Morgunblaðið - 06.05.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
LaugardagTir 6. maí 1944
„Við skulum koma hjeðan.
Það bíður bifreið eftir mjer,
hjerna rjett hjá, og jeg skal
keyra yður hvert sem þjer vilj-
ið“.
Hún hikaði, en kinkaði síðan
kolli. Hann tók undir handlegg
hennar og þau flýttu sjer þang-
að sem bíllinn var. Hann hjálp-
aði henni inn í og fór sjálfur á
eftir. Sagði síðan bifreiðarstjór-
anum að keyra af stað.
Barney tók eftir, að þau voru
elt af tveim mtinnum. Margrjet
sá það líka, og færði sig inn í
hornið á bílnum.
Barney brosti til hennar, og
spurði, hvert ætti að aka.
• ,,Við ætlum að borða hádegis-
verð hjá Waldorf“, svaraði hún,
',,en jeg þyrfti að fara heim fyrst
En ef til vill bíða blaðamenn-
irnir eftir mjer við dyrnar?
„Já, sennilega", svaraði Barn
ey. „En því ekki að koma með
mjer, og fá eitthvað að drekka
einhversstaðar? Þjer þarfnist
þess“.
Hún brosti dauflega.
„Já, sennilega geri jeg það“.
Barney gaf bifreiðastjóranum
fyrirskipanir. Þegar hann síðan
hallaði sjer aftur á bak í sæt-
inu, og bauð Margrjeti vindling,
horfði hún á hann, með athygli.
j „Jeg hefi ekki hugmynd um,
hver þjer eruð“, sagði hún.
Barney sagði henni-það. Hún
bi'osti lítið eitt.
„Jeg virðist þá hafa farið úr
öskunni í eldinn. Hvað viljið
þjer fá? Einkaviðtal?“
Barney glotti.
„Ef þjer viljið segja eitthvað,
þá er það velkomið“, svaraði
hann. „Það er þó í mínum verka
hring, þegar á alt er litið. En
þjer þurfið ekki að segja neitt“.
Hún hallaði sjer aftur á bak
í sætinu, og lokaði augunum
þreytulega.
„Þjer eruð eins og lítið, dauð-
þreytt barn“, sagði Barney
hægt og virti hana fyrir sjer.
„Jeg vissi ekki, að blaðamenn
gætu ve’rið umhyggjusamir“,
sagði Margrjet.
„Jú, þótt undarlegt sje, geta
þeir stundum verið nær þvíi
mannlegir“, svaraði Barney.
— Þau náðu sjer í rólegt borð
á veitingahúsinu „Lafayette“,
og- sátu þár og röbbuðu saman
yfir tveim glösum af vínblöndu.
„Eruð þjer ánægðar yfir gift-
ingu Lassiters?“
„Mjög ánægð. Vissulega,
mjög ánægð“.
„Þjer þekkið Hildu Masson?“
„Nei, Jeg sá hana í fyrsta
sinn í gærkvöldi. En mjer lýst
vel á hana, og Ted hefir verið
ástfanginn af'henni í mörg ár“.
Barney kinkaði kolli.
„Já, en samt .... ef jeg væri
ljónatemjari en hún ljón, vildi
jeg ekki reka höfuð mitt upp í
gin hennar“.
Margrjet flissaði.
„í rauninni geðjast mjer ekk-
ert sjerstaklega vel að henni.
Jeg fæ einskonar vanmáttar-
kend, þegar jeg er nálægt henni.
Hjer finst jeg verða svo ung og
óreynd. En sennilega er jeg það
líka“.
„Mjer líst vel á yður“, sagði
Barftey.
„Mjer líst einnig vel á yður“,
svaraði hún. ,,En jeg held að
þjer sjeuð ekki eins saklaus og
þjer lítið út fyrir“.
Barney lyfti glasi sínu.
„Skál fyrir því“, sagði hann
og brosti til hennar. „Og jeg
held að þjer sjeuð ekki eins sak-
lausar og þjer lítið út fyrir,
kæra ungfrú .Margrjet Vaug-
han“.
Hún setti glasið snögt frá
sjer, svo að það skvettist dá-
lítið upp úr því.
„Jeg veit ekki, hvað þjer eig-
ið við?“
„Jú, það vitið þjer vel. Hvers
vegna eruð þjer svona ánægð
yfir giftingu Lassiter?“
„Vegna þess .... jeg sagði
yður það áðan“. Hún fölnaði dá-
lítið.
„Já, jeg veit það. Vegna þess
að hún er ágæt, og yður geðjast
vel að henni. En það er bara
það, að hún er ekki ágæt, og yð-
ur geðjast ekki vel að henni“.
„Jeg ....“.
„Þjer eruð hræddar við eitt-
hvað. Hvað er það?“
„Jeg er ekki hrædd“.
„Það er eitthvað sem þjer vit-
ið — sem yður grunar — eitt-
hvað sem þjer hafið ekki sagt
frá. Eitthvað, sem þjer eruð
hræddar við að hugsa um“.
