Morgunblaðið - 13.05.1944, Blaðsíða 10

10
M 0 RG TT N B T, A í) I Ð
Laugardagur 13. maí 1944.

bara ekki dottið það í hug fyrr.
En nú, þegar þjer segið það, er
jeg viss um það“.
Martin brosti blíðlega.
„Voruð þjer alveg vissir um,
að þjer hefðuð ekki sjeð neinn
koma út úr Bank Street 1224,
áður en lögreglan stakk upp á
því við yður?“
„Jeg mótmæli", hrópaði
sækjandi.
„Jeg tek spurninguna aftur“,
sagði Martin og hneigði sig lít-
illega. í áttina til hans. Síðan
^takk hann höndunum í vasann
og brosti vingjarnlega til gamla
mannsins.
„Er sjón yðar í góðu lagi?“
spurði hann glaðlega.
„Já, herra“.
„Þjer gætuð sjeð eftir endi-
langri húsaröð að nóttu til, þótt
mikil snjókoma væri?“
„Jeg gæti sjeð nógu vel til
þess að vita, hvort maður kæmi
út úr einhverju húsanna eða
ekki“, svaraði gamli maðurinn.
„Og þjer eruð reiðubúinn til
þess að svcrja, að tveir menn
hafi farið framhjá yður, hinu
megin við götuna, og haldið í
vesturátt, á milli Fourth og
Waverly?“
„Já“. r
Martin horfði andartak á
hann, kinkaði síðan kolli og
settist snögt niður.
Síðan hjelt yfirheyrslan á-
fram. Hvert vitnið af öðru var
leitt fram, kaupmaðurinn, sem
hafði selt Giles rakblöðin og
„cellophanið“, flutningsmenn-
irnir, sem höfðu flutt hús
gögn Stellu, og litla þjónustu-
stúlkan af ,,Regina“, Laurette
Bazinet.
Muriel hlustaði á þetta eins
og í leiðslu. Hún var að hugsa
um háa manninn með presta-
kragann. Barney hafði spáð
því, að þeíta myndi ekki vera
mikilvægt vitni. En gamli mað-
urinn hafði sýnt það gag'n-
stæða. Það gat verið, að hon-
um skjátlaðist eittH^að, en
hann sagði ekki ósatt. En hvern
ig gæti Barney sannað, að hon-
um hefði skjátlast?
XXXI. KAPÍTULI.
Magruder hafði haft 'mikið
að gera þennan dag. Hann var
svo niðursokkinn í uppgötvan-
ir sínar, að hann gleymdi
gremju sinni við Barney, yfir
að láta sig hafa alt erfiðið.
Þetta leit svei mjer vel út. Ef
aðeins ....
Nú hringdi síminn. Það var
Barney.
„Nokkuð nýtt?“
„Já, já, heilmikið. Það er
brunastigi bakdyramegin, sem
hægt er að fara upp. og niður,
án þess að nokkúr viti“.
„Já, það getur beðið“, svar-
aði Bai-ney. „Nokkuð fleira“. %
„Nógir reikningar til þess að
koma heilum banka á höfuð-
ið“, sagði Magruder. „Hann
vinur þinn hefir dýran smekk*“.
„Jeg bjóst við því“. *
„Jeg hefi ekki lokið við að
athuga þetta alt ennþá. En jeg
sje hreint ekki, hvernig þú get-
ur sannað *nokkuð. Og svo er
það presturinn. Jeg heyri, að
hann hafi verið mjög sannfær-
andi“.
„Jæja“, svaraði Barney.
„Hittu mig fyrir utan Bank
Street 1224 eftir 20 mínútur".
— Nokkru seinna stóð Ma-
gruder fyrir utan íbúðina, sem
eitt sinn hafði tilheyrt Stellu
Vaughan, og beið eftir Barney.
Hann leit óþolinmóðlega á úr-
ið sitt. Það voru 40 mínútur
síðan Barney hringdi í hann
á skrifstofunni, svo að hann
hlaut að fara að koma. Hvað
skyldi hann annars vera að
slóra?
Snjóbíll, sem tilheyrði gatna-
hreinsunardeildinni, kom velt-
andi fyrir hornið á Seventh
Avenue. Magruder horfði úr-
illur á hann, en rjetti alt í einu
úr sjer, þegar hann kom auga
á þá Barney og Rand í fram-
sætinu við hliðina á bílstjór-
anum. Bíllinn stöðvaðist fyrir
framan hann.
„Hafðu þig inn í“, sagði
Barney. „Við eigum langt ferða
lag fyrir höndum“.
Magruder gerði eins og hon-
um var sagt.
„Hvað ætlarðu nú að fara að
gera?“ spurði hann og glotti.
„Hreinsa til í borginni?“
„Já“, svaraði Barney. „Mjer
finst þeir, sem hafa með gatna-
hreinsun að gera, skilja hliðar-
göturnar útimdan. Líttu á
þetta“. Hann bandaði með
hendinni fram fyrir þá. „Fyrsti
ffnjórinn fjell 18. des., og sá
snjór liggur hjer enn í sköfl-'
um og safnar sóti — og fleiru".
