Morgunblaðið - 30.04.1944, Blaðsíða 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudag'ur 30. apríl 1944
„Þegar jeg las blöðin“, sagði
Stella eftir stundarþögn, „furð-
aði mig á að þeir skyldu ekki
hafa tekið okkur föst fyrir löngu
síðan. Líkurnar eru svo miklar,
að það lá við, að jeg sannfærð-
ist sjálf um sekt mína. Jeg er
viss um, að allur almemiingur
trúir því, að við sjeum sek.
Þjónninn þarna horfði núna á
okkur, eins og hann byggist við,
að við rækjum smjörhnífinn í
hann, þegar hann hætti sjer
nærri borðinu“.
„Stella“. Giles hikaði. „Viitu
að við reynum að verja okkur?
Jeg hugsa að við gætum það.
Ekkert fæst sanað meðan þeir
hafa ekki líkið. Við gætum tal-
að við lögfræðing. Jeg þekki
einn í París . ... “
„Og hafa þetta vofandi yfir
okkur allt okkar líf? Láta fólk
horfa á okkur eins og þjónninn
áðan, haldandi .... ? Nei, Giles,
nei!“
„Jeg er alveg sammála", svar-
aði Giles. „En mjer finnst ó-
bærilegt að hugsa til þess, að þú
skulir eiga að ganga í gegnum
allt þetta“.
„Hugsaðu ekki um það. Við
eigum að minnsta kosti daginn
í dag. Við skulum koma að
synda“.
Þau horfðust í augu dálitla
,stund, en stóðu síðan upp.
— — Þau syntu út að timb-
urflekanum. Vatnið var heitt og
salt. Þau klifruðu upp á sjóð-
heitann flekann, til þess að sóla
sig þar.
„Þú gætir skrifað um þetta
bók, Gíles“, sagði Stella letilega,
eftir stundarþögn. „Eitthvað í
líkingu við „Mál Madame Le-
moine“. Það hafði verið fyrsta
bók hans.
Hann hallaði sjer á alnbogann,
og horfði á hana.
„Myndir þú vilja verða sögu-
hetjan í bók?“
„Já, En þá yrðirðu að laga á
mjer nefið“.
„Nú, hversvegna? Það er ágæt
is nef“.
„Nei, það hefir alltaf verið ó-
mögulegt. — Hugsaðu um allt
það efni, sem þú hefir! Og þú
verður endilega að muna eftir
þjóninum áðan. Og lögreglustjór
anum í Avignon, sem var svo
hjartanlega sannfærður um sekt
mína. Það var alveg hægt að
sjá, hvað hann hugsaði: „Það er
aldrei hægt að hugsa þessar lag
legu stúlkur út“.
„Laglegu!" endurtók Giles. —
„Næst heimtarðu líklega að vera
kölluð fögur!“
„Nei, nei. Aðeins lagleg. Jeg er
að reyna að vanda mig í orða-
vali mínu, nú, þegar jeg er gift
rithöfundi. Finst þjer jeg ekki
lagleg, Giles?“
„O jú, jú, mikil ósköp“.
„Ef nefið á mjer væri aðeins
nokkrum þumlungum lengra .. “
Þannig röbbuðu þau fram og
aftur, þar til hungrið rak þau
aftur heim til strandarinnar. Þeg
ar þau komu upp á ströndina
fóru þau fram hjá hóp af litlum
börnum, sem voru að leika sjer
og grafa þar í sandinum, undir
umsjá konu í einkennisbúningi
hjúkrunarkvenna. Eitt barnið —
hrokkinhærður snáði, á að giska
þriggja ára gamall, — henti rauð
um bolta út á vatnið, og fór svo
að gráta, þegar hann gat ekki
náð honum aftur.
Hjúkrunarkonan reyndi að ná
boltanum með priki, sem hún
hjelt á, en tókst ekki.
„Jeg skal ná honum, sagði
Stella. Hún óð út i og kom aft-
ur með rauða boltann í hend-
inni.
Barnið hætti að gráta, og
brosti feimnislega til þessarar ó-
kunnu konu.
„Gjörðu svo vel“, sagði Stella
brosandi, beygði sig niður og
strauk blíðlega yfir hrokkinn
kollinn.
„Þakka yður kærlega fyrir,
frú“, sagði hjúkrunarkonan. —
„Boltinn var alveg nýr — síð-
an í morgun“.
„Þetta er indælt barn“, sagði
Stella og snjeri sjer brosandi að
hjúkrunarkonunni. Hún sá að
andlit hennar stífnaði allt í einu,
og hún flýtti sjer að þrífa barn-
ið, og fara rrteð það á brott.
Þegar Stella skildi, hvað þetta
þýddi, var eins og henni hafði
verið gefið högg í andlitið. Hún
hvítnaði, snjeri sjer snöggt und-
an, blinduð af tárum.
— Þegar þau Stella og Giles
sátu í herbergi sínu, seinna um
daginn, og ræddu möguleika á
því, að fara til Monte Carlo um
kvöldið, var allt í einu barið að
dyrum. Þau horfðu hvort á ann-
að, og Stella fölnaði í framan.
