Morgunblaðið - 05.05.1944, Page 10
10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstndagur 5. maí 1944
„Ekki nema nokkuð af hon-
um“, svaraði Barney. „En jeg
vil fá hann allan“.
„Þú gætir ekki sett sögu þessa
á prent“, sagði Johnson. „Það
væri hrein kúgun“.
„Auðvitað11, sagði Barney
glaðlega. „Ný tegund skáldlegs
rjettlætis. Mjög hressandi“.
Johnson varð hugsi.
„Veit lögreglan um brjefið,
sem Masson skrifaði mjer?“
„Ekki ennþá“.
„En mun hún fá að vita það?“
„Það fer eftir því, hvort þú
segir mjer sannleikann eða
ekki“.
Johnson reiknaði í huganum.
Eftir stundarþögn sagði hann:
„Jæja þá. Þú vinnur11.
„Við skulum koma upp í her
bergi mitt“, sagði Barney og
horfði á skuggalega náungann,
sem hafði elt þá. „Hann vinur
okkar þarna gæti orðið of for-
vitinn, ef jeg færi að skrifa nið-
ur það, sem þú segðir, hjer“.
XXVII. Kapítuli.
Margrjet Vaughan reikaði
eirðarlaus fram og aftur um í-
búðina. Ted Lassiter stóð við
dagstofugluggann og horfði út
á götuna, og flautaði glaðlega.
Þetta flaut hans fór mjög í taug
arnar á Margrjeti. Loks stóðst
hún ekki mátið lengur.
„í guðs bænum, Ted . .. . “
Hann sneri sjer snögt við og
horfði á hana.
„Hvað er að, Peg?“
„Ó“. Hún henti sjer niður í
stól þar rjett hjá. „Fyrirgefðu,
Ted. Jeg ætlaði ekki að vera af-
undin. Jeg býst við að það ?je
þessi bið eftir Stellu — bið eft-
ir því, að eitthvað gerist. Hún
er að gera mig vitlausa. Og þú
ert svo skolli kátur ....“.
Lassiter kom yfir og settist á
stól við hlið hennar. Hið skemti
lega, drengjalega andlit hans,
var nú orustuvöllur, þar sem af-
sökun og hrygð háðu vonlausa
baráttu við innilega ánægju.
„Fyrirgefðu, Ijósið mitt. En
jeg get ekki að því gert, því að
— sjáðu til — jeg ætla að fara
að gifta mig“.
Gifta þig?“ endurtók hún
heimskulega.
„Jeg hefi gengið á eftir þess-
ari stúlku í þrjú ár, og núna
loks hefir mjer tekist að fá já-
yrði hennar. Ætlarðu ekki að
óska mjer til hamingju?“
„Jú, auðvitað“, svaraði Mar-
grjet, og röddin var enn dálítið
undarleg. „Hvað heitir hún?“*
„Hilda Masson?“
„Ó. Ted! Jeg er svo glöð! Jeg
óska þjer innilega til ham-
ingju“, hrópaði Margrjet.
Ted horfði dálítið undrandi á
hana. Nei, það var ekki um að
villast. Andlit hennar ljómaði
af gleði.
„Hm. Mjer þykir vænt um að
heyra, að þú tekur því þannig“,
sagði Ted, og hafði augsýnilega
Ijett. „Jeg var hræddur um. .“.
„Hræddur um hvað?“
„Að þjer findist varla tima-
bært fyrir mig, að vera að hugsa
um giftingu núna“.
Hún brosti.
„Frank hefði viljað, að þú
yrðir hamingjusamur, góði
minn, og það geri jeg líka. Hve-
nær á þetta að ske?“
„í fyrramáli, án allrar við-
hafnar. Þú verður vonandi við-
stödd?“
„Já, auðvitað. Ó, Ted!“ Hún
þurkaði sjer um augun mðð
vasaklúti sínum. Jeg er svo
glöð, að mjer liggur við gráti“.
„Ja, hvert þó í logandi“,
tautaði Ted. Hann starði stein-
hissa á hana og hugsaði með
sjálfum sjer, ekki í fyrsta sinn,
að kvenfólkið væri annars und-
arlegar verur.
Klukkan var tíu um kvöldið,
þegar Barney kom aftur frá
Florida. Flugvjelin hafði hrept
stórhríð á leiðinni og orðið að
nauðlenda í Baltimore. Hann
kom síðan með járnbrautarlest
þaðan.
Þegar hann hafði gefið Louis
Hand skýrslu sina, sat frjetta-
ritstjórinn lengi, og starði hugs-
andi upp í loftið.
„Ef til.vill komumst við að
einhverri niðurstöðu“, sagði
hann loks með tregðu, „en
þetta er aít mjög óljóst“,
„Jeg get brátt sannað þetta“,
sagði Barney.
„Já, máske. Við hjetum í gær
50 dollara verðlaunum, hverj-
um þeim, er gæti gefið upp-
lýsingar um upphringingu í í-
búð Vaughans um kl. 10.30, 18.
des. En við höfum aðeins frjett
um símahringingu þangað um
tíu-leytið. Það var frú Ward
Armitage, eldri kona, sem býr
rjett hjá skemtigarðinum“.
