Morgunblaðið - 13.06.1944, Blaðsíða 10

10
MOROUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 13. júní 1944,
1ÁJ. Someróet YlJaii^L
lam:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
17. dagur —

Gullfuglinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
og hinir höfðu fengið, síðan lagði hann af stað. "Þegar
hann hafði gengið nokkra leið, settist hann niður, til þess
að fá sjer bita, og hann var rjett búinn að opna malinn,
þegar refur kom fram úr kjarri þar skamt frá, nam stað-
ar og horfði á konungsson.
„Æ, góði, gefðu mjer svolítinn matarbita“, sagði ref-
urinn.
Jeg gæti nú sjálfsagt notað matinn minn sjálfur", sagði
konungssonur, „því ekki veit jeg, hve langt jeg þarf að
fara, en svo mikið hef jeg í malnum, að jeg get gefið þjer
bita með mjer“.
Þegar refurinn hafði fengið kjötbita að bíta í, spurði
hann konungsson, hvert hann ætlaði. Og honum var sagt
það.
„Ef þú vilt hlýða mjer, þá skal jeg hjálpa þjer, og þá
mun þjer ganga vel“, sagði refurinn.
Þessu lofaði konungssonur og svo lögðu þeir af stað
saman. Þeir hjeldu nú áfram ferðinni um stund, þar til
þeir komu til borgarinnar, þar sem gistihúsið var, þar
sem altaf var gleði og glaumur, en aldrei sorg.
„Hjer verð jeg að fara framhjá, hjer eru svo margir
hundar“, sagði refurinn, og svo skýrði hann konungssyni
frá því, hvar bræður hans væru niður komnir. „Og far-
irðu þar inn, þá losnarðu þaðan heldur ekki aftur“, bætti
hann við.
Konungssonur lofaði refnum að fara ekki inn í gisti-
húsið, hann gaf honum meira að segja hendina upp á það,
og svo skildu þeir. En þegar konungssonur kom að gisti-
húsinu og heyrði allan glauminn og gleðina þar, þá fanst
honum hann endilega mega til með að fara inn, og þar
hftti hann bræðurna sína báða og þegar þeir fóru að tala
saman og skemta sjer, þá fór það svo að hann gleymdi
bæði refnum og gullfuglinum, ferðinni og föður sínum. —
En er hann hafði dvalið þar um hríð, kom refurinn. Hann
hafði þá vogað sjer inn í bæinn þrátt fyrir alt. Hann stakk
hausnum inn um dyragættina og glápti á konungsson og
sagði, að nú yrðu þeir að halda af stað. Þá kom konungs-
son til sjálfs sín aftur og þeir lögðu af stað.
Þegar þeirþiöfðu lengi ferðast, sáu þeir stórt fjall langt
í burtu. Þá sagði refurinn: „Þrjú hundruð mílum fyrir
handa þetta fjall er gylt linditrje með gullblöðum á og í
þessu trje situr gullfuglinn, sem þú ert að leita að“.
Frúin:
Það er skrítið.
Hann ákvað að nota pening-
ana til þess að kaupa sjer hús
á ströndinni. Hann valdi Anti-
bes, sem lá á milli Cannes og
Monte Carlo, svo að auðveld-
lega var hægt að ná þangað frá
báðum stöðunum. En hvort það
var hönd forsjónarinnar, eða
örugg eðlisávísun hans sjálfs,
sem stjórnaði því, að hann
valdi stað, sem brátt varð mið-
depill tískunnar, er ekki hægt
að segja um.
Nú rann upp glæsilegasta
tímabilið í ævi Elliotts. Hann
kom með hinn ágæta matsvein
sinn með sjer frá París. og brátt
vitnaðist það, að hjá honum
væri bestur matur á allri strönd
inni. Hann ljet þjóna sína klæð
ast í hvíta búninga, með gylt-
um ólum á öxlunum. Hann
veitti gestum sínum af mikilli
rausn. en fór þó aldrei út fyrir
takmörk þess, að vera smekk-
legur. A ströndum Miðjarðar-
hafsins úði og grúði af konung-
legum tignum frá öllwm hlut-
um Evrópu, sem heiðruðu
heimili Elliotts með komu sinni.
Jeg hafði þá, eftir nokkura
ára ferðalög, keypt mjer hús í
Cap Ferrat og sá ElLiott því oft.
Jeg hafði meira að segja vaxið
svo í áliti hjá honum, að hann
bauð mjer í nokkur af stærstu
samkvæmum sínum.
Elliott var hreykinn af hinu
nýja húsi sínu, og var umhugað
um, að sýna systur sinni það.
Hann hafði ætíð virt álit henn-
ar mikils, og vildi að hún sæi
umhverfi það, sem hann nú bjó
í, og kyntist vinum sínum. —
Hann skrifaði henni, og bað
hana að koma með Isabel og
Gray og dvelja, sem gesti sína,
á Hótel du Cap, sem var rjett
hjá heimili hans, þar eð hann
hefði rúm fyrir þau öll þar.
