Morgunblaðið - 19.06.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Mánudagur 19. júní 1944,
LARRY DERFORD
1ÁJ. JJomeríet njaitali
<,am:
í leit að
lífshamingju
— 21. dagur —
Gullfuglinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
7.
til konungshallar, en er þangað kom, vildi jómfrúin
fagra ekki segja eitt orð, hún varð föl og guggin ásýnd-
um, hesturinn varð magur og vesaldarlegur, svo að það
mátti telja í honum rifin, en fuglinn söng ekki og það
lýsti ekki lengur af fjöðrunum hans,
En refurinn var á stjái nærri bænum, þar sem gisti-
hús glaðværðarinnar var, og beið eftir konungssvni og
meyjunni fögru og var hissa á að þau skyldu ekki koma
aftur. Hann flæktist þarna lengi um og beið, en að lok-
um kom hann af tilviljun niður til strandar, og þegar
hann sá tunnuna, sem var á reki til'og frá við strönd-
ina, kallaði hann á hana: „Ertu tóm, tunna?“
„Æ, nei, það er jeg“, sagði konungssonur í tunnunni.
Refurinn lagði nú til sunds, eins fljótt og hann gat,
náði í tunnuna og tók að ýta henni til lands. Svo fór
hann að naga af henni gjarðirnar og þegar hann var
búinn að því, sagði hann við konungsson: „Spyrntu
nú í“.
Konungssonur tók nú til að sparka og spyrna og fjell
þá tunnan í stafi. Síðan lögðu þeir af stað saman til hall
arinnar, og þegar þeir voru þangað komnir, varð hin
fagra mey aftur blómleg og tók að tala, en hesturinn varð
svo feitur og fallegur, að það stirndi á hvert hár, fugl-
inn ljómaði og tók að syngja, en meyjan unga sagði: —
„Þetta er sá, sem bjargaði okkur“.
Nú átti næstyngsti konungssonurinn að fá fallegu stúlk
una, sem hann hafði bjargað, fyrir konu, og kóngsdótt-
ir var hún, en hvort bræður hans hafa verið settir í tunn
ur eða ekki, það hefi jeg aldrei fengið að vita.
Síðan var búið til brúðkaups, en fyrst sagði refurinn
við konungsson, að hann yrði að höggva af sjer höfuðið,
og hvernig sem brúðguminn ungi færðist undan því, þá
dugði það ekki. En um leið og höfuðið var af refnum,
breyttist hann í forkunarfríðan konungsson, hann var þá
bróðir meyjarinnar fögru, sem þeir björguðu úr trölla-
höndum. — Lifðu þau öll lengi í góðu gengi.
ENDIR.
Stilling hans hafði þau áhrif
á hin, sem hann hefir sennilega
ætlast til. Þau urðu rólegri, en
horfðu samt enn ástúðlega á
hann. Jeg er ekki að gefa í
skyn með þessu, að hann hafi
svarað hinni eðlilegu kæti
þeirra með óviðeigandi kulda.
Þvert á móti var hann innileg-
ur og hrífandi. En í fari hans
varð jeg var við eittthvað fjar
rænt, sem jeg vissi ekki hvað
táknaði.
„Hversvegna komstu ekki
fyrr til okkar, dóninn þinn?“
hrópaði Isabel og þóttist vera
reið. „Jeg hefi legið út í glugga
síðustu fimm dagana, í von um
að sjá þig koma, og í hvert sinn,
áem dyrabjallan hringdi, kom
hjartað hoppandi upp í hálsinn
á mjer, svo að jeg mátti hafa
mig alla við, til þess að geta
gleypt það aftur“. ,
Larry hló.
„Jeg flaug til Lundúna, til
þess að fá mjer föt“.
Hann var í bláum fötum, sem
fóru vel við grannan vöxt hans,
hvítri skyrtu, með blátt silki-
bindi og í brúnum skóm. Hann
hafði nú látið skera hár sitt og
raka skeggið. Hann var mjög
snyrtilegur. En nú sást enn bet
ur, hve magur hann var. Mjer
virtust kinnbein hans enn
hærri, gagnaugun holari og
augun, í djúpum augnatóftun-
um, enn stærri en áður. En
þrátt fyrir það alt leit hann
mjög vel út. Andlit hans, sól-
brent og sljett, var ótrúlega
unglegt að1 sjá.
Hann var ári yngri en Gray.
Þeir voru rúmlega þrítugir. En
Gray virtist tíu árum eldri en
hann var og Larrý tíu árum
yngri. Hreyfingar Gray voru
þunglamalegar, vegna þess hve
hann var feitur, en hreyfingar
Larry voru Ijettar og fjaður-
magnaðar. Framkoma hans var
drengjaleg og fjörleg, en auk
þess var í henni alvöruþungi,
sem jeg hafði ekki tekið eftir
áðúr.