Barney starði.
„Hvað í ósköpunum kemur
hún því við ‘V
„Það er vinkona Margrjetar
Vaughan — ‘gömul vinkona
fjölskyldunnar. Það er eitthvað
bogið við þetta, Barney.“
Louis Hand leitaði á skrif-
borði sínu, og fann loks brjef,
sem hann rjetti Barney. Það var
skrifað með fínlegri, gamaldags
hönd.
„Sténdur þetta heima?“
spurði Louis Hand, þegar Barn
ey hafði lokið við að lesa brjef-
ið.
„Já“, svaraði Barney annars
hugar. „Jeg held að jeg fari og
líti inn til hennar“.
Hann gerði það, og þegar
hann kom þaðan, var hann
þyngra hugsandi én nokkru
sinni áður.
Þegar brúðhjónin komu út úr
gömlu kirkjunni í Fifth Avenue,
beið þeirra heill hópur blaða-
Ijósmyndara og blaðamanna.
Margrjet sneri sjer undan til
þess að reyna að forðast árásir
blaðaljósmyndaranna, en Hilda
og Ted Lassiter stöldruðu við
og brostu við þeim.
„Þakka yður kærlega, frú
Lassiter", sagði piltur einn frá
„Express“ „og til hamingju“.
„Vilduð þjer ekki segja eitt-
hvað?“
„Hvað hafið þjer að segja um
brúðkaupsferðina?“
„Vilduð þjer segja eitthvað
um málaferli yðar og Thomas-
ar Masson?“
Hilda hló og hristi höfuðið.
„Jeg hefi ekkert að segja,
nema við ætlum að fresta brúð-
kaupsferðinni þar til seínna“.
„Ætlið þjer að hitta Stellu
Vaughan,. Lassiter?“ .
Brosið hvarf af andliti Ted.
„Getur verið, ef jeg get kom-
ið því við“, svaraði hann alvar-
lega.
„Viljið þjer láta í ljós álit yð-
ar á Vaughan-málinu?“
„Nei. En jeg treysti því, að
lögreglan verði fær um að leiða
málið til lykta ....“.
Á meðan Barney hlustaði
þögull á þettá, virti hann Hikiu
Lassiter fyrir sjer. Hún var
mjög glæsileg að sjá, í dökk-
grænum frakka, sem fjell að
grönnum líkama hennar, með
dökkgrænan hatt. Augu henn-
ar, dökk og róleg, þrátt fyrir
brosandi varirnar, horfðu óþol-
inmóðlega yfir hópinn.
„Köld og hörð“, hugsaði
Barney með sjer. „Glæsileg en
hættuleg. Sú tegund kvenna,
sem kynsystur hennar bæði ótt-
ast og öfunda.
Barney gekk nú til Margrjet
ar Vaughan. Hún leit undrandi
upp, þegar hann talaði til henn-
ar. Falleg stúlka, með brún
augu og brúnt hár. En á andliti
hennar var reiði- og þráasvip-
ur, sem Barney gat sjer til um,
að hefði ekki verið þar fyrir
mánuði síðan. Hún hafði átt
erfitt, en myndi eiga eftir að
reyna meira.
„Hvernig er það með yður,
ungfrú Vaughan? Ætlið þjer að
hitta Stellu Vaughan?" Hann
talaði rólega og horfði beint
framan í hana. .
„Auðvitað ekki. Hversvegna
ætti jeg að gera það?“
„Jeg veit það.ekki. Jeg hjelt,
að þjer vilduð ef til vill sýna
heiminum að þjer tryðuð ekki
því, sem um hana er sagt. Þjer
voruð þó altaf mágkona henn-
ar“.
„Hún eyðilagði líf Franks!“
Varir hennar skulfu.
Barney gaut hornauga til
starfsbræðra sinna.
d5f
Ofrfði konungsdóttirin
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
5.
reið um þilfarið á hafrinum hvern hringinn eftir annan,
svo hart, að hárlubbinn stóð aftur af höfðinu á henni.
Konungsmenn voru alveg steinhissa á þessari sjón og
spurðu, hvort ekki væru fleiri á skipi. — O, jú, Ófríð
sagði að hún hefði systur sína með sjer. Hana vildu þeir
fá að sjá, en Ófríð sagði að enginn fengi það, nema kon-
ungurinn, ef hann kæmi sjálfur. Og svo hjelt hún áfram
þeysireiðinni á geithafrinum, svo glumdi í þilfarinu.
