Morgunblaðið - 11.06.1944, Blaðsíða 6

'MORGUNBLAÐIÐ
Siumudagur, 11. júní 1944.
1ÁJ Someróet YJjau^L
lam:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
— 16. dagur —
— Það sáust engin merki
þess, að hann ætlaði að stytta
upp, svo að við ákváðum, að
Isabel yrði að lifa áfram, án
þess að sjá rúm Elísabetar
drotningar eða liið tigna minn-
ismerki Hampton Court, og
ókum aftur tii Lundúna. Jeg
sá hana nokkrum sinnum eftir
þetta, en aldrei tii þess að tala
neitt við hana, og þar eð jeg
hafði fengið nóg af Lundúnum
í bráð, lagði jeg af stað til
Tyrol.
IV. KAPÍTULI.
í tíu ár sá jeg hvorki Isabel
nje Larry. Jeg sá Elliott oftar
en áður, af ástæðum, sem jeg
mun síðar greina frá, og sagði
hann mjer við og við frjettir af
Isabel. En hann frjetti ekkert
a| Larry.
„Eftir því, sem jeg best veit,
er hann enn í París, en það er
ósennilegt, að við hittumst. Við
umgöngumst ekki sama fólk-
ið“, bætti hann við með vel-
þóknun. „Það er leitt, að hann
skuli hafa farið svona algjör-
lega í hundana. Hann er af
rríjög góðu fólki kominn. Jeg er
viss um, að jeg hefði getað gert
eítthvað úr honum, ef hann
hefði viljað það sjálfur. Annars
var Isabel heppin að losna við
hann“.
Isabel giftist Gray 'Maturin
snemma í júní árið eftir, að hún
sleit trúlofun sinni við I.arry.
Þótt Elliott væri meinilla við
að yfirgefa Paris, þegar sam- j
kvæmistimabilið þar stóð sem;
hæst, og hann myndi missa af j
mörgum stórum samkvæmum,.
var ættrækni hans of mikil til
þess, að hann gæti vanrækt það,!
sem hann áleit þjóðfjelags-
skyldu sína. Bræður Isabel
gátu ekki verið viðstaddir brúð
kaupið, og þess vegna varð
Elliott að takast á hendur þetta 1
erfiða ferðalag til Chicago, til
þess að gifta frænku sína.
Athöfnin fór fram með eins
mikilli viðhöfn, og Biskupa-
kirkjan frekast gat látið í tje.
„Það var auðvitað ekki eins
og gifting í Notre Dame“, sagði
hann mjer ánægjulega. „En hún
var mjög hátíðleg, af mótmæl-
endagiftingu að vera“.
Ari síðar eignaðist Isabel
dóttur, sem hún, samkvæmt
tískunni, skírði Joan. Og tveim
árum þar eftir eignaðist hún
aðra dóttur, sem hún skírði
Priscillu, samkvæmt tískunni,
sem þá var.
★
Einn af meðeigendum Henry
Maturins dó, og hinir tveir
drógu sig brátt í hlje. Hann
varð þannig eigandi að fyrir-
tæki því, sem hann hafði í raun
inni altaf ráðið einn yfir. Hann
gerði Gray að meðeiganda, og
fyrirtækið hafði aldrei staðið
með öðrum eins blóma.
Gray var miög góður við
konu sína. Þegar fyrsta barnið
fæddist, gaf hann henni fagr-
an demantshring, og"þegar ann
að barnið fæddist, safalaskinn- j
feld. Hann var sVb önnum kaf- |
inn, að hann gat sjaldan farið 1
frá Chicago, en þegar hann gat
því við komið, dvöldu þau í
húsi Henry Maturins í Marvin.
Henry gat ekki neitað syni sín-
um um neitt, og eitt sinn gaf
hann honum plantekru í Suður-
Kaliforníu í jólagjöf, svo að
hann gæti farið þangað á veið-
ar.
Henry Maturin hafði litið
eftir eigum frú Bradlake og
Elliotts í mörg ár, og treystu
þau honum algjörlega. Hann
hafði aldrei hvStt þau til neins
fjárbralls, en lagt peninga
þeirra í örugg veð. En með
hinni miklu aukningu verð-
mæta jukust hinar tiltölulega
litlu eignir þeirra svo’mikið, að
þau urðu bæði glöð og undr-
andi. Elliott sagði mjer, að án
nokkurrar fyrirhafnar væri
hann árið 1926 helmingi ríkari
en árið 1918. Hann var þá 65
ára gamall, hárið grátt, and-
litið hrukkótt og pokar undir
augunum. En hann bar aldur-
inn vel, var ennþá beinn í baki
og ljettur í spori.
— En margt var breytt.
Hefarfrúr þær, sem höfðu í
fyrstunni tekið Elliott undir
sinn verndarvæng, voru nú
komnar vel til ára sinna. Ensku
aðalsfrúrnar höfðu neyðst til
þess að láta óðul sín af höndum
við tengdadætur sínar, þegar
þær mistu menn sína, og
bjuggu nú í litlum húsum í
Cheltenham eða Regents Park.