Nú voru litlu stúlkurnar sótt
ar, og kyntar fyrir Larry. Hann
rjetti út höndina, og horfði blíð
lega á þær, en þær tóku í hana,
og störðu alvarlega á hann. Isa
bel sagði honum að þeim gengi
vel í skólanum, gaf þeim síðan
sína hverja kökuna, og sendi
þær í rúmið.
Hún kærði sig ekki um að láta
neinn trufla gleði sína yfir end
urfundunum við Larry. Litlu
stúlkurnar buðu nú föður sín-
um góða nótt. Það var hrífandi
að sjá ástina, sem ljómaði á and
liti hans, þegar hann kysti þær.
Hann var sýnilega mjög hreyk-
inn af þeim, og þegar þær voru
farnar, sneri hann sjer að
Larry, með bros á vör, og
sagði:
„Þetta eru falleg börn, finst
þjer það ekki?“
Isabel leit ástúðlega á hann.
„Ef jeg Ijeti Gray ráða,
myndi hann eyðileggja þær á
eftirlæti. Hann ljeti mig svelta
í hel, til þess að geta alið þær
á nógu góðum mat“.
Hann horfði brosandi á hana
og bros hans sagði: „Þú veist
vel, að þetta er ekki satt. Jeg
tilbið jörðina, sem þú gengur
á“. Isabel brosti á móti til hans.
Já, hún vissi það, og það gladdi
hana. Þetta voru hamingjusöm
hjón.
Isabel bauð okkur til kvöld-
verðar, og tók engin mótmæli
til greina.
★
Kvöldverðurinn var prýðileg
ur, en við tókum eftir því, að
Larry borðaði mjög lítið. Nú
tók Isabel að spyrja hann um
það, sem á daga hans hafði drif
ið þessi tíu ár, sem þau höfðu
ekkisjest. Hann svaraði spurn-
ingum hennar mjög vingjarn-
lega en þó svo óljóst, að sýni-
legt var, að hann kærði sig ekk
ert um, að segja of mikið.
„Jeg hefi verið að reika um.
Jeg dvaldi eitt ár í Þýskalandi,
ög um nokkurt skeið á Spáni og
í Ítalíu. Og svo hefi jeg ferðast
dálíti um Austurlönd“.
„Hvaðan komstu núna?“
„Indlandi“.
„Hvað varstu lengi þar?“
„Fimm ár“.
„Skemtirðu þjer vel?“ spurði
Gray. „Skaustu nokkur tígris-
dýr?“
„Nei“, svaraði Larry og
brosti.
„Hvað í ósköpunum hefir þú
verið að gera í Indlandi í fimm
ár?“ sagði Isabel.
„O, jeg hefi verið að leika
mjer“, svaraði hann, og bros
hans var ekki alveg laust við
góðlátlegt háð.
„Hvað sástu þar?“
„Margt“.
Þá lagði jeg eina spurningu
fyrir hann.
„Er það satt, að Yoga-prest-
arnir ráði yfir öflum, sem okk-
ur myndi virðast yfirnáttúrú-
leg?“
„Jeg veit það ekki. Það eina,
sem jeg get frætt yður á, er að
því er alment trúað í Indlandi.
En þeir vitrustu treysta ekki á
þesskonar öfl. Þeir segja, að þau
hindri andlega framþróun."
Það var unun, að heyra Larry
tala. Rödd hans var svo dásam
lega hljómfögur.
Þegar við höfðum lokið við
að borða, fórum við aftur inn
í dagstofuna, til þess að drekka
kaffið. Jeg hafði aldrei komið
til Indlands, og var því mjög á-
fjáður í að heyra meira þaðan.
„Komust þjer i kynni við
nokkra rithöfunda eða hugsandi
menn?“ spurði jeg.
„Jeg gerði mjer far um það“,
svaraði Larry.
„Hvernig gátuð þjer talað við
þá? Á Ensku?“
„Þeir, sem mest gaman var
að ræða við, töluðu hana illa, ef
þeir töluðu hana þá nokkuð, og
skildu lítið. Jeg lærði mál
Hindúa. Þegar jeg fór til Suð-
ur-Indlands, lærði jeg nóg í
Tamil, máli hinna innfæddu
þar, til þess að geta bjargað
mjer“.
„Hvað kantu mörg tungumál
núna, Larry?“
„Jeg veit það ekki. Sex eða
sjö“.
„Mig langar til þess að vita
meira um Yoga-prestana“,
sagði Isabel. „Kyntistu nokkr-
um þeirra nánar?“
„Eins náið og hægt er að
kynnast manni, sem eyðir mest
um hluta tíma síns í Eilífðinni",
svaraði hann og brostí. „Jeg
dvaldi tvö ár í Áshram eins
þeirra“.
