Morgunblaðið - 04.06.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐlf)
Sunnudagur 4. júní 1944.
1ÁJ JJJorneriet
cuialiam:
LARKY DEEFORD
í leit að
lífshamingju
10. dagur —

ingi, til hvers hann er að koma
til Parísar, þegar hann ekki not
ar sjer það, sem París getur
veitt honum. Jeg veit ekki hvar
fciann heldur sig. Hann virðist
engann þekkja. Veist þú, hvar
K'ann á heirria?11
,,Eina heimilisfangið, sem við
ftöfum, er arneríska sendisveit-
in“.
,,Jeg yrði ekkert hissa á því,
þótt hann byggi með einhverri
gálu á vinnustofu í Mont-
martre“.
- „Ó, Elliott!“
„Hvaða skýringu aðra er
ftægt að gefa því, að hann skuli
ekki vilja segja frá dvalarstað
cínum, eða umgangast menn úr
sinni eigin stjett?“
,,Það væri svo ólíkt Larry. Og
sýndist þjer ekki í gærkveldi
hann vera jafn ástfanginn af
Isabel og áður? Hann getur
ekki verið svo tvöfaldur“.
Elliott gaf til kynna, með því
að yppta öxlum, að tvöfeldni
karlmanna væri takmarkalaus.
„Hvernig gengur mej? Gray
Maturin?"
„Hann myndi giftast Isabel á
morgun, ef hún vildi hann“.
Þær höfðu komið til Evrópu
litlu fyrr, en ráðgert var, og
sagði frú Bradlake Elliott nú
frá, hvers vegna.
Hún hafði verið dálítið lasin
undanfarið, og læknir hennar
sagt henni, að hún þjáðist af
sykursýki. Það var ekkert al-
varlegt, og með hæfllegu mat-
aræði og insulin-inntökum átti
hún að geta iifað í mörg ár enn.
En vitundin urr) það, að hún
gengi rneð ólæknandi sjúkdóm,
jók áhuga hennar á því, að
koma Isabel í örugga höfn.
Þær höfðu rætt málið. Isabel
hafði talað skynsamlega. Hún
hafði viðurkent það, að ef
Larry neitaði að koma aftur til
Chicago að þessum tveim árum
liðnum, væri ekki um annað
að gera fyrir hana, en slíta trú
lofun þeirra. Frú Bradlake
fanst það skerða persónulegan
virðuleika sinn, að bíða, og
sækja'hann síðan á tilteknum
tíma, eina og strokumann, og
fara með heim í sitt eigið land.
Henni fanst það niðurlægandi
fyrir Isabel. En það var aðeins
eðlilegt að þær dveldu í Evrópu
um sumarið, þar eð Isabel hafði
ekki komið þangað, síðan hún
var barn.
Eftir að hafa dvalið í París,
gætu þær heimsókt einhvern
baðstað, þar sem frú Bradlake
gæti hvílt sig. Siðan gætu þær
haldið til austurrisku alpanna,
og þaðan hægt í gegnum Ítalíu.
Frú Bradlake ætláði að biðja
Larry að koma með þeim, svo
að Isabel og hann gætu komist
að, hvort tilfinningar þeirra
hefðu þolað hinn langa aðskiln
að. Það kæmi síðart í ljós á sin-
um tíma, hvort Larry væri
reiðubúinn til þess að taka á
sig ábyrgð lífsins.
„Henry Maturin sárnaði við
hann, þegar hann rieitaði til-
boði hans, en Gray er búinn að
tala máli hans svo, að hann á
vissa góða stöðu, þegar hann
kemur aftur til Chicago“.
„Gray er góður drengur“.
„Já, hann er það“. Frú Brad-
lake andvarpaði. „Jeg veit, að
Isabel yrði hamingjusöm, ef
hún giftist honum.“
Elliott sagði henni síðan frá
samkvæmum þeim, sem hann
ætlaði að halda fyrir þær. Hann
ætlaði að halda stórt hádegis-
verðarboð daginn eftir, og síð-
an kvöldverðarboð í lok vik-
unnar. Hann ætlaði með þær til
móttöku í Chateau-Gaillards og
hann hafði fengið handa þeim
j boðskort á dansleik, sem Rot-
hschild-hjónin hjeldu.
„Þú býður Larry, er það
ekki?“
„Hann sagði mjer, að hann
hafi ekki haft nein samkvæmis
föt með sjer“, fnæsti Elliott.
„Þú skalt nú bjóða honum
samt. Hann er góður piltur, og
það er ekkert betra, að sýna
honum kulda. Það vekur að-
eins þráa hjá Isabel“.
„Já, auðvitað býð jeg honum,
ef þú óskar þess“.
Kunningjar Elliott voru
hrifnir, bæði af Isabel og Larry.
