Morgunblaðið - 29.04.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 29. ap/.íl 1944.
„Hvað er að þjer“? spurði
Hilda. „Ertu kvefaður?"
„Já-já, líklega. Jeg hefi verið
veikur í allan dag. Bi'jefið?
Hvaða brjef?“
„Brjefið, sem Sophia frænka
skrifaði mjer daginn sem hún
dó“, svaraði Hilda.
„Þú veist ósköp vel, að jeg
hefi það ekki. Það var í vasa
Frank Vaughans þegar hann
„Þegar hann var drepinn“,
tók'Hilda kuldalega fram í fyrir
honum. Ástand Thomasar er í
rauninni aumkvunarvert, hugs-
aði Hilda með" sjer, þegar hún
virti hann fyrir sjer, ef hún hefði
verið í því skapi að aumkva
hann. Hanrr var blá-hvítur í
framan. Ef til vill væri hann
með sama hjartasjúkdóminn, og
Sophía frænka. Það væri svo
sem ekki það versta. Sem nán-
asti ættingi ....
„Drepinn?“ Það var varla
meira en hvísl. „Var hann drep
inn? Hefir líkið fundist?“
„Ekki eftir því, sem jeg best
veit. En vitanlega var hann
drepinn. Hann hafði fengið
geysihá ómakslaun, ef hann
hefði unnið mál mítt — og
hann hefði áreiðanlega unnið
það — en ekkert, hefði hann
tapað því“.
„Ef til vill“. — Masson greip
utan um stólarmana. — Ef til
vill hefir hann látið múta sjer
til þess að selja".
Hilda hló kuldalega. ,
„Gerði hann það?“
„Hvað áttu við? Hvernig
ætti jeg að vita það? Auðvitað
veit jeg ekkert um það“.
„Hafi hann selt, hefir hann
ekki selt neinum öðrum en
þjer.. Þú ert eini maðurinn,
sem gæti haft nokkurn áhuga
á því að kaupa“, svaraði Hilda.
„Nei, nei, auðvitað seldi
hann ekki. Það er alveg rjett
hjá þjer, góða mín“.
„Ef hann hefir ekki selt“,
sagði Hilda þurrlega, „hlýtur
hann að hafa verið myrtur. Og
jeg vil fá brjefið“.
„Jeg hefi það ekki“. Röddin
varð biðjandi. „Jeg segi þjer
alveg satt, jeg hefi það ekki“.
„Jeg hefi engan áhuga á
gjörðum þínum, Thomas", sagði
Hilda rólega. „Ef þú vilt ganga
um og myrða fólk, eða láta
myrða þá fyrir þig ....“.
„Ó, guð minn góður!“
þá kemur mjer það ekkert
við. Ef þú vilt láta mig fá brjef-
ið, get jeg sagt, að jeg hafi feng-
ið það nafnlaust í póstinum, og
jeg segi engum sannleikann".
' „ Jeg hefi það ekki ....“.
„En ef þú heldur áfram að
neita, á jeg ekki annars úrkosta,
en fara til lögreglunnar, og á-
kæra þig fvrir að hafa haft hönd
í bagga með hvarfi Vaughans“.
„Jeg sver, að jeg hefi ekki
brjefið, Hilda. Jeg hefi ekkert
sjeð af þvi, nema afritið, sem þú
sendir mjer. Jeg get ekki gert að
því, þótt þú trúir mjer ekki, en
þetta er satt“.
Þau horfðust í augu dálitla
stund. Fyrirlitningarbros ljek
um varir Hildu. ,
„Það liggur við, að jeg trúi
þjer. Þú ert of hræddur til þess
að geta logið“.
Hún stóð upp og gekk út að
glugganum og horfði dálitla
stund út á götuna. Það hefði hún
ekki átt að gera, því að á meðan
fjekk frændi hennar tækifæri til
þess að ná sjer aftur. Þegar hún
snjeri sjer við aftur, brosti hún
lítið eitt.
„Þótt jeg táki þessa staðhæf-
ingu þína trúanlega, Thomas,
mun enginn annar trúa því. Og
jeg ætla að segja lögreglunni frá
gruni mínum, ef þú ekki lætur
mig fá minn hluta af arfinum“.
Thomas hló, skrítnum, þurrum
hlátri.
„Vertu ekki að gera þig hlægi-
lega“, sagði hann. „Þú gleymir
þeirri staðreynd, að iögreglan
hefir mjög sterkar sannanir gegn
Stellu Vaughan. Þeir halda — og
"þeir hafa án efa rjétt fyrir sjer
- að hún hafi drepið Frank
Vaughan. Ef því er þannig farið,
hefir brjef þitt verið eyðilagt á-
samt fötum hans og öðru, sem
honum tilheyrði. Þú varst ó-
heppin þar — og þó, ef til vill
heppin. Ef lögfræðingur minn
hefði getað sannað, og það hefði
hann áreiðanlega getað —. að
brjef þetta væri uppspuni einn,
hefðir þú verið sett 1 fangelsi
fyrir fölsun — eða jafnvel glæp-
samlegt samsæri“.
