Morgunblaðið - 01.06.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fitatudagur 1. júní 1944

LARRY DERFORD
'JAJ. JJJomerSet
í leit að
lífshamingju
— 7. dagur —
að móðir sín þyrfti að senda sig
til Marvin' og bað hann að
keyra sig þangað. Hún gerði
þær varúðarráðstafanir, að
setja eina flösku af Martini hjá
hitageyminum með kaffinu 1,
sem móðir hennar hafði skipað
Eugene að setja í körfuna.
Þau voru ung og hraust, og
nutu hádegisverðarins í ríkum
mæli. Isabel helti kaffinu í boll
ana og Larry kveikti í pípu
sinni.
„Jæja, byrjaðu þá, ástin
mín“, sagði hann með glettnis-
blik í augunum.
„Byrja á hverju?“ spurði
Isabel, eins sakieysislega og
hún gat.
Hann hló.
„Heldurðu að jeg sje fullkom
ið fífl? Ef móðir þín veit ekki
upp á sína tíu fingur málið á
dagstofugluggum sínum — ja,
þá skal jeg borða hattinn hjerna
Það var ekki vegna þess, sem
þú baðst mig að keyra þig hing
að“. »
Isabel hafði nú fengið dálítið
af sjálfstrausti sínu aftur, og
bx'osti Ijómandi til hans.
„Ef til vill var það vegna
ss, að jeg hjelt að þjer þætti
garaan að vera með mjer í all-
án dag“.
„Já, kannske. En jeg held samt
ekki. Gæti það ekki verið vegna
þess að Elliott hefði sagt þjer,
að jeg hefði neitað tilboði Henry
Maturins?“
Hann talaði glaðlega, svo að
henni fanst best að svara í sama
tón.
„Gary hlýtur að hafa orðið
fyrir miklum vonbrigðum.
Hann hlakkaði svo mikið til
þess að vinna með þjer á skrif
stofunni. Einhvei'ntíma verður
þú að byrja að vinna, og því
lengur sem þú dregur það, því
erfiðara verður það“.
Hann tottaði pípu sína, horfði
á hana, og brosti, svo að hún
gat ekki vitað, hvort honum
var alvara eða ekki.
„Veistu það, að mjer finst
einhvemveginn, að jeg verði
að gera meira með líf mitt, en
selja skuldabrjef“.
„Þá það. Farðu í háskólann
og lestu lögfræði eða læknis-
fræði“.
„Nei, jeg vil það ekki held-
ur“.
„Hvað viltu þá gera?“
„Reika um“, svaraði hann í'ó
lega“.
„Talaðu &kki eins og fábjáni.
Það er ekki hægt að lifa án
peninga“.
„Jeg á dálítið af þeim. Það
er.u þeir sem gefa mjer tæki-
færi til þess að gera það, sem
xnig langar til“. —
„Reika um?“
„Já“, svaraði hann brosandi.
„Þú gerir þetta svo hræðilega
erfitt fyrir mig, Larry“, sagði
hún og andvarpaði.
„Mjer þykir það leitt. Jeg
myndi ekki gera það, ef jeg
gæti að því gert“.
„Þú getur gert að því“.
Hann hristi höfuðið. Hann sat
þögull dálitla stund, niðursokk-
inn í hugsanir sínar. Þegar
hann loks opnaði munninn, var
það til þess að segja dálítið,
sem gerði hana óttaslegna.
„Þeir dánu virðast svo hræði
lega dauðir, þegar þeir ei'u
dauðir“.
„Hvað áttu eiginlega við?“
spurði hún vandræðalega.
„Nákvæmlega það sem jeg
segi“, sagði hann og brosti
raunalega til hennar. „Maður
hefir nógan tíma til þess að
hugsa, þegar maður er einn
uppi í loftinu. Maður fær
skrítnar hugmyndir“.
„Hvaða hugmyndir?“
„ÓljósarÞ, svaraði hann bros
andi. „Sundurlausar. Ruglings-
legar“.
Isabel hugsaði um þetta dá-
litla stund.
„Heldurðu ekki að þær yrðu
ljósari, ef þú fengir þjer eitt-
hvað að.gera?"
„Jeg hefi hugsað um það.
Mjer hefir dottið í hug, að
vinna við trjesmíðar“.
„Ó, Larry! Fólk myndi halda,
að þú værir genginn frá vit-
inu“.
„Myndi það gera eitthvað
til?“
„Já, mjer þætti það leitt“.
Enn einu sinni varð þögn
góða stund. Það var Isabel,
sem rauf hana. Hún andvarp-
aði.
„Þú ert svo ólíkur því, sem
þú varst, áður en þú fórst til
Frakklands“.
„Það er ekkert undarlegt.
Það var margt, sem kom fyrir
mig þar“.