Síðan sagði hún:
„Því opnar þú ekki dyrnar,
ástin mín?“
„Það er sennilega þjónninn
með reikninginn“.
Hún brosti.
„Opnaðu dyrnar“.
En það var ekki þjónninn. Það
voru þrír lögregluþjónar, sem
komnir voru með nauðsynleg
skjöl til þess að taka M. og Mme.
Redfern föst, eftir skipun lög-
reglunnar í New York, fyrir
morð á Frank Vaughan.
25. KAPITULI.
Lagleg hjúkrunarkona í snjó-
hvítum búningi, vísaði þeim
Barney og Magruder leið að
einkaherbergi uppi á þriðju hæð
sjúkrahússins.
Gamli flækingurinn hafði nú
náð sjer það mikið, að Barney
hafði fengið leyfi til þess að
heimsækja hann.
„Dr. Rogers sagði, að þið mætt
uð vera fimm mínútur. Ekki
lengur", sagði hjúkrunarkonan.
Barney fullvissaði hana um, að
tvær mínútur væru nóg. Síðan
fóru þeir inn í herbergið, og
gengu að rúminu.
Þar lá gamli maðurinn hreinn
og rakaður, og gráa hárið vand-
lega greitt. Barney hugsaði með ■
lega óprenthæfum orðum.
„Þú tapar ekkert á því“, sagði
Barney, „ef þú segir okkur það
sem þú veist“.
„Jeg veit ekkert“, svaraði sá
gamli illur.
„Þú dvadir aðfaranótt 19. des.
í anddyrinu á Bank Street nr,
1224?“ sagði Barney.
„Hver segir það?“
„Dyravörðurinn t. d.“, svaraði
Barney. „Sjáðu nú til. Þú kemst
ekki í nein vandræði, ef þú að-
eins segir okkur sannleikann. Er
ekki rjett að þú hafir verið þar?“
„Nú, hvað um það? Það var
kalt, og jeg átti ekki peninga fyr
ir húsnæði. Jeg sá mann fara
þar inn, án þess að hafa lykil,
svo að jeg hjelt, að dyrnar væru
ef til vill ólæstar. Það voru þær
líka. Það var heitt í forstofunni,
svo að jeg lagðist til svefns við
miðstöðvarofninn“.
„Hvar var miðstöðvarofninn?"
„Rjett innan við útidyrnar".
„Voru aðrar dyr þar?“
„Já, tvennar. Aðrar rjett hjá,
þar sem jeg var, og hinar lengra
í burtu, sem lágu niður í kjallar-
ann. Jeg ætlaði þangað niður, en
þær voru lokaðar“.
„Og þá lagðist þú niður
hjá miðstöðvarofninum?", sagði
Barneý. „Hefði nokkur getað
farið út um útidyrnar, án þess
að þú hefðir orðið þess var?“
„Nei. Mús hefði ekki getað
læðst fram hjá mjer, án þess að
jeg hefði orðið þess var. Jeg sef
mjög laust, nema þegar jeg er
drukkinn, og það var jeg ekki
þetta kvöld, — því miður“.
„Og fór nokkur út?“
„Nei. Það var mikill hávaði í
herberginu við hliðina á mjer,
svo að jeg ætlaði aldrei að geta
sofnað. Það var eins og verið
væri að flytja húsgögn. En það
kom enginn út“.
„Og þú ert reiðubúinn að
sverja það?“
Ófríða konungsdóttirin
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
2.
Að lokum tóku konungshjónin að sjer litla munaðar-
lausa telpu, hana ætluðu þau að ala upp sem sitt eigið
barn og ávíta hana samkvæmt því.
Dag einn var litla fósturdóttirin að leika sjer fyrir fram-
an höllina og var með gullknött. Þá kom þangað beininga-
kona, sem líka var með litla telpu með sjer og það leið
ekki á löngu þar til þær tvær telpurnar voru farnar að
leika sjer saman og kasta gullknettinum á milli sín. Þetta
sá drottningin, þar sem hún sat uppi við hallargluggann,
og þá barði hún í gluggann og benti fósturdóttur sinni að
koma inn til sín. Hún gerði það strax, en litla fátæka telp-
an kom með henni og þegar þær komu inn í salinn, hjeld-
ust þær í hendur og leiddust.
Drottningin fór nú að ávíta fósturdóttur sína: ,,Það er
þjer ekki samboðið að leika við svona krakka“, sagði hún
og ætlaði að reka hina telpuna út aftur.
,,Ef drottningin vissi, hvað mamma mín getur“, sagði
þá litla stúlkan ókunna, ,,þá myndi hún ekki reka mig á
dyr“, og þegar drottning fór að spyrja hana betur um
þetta, sagði sú litla að móðir sín gæti komið því svo fyrir,
að hún eignaðist barn. Þessu vildi drottningin ekki trúa,
en telpan sagði, að það væri dagsatt og drottningin skjddi
bara tala við mömmu hennar.
Þá sendi drottningin telpuna eftir móður hennar.
„Veitstu hvað dóttir þín segir?“ spurði hún, þegar þær
mæðgurnar komu inn til hennar í salinn.