Frú Bradley svaraði, að hún
gæti nú ekki lengur ferðast,
heilsu sinnar vegna. Gray gæti
heldur ekki farið frá Chica-
go. Hann græddi nú óhemju
mikið af peningum og væri alt-
af önnum kafinn. Elliott þótti
mjög vænt um systur sína, og
varð órólegur, þegar hann f jekk
brjef hennar. Hann skrifaði
Isabel. Hún svaraði með skeyti,
að þótt móðir sín væri engan
veginn vel frísk, yrði að liggja
í rúminu einn dag í viku, þá
væri hún ekki í neinni lífs-
hættu, ætti að geta lifað lang-
an tíma enn, ef hún fengi góða
hjúkrun. En Gray þyrfti að
hvíla sig, og kæmu þau því til
Evrópu næsta sumar.
21 október kom hrunið í New
York.
Jeg vár þá í Lundúnum. Fyrst
gerðum við þar okkur ekki
grein fyrir, hve alvarlegt á-
standið var, nje hve ömurlegar
afleiðingar hrunið myndi hafa.
Jeg tapaði mjög litlu sjálfur.
Jeg vissi, að Elliott hafði brask
að mikið, og var hræddur um,
að hann hefði fengið illa út-
j’eið, en hitti hann ekki, fyrr en
við komum báðir til Riviera-
strandarinnar um jólaleytið.
Hann sagði mjer þá, að Henry
, Maturin væri dáinn og Gray
eignalaus.
Jeg er illa að mjer í viðskipt
um, og er því hræddur um, að
frásögn mín af atburðum þeim,
er Elliott sagði mjer frá, verði
nokkuð ruglingsleg. Mjer skild
ist, að hin hörmulegu endalok
fyrirtækis þeirra Maturin-
feðga væru sumpart að kenna
einþykni og sjálfsáliti Henry
Maturins og sumpart fífldirfsku
Gray. Henry Maturin vildi
fyrst ekki trúa því, að hrunið
væri alvarlegt. Hann taldi sjálf
um sjer trú um, að þetta væri
aðeins samsæri veðlánara í
New York til þess að leika illi-
lega á starfsbræðrum þeirra úr
sveitunum, og hann beit á jaxl-
inn og helti út peningum til
þess að styðja markaðinn.
Hann hamaðist gegn Chicago
veðlánurum þeim, er ljetu bug
ast fyrir þorpurum þessum í
New York. Hann hafði altaf
hælt sjer af því, að enginn af
minni skjólstæðingum hans,
ekkjum, með litlar tekjur, em-
bættismönnum,sem hættir voru
störfum, o. s. frv., hefðu nokkru
sinni tapað eyrisvirði á því, að
fara að hans ráðum, og nú borg
aði hann þeim úr eigin vasa
fremur en láta þau bíða tjón.
Hann sagðist vera reiðubúinn
til þess að fara á höfuðið sjálf-
ur, hann gæti orðið ríkur aft-
ur, en hann gæti aldrei litið
framan í nokkurn mann, ef
þetta gamla fólk, sem treysti
honum, misti alt sitt.
Hinar miklu eigur hans
gengu brátt til þurðar, og
kvöld eitt bilaði hjartað skyndi
lega.Hann var þá á sjötugsaldri
Hann hafði altaf unnið mikið,
borðað of mikið og drukkið
sleitulaust.
— Gray var nú einn eftir.
Tilraunir hans til þess að
gKgiða fram úr vandræðunum,
mistókust.
★
Jeg er ekki vel kunnugur því,
sem eftir er sögunnar. Isabel
seldi skartgripi sína. Það eina,
sem þau áttu eftir, var plante-
kran í Suður-Karólínu, sem
var á nafni Isabel. Þau fengu
engan kaupanda að henni. Gray
var þannig algjörlega eigna-
laus.
,,Og hvað um þig, Elliott?“
spurði jeg.
„O-o, jeg kvarta ekki“, svar-
aði hann glaðlega.
Það var ekki á honum að sjá
að kreppa væri á, sem helming-
ur veraldarinnar riðaði undir.
Astæðuna uppgötvaði jeg af
tilviljun: Elliott var um þetta
leyti hættur að fara til Eng-
lands, nema einu sinni á ári, til
þess að kaupa sjer föt. En hann
bjó enn í íbúð sinni í París þrjá
mánuði á haustinu og í maí og
júní, en þá voru engir vina
hans á Riviera-ströndinni.
Jeg dvaldi af tilviljun einn
dag í París um vorið, á leið
minni til Cap Ferrat, og bað
Elliott að borða með mjer há-
degisverð.
Þegar við höfðum lokið við
að borða, stakk hann upp á
því, að við heimsæktum nokkr-
ar forngripaverslanir þar í ná-
grenninu. Þótt jeg segði honum,
að jeg hefði enga peninga til
þess að kaupa fyrir, hafði jeg
gaman af fylgjast með honum.