„Tvö ár? Hvað er Ashram?“
„Sennilega er hægt að kalla
það einsetumanna-bústað. Það
eru til helgir menn, sem lifa
einir í hofi, úti í skóginum eða
í hlíðum Himalayafjalla. Svo
feru aftur aðrir, sem taka læri-
sveina. Einhver góðgjarn mað-
ur byggir stórt eða lítið her-
bergi, fyrir Yogaprest, sem haft
hefir áhrif á hann með guð-
hræðslu sinni og þar búa læri-
sveinarnir hjá honum, sofa úti
á svölunum, fram í eldhúsinu,
ef er þá nokurt eldhús, eða und
ir trjánum. Jeg hafði umráð
yfir lítilli herbergiskytru í ein-
um slíkum sambýliskofa, sem
rjett rúmaði stól, borð, bóka-
hillu og rúm“.
Gray hreyfði sig órólega í
stólnum. Jeg hygg, að honum
hafi ekki geðjast alskostar að
þessu samtali.
„Viljið þjer fá eitthvað að
drekka?“ spurði hann mig.
„Neir þökk fyrir“.
„En þú Isabel?“
Hann stóð á fætur, og gekk
yfir að borðinu. Þar stóð viský-
flaska og glös.
„Voru nokkrir aðrir hvítir
menn þarna?“
„Nei, jeg var sá eini“.
„Hvernig gastu haldið það út
í tvö ár?“ hrópaði Isabel.
„Þau voru á enda, áður en
jeg vissi af. Jeg hefi lifað daga,
sem hafa virst miklu lengri“.
„Hvað gerðirðu allan þennan
tíma?“
„Jeg las. Jeg fór í langar
gönguferðir. Jeg rjeri á bát út
á tjörnina. Jeg hugsaði. Það er
mjög erfitt. Eftir tveggja til
þriggja stunda íhugun er mað-
ur eins örmagna og eftir að hafa
keyrt bifreið fimm hundruð
mílur, og þráir það eitt að hvíla
sig“.
Isabel hleypti lítið eitt brún-
um. Hún var rugluð og, að því
er jeg hygg, hálf óttaslegin. Ef
til vill hefir hún þá byrjað að
gera sjer grein fyrir, að þótt
Larry væri óbreyttur í útliti, og
að því er. virtist jafn vingjarn-
gjarnlegur og áður, væri hann
ekki sá sami. Hún hafði mi#t
hann einu sinni, en þegar hún
sá hann aftur, hjelt hún, að
hann væri sá gamli Larry, og
fjekk þá tilfinningu,að þrátt fyr
ir breyttar kringumstæður til-
heyrði hann henni ennþá. En
nú var eins og hún hefði reynt
að veiða sólargeisla í hönd sína,
en hann runnið út á milli fingr
anna. Hún var dálítið óróleg.
En jeg hafði ekki lokið spurn
ingum mínífcm enn.
„Hvernig leit Yoga-prestur-
inn yðar út?“
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
Drengurinn: — Pabbi, hvað
er eintal?
♦
— það er ])igar niamma þín
talar við mig.
— Iívað er þá sarntal ?
— Það er þegar fólk talar
saman.
★
— Þú getur bölvað þjer upp
á, að konan mín hefir vit fyr-
ir tvo.
— Já, jeg hefi Hka altaf
sagt, að hún væri rjett kona
fyrir þig.
★
Járnsmiðurinn: — Þetta eru
Ijótu tímarnir. Fyrst - koma
bölvaðir bílarnir og taka frá
manni atvinnuna, og svo kem-
.ur tannlæknir og setst hjer að
og tekur frá manni alla auka-
vinnu.
★
— Góðan daginn, Hansen. En
hvað þú hefir breytst við að
safna alskeggi. Jeg ætlaði varla
að þekkja þig.
— Jeg heiti ekki Hansen.
— tlver skrattinn :— hefirðu J
líka fengiðþjer nýtt ættarnafn?
★
Prófessorinn: — Stína, vit-
ið þjer hvað hagfræði er
Vinnukonan: — Nei.
Prófessorinn: — Sjáið þjer
nú til, Stína. Það er t. d. hag-
fræði, að menn hafa reiknað,
að í hverti skifti, sem jeg anda
frá mjer, deyr einhver maður.
Stína—: Guð almáttugur —■
það er þá vissara að vera ekki
nærri prófessornum.
★
I kvennaklúbbnum.
„Hafið þjep heyrt það, að
frú Ólöf hefir nýlega eignasti
barn?“
„Hamingjan góða, og mað-
urinn hennar hefir ekki ver
ið heima í tvö ár“.
„Það er satt, en barnið fædd
ist Hka andvana".
★
Frúin: — Það eru ótal prent-
villur í matreiðslubókinni.
Bóndinn: — Jeg veit það.
Jeg hefi fengið að kenna á því.
„Hryggbraut hún þig?“
„Já“.
„Sagðirðu ekki við hana, að
þú værir ekki verðugur þess að
eignast hana fyrir konu? Það
hefir altaf góð áhrif“. ’
„Jú, það var komið fram á
varirnar á mjer, en hún varð
á undan að segja það“.
★
— Hafið þjer fegurðarlyf
í öskjum?
— Já. Iíve margar öskjur
vill frúin fá? Tíu?