Magruder leit snögt á hann.
„Já, jeg skil. Þú ætlar að
grafa upp hvern einasta skafl
í borginni?“
,,Ef jeg þarf þess með“, svar-
aði Barney hörkulega. „En það
kemur ekki til. Eftir þennan
morgunn getum við farið að
geta“.
„Ef hann hefði ekki þann
leiða vana að hafa rjett fyrir
sjer“, sagði Rand þungbúinn,
„væri jeg rólegri".
„Hvers vegna getum við far-
ið að geta?“ spurði Magruder
forvitnislega. '
„Vegna þess, að sá gamli —
með prestakragann — sagðist
hafa farið framhjá tveim mönn
um, er hefðu haldið í áttina til
árinnar“.
„Hann sagði einnig, að þeir
hefðu farið fyrir hornið hjá
Waverly Place“.
„Sjáðu nú til“, svaraði Bar-
ney þolinmóðlega,- „Sá gamli
er a. m. k. 70 ára gamall, og
sjón hans ekki eins góð og hún
hefir verið, þótt hann vilji ekki
viðurkenna það. Það var dimt
þetta kvöld og mikil snjókoma.
Jeg þori að veðja hverju sem
er, að hann hefir ekki sjeð vel
yfir götuna. Komið þið hjerna,
og jeg skal sýna ykkur“.
Þeir fóru niður úr bílnum
og Barney gekk á undan þeim
yfir stjettina að lítilli græn-
metisverslun, sem var á horn-,
inu.
„Hann segist hafa verið hjer,
er það ekki?“ spurði Barney.
Rand játaði því.
„Jeg benti Beecher á þetta“,
viðurkendi hann. „En hann hló
aðeins að mjer. Það gat enginn
sjeð dyrnar á nr. 1224 þetta
kvöld, hversu góða sjón sem
hann haíði. Það er nærri því
við hinn endann á röðinni. En
auðvitað kemur mjer það ekki
við lengur ....“.
Barney glotti.
„Við erum ekki að lasta þig,
liðþjálfi“, sagði hann. „Og ekki
gamla manninn heldur. Hann
veit ekki, að hann segir ósatt.
Hann vill hjálpa — en vill ekki
viðurkenna veikleika sinn.
Þess vegna er hann svo nyt-
samur“.
Barney hallaði sjer upp að
dyrastafnum og starði hálflukt
um augum út á götuna.
„Jeg held, að hann hafi ver-
ið hjer — nákvæmlega eins og
hann sagði. Þegar hann heyrði
skotin, gekk hann niður göt-
una. Hann var spurður, hvort
hann hefði sjeð mann — einn
mann — koma út úr húsinu
hinu megin. Nei, hann sá eng-
an, og sagði það. En þar með
er ekki sagt, að enginn hafi
komið út. Snjórinn var eins og
nokkurs konar tjald, sem kom
í veg fyrir, að hægt væri að sjá
greinilega“.
„Aftur á móti sagðist gamli
maðurinn hafa sjeð tvo menn
halda í áttina til árinnar ein-
mitt um þetta leyti. Hann seg-
ir, að þeir hafi komið frá
Waverly Place. Það er rjett á-
lyktað hjá honum, þar eð þeir
komu úr þeirri átt. En jeg
hygg, að það sje aðeins ágisk-
un. Ef við hefðum spurt hann,
hvort hann hefði sjeð tvo menn
koma út úr einhverju húsinu,
held jeg, að hann hefði sagt já,
og verið jafn viss um, að hann
segði sarinleikann“.
„Ertu að reyna að telja okk-
ur trú ufn“, sagði Rand van-
trúaður, „að tveir menn hafi
komið út úr íbúð Stellu?“
„Jeg held, að Frank Vaug-
han hafi komið þaðan út, og
einhver beðið eftir honum fyr-
ir utan“.
„Rexford Johnson?"
Mærin á glerfjallinu
Æfintýr eftir Jörgen Moe.
5.
arinnar upp á fjallið, sneri hann við aftur og reið niður.
Þenna mann leitst konungsdóttur enn betur á en hinn
koparbúna, og hun óskaði einskis eins heitt, og að hann
kæmist upp, en þegar hún sá að hann sneri við aftur,
kastaði hún öðru gulleplinu á eftir honum. Það fjell nið-
ur í stígvjel hans, og um leið og hann var kominn niður
á jafnsljettu, sló hann í hest sinn og reið á brott og það
svo hratt að eigi sáu menn gjörla hvert hann fór.
Um kvöldið, er allir riddararnir voru kallaðir fyrir kon-
ung og konungsdóttur, svo koma skyldi í ljós, hvort nokk-
ur hefði eplið meðferðis, þá kom einn af öðrum, en allir
voru þeir vita gulleplalausir. — Og eins og fyrri daginn
kom Páll heim og tók að guma mjög af hve manninum
í silfurherklæðunum hefðí gengið vel atrennan að berg-
inu. „Ja, það var nú hestamaður í lagi“, sagði hann. Og
þvílíkan stólpagrip sem reiðskjóta hans hafði hann aldrei
sjeð.