Hilda skalf af reiði.
„Þú veist vel, að brjefið var
ekki uppspuni, og alt, sem í því
stóð, var satt“.
En Thomas Masson brosti að-
eins.
„Kæra Hilda mín, það er eng-
um efa bundið, að Sophía
frænka dó eðlilegum dauðdaga.
Þú ættir, held jeg, að leita ráða
hjá lögfræðing áður en þú ferð
til lögreglunnf>r“.
„Þakka þjer fyrir, en jeg þarf
engar ráðleggingar frá þjer“.
★
Þegar Hilda kom heim til sín,
beið Ted Lassiter þar eftir henni.
Þegar hann sá hana, spurði hann
strax: „Hvað er að?“
„Jeg var rjett að koma frá því
að heimsækja Tom frænda“.
Hún tók af sjer hattinn og
hanskana og fleygði á borðið.
„Náðu mjer í eitthvað að
drekka, í guðs bænum. Nú er
öllu lokið fyrir mjer!“
Ted horfði á þreytulegt and-
lit hennar dálitla stund. Síðan
gekk hann að skenkiborðinu úti
í horninu, helti viský í glas og
færði henni. Hún hvolfdi í sig
úr glasinu. Síðan sagði hún: „Jeg
ætla ekki að giftast þjer, hversu
hrærð sem jeg er af tilboði þínu
um að gera mig að heiðarlegum
kvenmanni nú, þegar jeg á ekki
túskilding“.
„Heldur þú að jeg sje einhver
bjáni?“
„Nei, jeg veit vel að þú ert það
ekki, þessvegna skil jeg ekki
„Jeg er vitlaus í þjer. Þú
veist það“.
„Þú myndir vera vitlaus í
hvaða kvenmanni sem væri, ef
hún aðeins væri klædd á rjettan
hátt og sæist á rjettum stöðum".
„Ef til vill. En það vill nú svo
til, að það ert þú, og engin önn-
ur. En jeg er ekki svo vitlaus,
að jeg vilji giftast þjer með þær
tekjur, sem jeg hefi. Þú ert vön
miklu“.
„Þú ert hreinskilinn", svaraði
Hilda.
„Já, því ekki það? Þú myndir
ekki trúa mjer, þótt jeg reyndi
annað“.
„Nei, sennilega ekki“.
„En myndirðu giftast mjer,
Hilda, ef jeg segði þjer, hvern-
ig þú gætir sigrað Thomas Mas-
son?“
Hún starði á hann.
„Um hvað ertu að tala?“ '
„Jeg spurði þig spurningar“.
„Ó! Já! Auðvitað myndi jeg
giftast þjer. Jeg myndi giftast
sjálfum fjandanum, ef hann
segði mjer það“.
Ted glotti.
„Þú ert óspör á blótsyr.ðin“,
sagði hann.
„Jeg held að þú sjert, svei
mjer þá, eitthvað skyldur hon-
um“, sagð; Hilda. „En segðu
mjer þá, hvernig jeg get sigrað
Tom Masson?“
24. KAPÍTULI
Giles og Stella Redfern sátu og
borðuðu morgunverð á svölun-
um fyrir utan íbúð þeirra á Hó-
tel Evrópa í Antibes. Yeðrið var
himneskt. Fyrir neðan þau á bað
ströndinni, úði og grúði af börn-
um og fullorðnum í marglitum
baðfötum. Og svo sást i Miðjarð-
arhafið, dimmblátþ undir sól-
glitrandi himninum.
Giles tók hönd Stellu og
spurði:
„Hvað eigum við að gera í
dag? Synda meðfram strönd-
inni? Svo gætum við farið til
Monte Carlo í kvöld“.
„Eg get ekki að því gjört“,
svaraði Stella, „að mjer finnst
jeg hálfpartinn vera eins og
dæmdur glæpamaður, sem boðið
hefir verið til hinstu máltíðar.
Fáum við að fara nokkuð í
kvöld?“
„Já, jeg hugsa það. Þeir verða
dálítinn tíma að ákveða, hvað
þeir eiga að gera við okkur“.
Tryggur og Otryggur
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
„Sjeð hefirðu mig nú samt“, sagði Tryggur. „Það varst
þú, sem barðir mig, svo jeg misti sjónina, fyrir ári síðan.
Ótryggur heitirðu og ótryggur ert þú, það sagði jeg þá
og það segi jeg enn, en þú ert nú bróðir minn samt og
þessvegna skalt þú fá nógan mat, og svo geturðu farið að
linditrjenu, sem jeg sat í í fyrra. Og ef þú færð þar að
heyra eitthvað, sem er þjer til góðs, þá mun það gleðja
mig“.
Þetta þurfti ekki að segja Ótrygg tvisvar. Ef Tryggur
hefir haft svo mikið gagn af því að sitja í trjenu, að hann
er orðinn konungur yfir hálfu ríki, — og það bara síðan
í fyrra, — þá, — hugsaði hann og lagði af stað til lindi-
trjesins, þegar er hann var búinn að fá sig saddan.
