Morgunblaðið - 28.04.1944, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 28. apríl 1944.
hans sje að mestu sönn. En þó
er eitthvað bogið við hana.
Hann þurfti að ná tali af Vaug-
han, en ekki vegna þeirrar á-
stæðu, sem hann gaf. Hann er
á einhvern hátt flæktur í mál
þetta. Hann hlýtur að vera það,
því að hann er hræddur við
eitthvað“.
„Haldið þjer að hann hafi
sjálfur skotið Vaughan?“
spurði Nancy. „Hann hafði gæt
ur á húsinu, og hefði getað elt
Vaughan þegar hann kom út.
Hann hefði meira að segja get-
að skotið hann frá glugganum".
Barney hristi liöfuðið.
„En hvað hefir hann þá gert
af líkinu? Ekki gat hann skilið
það eftir á göíunni“.
„Svo getur verið, að hann
hafi fengið Vaughan til þess
að koma heim til sín“, sagði
Nancy.
„Já“, svaraði Barney. „Mjer
hefir dottið það í hug. Það gæti
verið ástæðan fyrir því, að hann
skildi eftir þessa fimm-mínútna
eyðu í sögu sinni. Hann var
hræddur við að ioka henni alveg,
þar eð skeð gæti, að einhver
hefði sjeð Vaughan yfirgefa í-
búðina, og þannig sannað að
hann væri lygari. Eða — þeg-
ar hann sagði sögu sína, gat
hann ekki vitað um allar þær
líkur, sem nú hafa komið gegn
Stellu. Hann reiknaði með að
hún mundi halda því fram, að
Vaughan hefði yfirgefið íbúð
sína á þessum tíma, sem hún og
gerði. Auðvitað! Ef hann vissi að
Vaughan yfirgaf íbúðina rjett
eftir að skotin heyrðust, varð
hann að gefa honum möguleika
á að yfirgefa húsið, hversu mikið
svo sem hann vildi koma grun
á Stellu, eða eiga á hættu elja,
að sögu hans yrði ekki trúað. Nú
er spurningin aðeins, hversu mik
ið orð hennar mega sín gegn
þeim mikla ósennileika, að Vaug
han hefði einmitt yfirgefið hús-
ið á þeim fimm mínútum af öllu
kvöldinu, sem hússins var ekki
gætt“.
„En jeg hjelt, að lögreglan
hefði fundio vitni, að því, að
Vaughan hefði ekki yfirgefið
húsið allt kvöldið?“
Barney yppti öxlum.
„Þjer trúið því ekki?“ spurði
Nancy.
„Nei, jeg er viss um, að það
er eitthvað bogið við það“, sagði
Barney.
Nú stóð Naney á fætur og fór
fram i vinnuherbergið. Að stund
arkorni liðnu kom hún aftur, og
lagði óhreint umslag á borðið
fyrir framan Barney.
„Jeg veit ekki hvað þetta er“,
sagði hún. „Eg hefi ekki opnað
það. Jeg hefi ekki hugsað um
það frá því að jeg gekk frá því
uppi í hillu og þar til þjer
spurðuð mig, hvort vasinn hefði
haft falskan botn. Þetta var í
m
lampanum, og hefði aldrei fund-
ist, ef Jennie hefði ekki brotið
hann. Haldið þjer að hað sje
vegna þessa brjefs, sem hann
kom hingað þetta kvöld?“
Barney svaraði ekki. Framan
á umslagið var skrifað „Rexford
Johnson“ með klunnalegri hönd.
Brjefið hafði verið opnað, en
lokað aftur með rauðu lakki.
Barney tók pappírshníf, sem
lá þar á borðinu, og lyfti inn- J
siglinu varlega.
Þegar hann hafði lokið við að
lesa innihald brjefsins, sat hann
lengi hreyfingarlaus og starði
fram fyrir sig. Loks sagði hann:,
„Hann þorði ekki að skilja það
eftir heima hjá sjer, af hræðslu
við að lögreglan myndi gera hús
rannsókn. Hann vildi ekki bera
það á sjer af sömu ástæðu. Það
var of seint að koma því í ör- j
yggisgeymslu. Þess vegna kom
hann með það hingað. Ef lamp-
inn hefði ekki brotnað .... “
Hann rjetti Nancy brjefið.
„Lesið það“, sagði hann.
Þegar hún hafði lokið lestrin-
um horfði hún á Barney. Hún
var náföl í andliti.
„Það er ómögulegt. Þetta get-
ur ekki verið satt! Það getur
enginn skrifað svona brjef“,
sagði hún.
„Nei, enginn nema bjáni“.
Hún starði á þetta ótrúlega
brjef:
Kæri Johnson.
Jeg sendi yður hjer með eitt
hundrað í þúsund dollara seðlum
eins og við komum okkur sam-
an um. Ef yður hepnast, mun jeg
greiða yður 50 þúsund. En jeg
verð að fá sönnun fyrir því, að
yður hafi hepnast það. Og um
leið verðið þjer að afhenda mjer
brjef þétta.
Thomas Masson.