„Eins og til dæmis?“
„Besti vinur minn í flughern
var drepinn, þegar hann var að
bjarga lífi mínu. Jeg átti erfitt
með að gleyma því“.
„Segðu mjer frá því, Larry“.
Hann horfði á hana. í augum
hans var djúpur harmur.
„Jeg vil helst ekki tala um
það. Það var í rauninni aðeins
lítilfjörlegt atvik“.
Isabel var viðkvæm í eðli
sínu, og augu hennar fyltust
tárum.
„Áttu eitthvað bágt, Larrý?“
„Nei“, svaraði hann brosandi.
„Það' eina, sem gerir mig ó-
hamingjusaman, er, að jeg geri
þig óhamingjusama“. Hann tók
hönd hennar, og í hinu sterka
og trausta handtaki hans var
svo innileg ástúð, að hún varð
að bíta sig í vörina til þess að
fara ekki að gráta. „Jeg held,
að jeg finni aldrei frið, fyrr en
jeg hefi komist að einhverri
niðurstöðu“. Hann hikaði. „Það
er mjög erfitt að koma orðum
að þessu. Ef jeg reyni það,
kemst jeg í vandræði. — Jeg
segi við sjálfan mig: Hvers-
vegna ættir þú að vera að
brjóta heilann um þetta eða
hitt? Ef til vill er það aðeins
vegna. þess að þú ert hjegóm-
legur sjervitringur. Er ekki
betra að ganga rudda veginn,
og taka því, sem koma skal?
Og þá verður mjer hugsað til
manns, sem fyrir stundu var
fullur af lífi og fjöri, en er nú
liðið lík. Þetta er alt svo
grimmilegt og tilgangslaust.
Það er erfitt að komast hjá því
að spyrja sjálfan sig, hvað lífið
sje eiginlega, hvort sje nokk-
ur skynsemisglóra í því, hvort
það sje ekki aðeins hi-yggileg
flónska blindra örlaga“.
Það var ekki hægt annað en
komast við, þegar Larry talaði,
með hinni dásamlegu, djúpu
rödd sinni, hikandi — eins og
hann neyddi sjálfan sig til þess
að segja það, sem hann hefði
heldur viljað látið ósagt, — en
þó með skelfilegri einlægni.
Dálitla stund treysti Isabel sjer
ekki til þess að hafa vald á rödd
sinni.
„Mundi það ekki hjálpa, ef
þú færir eitthvað burt, ixm
tíma?“
Henni var þungt um hjarta-
ræturnar, þegar hún sagði
þetta. Það leið löng stund áður
en hann svaraði.
„Jeg held það. Maður reynir
að ganga framhjá almennings-
álitinu, en það er ekki auðvelt.
Ef það er fjandsamlegt, vekur
það hjá manni fjandskap, sem
raskar sálarrónni“.
„Hversvegna ferðu þá ekki?“
„Það er þín vegna“.
„Við skulum vera hreinskil-
in hvort við annað, Larry. Sem
stendur er ekkert rúm fyrir
mig í lífi þínu“.
„Þýðir það, að þú viljir ekki
vera unnusta mín lengur?“
Hún í'eyndi að brosa.
„Nei. Það þýðir að jeg sje
reiðubúin til þess að bíða eftir
þjer“.
„Það verður kannske eitt ár.
Jafnvel tvö ár“.
„Það er alveg sama. Ef til
vill verður það skemri tími.
Hvert ætlar þú að fara?“
Hann horfði á hana eins og
hann væri að reyna að sjá inn
í instu hjartafylgsni hennar.
Hún brosti glaðlega, til þess að
reyna að hylja sorg sína.
„Mjer datt í hug, að byrja á
því að fara til Parísar. Jeg
þekki engann þar. Þar myndi
enginn skifta.sjer af mjer. Þar
get jeg ef til vill fundið það,
sem jeg leita að“.
„Og hvað svo, ef þú finnur
það ekki?“
Hann hló.
„Þá fæ jeg sennilega mína
gömlu, góðu skynsemi aftur,
hætti við alt saman, kem til
Chicago, og tek þá atvinnu,
sem jeg get fengið“.
Atburður þessi hafði haft of
mikil áhrif á Isabel til þess að
hún gæti sagt frá honum án
þess að komast í geðshræringu.
Þegar hún hafði lokið frásögn
sinni, horfði hún spyrjandi á
mig.
„Haldið þjer, að jeg hafi
breytt rjett?“
„Jeg held að þjer hafið gert
það eina, sem hægt var að gera.
Og þjer hafið verið mjög göfug
lynd og skilningsgóð".
„Jeg elska hann, og vil að
hann verði hamingjusamur. En
segið ekki, að jeg sje skilnings.-
góð. Jeg skil ekki framkomu
hans“.