Nei, ekki vissi förukonan það.
„Hún segir, að þú getir orðið þess ráðandi, að jeg eign-
ist barn, ef þú vilt“, sagði drottningin.
„Drottningin á ekki að vera að hlusta á ruglið úr
krakkakjána“, sagði förukonan og þaut út aftur.
Þá reiddist'drottningin og ætlaði að fara að reka litlu
telpuna út, en hún hjelt sínu fram og sagði að hvert orð
sem hún hefði sagt, væri satt.
„Drottningin ætti bara að gefa mömmu minni að
smakka á víni, svo hún yrði kát“, sagði telpan, „þá myndi
hún gera eitthvað fyrir yðar“.
Þetta vildi 'drottningin reyna, hún ljet sækja förukon-
una aftur og gaf henni vín og mjöð, eins mikið og hún
vildi, og þá leið ekki á löngu þar til losnaði um málbeinið
í henni.
Svo bar drottningin fram spurningu sína.
„Verið gæti, að jeg vissi ráð við þessu“, sagði kerling.
„Drottningin á að láta bera inn tvö kör með vatni, eitt-
'IffhxT mj^iqujrJzo.íuyru x
sjer, að hann hefði líklega aldr-
ei þekkt hann aftur. Aðeins
brotna nefið minnti á flæking-
inn, sem þeir höfðu fundið með-
vitundarlausann í leiguhúsinu í
Hester Street.
Hann hafði fulla rænu núna.
Litlu bláu augun horfðu gæti-
lega á þá.
„Hvernig funduð þið mig?“
spurði hann.
„Fjelagi þinn kom á skrifstof-
una til okkar ....“
„Já, jeg hjelt það, sá bölvaður
lúsablesi, og .... “
Hann hjelt áfram góða stund
að ljetta á huga sínum með
nokkrum velvöldum, en algjör-
Á götuhorni.
Ungfrú Ásta: — Jeg hefi
beðið eftir unnnusta mínum
hjer á horninu síðan klukkan
6 og hann er ókominn enn.
Hefirðu vitað annan eins dóna-
skap?
Ungfrú Björg: — Hvenær
ætluðuð þið að hittast?
Ásta: — Klukkan fimm.
★
Friðrik smiður var á hálf-
gerðum flækingi og kom til lík
kistusmiðs sem Árni hjet og
bað hann um að lána sjer
nokkrar krónur til ferðakostn-
aðar.
— Þú getur fengið atvinnu
hjá mjer, sagði þá Árni. Get-
urðu smíðað líkkistur?
— Ja, það veit jeg ekki, segir
Friðrik, en jeg get gert við lík-
kistur.
★
Háskólakennari, sem var
nokkuð viðutan, heafði dvalist
um tíma uppi i sveit og var nú
að fara heimleiðis. Þegar hann
var sestur í járnbrautarvagn-
inn og lestin komin af stað,
fór hann að velta því fyrir sjer,
hvort hann hefði ekki gleymt
einhverju. Hann tók upp vasa-
bókina sína, athugaði hana
spjaldanna á milli og leitaði af
sjér allan grun. —
Þegar hannfkom á járnbraut
arstöðina, kom dóttir hans
fagnandi á móti honum, en
þegar hún sá að hann var einn,
spurði hún: — „Hvar er
mamma?“
Þá vaknaði gamli maðurinn
eins og af svefni og sagði:
„Já, þetta fann jeg á mjer,
að jeg hafði gleymt einhverju
í sveitinni, þótt jeg kæmi því
ekki fyrir mig, hvað það var“.
★
„Fæ jeg allt, sem jeg bið guð
um, mamma?"
,,Já, allt, sem er gott fyrir
þig“-
„Uss, hvaða gagn er að því,
það fæ jeg hvort sem er“.
★
Bernhard Shaw sagði eitt
sinn:
„Maðurinn er sú eina skepna
sem jeg er verulega hræddur
við. Mjer hefir aldrei fundist
neitt sjerlega mikið til um hug
rekki ljónatemjara. Hann er þó
óhultur fyrir manninum, með-
an hann er læstur inni í ljóna-
búrinu. — Ljón er ekki hættu-
leg skepna. Það á sjer fáar hug
sjónir, engin trúarbrögð, ekk-
ert riddaraeðli, ekkert ættar-
dramb. Það hefir í stuttu máli
enga löngun til þess að vinna
neinum tjón, nema þeim, sem
það ætlar að jeta“.
★
Fáeinum klukkustundum áð
ur en hinn frægi skáldsagna-
höfundur, Marcel Proust, gaf
upp andann, bað hann einn af
þjónum sínum að rjetta sjer
eina af bókum þeim, sem hann
hafði skrifað. Proust kvaðst
þurfa að breyta kafla í þessari
bók, þar sem lýst væri þjáning
um deyjandi manns, því að nú
sagðist hann finna sjálfur,
hvernig þær væru. Því næst
skrifaði hann eins hratt og óð-
ur væri, þangað til hann var
algjörlega örmagna og gaf upp
öndina.