„Hvernig getur staðið á því,
að Masson er svona vitlaus?"
spurði Nancy.
„Aðstaða Johnson var þannig,
að hann gat skipað Masson fyrir.
Getur verið að það hafi verið
hann, sem vildi fá það skriflegt.
Ef til vill hefir hann haldið að
Masson hefði í'huga að svíkja
sig. En jeg hygg, að Masson
hefði aldrei getað það. Og jeg
efast um að Johnson hefði nokk-
urn tíma skilað þessu brjefi aft-
ur. Hann hefir engar vissar tekj-
ur. Fyrir nokkrum árum var
hann aðeins fátækur skrifstofu-
maður. En nú lifir hann mjög
þægilegu lífi, og bregður sjer til
Florida, þegar honum sýnist.
Eftir því, sem jeg veit best, hef-
ir hann ekki erft neitt. Það er
skrítið ....“.
Nancy kinkaði kolli, annars
hugar.
„Hann hefir varla getað haft
mikla von um að sjer tækist að
múta Vaughan. Og þá hefði hann
þurft að borga Vaughan alla
peningana.
Hún horfði á Barney, og aug-
un voru glampahdi.
„Þannig er það, haldið þjer
það ekki? Hann taldi Frank á
að koma inn í ibúð sína, og drap
hann síðan, til þess að ná brjef-
inu?“
„Ef til vill“, svaraði Barney.
Hann var dálítið skjálfhentur,
þegar hann stakk brjefinu í vasa
sinn“. Það gæti verið þannig. En
cinhvern veginn er erfitt að
hugsa sjer Johnson, sem morð-
ingja. En það er altaf erfitt að
hugsa sjer einhvern, sem maður
þekkir, í því hlutverki. Og fyrir
hundrað þúsund dollara ......“.
„Johnson er eigingjarn. Og
hann elskar þægindi eins og kött
ur rjóma“, sagði Nancy.
„Já“, svaraði Barney. „Það er
einmitt það, sem jeg var að
hugsa um“.
23. KAPÍTULI.
Hilda Masson stóð fyrir utan
gamla Masson húsið, og hringdi
dyrabjöllunni. Þjónninn, sem
kom til dyra, sagði henni, að
Thomas væri ekki heima. Hún
hlustaði varla á hann, en skund-
aði framhjá honum upp á loft,
því að hún vissi að Tom myndi
vera þar.
Thomas Masson sat fyrir framan
arininn í dagstofunni. Með
morgunpóstinum hafði hann
fengið brjef, sem hafði hreint og
beint gert hann Veikan. í hvert
sinn, sem honum datt það í hug,
kom yfir hann ógurlegur
skjálfti. Hann hafði haldið erf-
iðleika sína á enda, en nú sá
hann, að þeir voru rjett að byrja.
Verri gest, en Hildu Masson
gat hann ekki fengið. Þegar
hann kom auga á hana í dyrun-
um, rak hann upp hljóð, sem
minnti á andlátsstunu frosks, og
hnje aftur á bak í sæti sínu.
„Jeg er hvorki draugur eða
draumavera", sagði Hilda kulda-
lega. „Nei, nei, jeg sje það góða
mín“, stamaði Tom.
„Nú, þá gætirðu eins vel boð-
ið mjer sæti“, sagði Hilda.
„Já, auðvitað. Gjörðu svo vel,
kæra Hilda mín“. Hann átti
erfitt með að stynja orðunum
upp. „Það er lagnt síðan við höf-
um sjest“.
„Já, mjög. Lögfræðingar okk-
ar hafa tekið af okkur ómakið“.
„Nú, nú, þú getur ekki ásakað
mig fyrir það, góða mín. Það var
aðeins skylda mín, að sjá um, að
óskir Sophíu frænku yrðu upp-
fylltar", sagði Tom.
„Thomas .... “ Dálitla stund
virtist, sem tilfinningarnar ætl-
uðu að bera hana ofurliði. „Nei,
við tölum ekki um það. Jeg læt
dómstólana skera úr því. Jeg
kom hingað til þess að ná í
brjefið".
Hann byrjaði að skjálfa.
avmilc
*
Tryggur og Otryggur
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
4.
fór. Svo vildi þannig til, að einn góðan veðurdag voru
þeir á gangi saman úti í garðinum, og þá sagði kóngur:
„Ekkert skil jeg í því, að það'er ekki einn einasti mað-
ur í öllu landinu, sem kostar eins mikið til garðsins síns
eins og jeg, og þó er áreiðanlega enginn garður í ríkinu,
sem sprettur eins illa í. Jeg get ekki fengið nokkurn
mulning af einu einasta trje“.
„Rjett er það“, sagði Tryggur. „En ef jeg bara fæ það,
sem liggur þrisvar umhverfis garðinn, þegar jeg er bú-
inn að láta grafa það upp, þá skal spretta nóg af öllu í
garðinu“.
