Morgunblaðið - 22.06.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudag'ur 22. júní 1944.
LARRY DERFORD
1ÁJ. ■JJomeráet
íleitað
lífshamingju
— 24. dagur —
„Jeg varð að giftast einhverj
um. Við höfðum alist upp sam-
an. Hann var hrifinn af mjer
og mamma vildi, að jeg giftist
honum. Allir sögðu, að jeg væri
heppin, að hafa losnáð við
Larry. Mjer þótti vænt um
Gray. Mjer þykir ennþá vænt
um hann. Þú getur ekki ímynd-
að þjer, hve góður hann er.
Enginn getur verið eins góður
og umhyggjusamur og hann.
Hann lítur út fyrir að vera
mjög skapmikill, er það ekki?
Það hefir aldrei komið fram
við mig. Þegar við vorum rík,
vildi hann altaf, að jeg óskaði
mjer einhvers, svo að hann gæti
haft ánægjuna af að veita mjer
það. Einu sinni sagði jeg, að
gaman væri að eiga listi-
snekkju og sigla í kringum
hnöttinn. Ef hrunið hefði ekki
komið, hefði hann keypt handa
mjer listisnekkju“.
„Þetta virðist nærri því of
gott til þess að vera satt“, taut-
aði jeg.
„Við skemtum okkur dásaín-
lega. Jeg mun ætíð vera honum
þakklát fyrir það. Hann gerði
mig mjög hamingjusama“.
„Skyldi Larry í rauninni
• nokkru sinni hafa elskað þig?“
sagði jeg alt í einu.
Hún settist upp í stólnum.
Svipur hennar varð reiðilegur.
„Hvað áttu við? Auðvitað
elskaði hann mig. Heldurðu að
konan finni ekki, þegar karl-
maður elskar hana?“
„Hann hefir elskað þig að
vissu leyti. Hann þekti enga
stúlku eins vel og þig. Þið höfð-
uð leikið ykkur saman frá því
að þið voruð börn. Hann bjóst
við því af sjálfum sjer, að hann
elskaði þig. Ekkert virtist eðli-
legra en þið giftust11.
Isabel, sem nú var orðin ör-
lítið blíðari, beið þess, að jeg
hjeldi áfram, og þar eð jeg
vissi, að konur hafa altaf gam-
an af að hlusta á karlmenn
tala um ástina, hjelt jeg áfram.
„Siðfræðingar reyna að telja
okkur trú um, að kynhvötin
komi ástinni lítið við. Þeim
hættir til þess að tala um hana
eins og hún væri „epipheno-
menon“.“
„Hvað í ósköpunum þýðir
það?“
„Það eru til sálfræðingar,
sem halda því fram, að meðvit-
undin og hugsunin fylgist að,
og meðvitundin takmarkist af
hugsuninni, en hafi engin áhrif
á hana. Eitthváð í líkingu við,
þegar trje speglast á vatni.
Speglunin gæti ekki átt sjer
stað, ef trjeð væri ekki þar, en
hún hefir þó engin áhrif á
trjeð. Jeg hygg, að það sje ekki
hægt að tala um ást án ástríðu.
Þegar menn tala um, að ástin
geti varað eftir að ástríðan sje
slokknuð, eiga þeir við eitthvað
annað — vináttu, sameiginleg-
an smekk og áhugamál og vana.
Sjerstaklega vana“.
„Auðvitað er til girnd án
ástar. Girnd er ekki það sama
og ástríða. Ast ykkar Larry
var eins einföld og eðlileg og
óst Paolo og Francesca og Ro-
imeo og Júlíu. Til allrar ham-
ingju fyrir þig, endaði hún ekki
illa. Þú giftist ríkum manni og
Larry reikaði um veröldina, til
þess að komast að, hvaða lag
Sirenurnar syngju. Þar kom
aldrei nein ástríða til j*reina“.
Áður en jeg lauk þessum
ræðustúf vissi jeg vel, að Isa-
bel veitti enga athygli því, sem
jeg var að segja, en var niður-
sokkin í sínar eigin hugsanir.
En það, sem hún sagði, gerði
mig undrandi.
„Heldurðu, að Larry sje
hreinn sveinn?“
„Góða mín! Hann er 32 ára“.
„Jeg er viss um, að hann er
það“.
„Hvernig geturðu verið viss
um það?“
„Það finnur konan ósjálfrátt
á sjer“.
Það var orðið framorðið.
Gray og Isabel voru boðin út,
og Isabel þurfti að hafa fata-
skifti. Jeg hafði ekkert sjer-
stakt að gera og gekk því í
hægðum mínum upp Boulevard
Raspail í góða veðrinu. Jeg hefi
aldrei verið trúaður á hugboð
kvenna. Þau hafa staðið of vel
heima við það, sem þær hafa
leitast við að telja mjer trú um,
að væri áreiðanlegt. Og þegar
jeg hugsaði um endirinn á sam-
tali okkar Isabel, gat jeg ekki
annað en hlegið.