Þeir hrifust af hinu fagra útliti
hans, hreysti og rólegri kímni-
gáfu, fjöri hennar, fágaðri
framkomu og ferskleika. Þau
töluðu bæði frönsku reiprenn-
andi. Frú Bradlake talaði hana
hárrjett, en með sterkum, amer
ískum hreim. Elliott var mjög
gestrisinn við þær. Isabel, him-
inlifandi yfir nýju fötunum og
nýju höttunum og hamingju-
söm yfir að vera með Larry,
fanst hún aldrei á ævi sinni
hafa skemt sjer eins vel ....
Það var morgun einn, þegar
þær höfðu dvalið nær mánuð í
París. Isabel hafði verið að
segja móður sinni frá viðburð-
unum kvöldið áður, en hún og
Larry höfðu notað það til þess
að heimsækja ýmsa nætur-
klúbba, í fylgd með fjelögum
sínum. Þá spurði frú Bradlake:
„Hvenær kemur Larry aftur
til Chicago?“
„Jeg veit það ekki. Hann hef
ir aldrei minst á það“, sagði
Isabel.
„Hann er búinn að vera tvö
ár hjer í París, núna í október".
„Jeg veit það“.
„Þú gerir það, sem þjer finst
rjett, góða mín. En hlutirnir
verða ekkert auðveldari, þótt
þeim sje frestað.“ Hún horfði
á dóttur sína, en Isabel vildi
ekki mæta augnaráði hennar.
Frú Bradlake brosti ástúðlega
til hennar. „Farðu nú og bað-
aðu þig, svo að þú komir ekki
of seint til hádegisverðar".
„Jeg ætla að borða hádegis-
verð með Larry. Við ætlum að
heimsækja einhvern stað í
latínska hverfinu“.
„Góða skemtun“.
Klukkustund síðar kom
Larry til þess að sækja hana.
Þau fóru með strætisvagni til
Pont St. Michel, og gengu síð-
an í hægðum sínum upp Boule-
vard, þar til þau komu að veit-
ingahúsi, sem þeim leist vel á.
Þegar þau höfðu lokið við að
borða, stakk hann upp á, að
þau kæmu í bíó.
„Nei, jeg vil ekki fara í bíó“.
„Við skulum þá fara út í garð
inn, og sitja þar“.
„Nei, jeg vil bað ekki heldur.
Jeg vil fara og sjá, hvar þú ál
heima“.
„Það er ekkert að sjá. Jeg bý
í litlu leiðinlegu gistihúsher-
bergi“.
„Elliott frændi segir að þú
hafir íbúð, og lifir í synd með
málara-fyrirmynd“.
„Jæja, komdu þá, og sjáðu
með eigin augum“, sagði Larry
og hló. „Það er hjerna rjett hjá.
Við getum gengið“.
Hann fór með hana í gegnum
þröngar og sóðalegar götur,
sem voru dimmar þrátt fyrir
bláan himininn, sem sást í milli
hárra húsanna, og stansaði fyr-
ir framan lítið,reigingslegt gisti
hús.
„Þá erum við komin“.
Isabel fylgdi honum inn 1
þröngt anddyri. Þar sat sóða-
lega klæddur maður við borð,
og var að lesa í blaði. Larry
bað hann um lykil sinn, og þau
fóru upp tvo bratta stiga, og
Larry opnaði dyrnar. Isabel
kom inn í fremur lítið herbergi
með tveim gluggum. Þar var
eitt rúm og náttborð við hliðina
á því, stór fataskápur með
spegli á hurðinni, hægindastóll
sem virtist þó lítt þægilegur og
borð, sem stóð á milli glugg-
anna. Á því átóð ritvjel og
nokkrar bækur. Á arinhillunni
voru staflar af óbundnum bók-
um.
„Fáðu þjer sæti í hæginda-
stólnum. Hann er víst ekkert
þægilegur, en jeg hefi ekki
betra að bjóða“.
Hann náði sjer í annan stól,
og settist niður.
„Býiðu hjer?“ spurði Isabel,
og leit í kringum sig.
Hann hló, þegar hann sá svip
inn á andliti hennar.
„Já. Hjer hefi jeg búið síðan
jeg kom til Parísar11.
„Hversvegna?“
„Það er þægilegt. Það er
nálægt Bibliothéque Nationale
og Sorbonne".
„Þetta er hræðilega sóða-
legt“.
„Það er fullgott handa mjer“.
„Hverskonar fólk býr hjer?“
„Jeg veit það ekki. Nokkrir
stúdentar; tveir eða þrír pipar-
sveinar, gömul leikkona o. fl.
Þetta er mjög rólegur og heið-
virður staður“.
Isabel var dálítið rugluð, og
vegna þess að hún vissi að
Larry tók eftir því, og hafði
gaman af, lá við að hún reidd-
ist.
„Hvaða stóra bók er þetta
þarna á borðinu?“ spurði hún.
„Þetta? Það er gríska orða-
bókin mín“.
„Hvað segirðu?“ hrópaði Isa-
bel.
„Vertu alveg róleg. Hún gerir
þjer ekkert mein“.
„Ertu að læra grísku?“
„Já“.