Þegar hann kom að trjenu, klifraði hann upp í það, og
ekki hafði hann setið þar lengi, uns kvölda tók og dýrin
komu að trjenu, því aftur var komin Jónsmessunótt. Og
þau átu og ljeku sjer aftur undir trjenu. Þegar þau voru
orðin södd, stakk refurinn upp á því, að dýrin skyldu segja
sögur, og þá fór nú Ótryggur að leggja við hlustirnar. En
björninn var reiður, hann urraði og sagði: „Það hefir ein-
hver sagt frá því, sem vtð vorum að tala um í fyrra, og
þessvegna skulum við þegja yfir því, sem við vitum ura
núna“. Og svo kvöddust dýrin og hjeldu hvert sína leið,
og Ótryggur fjekk ekkert að vita.
Og það var vegna þess að hann hjet Ótryggur og bar
nafn með rjettu. Endir.
Ófríðd konungsdóttirin
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
1.
EINU SINNI voru konungur og drottning, sem engin
börn áttu og það þótti drottningunni mjög leitt, svo slæmt,
að hún leit varla glaðan dag. Og alltaf var hún að kvarta
og kveina um það, hve eyðilegt væri í konungshöllinni,
og dauft, þegar þar væri ekkert barn. „Ef við bara ætt-
um börn, þá skyldi verða hjer líf og fjör“, sagði hún. Alls
staðar þar sem hún fór um ríki sitt voru einhver ókjör
af börnum, jafnvel í fátæklegustu hreysum, og hvar sem
hún kom, heyrði hún mæður barnanna vera að skamma
litlu skinnin. Nú höfðu þau aftur gert þetta og hitt af sjer.
Og það fannst drottningunni gaman að heyra, — ja, það
var ekki trútt um að hana langaði líka til þess að gera
slíkt.

Húsbóndinn: — Dýrtíðin
helst. Við verðum að spara. Nú
kaupir þú aðeins ódýra kjóla.
Húsfreyjan: — Þakka þjer,
vinur minn, jeg skal kaupa tvo
á morgun.
★
Móðirin: — Mundu nú eftir
því, Pjetur, að þvo þjer um
i hendurnar áður en gamli
frændi kemur.
Pjetur: En ef hann skyldi nú
ekki koma?
★
Frúin: — Læknirinn segir að
jeg eigi að ferðast mjer til
heilsubótar. Hvert á jeg að
fara?
Maðurinn: —• Til annars
læknis.
★
Vinnukonan: — Hjer er kom
inn maður, sem vill fá að tala
við prófessorinn.
Prófessorinn: —- Segið hon-
um eins og jeg hefi sagt yður,
að jeg sje á ferðalagi.
Vinnukonan: — Jeg sagði
honum það, en hann vildi ekki
trúa því.
Prófessorinn: — Jæja, þá
verð jeg að fara og segja hon-
um það sjálfur.
★
Gjaldkerinn: — Jeg hefi gert
ráð fyrir að fá kauphækkun
um nýjár.
Húsbóndinn: — Þar hefir
yður misreiknast, og jeg get
ekki notað gjaldkera, sem
reiknar skakkt.
★
Fáum þótti neitt varið í
skáldskap skáldsins nema hon
um sjálfum. Hann greip því
hvert tækifæri sem gafst, til
þess að lesa upp kvæði sín. Svo
var það einu sinni í stóru sam-
kvæmi, að hann las upp nokk-
ur kvæði, en fann, að áheyr-
endur tóku þeim heldur þur-
lega. Hann mælti því gremju-
lega að lokum:
„Jeg hef ákveðið, að kvæði
þau, sem jeg á heima, megi
ekki birtast fyrr en jeg er dauð
ur“.
Þá hóf einn gestanna glas sitt
og hrópaði:
„Lengi lifi skáldið“.
Það var í litlu þorpi, að eld-
ur kom upp um kvöld og
slökkviliðið var kvatt á vett-
vang. Þegar það kom á bruna-
staðinn var þar svo mikill reyk
ur, að ekki sá í húsið, sem var
að brenna. Slökkviliðsstjórinn
kveikir þá í pípu sinni og segir :
„Við verðum að bíða eftir að
þessi reykur minki dálítið, svo
við getum sjeð, hvað við eig-
um að gera“.
— Mjer er sagt að konan þín
hafi hlaupist á brott með taíl—
stjóranum þínum.
— Það er rjett, en það sak-
ar ekki svo mjög. Hann átti
hvort sem var að fara um mán-
aðamótin.
Gamall bókari: -— Mig
dreymdi í nótt, að húsbóndinn
gaf mjer 100 krónur í tilefni af
því, að jeg hefi nú verið hjá
honum í 20 ár samfleytt.
Húsbóndinn: — Nei, er það
satt, blessaðir njótið þjer
þeirra vel.