Morgunblaðið - 08.06.1944, Blaðsíða 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 8. júní 1044.
!
1AJ. Someróet Wau9k
iam:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
— 13. dagur —
„Ó, hvað jeg er glöð yfir, að
þú skulir fara til læknisins!“
hrópaði hún með sínum gamla
ákafa. „Auðvitað verðurðu að
grípa tækifærið. Það verður
gaman að koma til Lundúna.
Hvað verðum við lengi þar?“
„Það væri tilgangslaust að
koma aftur til Parísar“, sagði
Elliott. „Eftir eina viku verða
allir farnir hjeðan. Jeg vil því,
að þið dveljið með mjer í Lund-
únum í sumar. Það eru altaf
nokkrir góðir dansleikir þar í
júlí, og svo er það auðvitað
Wimbleton“.
Isabel virtist hirninlifandi og
frú Bradlake varð rólegri. Hún
virtist hafa gleymt Larry.
— Elliott hafði rjett lokið
við að segja mjer þetta, þegar,
mæðgurnar komu heim. Jeg
hafði ekki sjeð þær í 18 mán-
uði. Frú Bradlake var lítið eitt
grennri en áður og ennþá föl-
leitari. Hún var þreytuleg að
sjá og engan veginn hraustleg.
En Isabel var blómleg. Með
rjóðar kinnar, jarpt, þykt hárið
og ljómandi augun var hún svo
sönn ímynd æskunnar, og virt-
ist njóta svo innilega þeirrar
staðreyndar einnar að vera lif-
andi, að mig langaði til þess
að hlæjd af gleði.
Feginn að fá tækifæri til þess
að endurgjalda. frú Bradlake
eitthvað af vináttu þeirri, sem
hún hafði sýnt mjer, þegar jeg
dvaldi í Chicago, bauð jeg þeim
kvöld eitt öllum þremur í leik-
húsið með mjer. Jeg ætlaði
einnig að bjóða þeim til hádeg-
isverðar.
„Það væri best fyrir þig að
gera það sem fyrst, góði minn“,
sagði Elliott. „Jeg hefi þegar
látið vini mína vita, að við sje-
um komin hingað, og býst því
við, að við verðum búin að ráð-
stafa okkur fyrir alt sumarið
eftir einn eða tvo daga“.
Jeg skildi, að með þessu átti
Elliott við, að þá mundu þau
engan tíma hafa til þess að
sinna mjer og mínum líkum.
Jeg fór að hlæja. Elliott horfði
á mig, og í augnatilliti hans
var dálítill vottur af drambi.
„En auðvitað erum við oftast
heima um sex-leytið, og er okk
ur altaf ánægia að sjá fram-
an í þig“, sagði hann kurteis-
lega, en þó var greinilegt, að
hann ætlaðist til þess, að jeg,
sem rithöfundur, hjeldi mig á
mínum lítilfjörlega stað.
— En svo lengi má deigt járn
brýna, að bíti. —
„Þú verður að reyna að kom-
ast í samband við St. 01phers“,
sagði jeg. „Jeg hefi heyrt, að
þeir vilji losna við mjög frægt
málverk, sem þeir eiga“.
„Jeg kaupi ekki málverk
núna“.
„Jeg veit það. En jeg hjelt
ef til vill, að þú vildir útvega
þeim kaupanda að því“.
Stálharður glampi kom í
augu Elliotts.
„Góði besti, Englendingar
eru mikil og merk þjóð, en þeir
hafa aldrei verið færir um að
mála, og munu aldrei verða
það. Jeg hefi engan áhuga á
enskri málaralist“.
★
— Næstu fjórar vikur sá jeg
Elliott og ættingja hans sjald-
an. Hann hugsaði vel um
mæðgurnar. Um eina helgi
dvaldi hann með þeim á mjög
tignu heimili í Sussex og öðru
sinni á enn tignara heimili í
Wiltshire. Hann fór með þær í
konungsstúkuna í óperunni,
sem gesti ungrar prinsessu af
Windsor-ættinni. Hann fór með
þær til hádegisverar og kvöld-
verðar hjá ,,fína“ fólkinu. Isa-
bel fór á marga dansleiki. Hann
tók á móti gestum í Claridge,
og tóku nöfn þeirra sig vel út í
dagblöðunUm daginn eftir.
Hann hjelt kvöldsamkvæmi í
Ciro og sendiráðinu. I stuttu
máli skemti hann þeim svo
mikið, að Isabel hefði þurft að
vera miklu meiri heimsmann-
eskja en hún var, til þess að fá
ekki ofbirtu í augun af allri
dýrðinni.
Jeg fór sjálfur í eitt eða tvö
af samkvæmum hans, og við og
við leit jeg inn til þeirra um
sex-leytið á daginn. Isabel var
ætíð umkringd hóp af glæsileg-
um, ungum mönnum. Það var
við eitt slíkt tækifæri, að hún
dró mig lítið eitt til hliðar. .