„Hversvegna?“
„Jeg hefi gaman af því“.
Pilturinn,sem gat breytt
sjer í fálka, maur og Ijón
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjömsen.
5.
að hann varð að setjast á stein og hvíla sig. En þar sofn-
aði hann og misti þá sandkornið úr nefinu í sandinn við
vatnið, og varð að leita í þrjá daga, áður en hann fann
það aftur. Síðan flaug hann yfir bergið, slepti sandkorn-
inu niður í sprungu- eina og rifnuðu þá allir þursarnir í
berginu, en sjálft varð það að gyltri höll, svo glæsilegri,
að enginn hafði slíkt sjeð, en vatnið stóra að fagurgrænum
engjum. Var þá mikil gleði og fluttu ungu hjónin til hallarinn-
ar og var þar slegið upp mikilli veislu. Og í gyltu höllinni við
engin grænu stóðu einnig brúðkaup beggja konungsdætranna,
sem höfðu lengst verið í berginu; stóðu veislurnar í sjö vikur.
Og ef alt þetta fólk hefir ekki orðið hamingjusamt, þá veit jeg
ekki hvað að hefir verið, en óska samt að þú yrðir enn far-
sælli.
ENDIR.
T óbaks-str ákur inn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
1.
EINU SINNI VAR FÁTÆK KONA, sem gekk um og baðst
ölmusu. Hún átti einn son, sem hún hafði með sjer á flakkinu.
Fyrst flakkaði hún um sveitir, en svo kom hún til borgar einnar
og gekk þar milli húsa og bað um brauðbita eða mjólkursopa.
Þegar hún hafði reikað um borgina um stund, kom hún til borg-
arstjórans. Hann var bæði góður maður og gegn; einhver sá
besti í borginni, sem vonlegt var, og einnig var hann giftur
dóttur eins ríkasta kaupmannsins þar og áttu þau litla dóttur,
sem auðvitað var augasteinn þeirra og uppáhaldið á heimilinu.
Litlu stúlkunni kom strax vel saman við son flökkukonunnar,
þegar hann kom með móður sinni, og þegar borgarstjórinn sá,
að þau urðu svona fljótt góðir vinir, þá tók hann drenginn að
sjer, til þess að dóttirin fengi leikbróður. Já, þau ljeku sjer
saman, og þegar þau stálpuðust meira, lásu þau og lærðu sam-
an og voru altaf mjög samrýmd og reiddust aldrei hvoru öðru.
Einn góðan veðurdag, þegar þau voru farin að ganga í menta-
skóla, stóð borgarstjórafrúin við gluggann og horfði á eftir
unglingunum, er þau voru á leiðinni í skólann. Stór pollur var
á götunni og fyrst bar pilturinn töskurnar þeirra beggja yfir
og svo bar hann fóstursystur sína á eftir yfir pollinn, en um
leið og hann setti hana niður, hnuplaði hann kossi frá henni.
Frá því er sagt, að eitt sinn
hafi andast efnaður borgari í
Kowno í Lithauen. Arfleiddi
hann borgina að ýmsum lista-
verkum, þar á meðal fallegri
standmynd af Apollo. — Mynd-
in var eins og hin verkin sett á
listasafn borgarinnar. Nokkru
seinna kom nefnd, kosin úr
kvenfjelögum borgarinnar, á
fund við stjórn safnsins og mót
mælti því harðlega, að nakinn
karlmaður skyldi þannig sýnd-
ur opinberlega. Eftir mikil
heilabrot komust menn að
þeirri niðurstöðu, að ekki væri
annað forsvaranlegt en að hylja
mestu negt myndarinnar á ein-
hvern hátt. Og nokkrum dög-
um seinna hafði verið sett sund
skýla á Apollo.
★
Rithöfundur nokkur bjó. um
tíma upp í sveit, en gat ekki
sofið á morgnana fyrir galinu
í hana bóndans. Loks þoldi
hann ekki lengur mátið, heldur
skar hausinn af hananum og
Ijet bónda hafa 100 krónur til
þess að hatin reiddist þessu
ekki. — Daginn eftir þakkaði
bóndi gjöfina og sagðist hafa
keypt 20 hænur og þrjá hana
fyrir peningana.
★
Strákur: — Veistu hver er
hetja?
Annar strákur: —??
Strákurinn: — Það er strák-
ur, sem sparkar fótbolta inn
um glugga hjá skólastjóranum
og fer sjálfur inn til þess að
sækja hann.
★
Lestin stóð við fimtán mínút
ur, og prófessorinn notaði tæki
færið til þess að fá sjer hress-
ingu í veitingasalnum. Þegar
lestin átti að fara, rauk hann
á einn vörðinn og sagði:
„Hvenær fanst Ameríka?“
„Eruð þjer veikur?" spurði
maðurinn.
„Nei, en jeg er búinn að
gleyma númerinu, jeg man
bara, að það minti mig á fund
Ameríku. Hvenær fanst Amer-
íka?“