Morgunblaðið - 25.05.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
1ÁJ Somev'Set WauÁ
\am:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
3. dagur —
Fimtudagur 25. mal
f
í 1944
Vinir í lífi og dauða
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
1.
EINU SINNI VORU TVEIR MENN, sem voru svo
ir vinir, að þeir unnu hvor öðrum eið að »því, a x
ikl'
3rð e*
voru mjög sjerkennileg. Þau
voru svo dökk, að lithimnan var
jafndökk augasteininum. Gaf
það augunum sjerkennilegan
mátt.
■ Hann bauð af sjer mjög góð-
an þokka og var aðlaðandi, og
jeg gat vel skilið, hvers vegna
Isabel hafði orðið hrifin af hon
um. Við og við hvíldu augu
hennar andartak á honum, og
mjer virtist ekki aðeins vera
ást í svip hennar, heldur og
innileg vinátta. Augu þeirra
mættust og í augum hans var
svo mikil blíða, að unaðslegt
var að horfa á.
Isabel, Elliott og Hilary
Brabazon hjeldu áfram að ræða
um húsaskreytinguna og reyndu
að fá leyfi hjá frú Bradlake til
þess að endurbæta a. m. k. eitt-
hvað dálíti.ð, en hún brosti að-
eins ástúðlega.
„Jeg verð að fá tíma til þess
að hugsa mig um“. Hún sneri
sjer að piltinum. „Hvað segir
þú um þetta, Larry?“
Hann horfði í kringum sig
með bros í augunum.
„Jeg sje ekki, að þetta geri
til eða frá“, sagði hann.
„Larry“, hrópaði Isabel ásak
andi. „Jeg, sem blátt áfram
skipaði þjer að styðja okkar
málstað".
„Ef Louisa frænka er ánægð
með það, sem hún hefir, til
hvers á þá að vera að breyta
til?“
Spurning hans bar vott um
svo heilbrigða skynsemi, að
jeg fór að hlæja. Þá leit hann
á mig og brosti.
„Og glottu ekki svona, þótt
þú hafir sagt eitthvað heimsku-
legt“, sagði Isabel.
En hann glotti aðeins enn
meir, og jeg tók eftir því, að
hann hafði smáar, hvítar og
mjög reglulegar tennur. Það
var eitthvað í svip hans, þegar
hann leit á Isabel, sem gerði
það að verkum, að hún eld-
roðnaði. Hún var sýnilega mjög
ástfangin, og jeg veit ekki hvað
það var, sem gaf mjer þá til-
finningu, að í ást hennar væri
eitthvað móðurlegt. Það kom
mjer dálítið á óvart hjá svo
ungri stúlku. ílún brosti blíð-
lega og sneri sjer enn einu
sinni að Hilary Brabazon.
„Takið ekkert mark á hon-
um“, sagði hún. „Það eina, sem
hann hefir vit á, er flug“.
„Flug?“ sagði jeg.
„Hann var flugmaður í
styrjöldinni“.
„Var hann ekki of ungur til
þess að fara í stríðið?"
„Jú, altof ungur. Hann hag-
aði sjer mjög illa. Hann strauk
af skólanum og fór til Canada.
Þar komst hann í flugherinn
með því að skrökva því, að
hann væri 18 ára. Hann var í
Frakklandi, þegar vopnahlje
var samið“.
„Þú þreytir gesti móður
þinnar, Isabel“, sagði Larry.
Skömmu eftir hádegisverð
kvöddum við Elliott. Jeg var
búinn að segja honum, að jeg
ætlaði á listasafnið og líta a
myndirnar þar, og sagðist hann
ætla að koma með mjer. Jeg
kæri mig yfirleitt lítið um að
heimsækja myndasöfn í fylgd
með öðrum. En jeg gat ekki
sagt honum það, og við fylgd-
umst þess vegna að. Á leiðinni
töluðum við um Isabel og
Larry.
„Það er í rauninni hrítfandi
að sjá tvær ungar manneskjur
svona ástfangnar hvora af ann
ari“, sagði jeg.
„Þau eru altof ung til þess
að gifta sig“.
„Hvers vegna? Það er svo
gaman að gifta sig, þegar mað-
ur er ungur og ástfanginn!“
„Vertu ekki að reyna að vera
fyndinn, góði. Hún er nítján
ára og hann aðeins tvítugur.
Hann hefir enga atvinnu og
litlar tekjur — aðeins 3000 á
ári, eftir því sem Louisa segir
1— og Louisa er ekki auðug
kona. Hún hefir ekki meira en
hún þarf sjálf að nota“.
„Hann getur fengið sjer eitt-
hvað að gera“.
„Það er einmitt það. Hann
reynir ekkert til þess að fá sjer
atvinnu. Hann virðist vel á-
nægður með að gera ekki neitt“.
„Hann hefir sennilega átt
erfiða ævi í styrjöldinni og
þarfnast hvíldar“.
| „Hann hefir nú verið að
'hvíla sig í eitt ár. Það virðist
ívissulega nógu langur tími“.