„Mig langar til þess að spyrja
iyður að dálitlu“, sagði hún.
l,,Munið þjer eftir kvöldinu í
(Chicago, þegar við töluðum
saman á veitingahúsinu?“
„Já, mjög vel“.
„Þjer voruð svo góður og
hjálpsamur þá. Viljið þjer vera
góður og hjálpsamur aftur?“
i „Jeg skal gera mitt besta“.
f „Það er dálitið, sem mig
langar til þess að ræða við yð-
ur. Gætum við borðað saman
hádegisverð einhvérn daginn?“
I „Já, hvenær sem þjer viljið“.
i „Einhvers staðar á rólegum
stað“.
„Hvað segið þjer um að aka
til Hamptin Court og borða þar
hádegisverð? Garðarnir eru
fallegir núna og þjer gætuð um
leið skoðað rúm Elísabetar
drotningar“.
Hún fjelst á það, og við á-
kváðum daginn. En þegar
hann rann upp, hafði veðrið,
sem hingað til hafði verið mjög
gott, breytst. Himininn var
grár og drungalegur og regnið
fjell í stríðum straumum. Jeg
hringdi í hana og spurði, hvort
hún vildi ekki heldur borða
inni í bænum.
„Við getum ekki verið úti í
görðunum og myndirnar eru
svo dökkar, að við sjáum ekk-
ert“.
„Jeg hefi sjeð ótal garða og
er orðin hundleið á þessum
gömlu meisturum. Við skulum
samt fara“.
Jeg sótti hana síðan og við
ókum af stað. Jeg vissi af litlu
veitingahúsi, þar sem hægt var
að fá þolanlegan mat, og ókum
við beina leið þangað. Þegar við
höfðum lokið við að snæða há-
degisverðinn, stakk jeg upp á
því, að við færðum okkur inn
í kaffistofuna. Þar var ekki
nokkur maður, svo að við gát-
um talað þar saman í ró og
næði.
„Jæja“, sagði jeg. „Segið mjer
nú, hvað það var, sem þjer
vilduð tala um við mig“.
„Það sama og síðast“, sagði
hún og hló við. „Larry“.
„Jeg hjelt það, já“.
„Þjer vitið, að við höfum . lit-
ið trúlofun okkar“.
,,Elliott sagði mjer það“.
„Mamma er fegin og Elliott
frændi himinlifandi“.
Hún hikaði andartak, en
sagði mjer síðan frá samtali
sínu við Larry, sem jeg hefi
þegar skýrt lesandanum frá,
eftir bestu samvisku.
Hún hafði fest sjer hvert
smáatriði samtalsins í minni.
Jeg hlustaði með athygli á
hana. Hún tók aðeins einu sinni
fram í fyrir sjálfri sjer, til þess
að spyrja mig einnar spurning-
ar.
„Hver var Ruysdael?“
„Ruysdael? Það var hollensk
ur landslagsmálari. — Hvers
vegna spyrjið þjet að því?“
Hún sagði mjer, að Larry
hefði minst á hann. Hann hafði
sagt, að Ruysdael a. m. k. hefði
fundið svör við spurningum
sínum. Síðan sagði hún mjer
frá hinu undárlega svári hans
við spurningu hennar um, hver
hann væri.
„Hvað haldið þjer, að hann
hafi átt við?“
Þá datt mjer nokkuð í hug.
„Eruð þjer vissar um, að
'hann hafi ekki sagt Ruys-
broek?“
„Það getur vel verið. Hver
var hann?“
„Það var flæmskur dulspek-
ingur, sem uppi var á fjórtándu
öld“.
„Ó“, sagði hún, og kendi von-
brigða í röddinni.
Þetta hafði enga þýðingu
fyrir hana. En það hafði dá-
litla þýðingu fyrir mig. Það
var fyrsta bendingin, sem jeg
fjekk um það, í hvaða átt íhug-
anir Larry hneigðust, og á með-
an jeg hlustaði enn með athygli
á söguna, sem hún hjelt áfram
að segja mjer, braut jeg einnig
heilann um, hvaða möguleika
bending þessi gæfi. Jeg vildi
ekki gera of mikið úr því, þar
eð verið gat, að hann hefði að-
eins nefnt nafn hans sem rök
fyrir máli sínu. Það gat einn-
ig haft vissa þýðingu, sem Isa-
bel hefði ekki tekið eftir. Þeg-
ar hann svaraði spurningu
hennar með því að segja, að
Ruysbroek væri piltur, sem
hann hefði ekki þekt i menta-
skólanum, hafði hann augsýni-
lega í hyggju að koma henni af
sporinu.
„Hvað segið þjer svo um
þetta alt saman?" spurði hún,
þegar hún hafði lokið frásögn
sinni.
Jeg þagði andartak, áður en
jeg svaraði.
„Munið þjer eftir því, þeg-
ar hann sagðist aðeins ætla að
reika um? Ef hann hefir sagt
sannleikann, virðist það starf
hans fela í sjer eitthvert erfiði“.
T óbaks-strákur inn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
4.