Þeir, sem nú stjórnuðu sam-
kvæmislífinu, virtust engin not
hafa fyrir þann gamla mann,
sem Elliott var nú að verða.
Þeir voru að vísu ennþá íusir
til þess að koma í hinar íburð-
armiklu veislur, sem hann hjelt
hjá Claridge, en hann var nógu
greindur til þess að sjá, að þeir
komu þangað til þess að hitta
hvorn annan, en ekki til þess að
sjá hann.
„Rígbundnar erfðavenjur og ^
stríðsgróðamenn hafa eyðilagt
samkvæmislíf Englands“, sagði
hann. „Fólki virðist nú sama
um, hverja það þekkir. Bestu
skraddararnir, skósmiðirnir og
hattagerðarmennirnir eru enn í
Lundúnum, og verða vonandi
það sem jeg á eftir ólifað, éh
þá er líka alt upp talið. Veistu
það, góði minn, að í St. Erths
láta þeir kvenmenn ganga um
beina?“
Elliott var lítið hrifnari af
Frakklandi. Hefðarfrúr þær,
sem hann hafði þekt þar í æsku,
voru nú farnar að spila bridge
(en það spil fyrirleit Elliott
innilega), gengnar í guðspeki-
fjelög eða dauðar. Iðnrekendur,
Argentínumenn og Sikileyingar
og amerískar konur, er skilið
höfðu við menn sína, bjuggu
nú í húsum hefðarfólksins og
hjeldu þar glæsileg samkvæmi
— en þar neyddist Elliott til
þess að hitta stjórnmálamenn,
sem báru frönskuna mjög illa
fram, blaðamenn, sem kunnu
enga borðsiði, — og jafnvel
leikara. Nei, þetta var ekki sú
)parís, sem hann hafði tekið
sjer sem andlegt heimkynni
fyrir 30 árum. Þetta var ekki
sú París, sem góðir Ameríku-
menn fóru til, þegar þeir dóu.
En Elliott hafði óljóst hug-
boð. Einhver innri rödd hvísl-
aði því að honum, að Riviera-
ströndin væri enn einu sinni í
þann veginn að verða aðseturs-
staður tískunnar og hefðar-
fólksins. Hann þekti ströndina
vel, þar eð hann hafði oft dval-
ið nokkra daga í Monte Carlo
á Hotel de Paris, á leið sinni frá
Róm, eða hjá einhverjum vina
sinna, sem átti hús þar. Það
hafði altaf verið að vetrarlagi.
En það var nú nýl., sem hann
hafði heyrt talað um ströndina
sem heppilegan sumardvalar-
stað. Stóru gistihúsin voru enn
þá opin. Nöfn sumargestanna
birtust í samkvæmisdálkum
New York Herald, og Elliott
las þau með velþóknun.
Hann hafði þá talsverða pen-
inga undir höndum. Henry Ma-
turin hafði nú loks gefið sig
rás viðburðanna á vald og lát-
ið af hinni gömlu íhaldssemi
sinni, þegar sonur hans hjelt
áfram að hvetja hann til þess,
og hann sá, að vinir hans
græddu stöðugt stórfje í verð-
brjefakauphöllinni. Hann skrif
aði Elliott, að hann væri altaf
jafn andvígur fjárhættuspili,
en þetta væri ekki fjárhættu-
spil, heldur staðfesting á trú
hans á ótæmandi auðsupp-
sprettum landsins. Bjartsýni
hans bygðist á heilbrigðri
skynsemi. Hann sá ekkert, er
stöðvað gæti framför Ameríku.
Hann lauk brjefinu með því að
segja, að hann hefði keypt
nokkur örugg verðbrjef fyrir
Louisa Bradlake, sem hún hefði
túttugu þúsund dollara tekjur
af. Loks, ef Elliott vildi græða
dálítið af peningum og vildi
láta sig um alt saman, gæti
hann fullvissað hann um það,
að hann yrði ekki fyrir von-
brigðum.
Elliott, sem hætti til að nota
margstaglaðar tilvitnanir, svar
aði, að hann gæti staðist alt,
nema freistingar. Afleiðingin
varð sú, að þaðan í frá las Elli-
ott altaf frjettir af verðbrjefa-
'markaðinum fyrst, þegar hann
fjekk New York Herald í rúm-
ið á morgnana, eh í mörg ár
hafði athygli hans fyrst beinst
að frjettum úr samkvæmislif-
inu. Henry Maturin hafði tek-
ist svo vel fyrir hans hönd, að
Elliott átti nú fimtíu þúsund
dollara, sem hann hafði ekkert
haft fyrir að eignast.
Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiuif
| Húsasmiðir f
H Ef ykkur vantar laghent- §
= an mann, sem unnið hefir |
s við húsasmíði í 2 ár, léggið =
M nöfn sín og heimilisfang =
H inn á afgreiðslu, blaðsins =
= fyrir mánudagskvöld, — B
merkt „Tvö ár“. §
H * =
mililllllliillllllIllUilllllllIllllllllillIillllllllllllliE!llll!II
Gullfuglinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
hans néstaði hann vel og ljet hann ekkert skorta, sparaði
hvorki mat nje föt. En það fór eins um hann og bróður
hans, þegar hann hafði farið eigi langt varð hann svangur,
tók mal sinn og settist niður við veginn og tók til snæð-
ings. Þá kom refur fram úr kjarri og horfði á.
„Góði, gefðu mjer bita“, sagði refurinn.
„Farðu í hrútshorn“, sagði konungssonur, „ekki veitir
mjer líklega sjálfum af matnum mínum, því það veit eng-
inn hve langt jeg þarf að fara“.
„Jæja, þá það“; sagði refurinn og hvarf inn í kjarrskóg-
irm aftur.
Þegar konungssonur hafði matast um stund, lagði hann
aftur af stað. Loksins kom hann í sömu borgina og sama
gistihúsið og bróðir hans hafðist nú við í, og þar fannst
yngsta konungssyninum líka gott að vera, og sá fyrsti,
sem hann hitti, var bróðir hans, og svo settist hann um
kyrt með honum. Bróðir hans hafði svallað og spilað, svo
að það var rjett svo að hann átti eftir fötin utan á sjer, en
nú bjrrjuðu þeir aftur, og varð nú slík kátína, dans og
fjör, að yngsti sonurinn gleymdi einnig ferð sinni, gull-
fuglinum, föður sínum og öllu ríkinu. Og ekki spurðist
heldur meira af honum um hríð.
Þegar nú leið aftur að því, að eplið skyldi þroskast, þá
átti nú næstelsti konungssonurinn að fara út í aldingarð-
inn og halda vörð um gulleplið. Þjónn fór með honum,
sem hjálpaði honum upp í trjeð og hafði hann einnig með
sjer spil og öldunk sjer til dægrastyttingar, að hann ekki
sofnaði á verðinum. En allt í einu um miðja nóttina varð
bjart sem um hádag, fuglinn kom og lýsti af hverri fjöð-
ur, og um leið og fuglinn tók eplið, ætlaði konungssonur
að grípa hann, en náði aðeins í stjelið og hjelt eftir einni
fjöður úr því. Svo fór hann inn til föður síns með fjöðr-
ina í hendinni og þegar þangað kom varð albjart þar inni,
svo lýsti af þessari einu fjöður.
Konungssyni gramdist að hafa látið fuglinn sleppa með
eplið og vildi nú endilega fara og reyna að finna hann og
ná frá honum gulleplinu, sem hann hafði tekið. Líka ætl-
aði hann að reyna að hafa upp á bræðrum sínum, að því
er hann sagði. Konungurinn hugsaði sig lengi um, hvort
hann ætti að láta hann fara, því hann hjelt varla að hon-
um gengi betur og vildi ógjarna missa alla syni sína svona
út í buskann. En konungssonur bað föður sinn svo vel um
Eerðaleyfi, að honum var loks veitt það.
Svo tók hann að búa sig út, fjekk nesti, föt og fje, eins
— Mamma, er pabbi stund-
um óþekkur?
— ’ Nei, nei, barnið mitt.
Pabbi er altaf þægur.
— Hvers vegna gaf vinnu-
konan honum þá utanundir í
gærkvöldi?
★
Kenslukonan: — Hvað er
þetta, Pjetur. Ertu að leika þjer
hjer og gemur ekki í skólann?
Pjesi: — Þarna kemur það.
Jeg vissi, að jeg hafði gleymt
einhverju.
★
Gesturinn (vondur): — Það
er hár í súpunni.
Þjónninn: — Ljóst eða rautt?
Ef það er ljóst, er það af Kötu,
annars af Stínu.
★
— Þykir þjer spínat gott?
— Nei, og mjer þykir vænt
um, að mjer skuli ekki þykja
það gott, því að ef mjer þætti
það gott, myndi jeg borða það,
en jeg hata þetta kálgiesi.
♦
Gesturinn hafði flutt af gisti-
húsinu án þess að greiða reikn-
ing sinn. Hóteleigandinn skrif-
sði honum:
„Kæri herrá L. Jónsson. Vilj-
ið þjer gera svo vel að senda
upphæðina á reikningi yðar frá
gistihúsinu. Með mikilli virð-
ingu, o. s. frv.“
En þessi L4 Jónsson svaraði
með effirfarandi brjefi:
„Kæri gistihúseigandi. Upp-
hæðin á reikningnum . er 610
| krónur. Virðingarfylst.
L. Jónsson“.
★
í hóteli.
— Get jeg fengið ritföng lán-
uð?
Þjónn: — Eruð þjer gestur
hjer?
— Gestur? Nei, jeg er ekki
gestur, jeg er látinn borga 20
dollara fyrir hvern sólarhring.
★
Ungfrúin: — Getið þjer hjálp
að mjer til þess að fá herbergi
og bað?
Þjónninn: — Jeg get hjálp-
að yður til þess að fá herbergi,
en þjer verðið að baða yður
.sjálfar.