„Mjer leist prýðilega á pilt-
inn“, sagði jeg.
„Já, já, jeg hefi ekkert út á
Ihann að setja. Hann er af góðu
fólki kominn. Faðir hans var
frá Baltimore. Hann var að-
stoðarprófessor við Yale-há-
skólann. Móðir hans var af
gamalli kvekaraætt í Phila-
delphiu“.
„Þú talar um þau í þátíð.
Eru þau dáin?“
„Já. Móðir hans dó af barns-
förum og faðir hans fyrir 12
árum. Hann var alinn upp hjá
gömlum skólabróður föður síns,
sem er læknir í Marvin. Það
var þar, sem Louisa og Isabel
kyntust honum“.
„Hvar er Marvin?“
„Það er þar, sem Bradlake-
setrið er. Louisa var vön að
dvelja þar á sumrin. Hún kendi
í brjósti um litla drenginn. Dr.
Nedley var 'piparsveinn, og
ekki mjög vel að sjer í barna-
uppeldi. Það var Louisa, sem
kom því til leiðar, að hann var
sendur til St. Paul, og hann
dvaldi hjá henni í öllum jóla-
leyfum sínum“. Elliott ypti
öxlum. „Hún hefði átt að geta
sjeð, hvað af þessu myndi
leiða“.
Þegar jeg kvaddi frú Brad-
lake, sagði hún mjer, að Isabel
hefði boðið nokkrum fjelögum
sínum til kvöldverðar daginn
eftir, og þeir ætluðu út að
dansa á eftir, og ef jeg vildi
koma, gætum við Elliott rabb-
að saman, þegar þau væru
farin.
„Þjer gerið honum mikinn
greiða, ef þjer komið“, sagði
hún. „Hann hefir dvalið svo
lengi utanlands, að honum
finst hann vera ókunnugur.
Hann virðist ekki geta fundið
neinn, sem honum finst hann
eiga neitt sameiginlegt með“.
Jeg þáði boðið, og áður en
við skildum á myndasafninu,
ljet Elliott í ljós ánægju sína
yfir því.
„Jeg er eins og vilt sál í þess-
ari stóru borg“, sagði hann.
„Jeg lofaði Louisu að dvelja
hjer hjá henni í sex vikur —
við höfum ekki sjest síðan
1912 — en jeg tel dagana, þang
að til jeg kemst aftur til Par-
ísar. Það er eini staðurinn í
heiminum, þar sem siðaður
maður getur átt heima. Veistu,
væni minn, hvað þeir kalla mig
hjerna? Dutlungasegg! Þetta
eru villimenn!“
Jeg hló og kvaddi hann.
★
Kvöldið eftir, þegar jeg hafði
neitað boði Elliotts um, að
hann sækti mig, komst jeg
heill á húfi til frt» Bradlake.
Jeg tafðist á leiðinni og kom
því dálítið of seint. Þegar jeg
gekk upp stigann, heyrði jeg
svo mikinn hávaða innan úr
dagstofunni, að jeg hjelt, að
þetta hlyti að vera stórt sam-
kvæmi, og var því dálítið undr-
andi, þegar jeg sá, að með mjer
vorum við aðeins tólf.
Frú Bradlake var mjög glæsi
leg að sjá, í grænum „satin“-
kjól með rautt perluband um
hálsinn, og Elliott sömuleiðis,
í vel saumuðum samkvæmis-
fötum. Þegar hann kom og-
heilsaði mjer, bárust að vitum
mjer öll ilmvötn Arabíu. Jeg
var kyntur fyrir háum, gjörvu-
legum manni, með rautt andlit,
sem virtist ekki kunna sem best
við sig í samkvæmisklæðum.
Það var Dr. Nedley. Hitt voru
alt saman fjelagar Isabel, en
nöfnum þeirra gleymdi jeg jafn
óðum og jeg heyrði þau. Stúlk-
urnar voru ungar og fallegar,'
og ungu mennirnir myndarleg-
ir. Enginn þeirra vakti sjer-
staklega athygli mxna, nema
einn piltur, og það var vegna
þess, hve stór hann var og
myndarlegur. Hann hlýtur að
hafa verið sex fet og þrír eða
fjórir þumlungar á hæð og
mjög axlabreiður.
Við kvöldverðarborðið sat
jeg milli frú Bradlake og feim-
innar, ungrar stúlku, sem virt-
ist enn yngri en hin. Þegar við
settumst niður, sagði frú Brad-
lake mjer, að afi hennar og
amma hefðu búið í Marvin, og
hún og Isabel hefðu verið
skólasystur. Hún hjet Sophie.