„Nei, það er ekkert“. Hún var
náföl í andliti og dró andann
djúpt. „Jeg er ekki hrædd leng-
ur“.
Barney horfði andartak á
hana. Andlit hans var sviplaust,
eins og andlit fjárhættuspilara.
„Það er ágætt“, sagði hann
þurrlega. „Það er einmitt það,
sem jeg vildi vita“.
XXVIII. Kapítuli.
Það var snemma um daginn,
sem þáu komu frá Paris, Stella
og Giles Redfern. Barney var
niður á bryggju, ásamt hóp af
starfsbræðrum sínum, til þess
að taka á móti þeim. Fyrsta
hugsun hans, þegar hann kom
auga á þau, var að ná í góða
mynd. Þegar hann hafði lokið
því, leitaði hann Martin uppi í
hópnum. t
„Jeg vildi gjarnan ná tali af
þeim. Getið þjer komið því
við?“
Martin kinkaði kolli.
„Hringið á skrifstofu mína
eftir klukkustund eða svo. Jeg
skal reyna það sem jeg get, en
jeg efast um, að það takist“.
Martin hafði rjett fyrir sjer.
Það var ekki fyrr eij í hvitskúr-
uðu herbergi gæslufangelsins,
að Barney náoi fyrst tali af
þeim. Þeir voru þar einnig, Red
fern og Herbert Martin. Stella
var rólegust af þeim öllum. Alit
Barney, sem hafði þegar litist
vel á hana, þegar hann sá hana
niður á bryggjunni, jóksC
En saga hennar var ekki upp-
örvandi. Þegar hún hafði lokið
henni, horfðf Barney á Martin.
En andlit háns var sviplaust.
„Það er ekkert við það að at-
huga, þótt jeg spyrji nokkra
spurninga?" sagði hann.
„Nei, auðvitað ekki“, svaraði
Martin. „Til þess eruð þjer hing
að kominn“.
„Þá skulum við byrja á byrj-
uninni. Þjer skilduð við Vaug-
han fyrir ári síðan?“
„Já. í nóvember var ár síð-
an“.
„Mjer skilst að Vaughan hafi
tekið það nærri sjer“.
„Já, fyrst í stað. En síðan
heyrði jeg ekkert frá honoum í
nokkra mánuði".
„Hvenær fór hann að láta yð-
ur heyra frá sjer á ný?“
„í október síðastl. Hann
hringdi til mín og skrifaði mjer.
En jeg nejtaði að hitta hann.
Svo kom hann dag einn í búð-
ina til mín. Það var snemma í
nóvember. Jeg sagði honum að
öllu væri lokið okkar á milli
og þá varð hann æfur. Hann
sagðíst hafa heyrt, að við Giles
værum eitthvað saman, og hann
— hann sagðist fyrr skyldi
drepa okkur bæði, en jeg gift-
ist aftur“.
„Voru nokkur vitni?“
„Nei, það held jeg ekki. Þetta
var um hádegisbil, og jeg var
ein í búðinni.
„Og síðan?“
„Jeg benti honum á, að hann
hefði engann rjett til þess að
skifta sjer af jnjer, og ef hann
ógnaði mjer, færi jeg til lög-
reglunnar. Hann sagðist ekkert
kæra sig um það, sagðist myndi
stöðva giftingu mína, þótt hann
yrði settur í fangelsi fyrir það.
Jeg hafði heyrt hann segja slíkt
áður, og veitti því enga sjer-
staka athygli. Jeg vildi aðeins
reyna að koma honum út eins
fljótt og jeg mögulega gat, og
reyndi því að róa hann. Og
þá ....“.
„Já?“
Varir hennar skulfu, en hún
náði sjer brátt.
„Hann — hann fjell alveg
saman og grjet eins og barn.
Hann sagði .... verð jeg að
segja það?“
„Það er best að fá alla sög-
una“, svaraði Barney blíðlega.
„Hann sagðist vera mjög ó-
hamingjusamur. Hann hefði í
rauninni ekkert ilt ætlað að
gera mjer. Ef jeg vildi aðeins
ti'eysta sjer aftur. Og jeg sagði
nei eins vel og jeg gat, og hann
fór síðan.
„Og svo?“
„Síðan ljet hann mig' í friði
um nokurt skeið. En þá fór jeg
Ófríða konungsdóttirin
Ævintýr eftir Jörgen Moe.
6.
ingur, sem hefir sjest í þrem þjóðlöndum", svaraði Ófríð
og um leið varð hafurinn að hnarreistum gæðingi, hinum
fallegasta, sem konungssonur,‘hafði sjeð á æfi sinni.
Svo hjeldu þau áfram, en konungssonur var enn stúr-
inn og ómögulegt að toga út úr honum nokkurt orð. Svo
spurði Ófríð hann aftur hvers vegna hann segði ekki
neitt, en þegar hann svaraði, að hann vissi ekkert hvað
hann ætti að tala um, sagði hún: ,,Þú getur spurt mig að
því, hvers vegna jeg hafi þessa ljótu sleif í hendinni".
