Morgunblaðið - 21.05.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
sjeður upp brunastigann, og
fara síðan aftur niður með lyft-
unni um kl. 11, til þess að taka
á móti ungfrú Vaughan“.
„Þetta gekk altsaman mjög
vel, og nú beið hann aðeins eft-
ir að sjá, hvað skeði. Það, sem
skeði, var málshöfðunin gegn
frú Redfern. Hann var mjög á-
nægður. Hann hjelt sig nú al-
veg öruggan, og tók til starfa
á ný.“
Hann kom að máli við Hildu
út af brjefinu, og hótaði að
eyðileggja það, ef hann fengi
ekki helming peninganna. Hann
Ijet hana giftast sjer, svo að hún
yrði algjörlega samsek og gæti
ekki sagt neitt“.
„Annars hygg jeg, að það hafi
ekki verið mikil hætta á, að hún
segði neitt“, hjelt Barney þurr-
lega áfram. „Hún var sjálf í
miklum skuldum og hefði ekki
viljað eiga á hættu, að tapa
nokkrum miljónúm. Hún sam-
þykti að minsta kosti að gift-
ast honum, og brjefið kom á
einhvern yfirnáttúrlegan hátt
— nafnlaust — á lögreglustöð-
ina“.
„Hvernig hann fór að því,
hefir okkur ekki tekist að hafa
upp á ennþá. Sennilega hefir
hann verið búinn að koma því
ölki fyrir, fyrir löngu síðan, hjá
einhverjum í Ottawa, og sent
honum síðan skeyti eftir gift-
inguna“.
Andartak var dauðaþögn í
stofunni. Síðan sagði Redfem
við Martin:
„Það er eitt, sem jeg ekki $kil.
Fyrir rjettinum virtist mjer
þjer vera að reyna að styrkja
mál lögreglunnar gegn okkur
— reyna að sanna, að Vaughan
hefði ekki mögulega getað yfir-
gefið íbúð Stellu þetta kvöld“.
„Nema“, sagði Martin, „kl.
10.15“.
„Já“, samþykti Redfern.
„Nema kl. 10.15“.
Martin brosti, og leit á Barn
ey.
„Spyrjið Barney“, sagði hann.
„Þetta var hugmynd hans“.
Barney glotti.
„Jeg hefi orðið að þola mikið
vegna þess“, sagði hann. „Mac
hjelt að jeg hef'ði mist vitið og
vildi senda eftir lækni. Jeg
bygði á þeim möguleika, að
saga frú Redfern væri sönn. Ef
Vaughan yfirgaf íbúð hennar
kl. 10.15, hlaut lík hans að vera
einhversstaðar annarsstaðar, og
myndi þá koma fram fyrr eða
síðar. Þess vegna varð jeg að
sanna, að hún hefði ekki getað
komið því neinstaðar annars-
staðar fyrir. Annars var málið
gegn henni það sama — nema
að hún hafði gengið öðruvísi'frá
líkinu. Beecher var fús til að
hjálpa mjer til þess að sanna,
að enginn hefði yfirgefið íbúð-
ina. Jeg vildi slá því föstu, áð-
ur en hann skipti um skoðun".
„Jeg skil“, sagði Redfern.
„Þið leikið ekki á hann“,
sagði Muriel þurrlega. Hann
veit þetta alt saman“.
Barney horfði á hana.
„Hvenær gerðirðu þjer grein
fyrir, að hann var sami maður-
inn, og sá, sem þú rakst á í
Bank Street?"
„Þegar jeg sá myndina, sem
þú tókst af brúðhjónunum, vissi
jeg að jeg hafði sjeð hann áð-
ur, en jeg mundi ekki hvar. Það
var ekki fyrr en jeg stóð augliti
til auglitis við hann á veitinga-
húsinu. . . . “.
Barney þrýsti hönd hennar
svo fast, að hana kendi til.
„Hann sagði“, tautaði hún,
að þú gætir ekki sannað neitt
án mín. En þú hefðir getað sann
að að kúlan í líkama Vaughans
væri frá byssu hans“.
Barney starði á hönd hennar.
„Við höfum sannað það. Það
er gott, að við þurftum ekki að
nota hitt“, sagði hann og leit á
Muriel með sínu venjulega
glotti.
„Við eigum ykkur svo mikið
að þakka“, sagði Stella Redfern.
Fallegu augun hennar voru
grunsamlega vot, og hún hjelt
blygðunarlaust um hönd Red-
ferps. „Meira en við getum
nokkru sinni endurgoldið“.
Það var orðið framorðið, þeg
ar Barney fór með Muriel aft-
ur til sjúkrahússins. Það var bú
ið að slökkva ljósið á göngun-
um og syfjaður dyravörður
horfði grunsamlega á þau.