Þegar skipshöfnin kom frá kirkjunni, sagði skipstjór-
inn: „Hvaðan hefirðu fengið allan þennan mat, sem
þú hefir troðið í hundinn, hann er úttroðinn eins og pylsa
og liggur þarna afvelta á þilfarinu?“
„Æ, jeg gaf honum beinin“, sagði pilturinn. „Það var
fallegt af þjer, að muna líka eftir hundinum“, sagði skip-
stjórinn. Síðan breiddi piltur dúkinn sinn góða á borð og
um leið kom á hann svo mikill og góður matur og drykk-
ur, að slíkt hafði enginn þeirra sjeð fyrr.
Þegar skipsmenn voru gegnir til hinna ýmsu starfa
sinna aftur, og piltur var orðinn einn með hundinum,
langaði hánn til þess að reyna sverðið góða. Hann brá þá
svörtu egginni gegn hundinum, og hann fjell niður stein-
dauður, en svo skifti piltur um og snerti hundinn með
hvítu egginni og hann lifnaði við með sama og dillaði róf-
unni framan í piltinn. En bókina, hana gat piltur ekki
reynt.
Síðan sigldu þeir vel og lengi, uns á þá skall ofviðri,
sem stóð dögum saman, rak þá skipið langa vegu, svo þeir
ekki vissu hvar þeir voru staddir. Að lokum slotaði þó
veðrinu og bar þá skipið að ókunnu landi, og sigldu þeir
í hÖfn. Sáu þeir brátt að sorg mikil var þar í borg og kom-
ust að því, að konungsdóttii’in var holdsveik. Konungur
kom til skips og spurði, hvort nokkur þar gæti bjargað
henni og læknað hana. „Nei, það getur enginn hjer“, sögðu
þeir, sem voru á þiljum. „Eru engir fleiri en þið hjer á
skipi?“ spurði konungur. „Jú, það er piltungi hjerna
niðri“, sögðu þeir. „Látið hann koma upp“, sagði kon-
ungur, og piltur sagðist líklega geta bætt bein konungs-
dóttur. Þegar skipstjóri heyrði piltinn segja þetta, varð
hann svo reiður og hræddur, að hann hljóp eins og vit
laus kringum mastrið, hann hjelt nefnilega, að piltur
myndi komast í eitthvert klandur út af þessum lækning-
um sínum, og hafði enga trú á því að hann væri neinn
læknir. En konungur sagði, að vitið kæmi með vextinum
og að unglingar væru mannsefni, —■ ef hann hefði sagst
geta þetta, þá gæti hann það líka sjálfsagt, og svo hefðu
líka margir reynt og mistekist áður. Hann fór svo með
piltinn til dóttur sinnar, og piltur söng sálminn einu sinni.
Þá skánaði konungsdóttur nokkuð, en þegar hann var bú-
inn að syngja hcjnn aftur, varð hún alheil.
Frændi: — í dag hefi jeg sjeð
skrifstofuvjel, sem vinnur á við
þrjá.
Kaupmaður: — Það þykir
mjer ekkert mikið, ef miðað er
við það, sem þú afkastar.
★
Á knattspyrnuvellinum.
Annar foringinn: „Hvað áttu
við með að segja, að það sje
ekki ærlegur leikur hjá okk-
ur?“
Hinn foringinn: „Jú, þegar
þú kemur með systur þína og
lætur hana vera að dufla við
markvörðinn“.
★
Bóndi: — Með leyfi að
spyrja, af hvaða kyni er hund-
urinn yðar?
Kaupstaðarbúi: — Hann er
af ætt bónda og afgjapa.
Bóndi: — Nú, hann er þá í
ætt við okkur báða.
★
*— Hefirðu keypt jólagjöf
handa manninum þínum?
— Nei, jeg veit ekki, hve
mikil peningaráð hann hefir.
★
Hann: — Ó, elskan mín, þú
verður fallegri með hverjum
deginum, sem líður.
Hún: — Nei, góði — vertu
nú ékki að ýkja svona.
Hann: — Jæja, jæja, segjum
þá annan hvorn dag.
★
Brúðurin: — Hvað er að sjá
þig, þú hefir ekki rakað þig í
dag.
Brúðguminn: — Af ásettu
ráði gert, góða mín — mig lang
ar ekkert til þess, að fjölskvlda
þin gefi mjer heillaóskakoss. '
★
Jón bóndi lá fyrir dauðanum.
Hann hafði látið sækja hrepp-
stjórann og prestinn, og hann
var nú að stynja upp erfða-
skránni við hreppstjórann.
— Jón sonur minn á að fá
jafnmikið af reitunum og han'n
Sveinn.
Þá grípur kona hans fram í:
— Ekki finst mjer þetta nú rjeit
látt, þyí að Nonni er búinn að
fá mikið af sínum hlut áður.
Jón gamli rís upp við dogg
og hvessir augun á kellu sína:
— Þegi þú, kona. Ert það þú,
sem ert að deyja, eða er það
jeg?
Ef Loftur jretur það ekki
— þá hver?