„Ef til vill skiljið þjer hann
Pilturinn,sem gat breytt
sjer í fálka, maur og Ijón
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen. ■<
2. %
að hann varð að hvíla sig og settist á berg eitt við-vatiiiö.
Honum fanst þetta berg eitthvað svo einkennilegt. Hann
gekk þar um nokkra stund, en svo gerði hann sig aftur
að fálka, þegar hann var búinn að hvíla sig, og flaug af
stað, þar til hann kom til konungshallar, þar settist hann
í trje fyrir utan glugga konungsdóttur. Þegar hún sá
þenna fallega fugl, langaði hana til þess að ná honum.
Hún kallaði á hann og um leið og fálkinn var kominn inn,
lokaði hún glugganum, tók fuglinn og setti hann í búr.
Um nóttina gerði fuglinn sig að maur og skreið út úr
búrinu, og um leið og hann var kominn.niður á gólf, gerði
hann sig að manni, gekk að rúmi konungsdóttur og settist
á rúmstokkinn hjá henni. Þá varð hún svo hrædd, að hún
hljóðaði hástöfum, svo konungurinn vaknaði, kom inn og
spurði, hvað á gengi.
„Það er einhver hjer inni“, hrópaði konungsdóttir. En
um leið varð piltur aftur að maur, skreið inn 1 búrið
aftur og gerði sig að fálka. Konungur gat ekkert óvenju-
legt sjeð og sagði að dóttir hans hlyti að hafa fengið
martröð. En um leið og hann var kominn út um dyrnar,
kom það sama fyrir aftur. Piltur gerði sig að maur, skreið
aftur út úr búrinu* breytti sjer í sína rjettu mynd ög
settist hjá konungsdóttur.
Þá æpti hún aftur hástöfum og konungurinn kom þjót-
andi, til þess að sjá, hvað á gengi.
„Það er einhver hjer inni“, æpti konungsdóttir. En
piltur skaust þá inn í búrið aftur, og sat þar sem fálki.
Konungurinn leitaði hátt og lágt, og þegar hann ekkert
sá, reiddist hann ógurlega yfir því að geta ekki fengið
svefnfrið, og sagði að þetta væri eintómir hugarórar í
konungsdóttur, „og æpir þú einu sinni enn, þá skaltu
verða þess vör, að konungurinn er faðir þinn“.
En konungurinn var ekki nema rjett kominn út, þegar
piltur var aftur kominn til konungsdóttur. í það skiftið
æpti hún ekki, þótt hún væri svo hrædd, að hún vissi ekki
hvað hún ætti við sig að gera.
Svo surði piltur, við hvað hún væri hrædd.
„Jú, jeg er lofuð tröllkarli“, sagði hún, „og í fyrsta
skifti, þegar hún kæmi út undir bert loft, átti hann að
faka hana, en þegar piltur kom, hjelt hún að það væri
Kennarinn: — Hvað gerði
Karl XII. í Noregi?
Nemandinn: — Hann dó þar.
Kennarinn: — Gerði hann
ekkert meira?
Nemandinn: — Nei, það var
það síðasta, sem hann gerði.
★
Fullur maður: — Sýnist þjer
veggurinn hreyfast?
Sá ófulli: — Nei.
Sá fulli: — Mjer sýnist það
ekki heldur.
★
Læknir: — Þjer þyrftuð að
fara í langa sjóferð til þess að
safna kröftum. Er atvinnu yð-
ar svojiáttað, að þjer getið það?
Sjúklingurinn: — Jeg er
stýrimaður á einu af Atlants-
hafsförunum.
ir
Hannes hringdi til járnvöru-
kaupmanns og bað uiy rottu-
gildru.
— Á að senda-hana heim?
spui'ði kaupmaðurinn.
— Já, auðvitað, sagði Hannes.
Hjelduð þjer ef til vill að jeg
fjfiri að senda rotturnar til yð-
ar?
Strákarnir í skólanum höfðu
límt saman nokkur blöð í Bíblí-
unni, svo þegar gamli kennar-
inn fór að lesa, kom það svo
út:
„Þegar Nói var 125 ára gam-
all, tók hann sjer konu, (hjer
fletti kennarinn við), sem var
140 feta löng, 40 feta breið og
bikuð utan og innan“.
★
— Hversvegna grætur þú,
litla mín?
— Vegna þess að Inga vill
ekki leika við mig.
— Hversvegna vill hún ekki
leika við þig?
— Vegna þess að jeg er að
gráta.
★
Eftirfarandi auglýsingu mátti
einu sinni lesa í þýsku blaði:
„Þjófurinn, sem stal skíðun-
um 'úr kjallaranum mínum um,
daginn, er vinsamlega beðinn
um að taka stafina líka“.
Vinkonan: — Af hverju er-
uð þið Jón ósátt?
Sú trúlofaða: — Við vorum
að rifast um, hvort okkar elsk-
að* hitt meira.