Já, þetta vildi kóngur gjarna. Tryggur fekk menn til
verksins, og svo grófu þeir og grófu og náðu að lokum
upp allri keðjunni. Var þá Tryggur orðinn vellríkur mað-
ur, jafnvel ríkari en konungur, en konungurinn var harð-
i ánægður, því nú spratt í garðinum, bæði mikið og vel, svo
1 greinarnar svignuðu niður að jörð undan ávöxtunum,
bæði eplum og perum, svo góðum, að enginn hafði bragð-
að aðra eins ávexti.
Svo var það einn daginn, að konungur og’ Tryggur voru
á gangi saman úti við, og mætti konungsdóttir þeim þá.
Við það að sjá dóttur sína varð konungur mjög sorg-
mæddur.
„Finst þjer ekki sorglegt að svona falleg konungsdóttir,
eins og jeg á, skuli vera bæði mállaus og heyrnarlaus?“
sagði konungurinn við Trygg.
„Jú, en til eru ráð við því“, sagði hann.
Þegar konungur heyrði það, varð hann svo glaður, að
hann lofaði Trygg dóttur sinni og hálfu ríkinu, ef hann
gæti bætt henni mein hennar aftur.
Tryggur fjekk tvo menn með sjer í kirkju og tóku þeir
þar upp eina fjöl, fundu pödduna og tóku úr henni oblát-
una. Var hún svo gefin konungsdóttur og um leið varð
hún eins og annað fólk, fjekk bæði heyrn og mál aftur.
Nú átti Tryggur að fá konungsdóttur fyrir konu, og var
boðið til brúðkaups, því það átti að halda mikla og veglega
veitslu.
Og meðan veitslan stóð sem hæst, kom betlari nokkur
og bað um matarbita. Hann var í vesælum fataræflum
og allir aumkuðust yfir honum. En Ti’yggur þekti strax
að þar var kominn Ótryggur bróðir hans.
„Þekkir þú mig aftur?“ spurði Tryggur.
„Æ, hvar ætti jeg að hafa sjeð svona fínan herra?“
spurði Ótryggur. _
TaöhtyMráia.
Loftur Bjarnason, pípulagn-
ingameistari hefir sent „Með
morgunkaffinu" brjef, þar sem
segir-m. a.:
,,A sumardaginn fyrsta, 20.
apríl s. 1., las jeg í Morgunblað-
inu gamlar veðurspár (í dálk-
unum með Morgunkaffinu), en
af því að jeg hefi aldrei áður
heyrt eða sjeð vísuna um Góu
eins og hún er þar prentuð,
langar mig til þess að skrifa
hana hjer upp eins og jeg lærði
hana í æsku. Annars lærði jeg
vísuna á tvo vegu jafnsnemma,
og skal jeg ekki um það dæma,
hvor þeirra er frumburður, eða
hvort þær erti orðrjettar. Vís-
urnar eru þannig eins og jeg
lærði þær og hefi jeg heyrt
marga fara með þær síðan ó-
breyttar:
1. Ef hún Góa öll er góð,
að þvf hyggi mengi,
þá mun Harpa, hennar Ijóð,
herða mjóa strengi.
2. Ef hún Góa öll er góð,
öldin má það muna,
þá mun Harpa hennar jóð,
herða veðráttuna.
Síðan hefi jeg heyrt þriðja
tilbrigðið, sem er svona:
Ef hún Góa öll er góð,
og ekki snjóar lengi,
þá mun Harpa, hennar jóð,
herða mjóa strengi.
Svo læt jeg fræðimennina
dæma um, hver þessara þriggja
muni vera frumkveðin“.
★
Læknirinn: Þjer þurfið ekki
annað en taka eina matskeið af
þessu lyfi á eftir hverri mál-
tíð, þá mun yður batna strax.
Flakkarinn: Já, það er nú
gott og blessað, en hvar á jeg
að fá máltíðina?
★
Maður er að hugga lítinn
dreng, sem dottið hefir og
meitt sig.
„Vertu ekki að gráta, dreng-
ur minn, þetta er batnað á
morgun“.
„Já, en þá skæli jeg ekki á
morgun“, svaraði drengurinn.
★ /
Skuldunautur segir við inn-
heimtumanninn:
„Þetta er ljóta atvifínan sem
þjer hafið. Þjer eruð án efa
mjög illa liðnir?“
Innheimtumaðurinn:— „Nei,
þvert á móti — allir biðja mig
að koma til sín aftur“.
★
Tvær vinstúlkur sátu að te-
drykkju.,
•— Nú hefi jeg tekið honum
Sigurði, sagði önnur.
— Hamingjan góða, segirðu
satt?, hrópaði hin.
— Já, hann sagði að jeg væri
sú fegursta og gáfaðasta stúlkð,
sem hann hefir nokkru sinni
hitt.
— Ekkert skil jeg í þjer, að
ætla að giftast þeim manni,
sem byrjar á því að ljúga að
þjer.
*
Hann: — Um hvað ertu að
hugsa, Soffía?
Hún: — Æ, það var óttalega
ómerkilegt.
Hann: — Jeg hjelt að þú
værir að hugsa um mig.
Hún: — Jú, þú átt kollgát-
una.