Hún var ekki sjerlega lag-
leg, en hafði mjög skemtilegt
andlit, lítið snubbunef, stóran
munn og grænblá augu. Hár
hennar var dökkbrúnt. Hún
var mjög grönn, og flatvaxin
eins og drengur. Hún hló, þeg-
ar eitthvað skemtilegt var sagt,
en hlátur hennar var dálítið
þvingaður, svo að maður hafði
þá tilfinningu, að hún skemti
sjer ekki eins vel og hún vildi
vera láta. Jeg gat þess til, að
hún væri að reyna að vera fjör-
skyldu ekki skilja í lífi nje dauða. Annar þeirra var mj^u,
gamall, og nokkru eftir að hann dó, bað hinn sjer
fjekk jáyrði hennar og ætluðu þau síðan að gifta
sig-
Þegar þau buðu til brúðkaupsins, fór brúðgumtnn j
4lfúl'
út í kirkjugarðinn, þar sem vinur hans hvíldi, da1
rði a
par sem vmur nans nvu^, ■ ^
’ leiðið og kallaði á hann. — Nei, hann kom ekki- ^
| barði aftur og kallaði hærra en áður, að hann skyldi ^
því hann þyrfti að tala við hann. Loksins heyf^1^.^;.
eitthvert þrusk.og síðan kom hinn dauði upp úr glC’ ^
„Það var gott að þú komst, vinur“, sagði brúðg
„jeg er búinn að standa hjer lengi og kalla á þig'; jaLlði,
„Æ, jeg var svo langt í burtu hjeðan“, sagði sa ^
„svo jeg heyrði ekki almennilega til þín, fyrr en 1 sl
skiftið". _ ifta
„Já, jeg kallaði nú á þig af því, að í dag' er jeg a ^u1'
mig“, sagði vinur hans, „og þú manst sjálfsagt, að 0
talaðist svo til, að við skyldum vera hvor við annars ^
kaup“. — „Jeg man eftir því“, sagði vofan, „en þu ^
kannske svolítið, því jeg þyrfti helst að laga mig a gVei
til, eftir að hafa verið dauður svona lengi, jeg el
mjer ekki hæfur í brúðkausveitslu“. . j)0p'
Hinn hafði nauman tíma, því það var beðið eú11 af|
um, því það átti að fara að halda af stað til kirkj111
en svo varð að láta drauginn hafa svolítinn tíma 1 rgi
að laga sig til og búa sig og var honum fengið he1
og lánuð kirkjuföt, því hann varð r.ð fara tíl kirkju’
og hinir. ^ft-
Jú, sá dauði var með í för, bæði til kirkju og hellU
,kun'
ur, og þegar brúðkaupsveitslan fór að líða að enda
um, vildi hann kveðja og fara sína leið. En vegua
allar vináttu vildi brúðguminn fylgja honum til rði
innar aftur. Og þegar þeir voru á leiðinni þanga^,
brúðguminn, hvort hinn hefði ekki sjeð margt em ^
legt og merkilegt, sem gæti verið gaman að vita
jú, það hefi jeg nú“, sagði hinn dauði, „margt o£. ^
hefi jeg sjeð“, sagði hann. „Gaman væri að sjá þa^ ^e6
" CJ I O > ' n J
sagði brúðguminn, „mjer myndi þykja gaman að ta ‘
þjer líka“, sagði hann. . ..e11
„Það geturðu svo sem fengið“, sagði draugnrinUj ý}\
það getur dregist þó nokkuð, að þú komist heilT1 vf
aftur“. — Brúðguminn hugsaði með sjer, að þa® V
hafa það, og fór með draugnum vini sínum niðul „pp
;na. En áður en þeir fóru niður í gröfina, reif v°ý^.
Trúboði: — Ef þið grípið
fram í fyrir mjer einu sinni
enn, þá hætti jeg að tala, og þá
fáið þið ekkert að vita um þá
óttalegu tíma, sem við lifum á.
★
— Mig langar til þess að
biðja yður, frú Sigurbjörg, um
framlag til drykkjumannahæl-
ís.
,'iti á
, — Hann er hjerna u
unni að selja ískökur-
★ • n
Þjónn: — Húsbóndu1 ^
mig um að segja yður> ^
væri ekki heima.
Þión„:-A.SagS
jViljið þjer þá segja 1
jeg hafi ekki kömið?
★
— Sjálfsagt, þið getið fengið
* r-u
Hún: - Þú kvarta

manmnn mmn.
— Móðirin: — Hversvegna
ferðu ekki út að leika þjer með
vinum þinum?
Snáðinn: — Jeg á ekki nema
einn vin og jeg hata hann.
kc
Hann: — Osköp eruð þjer
fölar í kvöld, ungfrú.
Hún: — Segið þá eitthvað,
svo jeg geti roðnað.
★
— Mamma, gefðu mjer krónu
handa fátækum manni.
— Hvaða maður er það?
að t
tíun:_pUKV- ,
að matunnn sje s af
mjer, en þó heyt&x je^ {yú
sagðir við kunningl gm
skemstu, að þú úe ^ jeg h
mjer vegna þess, hva •
til góðan mat. j^að11
Hann: — O — sV
verður að finna upP
afsökun.
rr>ai
,efr

— Veistu það, að f, ‘‘nlfá sie‘
arstjórinn ætlar a<oklcUr al
hvíld frá störfum 1 ft
■ , — hetn
— Já, hann