„Hjúkrunarkonan verður
'öskuvond við mig“, sagði Barn
ey órólega.
Hann lagði handlegginn utan
um hana og þrýsti henni að sjer.
Það var ótrúlega hljótt. Hann
heyrði blóðið suða fyrir eyrum
sjer.
„Jeg elska þig“, sagði hann.
„Nú ertu farinn að endurtaka.
Þú sagðir þetta áðan“.
„Já, það er mjög erfitt", sagði
Barney og stundi. „Lygin get-
ur verið óendanlega margbreyti
leg, en sannleikurinn er aðeins
einn, — og hann er altaf eins“.
. „Altaf?“
„Því miður“.
Muriel andvarpaði og brosti.
„Þú segir svo skemtilega ó-
satt, Barney. Haltu áfram“.
„Jeg held að jeg geti það ekki
mikið lengur“, sagði hann.
Hann horfði á andlit hennar
fölt og draugalegt- í myrkrinu,
og brosti.
„Ætlarðu að vera ósköp góð
og indæl stúlka hjeðan í frá?“
„Já“, sagði Muriel blíðlega.
„Jeg hefi. ákveðið að sitja upp
frá þessu við arininn og
spinna“.
Barney hló.
„Þá mynd vildi jeg gjarnan
taka.“ Hann kysti hana blíð-
lega „Góða nótt, ástin mín. Jeg
kem á morgun“.
Nú heyrðist til hjúkrunarkon
unnar, svo að hann flýði. Muriel
horfði á eftir honum og brosti.
Hann kæmi á morgun, og þús
und morgna þaðan í frá. Nú
hafði hún trygt sjer stúkusætj
í stærsta sjónleik lífsins.
— Barney gekk í hægðum
sínum heim á leið, og flautaði,
ánægður með lífið og tilveruna.
ENDIR.

Prestur: — Þú mátt vita það,
Sigurður minn, að maðurinn lif
ir ekki á brauði einu saman.
Sigurður: — Veit jeg það,
hann þarf fisk með.
"k
Prestur nokkur spurði dreng
að því, hvernig sjötta boðorðið
hljóðaði.
„Þjer skuluð ekki hórdóm
drýgja“, svaraði strákur.
„Það stendur ekki „þjer skul
ið“ heldur „þú skalt“, leiðrjetti
prestur.
„Jeg veit það, en jeg vildi
ekki segja þú við yður“, svar-
aði strákur.
★
— Hann getur sagt ágætar
kýmnisögur, ef hann vill.
— Hann skortir þá vilja.
★
Prestur (er að spyrja dreng):
— Hvað segir nú guð um öll
þessi boðorð?
Drengurinn: — Hvað ætli
hann geti sagt — hann sem hef
ir sjálfur sett þau.
★
— Er það satt að föðurbróðir
þinn sje orðinn svo veikur, að
þið megið búast við öllu?
— Nei, ekki öllu — við erfum
ekki nema helminginn.
★
— Heldurðu að maður geti
elskað tvær konur samtímis?
— Já, þangað til önnur hvor
þeirra kemst að því.
kr
Sjúklingur (með óráði): —
— Hvar er jeg? — Hvar er jeg?
— í Paradís?
Kona hans: — Hvaða vit-
leysa er í þjer, maður? —
Sjerðu ekki að jeg er hjerna hjá
þjer?
★
— Osköp er að sjá, hvað þú
ert vesaldarlegur, gamli vinur.
— Já, jeg get ekki sofið um
nætur.
— Hefirðu ekki leitað lækn-
is?
— Jú, og það er einmitt reikn
ingur hans, sem gerir mig and-
vaka.
★ -
— Hvaða tryggingu getið
þjer sett fyrir láninu?
— Drengskaparorð heiðarlegs
manns.
— Jæja, komið þá með heiðar
Iegan mann og þjer skuluð fá
peningana.
★
Húsbóndinn: — Þjer töluðu
nokkuð lengi í símanum áðan,
ungfrú.
Skrifstofustúlkan: — Það var
viðvíkjandi viðskiptum.
Húsbóndinn: — Þá ætla jeg
að biðja yður að muna eftir því
framvegis, að segja ekki „ástin
mín“, við viðskiptavini okkar.
Sunnudagnr 21. maí 1944
tre«caar2ta2ats»g'.iri• •< w-xr"r'T8£T5?E5í
Friðrik fiðlungur
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjömsen.
2.
„Jeg er ver staddur en þú“, sagði betlarinn, „jeg á eng-
an skilding og er enn verr til fara en þú“.
„Jæja, sagði Friðrik, „þá verð jeg víst að gefa þjer einn
skildinginn minn“.