VI. KAPÍTULI.
Jeg slæptist við vinnu mína
í París. Það er mjög þægilegt á
vorin, þegar kastaníutrjen í
Champs Elysées eru í blóma og
alls staðar er birta og ilmur.
Isabel, Gray, Larry og jeg
heimsóttum marga skemtilega
staði, sem voru í þægilegri fjar
lægð frá borginni. Gray var
miklu betri til heilsunnar,
'hvort sem það var Larry, sem
'hafði læknað hann, eða tíminn.
Hann fjekk nú ekki lengur
höfuðverkjarköstin, og hinn
ömurlegi svipur, sem hafði
verið í augum hans fyrst, þeg-
ar hann kom til Parísar, var
nokkurn veginn horfinn. Hann
naut lífsins í‘ ríkum mæli.
Larry virtíst einnig gera
það. Jeg hóifði á tilfinningunni,
að hann liti á tíma þennan eins
og leyfi frá störfum sínum, og
reyndi því að nota hann sem
best. Hann var ekki margmáll,
en það gerði ekkert til. Hann
var svo skemtilegur og gaman
að vera með honum, að jeg er
viss um, að það var mikið hon-
um að þakka, hve vel við
skemtum okkur.
★
Nú var júnímánuður senn á
enda, og jeg varð að fara aftur
til Riviere-sxrandarinnar. Ein-
hverjir kunningjar Elliotts,
sem ætluðu til Ameríku, höfðu
lánað Maturin-hjónunum hús
sitt í Dinard, og ætluðu þau
þangað með börnin, þegar er
skólinn væri búinn. Larry ætl-
aði að dvelja í París, en hafði
keypt sjer bíl og lofaði að koma
og dvelja hjá þeim nckkra daga
í ágúst. Síðasta kvöldið, sem
jeg, var í París, bauð jeg þeim
öllum til kvöldverðar með
mjer.
Það var það kvöld, sem við
hittum Sophie MacDurfrane.
Isabel hafði látið í ljós ósk
um að heimsækja ýmsa veit-
ingastaði, er voru heldur ill-
ræmdir, og þar eð jeg var nokk
uð kunnugur á þeim slóðum,
bað hún mig að vera leiðsögu-
mann þeirra. Jeg var lítið hrif-
inn af þessari uppástungu, því
að á slíkum stöðum í París
hættir fólkinu til þess að láta
mjög skýrt í ljós óbeit sína á
gestum, sem eru af öðru sauða-
húsi- en það sjálft. En Isabel
vildi ékki hlusta á mig. Jeg
sagði henni, að það myndi verða
mjög leiðinlegt og bað hana að
klæða sig lítið áberandi. Við
borðuðum seint kvöldverð, fór-
um síðan til Folies Bergéres og
dvöldum þar í klukkustund, og
lögðum svo af stað í leiðang-
urinn.
Jeg fór fyrst með þau í kjall-
araknæpu eina rjett hjá Notre
Dame, þar sem stigamenn og
hyski þeirra venur komur sín-
ar, þar eð jeg þekti eigandann
þar. Hann ljet okkur setjast við
langt borð, við hliðina á mjög
furðulega útlítandi persónum,
en jeg bað um vín fyrir alla, og
við skáluðum. Þar var heitt,
skítugt og fult af reyk.
Síðan heimsóttum við aðra
knæpu við Lappe-götu. Þar
spilaði ungur maður, fölur í
andliti og vesaldarlegur, á
píanó, gamall maður og þreytu
legur sargaði á fiðlugarm og
þriðji maðurinn framleiddi ó-
hugnanlegan hávaða með saxó-
fóni. Þar var fólkinu þjappað
saman, eins og síld í tunnu, og
ekkert borð laust. En þegar
veitingamaðurínn sá, að þarna
voru komnir gestir, sem voru
líklegir til þess að hafa pen-
inga, rak hann umsvifalaust
fólkið frá einu borðinu og fór
með okkur þangað. Alt í einu
heyrðum við kallað á ensku:
„Neí, sko!“
Kona nokkur stóð upp frá
einu borðanna í hinum enda
salsins. Maðurinn, sem með
henni var, reyndi að stöðva
hana, en hún ýtti honum til
hliðar og skjögraði yfir gólfið.
Hún var mjög drukkin. Hún
kom að borðinu okkar,vstóð fyr
ir framan okkur, riðaði á fót-
unum og hló heimskulega. Hún
virtist skemta sjer mjög vel yf-
ir að horfa á okkur. Jeg leit á
fjelaga mína. Isabel horfði
tómlátlega á konuna. Gray
hleypti brúnum og Larry
starði á hana, eins og hann
tryði ekki sínum eigin augum.
„Halló!“ sagði stúlkan.
„Sophia“, sagði Isabel.
„Hugsa sjer að hitta ykkur
hjer!“ sagði hún og hixtaði.
„Sæll, Larry. Sæll, Gray“. Hún
ljet fallast niður í stólinn. „Við
skulum fá okkur eitthvað að
drekka. — Þjónn!“ hrópaði
hún.
Jeg tók eftir því, að eigand-
inn hafði auga með okkur, og
nú kom hann yfir að borðinu
til okkar.