„Hvers vegna hefirðu þessa ljótu sleif í hendinni?“
spurði konungssonur.
„Er jeg með ljóta sleif?“ spurði Ófríð, og um leið og
hún slepti orðinu, sá konungssonur að hún var með
forkunnarfagran blævæng úr skýru silfri. „Þetta er feg-
ursti blævængur, sem nokkur brúður getur borið“, sagði
Ófríð.
Enn riðu þau nokkurn spöl, og enn var konungssonur
jafn þögull og áður. En þá spurði Ófríð aftur, hvers
vegna hann segði ekkert, og er hann kvaðst ekkert hafa
að segja, sagði hún, að hann gæti þó altaf spurt að því,
hvers vegna hún hefði þessa ljótu gráu hettu á höfðinu.
„Af hverju ertu með þessa ljótu gráu hettu á höfðinu?“
spurði hann.
„Er það ljót hetta? Þetta er fegursta gullkóróna, sem
nokkur brúður getur borið“, sagði hún, og jafnskjótt varð
hettan að slíkri kórónu.
Enn riðu þau nokkurn spöl, og konungssonur var aftur
þögull og utan við sig, en þá spurði konuefnið hans aftur,
hvers vegna hann segði ekki neitt, og sagðist halda að
hann gæti þá spurt sig að því, hvers vegna hún væri svona
ófríð og grámygluleg í framan.
„Já, hvers vegna ertu svona grá og ljót?“ spurði kon-
ungssonur.
„Er jeg grá og ljót? Þjer finst systir mín falleg, en jeg
er tíu sinnum fallegri“, sagði brúðurin, og þegar kon-
ungssonur leit á hana, var hún svo indæl, að hann var
viss um að fegurri mey væri ekki til í heiminum. Og
eftir það var konungssonur ekki eins stúrinn og þegjanda-
' legur, heldur vel ræðinn og skrafhreyfur það af leiðinni,
sem eftir var til kirkjunnar.
Síðan var haldin feikna mikil veisla, og svo fóru þeir
báðir, konungur og konungssonur, hvor með sína brúði,
að heimsækja foreldra þeirra systra. Og er þau komu
þar, hittist svo á, að drukkið var brúðkaup fóstursystur
þeirra og konungssonar eins, með mikilli viðhöfn. Var
þá veislan aukin um allan helming og stóð æði lengi,
meira að segja svo, að ef þú legðir nú af stað þangað sem
hún er haldin, þá gæti vel verið að þú gætir setið þó
nokkuð í fagnaði, áður en henni lyki.
ENDIR.
Borgari einn í Reykjavík var
að skemta sjer fyrir skömmu og
fór í reiðtúr á hesti sínum. Hann
var hrifinn af því, hvað klár-
inn var í góðum holdum og á-
kveður að sýna hann kunningja
sínum. Maðurinn; er sýna átti
reiðskjótann, býr á annari hæð.
— Er maðurinn á hestinum var
kominn að húsinu, vildi hann
ekki ónáða kunningja sinn um
of og tók því það ráð að fara
með hestinn upp á aðra hæð til
kunningjans.
★
Verslunarstjóri hafði aug-
lýst eftir starfsmanni við versl-
unina. Einn bauð sig fram, en
verslunarstjóranum leist ekki
vel á hann. Þó vildi hann ekki
vísa honum á dyr. Hann spyr
því:
— Hvöð voruð þjer lengi sein
ast?
— Mánuð, sagði maðurinn.
— Mánuð, ja, ekki er það nú
langur tími. Hvað voruð þjer
lengi þar á undan?
— Þrjá mánuði.
— Þrjá mánuði, jæja, sjáum
til, það er betra en hitt. En þar
á undan?
— Þar á undan var jeg þar
als ekki. Þá var jeg sýknaður.
★
Tvær kerlingar tala saman:
— O, þetta er besti maður.
Hann er svo hjartagóður, að
hann gæti ekki gert hundi
mein.
— Hvað gerir hann? ,
— Hann er slátrari.
★
Hún: — Hjer segir, að hattar
geri menn gráhærða og sköll-
ótta.
Hann: — Já, hattar, silkisokk
ar og kjólar.
— Hvar fjekstu þennan fal-
lega hatt?
— Jeg keypti hann fyrir 10
árum. Fyrir 7 árum Ijet jeg
hreinsa hann og pressa. Fyrir
3 árum Ijet jeg lita hann svart-
an. í hittifyrra setti jeg á hann
nýtt band og í vikunni sem leið
hafði jeg hattaskipti í Hress-
íngarskálanum.
ir
Læknirinn: — Hvar funduð
þjer fyrst til þrautanna?
Sjúklingurinn: — I Lækjar-
götu.
— Hvað gengur að yður?
— Það veit jeg ekki, læknir
góður, en þegar 'jeg er einn, þá
hættir mjer til að tala við sjálf-
an mig og þá leiðist mjer svo
afskaplega.
— Getið þjer þá ekki hætt að
tala við sjálfan yður.