Þegar beiningamaðurinn var búinn að taka við skild-
ingnum, hjelt Friðrik áfram. Þegar hann hafði gengið um
stund, varð hann þreyttur og settist aftur niður, til þess
að hvíla sig. Þegar hann leit upp, sá hann að hjá honum
stóð annar beiningamaður og var hann ennþá stærri og
ljótari en hinn fyrri, og þegar Friðrik sá hve stór og ljótur
hinn var, þá rak hann upp hljóð.
„Vertu ekki hræddur við mig“, sagði beiningamaður-
inn, „jeg geri þjer ekkert mein, jeg bið aðeins um skilding
í Guðs nafni“.
„Æ, jeg á nú eina tvo skildinga, sem jeg ætla að kaupa
mjer einhver föt fyrir“, sagði Friðrik.
„Jeg þarfnast' þeirra meira en þú“, sagði betlarinn
stóri. „Jeg á engan skilding, hefi stærri skrokk og færri
fatatuskur“.
„Jæja^ þá verð jeg víst að láta þig fá annan skildinginn
minn“, sagði Friðrik og gaf förumanninum hann.
Enn hjelt hann áfram um stund, þar til hann var þreytt-
ur, þá settist hann enn niður til þess að hvíla sig, og þegar
hann var nýsestur, kom enn einn umrenningurinn til
hans og hann var svo stór og ljótur, að Friðrik orgaði
hástöfum af hræðslu, þegar hann sá hann.
„Vertu ekki hræddur við mig, drengur minn“, sagði sá
stóri. „Jeg geri þjer ekki minsta mein, jeg er bara fátæk-
lingur, sem bið þig um skilding í Guðs nafni“.
„Æ, jeg á nú bara einn skilding eftir, og fyrir hann
ætlaði jeg að kaupa mjer eitthvað utan á mig. Hefði jeg
hitt þig fyrr, þá. .. .“.
„Jeg á nú engan skilding“, sagði umrenningurinn, „og
jeg er jstærri og á minni föt en þú, svo skildingurinn er
miklu betur kominn hjá mjer en þjer“.
„Taktu þá við skildingnum11, sagði Friðrik við umrenn-
inginn. „Þið hafið þá hver sinn skildinginn, en jeg engan“.
„Fyrst þú ert svona brjóstgóður, að þú hefir gefið al-
eigu þína“, sagði umrenningurinn, „þá skal jeg veita þjer
eina ósk fyrir hvern skilding“. Það var sá sami, sem hafði
fengið þá alla þrjá; hann hafði aðeins breytt sjer í hvert
skifti, svo piltur gæti ekki þekt hann aftur.
„Mig hefir altaf langað til þess að kunna að leika á
fiðlu og getað spilað fyrir fólk, svo það yrði kátt og dans-
aði“, sagði Friðrik, „og fj'rst jeg má óska hvers, sem jeg
vil, þá ætla jeg að óska mjer fiðlu, sem hefir þá náttúru,
að alt sem lifandi er, verði að dansa, þegar leikið er á
hana, svo það heyri“, sagði hann.
„Þetta skaltu fá, en ósköp finst mjer það lítilfjörleg
ósk“, sagði beiningamaðurinn; „þú verður að óska betur
fyrir hina skildingana“.
„Mjer hefir altaf þótt gaman að skjóta og veiða“, sagði
Friðrik litli, og fyrst jeg má óska hvers sem jeg vil, lang-
ar mig til þess að fá byssu, sem er þannig, að jeg hitti
með henni alt sem mig langar til, hve langt sem það er
frá mjer“.
„Þetta skaltu fá, en ljeleg er óskin, betri verður hún að
vera fyrir síðasta skildinginn“.
„Mig hefir altaf langað til að vera hjá fólki, sem er góð-
hjartað og góðviljað“, sagði Friðrik, „og vil þess vegna
að enginn, sem jeg bið um eitthvað, neiti mjer um fyrstu
bærí mína“.
„Þessi ósk var betri“, sagði beiningamaðurinn og svo
hvarf hann alt í einu, og^Fxdðrik vissi ekkert hvað af hon-
um varð, en Friðrik lagðist til svefns með byssuna sína
og fiðluna, og þegar hann vaknaði aftur, hjelt hann niður
í bygð.
Fyrst fór hann til kaupmannsins og bað um föt, og á
bóndabæ einum bað hann um hest, á öðrum stað um
sleða, en annarsstaðar um loðfeld, og enginn neitaði hon-
um, hversu miklir nirflar sem þeir voru, þá Ijetu þeir
hann fá það, sem hann bað um. Að lokum'ók hann svo um
sveitina, eins og einhver burgeis, með hest og sleða. Þeg-
ar hann var að aka eftir veginum, mætti hann sýslumann-
inum, sem hann hafði verið hjá áður.