svo mikill þorskur að láta aðra jeta
upp fyrir þjer matinn, þá kemur það niður á þjer“, sagði
Ótryggur. „Nú geturðu setið og horft á mig jeta“.
„Æ, já, Ótryggur heitir þú og ótryggur hefir þú líka allt
af verið“, sagði bróðir hans.
Þegar Ótryggur heyrði þetta, varð hann ofsareiður,
rjeðist á bróður sinn og barði hann svo mikið högg, að
hann misti sjónina. Þegar Ótryggur sá, að bróðir hans var
orðinn blindur, sagði hann: „Nú geturðu sjeð hvort menn
eru tryggir eða ótryggir, blindinginn þinn“. Og með það
yfirgaf Ótryggur bróður sinn.
Tryggur veslingurinn þreyfaði sig nú áfram í dimmum
skóginum, blindur og einmana var hann og vissi ekkert
hvað hann átti af sjer að gera. En svo rakst hann á stórt
og svert linditrje, og hugsaði sjer, að upp í þa5 skyldi
hann klifra, svo hann yrði ekki að bráð villidýrum um
nóttina. Þegar fuglarnir fara að syngja aftur, þá er kom-
inn nýr dagur, hugsaði Tryggur og ljet svo fara eins vel
um sig í greinum trjesins og hann gat.
Þegar hann hafði setið þar góða stund, heyrði hann
einhvern þys hjá trjenu og það komu fléiri og fleiri þang-
að, og hann heyrði að það var heilsast og talast við, og á
því heyrði hann að þar voru komnir birnir og úifar, refir
og hjerar og fleiri dýr cg ætluðu að halda þar Jónsmessu-
veitslu sína. Dýrin tóku nú að jeta og leika sjer, og þegar
það var búið, fóru þau að tala saman.
Svo sagði refurinn: „Eigum við ekki að segja smásögu
h-ver okkar, okkur til skemtunar, meðan við sitj.um
hjerna?“
Jú, það fanst hinum þjóðráð, það gæti verið gaman,
fanst þeim, og svo byrjaði björninn að segja frá, því hann
var sá fremsti: „Konungurinn í þessu landi er svo slæmur
í augunum, að hann er því nær orðinn blindur, en ef hann
færi upp í þetta linditrje að morgni dags og laugaði í sjer
augun í dögginni á blöðunum, þá myndi hann fá full-
komna sjón aftur“.
„Já“, sagði rilfurinn. „Konungurinn á líka heyrnar-
lausa dóttur, en ef hann vissi það, sem jeg veit, þá myndi
hann fljótt geta læknað hana. í fyrra', þegar hún var til
altarist, þá misti hún oblátuna, og stór padda kom og
gleypi hana, en ef tekin væri fjöl úr kirkjugólfinu, þá
myndi paddan finnast, og oblátan er enn í hálsinum á
henni. Ef hún væri tekin þaðan og' gefin konungsdóttur,
þá myndi hún fá jafngóða heyrn aftur“.
„Já, já“, sagði refurinn, „ef konungurinn vissi það sem
jeg veit, myndi hann ekki vera í eins miklum vandræðum
og hann er með vatn í höllinni sinni, því undir stórum
Kennarinn gekk niður skóla-
götuna og sá tvo nemendurna
vera að slást upp á líf og dauða.
Hann flýtti sjer til þeirra, þreif
í kragan á öðrum þeirra og
sagði:
„Um-hvað eruð þið að slást?“
„Við vorum að slást um yður,
herra kennari,“ sagði sá, sem
fyrir takinu varð, „hann Pjet-
ur sagði að það væri ekki jafn-
mikið vit í kollinum á yður og
í hænuhaus, en eg sagði að það
væri.“
★
Drengur kemur hlaupandi
inn í búð.
„Viljið þjer að eg passi búð-
ina meðan þjer skjótist burt?“
spyr hann kaupmanninn.
„Skjótast burt, mjer hefir
alls ekki komið til hugar að
skjótast neitt burt“, svarðaði
kaupmaður.
„Jú, það verðið þjer að gera,“
svaraði snáði, „því að konan
yðar datt í sjóinn út af hafnar-
garðinum, í þessu“.
★
Konan vaknar um miðja nótt
og heyrir eitthvað þrusk í borð
stofunni. Hún bregður sjer þang
að á náttkjólnum og sjer mann-
inn sinn nýkominn heim sitja
flötum beinum á gólfinu með
útþanda regnhlíf yfir sjer.
„Ertu genginn af göflunum,
Guðmundur?11 hrópar hún. —
„Hversvegna situr þú svona
með útþanda regnhlíf yfir þjer?
„Jeg býst við dembu“, var
svarið.
★
Presturinn (við gamla konu):
— Hvernig haldið þjer nú, að
fólkinu hafi líkað prjedikunin
hjá mjer í dag?
— Það kinkuðu að minnsta
kosti allir kolli og hneigðu hðf-
uðin alveg oná bringu.
★
Hann: — Þegar jeg giftist
þjer, hjelt jeg, að þú værir
engill.
Hún: ■— Þar er þér r-étt lýst.
Þú hélst, að jeg gæti flöktað
um klæðlaus og hattlaus.
★
Eiginmaðurinn (kemur heim
um miðja nótt): — Geturðu
ekki getið þjer til, hvar jeg
hefi verið?
Konan: — Jú, en byrjaðu á
einni af þessum sögum þínum.
★
Vinstúlkur tala saman.
— Eg sagði honum, að eg
vildi ekki sjá hann framar.
— Hvað gerði hann þá?
■ Hann slökti Ijósið.