Þegar menn konungs komu aftur heim og skýrðu hon-
um frá því, sem fyrir þá hafði borið á skipinu, vildi hann
strax sjá hvernig þar væri, sjerstaklega þó þessa sem
riði á hafrinum. Þegar hann kom, leiddi Ófríð systur sína
fram, og hún var svo væn og fögur, að konungurinn varð
þegar hrifinn af henni, um leið og hann sá hana. Hann
tók þær nú báðar með sjer til hallar sinnar, og vildi fá
yngri systurina fyrir drotningu, en Ófríð sagði nei, hana
1 gæti ekki konungur fengið, nema hún sjálf fengi son
hans fyrir mann. Það kærði konungssonur sig nú ekki
beinlínis um, því honum fanst Ófríð ekkert tiltakanlega
glæsileg ásýndum, en svo lengi talaði konungurinn faðir
hans og alt fólkið í höllinni um fyrir honum, að hann
ljet undan, og lofaði að hann skyldi taka Ófríð sjer fvrir
konu, en nauðugur gerði hann þetta og stúrinn var hann.
Síðan var búið til brúðkaups og dregið að bestu mat-
föng og ölföng og skyldi ekkert skorta, og þegar alt var
til reiðu, var lagt af stað til kirkjunnar, en konungssyn-
inum fanst þetta verða erfiðasta kirkjuferð, sem hann
hafði farið nokkurn tíman á æfinni. Fyrst ók konungur-
inn faðir hans með brúði sína. Hún var svo fögur og
yndisleg, að alt fólk nam staðar meðfram veginum og
horfði á hana eins lengi og það sá til hennar. Á eftir reið
svo konungssonurinn við hliðina á Ófríði, hún kanske á
hafrinum með sleifina í krumlunni, og á svip konungs-
sonar virtist frekar að hann væri að fara til jarðarfarar
en til brúðkaups, svo sorgmæddur var hann ásýndum
og mælti ekki orð frá vörum.
„Hvers vegna segir þú ekki neitt?“ spurði Ófríð, þegar
þau höfðu farið nokkra leið.
„Hvað ætti jeg að segja?“ spurði konungssonur.
„Þú gætir þó spurt, hvers vegna jeg ríði á þessum ljóta
geithafri", sagði Ófríð.
„Af hverju ríðurðu á svona Ijótum geithafri?“ spurði
konungssonur.
„Er þetta ljótur geithafur? Nei, þetta er besti gæð-
Aðalleikkonan (á leiksvið-
inu): — Ó, Georg, geturðu ekki
beðið eftir svari mínu svo sem
vikutíma?
Rödd frá áhorfendum: — Það
skaltu ekki gera, Georg, því að
svo lengi stendur leikurinn
ekki.
TÍr
— Mamma, manstu eftir
manninum, sem datt hjer fyrir
utan dyrnar í gær og þú gafst
koníak.
— Já, drengur minn.
— Nú liggur hann hjer aftur.
___ ★
— En hvað þjer eruð orðinn
breyttur. Svei mjer, ef jeg hefði
þekt yður af nokkru öðru en
regnhlífinni, sem jeg gleymdi
hjá yður í fyrra.
★
Frúin: — Viltu ekki reykja
einn af þessum vindlum, sem
bróðir minn gaf þjer í afmælis-
gjöf?
Maðurinn: — Mjer dettur það
ekki í hug, það eru sömu vindl-
arnir, sem jeg gaf honum í jóla-
gjöf.
— Pabbi, hvað er bergmál?
— Það er það eina, sem hefir
seinasta orðið, þegar mamma
þín er annarsvegar.
★
— Það eru svik í þessari
myndaskrá. Þess er hvergi get-
ið, hvað málverkin kosta.
— Ætlaðir þú að kaupa
nokkpð?
— Nei, en hvernig á jeg að
vita hverjar myndir eru best-
ar, ef jeg veit ekki, hvað þær
kosta? ★
— Jæja, frú, þá hefi jeg skýrt
fyrir yður störf okkar stjörnú-
fræðinganna. En ef það er eitt-
hvað, sem þjer vilduð spyrja
um, þá gerið það?
Frúin: — Já, það var eitt, sem
jeg vildi gjarnan fá að vita. —
Hvort er erfiðara að búa til sól-
myrkva eða tunglmyrkva?
★
— Jeg er alveg hissa á því, að
þú skulir leyfa stráknum að
reykja sígarettur.
— Jeg hvet hann til þess.
Hann getur ekki blístrað á með-
an hann reykir.
Gesturinn: — Vínið hjerna er
ágætt.
Húsráðandi: — Já, þjer get-
ið drukkið heila tunnu af því
án þess að fá höfuðverk.
★
— Þeir segja að jeg verði að
hafa eitthvað’ fyrir stafni. Jeg
ætla þá að byrja á að safna
skeggi.
★
— Skemtirðu þjer vel hjá
Guðjóni í gærkveldi?
— Já, alveg prýðilega, við
byrjuðum með sjö tappatogara,
en þegar við hættum voru þeir
allir upprjettir.
★
Stúlkan: — Finst þjer vatnið
ekki kalt?
Pilturinn: — Jú, hræðjlega,
jeg færi ekki út í nema bara af
því að mjer hefir verið bannað
Tvær ungar stúlkur ræðast
við.
— Hann sagði að jeg hefði
,.kiassiskt“ andlit. Hvað hefir
hann átt við með því?
— Ellilegt.