Græni riddarinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsén.
3.
komnar var steyptur hlemmur einn mikill og þykkur,
settur yfir, á honum var aðeins lítið gat, þar sem hægt
var að láta mat síga niður um.
Þarna sat nú konungsdóttir í sorgum, og henni fanst
tíminn vera afar lengi að líða, en svo fann hún, að hún
hafði bókina með sjer, og opnáði hana. Fyrst heyrði hún
sömu indælu hljómana, sem hún hafði heyrt, en síðan
aumlegar stunur og vein og allt í einu kom svo græni
riddarinn. „Jeg er nær dauða en lífi“, sagði hann og sagði
svo frá því, að stjúpan hefði látið setja eitur í múrinn og
hann vissi ekki, hvort hann kæmist lifandi út aftur. Og
þegar hún svo varð að loka bókinni aftur, heyrði hún
sömu stunurnar og veinin.
En stúlkan, sem var hjá konungsdóttur, átti sjer unn-
usta. Til hans gat hún komið boðum með þeim, sem ljetu
síga niður til þeirra matinn, að hann skyldi fara til múr-
arans, og biðja hann að víkka svo mikið opið á hlemmnum
yfir fangelsi þeirra, að þær gætu skriðið upp um það, fvr-
ir þetta^skyldi konungsdóttir borga honum svo mikið, að
hann yrði ríkur maður alla æfi. Jú, þetta gerði hann og
þær sluppu út og lögðu nú af stað til framandi landa, og
hvar sem þær fóru, spurðu þær eftir Græna riddaranum.
Eftir langa ferð komu þær að höll, sem öll var tjölduð
svörtum slæðum, og um leið og þær voru að fara fram
hjá, kom mikil regnskúr, svo þær gengu undir svalir
nokkrar á höllinni, til þess að standa áf sjer hryðjuna. —
Þar kom til þeirra ungur maður og gamall maður, sem
líka voru að leita sjer skjóls fyrir regninu, en konungs-
dóttir sneri sjer þá þannig, að þeir sáu ekki framan í hana.
„Hvernig stendur á því, að þessi höll er tjölduð svörtu?“
spurði þerna konungsdóttur. „Veitstu það ekki?“ spurði
gamli maðurinn, „konungssonurinn í þessu landi er dauð-
veikur, hann, sem kallaður er hinn Græni riddari“, og svo
sagði hann þeim frá því, hvernig það allt hefði atvikast.
Þegar ungi maðurinn heyrði það, spurði hann, hvort
ómögulegt væri að lækna konungsson aftur. „Það er að-
eins ein leið til þess“, sagði öldungurinn, „ef konungs-
dóttir sú, sem var í jarðhúsinu og hann heimsótti þangað,
kemur hingað og týnir þau grös merkurinnar, sem í sjer
hafa lækningamátt, sýður þau í nýmjólk og þvær honum
þrem sinnum upp úr því soði, þá mun hann verða alheill
aftur“. Svo taldi öldungurinn upp, hvaða jurtir hjer ættu
við, til þess að Giæni riddarinn kæmist til heilsunnar
— Er yður ekki kalt, þegar
þjer gangið í svona þunnum
sokkum? •
— Nei, nei, jeg hefi svo hlýj-
an loðkraga um hálsinn.
★
Læknirinn: — Þjer eruð nú
alveg læknaður af heyrnarleys-
inu. Nú vil jeg biðja yður að
borga mjer 100 krónur, sem
þjer skuldið mjer.
Sjúklingurinn: — Ha, hvað
segið þjer?
Læknirinn: — Þjer eigið að
borga mjer 100 krónur.
Sjúklingurinn: — Þakka yð-
ur fyrir, og hver sendir mjer
það?
Læknirinn: — Þjer skuldið
mjer 100 krónur.
Sjúklingurinn: — Ekkert að
þakka. Hvað skulda jeg fyrir
lækninguna?
Læknirinn (hrópar inn í eyra
hans): — Ekkert.
★
Læknirinn: — Þjer heilsið
altaf svo vingjarnlega. Jeg
minnist þess ekki að hafa kynst
yður.
— Jeg stend í þakklætis-
skuld við yður, herra læknir.
— Jeg minnist þess heldur
ekki að hafa læknað yður.
— Nei, herra læknir. Jeg er-
líkkistusmiður.
★
— Gömul kona: — -Hvernig
stendur á því, að þú ert miklu
minni en bróðir þinn?
Drengurinn: — Það er vegna
þess, að jeg er bara hálfbróðir
hans.
★
Dómarinn: — Eruð þjer al-
veg viss um, að ákærði hafi
verið ölvaður?
Vitnið: — Nei, alveg viss er
jeg ekki. En hann kom heim
með spýtu, sem hann var að
reyna að spila á eins og munn-
hörpu.
★
— Þú ert að gorta af því, að
þú borðir aldrei nema græn-
meti. Hvað kallarðu það þá,
þegar þú borðar bauta, eins og
núna?
— Jeg kalla það forboðinn
ávöxt.