Við fórum í gegnum Place
Vendome, og þá spurði hann
mig, hvort jeg vildi koma með
sjer til Carvets sem snöggvast.
Það var verið að sauma handa
honum nærföt, og átti að sauma
upphafsstafi hans í þau.
Skyrturnar voru ekki búnar,
en buxurnar, sem afgreiðslu-
maðurinn náði í til þess að sýna
honum, virtust mjer alveg eins
og þær, sem jeg var vanur að
kaupa hjá Macy. En það, sem
dróg að sjer athygli mína var,
greifakóróna, sem var fyrir of-
an stafina E. T. En jeg sagði
ekki orð.
„Þetta er prýðilegt“, sagði
Elliott. „Prýðilegt. Þjer send-
ið þetta svo heim, þegar skyrt-
urnar eru búnar“.
Við gengum út á götuna, og
Elliott sneri sjer að mjer, og
brosti.
„Tókstu eftir kórónunni? Jeg
mundi eignilega ekkert eftir
henni, þegar jeg bað þig að
‘koma með mjer til Carvets. •—
Jeg held jeg hafi ekki fengið
tækifæri til þess að segja þjer,
að jeg hefi tekið gamla fjöl-
skyldutitilinn upp aftur“.
„Hvað segirðu?“ hrópaði jeg,
og gleymdi allri kurteisi.
Elliott lyfti augabrúnunum
með vanþóknun.
„I móðurætt mína er jeg kom
inn af greifa, sem kom til Eng-
lands í fylgdarliði Filipps II. og
giftist hirðmey Maríu drottn-
ingar. Jeg hygg, að jeg hafi
aldrei sagt þjer það, að jeg
dvaldi í Róm í september 1929.
Mj'er leiddist að fara þangað,
því að auðvitað er enginn í
Róm um það leyti, en það kom
sjer mjög vel fyrir mig, að
skyldurækni mín skyldi verða
yfirsterkari löngun minni í ver
aldlegar skemtanir. Nokkrir
vina minna þar sögðu mjer, að
hrunið væri að koma, og ráð-
lögðu mjer að selja öll amerísk
verðbrjef sem jeg ætti.Jeg sendi
Henry Maturin skeyti um að
selja alt, og kaupa gull fyrir, og
Louisu sendi jeg annað skeyti
um að gera slíkt hið sama. En
hún fór ekki að orðum mínum,
og kom það henni í koll síðar“.
„Svo að þú hefir verið búinn
að koma ár þinni vel fyrir borð
þegar hrunið kom?“
iniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit
| Buick f
§1 bíll til sölu og sýnis á =
= horninu Vesturgötu— 3
= Framnesvegi kl. 7—10 í =
kvöld.
Íiillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllli
BEST AÐ AUGLÝSA 1
MORGUNBLA ÐINU.
inn, að þú ert kominn heim.
Jeg gaf betlaranum þarna nokk
uð af miðdegisverðinum og síð
an hefir hann sofið þarna í
stólnum.
Maðurinn: — Ertu þá viss
um, að hann hafi ekki steindrep
ist?
★
Ritstjórfnn: — Sögulega sjeð
er þessi saga yðar alröng.
Skáldið: — En samt er hún
sögulega sjeð eitthvað það
besta, sem jeg hefi látið frá
mjer fara.
★
Ritstjórinn: — Þessi saga er
alls ekki prenthæf. Það stend-
ur hjer, að aðal kvenáöguhetj-
an hafi verið alsnakin.
Skáldið: — Já, en jeg hyl
hana í næsta kafla með sam-
viskubiti.
★
Gesturinn: — Svo sjáið þjer
um, að jeg komist á járnbraut-
arstöðina í tæka tíð, eða er það
ekki?
Gestgjafinn: — Nei, það geri
jeg ekki.
Allir vinir mínir sögðu mjer,
að þjer mynduð ná í mig og
flytja mig aftur burt.
Gestgjafinn: — Þeir hafa
þekt yður betur en jeg.
★
Oldungur: — Það stendur
hjer, að í London sje ekið yfir
mann á hverjum hálftíma.
Kona hans: — Aumingja
maðurinn.
.★
Dóttirinn: — Hefirðu heyrt
það, pabbi, að það er búið að
taka stærsta hótelþjóf í New
York fastan.
Faðirinn: — Hvaða hóteli stal
hann?
★
Mæja: — Svo þú ert búin að
segja Kalla, að þú elskir hann,
eftir alt saman?
Malla: — Jeg ætlaði ekki að
gera það, en — en hann veiddi
það upp úr mjer.
★
Stúlkan: — Mjer virðist
myndin af mjer altaf verðajjót
ari og ljótari.
Málarinn: — Já, verið þjer
rólegar, hún er bráðum búin.