,,Æ, það hefði verið gaman að sjá hann“, sagði Pjetur.
„Já, það var nú ekki maður fyrir þig að horfa á, karl
minn“, sagði bróðir hans. „En j e g sá hann!“
Þriðja daginn fór allt á sömu leið og fyrri dagana tvo.
Pjetur vildi endilega fá að koma með til þess að sjá alla
riddarana, en feðgarnir vildu ekki hafa hann fremur en
fyrri daginn, og þegar þeir komu að glerfjallinu, var þeg-
ar byrjað kapphlaupið, en það var-nú reyndar ekki mikið
kapphlaup, því það komst ekki einn einasti tvær álnir upp
eftir fjallinu, hvað þá heldur lengra. Allir biðu nú ridd-
arans í silfurbrynjunni, en ekkert sást til hans. Að lokum
kom þó óunnur riddari á afskaplega stórum og fjörug-
um hesti, og var sá í herklæðum úr skýra gulli og stafaði
af honum miklum ljóma á alla vegu. Hann reið beint að
glerfjallinu og upp það, sem fugl flygi, svo hratt, að kon-
ungsdóttir hafði ekki einu sinni tíma til þess að óska sjer,
að hann kæmist upp, fyrr en hann var kominn til henn-
ar. Og um leið og hann var kominn upp, tók hann þriðja
g'ulleplið úr keltu konungsdóttur, svo sneri hann hesti
sínum og reið niður aftur, og um leið var hann horfinn,
og sáu engir hvað af honum varð.
Þegar feðgarnir komu heim um kvöldið, tóku þeir til
að þylja yfir Pjetri söguna af því, sem gerst hafði um
daginn. Og þeir sögðu frá gullbúna riddaranum, og hjeldu
því fram að fríðari og glæsilegri sveinn væri ekki til í
heiminum öllurp.
Kennari: — Menn borða kjöt
ið af dýrunum, en hvað er gert
við beinin?
Tommi- litli: — Menn skilja
þau eftir á diskinum.
★
Hún: — Endar bókin vel?
Hann: — Það veit jeg ekki.
Það stendur bara, að þau hafi
gifst. ,
★
Bellmann og Rauðahafið.
Margar sögur eru sagðar af
skáldinu Bellmann. Hjer er ein
þeirra:
•— Bellmann hafði gortað af
því við konung, að hann væri
málari. Konungur var vantrú-
aður á þetta og vildi fá sann-
anir. Skipaði hann Bellmann
að mála för Israelsmanna yfir
Rauðahafið á hallarþakið.
— En mundu eftir því, sagði
konungur, að málverkið verð-
ur að vera fullgert kl. 9 í fyrra
málið.
Bellmann hneigði sig bros-
andi og mælti:
— Það skal verða, yðar há-
tign.
Konungur var morgunsvæf-
ur og næsta morgunn vaknaði
hann ekki fyrr en kl. 11.30. Brá
honum þá í brún, er hann sá
alt hallarþakið rauðmálað.
— Hvað — hvað á þetta að
þýða? mælti hann.
— Þetta er Rauðahafið, yð-
ar hátign, mælti Bellmann.
— En hvar er þá ísraelslýð-
ur?
— Hann fór yfir hafið kl. 9,
yðar hátign, mælti Bellmann
og brosti.
★
„ \
Konan: — Þu verður að
hugga þig við það, Vilhjálmur,
að við hittumst aftur.
— Æ, vertú nú ekki að ergja
mig á banasænginni.
★
Bogga li'tla heyrði pabbá
sinn, sem var blaðamaður, eitt
sinn segja, að blaðamenn yrðu
að vita alt. Hún notaði fyrsta
tækifæri til þess að afla sjer
fróðleiks.
„Pabbi“, sagði hún, „úr
hverju dó Dauða-hafið?“
„Það get jeg ekki sagt þjer“.
„Pabbi, hvað verður af
draurnunum, þegar maður
vaknar?“
„Það veit jeg ekki“.
„Pabbi, hversvegna setti guð
svona mörg bein í fiskana?“
„Það veit jeg ekki, barn“.
„Pabbi, hvernig gatstu orðið
blaðamaður?“
★
— Hann segist ekki reykja,
ekki drekka og ekki spila fjár-
hættuspil.
— Nú, hann hefir þá enga ó-.
kosti?
— Jú, hann hefír einn ókost,
en aðeins einn — það er ekki
einu einasta orði trúandi af því,
sem hann segir.
Ung stúlka kemur inn til
myndasmiðs.
— Jeg þarf að biðja yður að
framkalla þessir myndir fyrir
mig, en jeg skal segja yður, að
sumar þeirra eru baðmyndir og
þess' vegna megið þjer til með
að lofa mjer því að framkalla
þær í myrkri.
★