Morgunblaðið - 23.06.1944, Blaðsíða 10

10
rat
MOROUNBLAÐIÐ
Föstudagur 23. júní 1944.
LARRY DERFORD
1ÁJ. Someróet Yl^aa^L
iam:
í leit að
lífshamingju
— 25. dagur —
„Þekkir þú þetta fólk, Sop-
hie?“ sagði hann.
„Já, auðvitað“, sagði hún og
hló ölæðislega. „Þetta eru
æskuvinir mínir. Jeg ætla að
kaupa handa þeim kampavíns-
flösku".
Hún starði dauflega á mig
andartak.
„Hver er þessi vinur þinn,
Isabel?“ spurði hún því næst.
Isabel sagði henni nafn mitt.
„Já. Jeg man, að þjer komuð
einu sinni til Chicago. Þjer er-
uð hálfgerður ruglukollur, er
það ekki?“
„Kannske“, sagði jeg og
brosti.
Jeg mundi ekkert eftir henni,
sem ekki var að undra, þar eð
jeg hafði ekki verið í Chicago
í meira en tíu ár, og hafði þá
hitt svo margt fólk, að ómögu-
legt var að muna eftir því öllu.
Hún var mjög há og virtist
enn hærri en hún var, vegna
þess hve grönn hún var. Hún
var í skær-grænni silkiblússu
böglaðri og skítugri, og svörtu
pilsi. Hár hennar, stuttklippt,
var úfið og mikið litað. Andlit
hennar var ósæmilega mikið
farðað, kinnarnar eldrauðar
upp að augum og augnalokin
dökkblá. Á augnabrúnunum
og augnahárunum var þykkt
lag af dökkum farða og munn-
urinn var ljósrauður.
Hún horfði á okkur með kald
hæðnislegu brosi.
„Þið virðist ekkert mjög
glöð yfir að hitta mig“, sagði
hún.
„Jeg heyrði að þú værir í
París“, sagði Isabel og kulda-
legt bros ljek um varir hennar.
„Þú hefðir getað hringt í mig.
Jeg hefi síma“.
Nú kom Gray okkur til
hjálpar.
„Skemtirðu þjer vel í París,
Sophie?“
„Stórkostlega. Þú fórst á
höfuðið, Gray, var það ekki?“
Gray roðnaði.
„Jú“.
„Það var leiðinlegt. Það er
sennilega lítið gaman að vera
í Chicago núna. Jeg var hepp-
in að vera farin þaðan“.
★
Nú kom kampavínið, og við
heltum í glösin. Sophie greip
sitt glas með skjálfandi hönd-
um, og tæmdi það í einum teig.
Hún leit á Larry. „Þú virðist
ekki hafa mikið að segja,
Larry“.
Hann hafði stöðugt horft á
hana, síðan hún kom að borð-
inu, án þess að láta nokkur
svipbrigði á sjer sjá. Nú brosti
hann vingjarnlega.
„Jeg hefi nú aldrei verið
mjög ræðinn“.
,,Þú átt heima hjer í París?“
„Núna, já“.
Við hjeldum áfram þessu
vandræðalega samtali um
stund. Þá stóð Sophie á fætur.
„Ef jeg fer ekki aftur að borð
inu mínu, verður vinur minn
þar alveg æfur“. Hún gat varla
staðið á fótunum. „Verið þið
sæl. Komið bráðum aftur. Jeg
er hjer á hverju kvöldi“.
Hún tróð sjer framhjá fólk-
inu, sem var að dansa, og við
mistum brátt sjónar á henni.
Það lá við, að jeg færi að skelli
hlæja að hinni ísköldu fyrir-
litningu, sem var í svip Isabel.
Ekkert okkar sagði orð.
„Þetta er andstyggilegur stað
ur“, sagði Isabel alt í einu. „Við
skulum koma heim.
Jeg borgaði fyrir kampavín
Sophiu og við fórum út. Klukk
an var yfir tvö, og mjer fanst
tími til kominn að fara að hátta,
en Gray sagðist vera svangur,
og jeg stakk því upp á því, að
við færum til Graf í Mont-
martre og fengum okkur eitt-
hvað að borða. Við vorum öll
þögul, þegar við keyrðum af
stað.
Þar var enn strjálingur af
fólki.Við settumst inn og báðum
um buff, spæld egg og bjór.
Isabel virtist nú vera orðin ró ■
leg aftur.
„Manstu nokkuð eftir Sop-
hie?“ sagði hún við mig. „Rún
sat hjá þjer fyrsta kvöldið, sem
þú *borðaðir kvöldverð heima
hjá okkur í Chicago. Þá var
hún með eldrautt hár. Eðlileg-
ur háralitur hennar er dökk-
grár“.
Jeg reyndi að skerpa minnið.
Jeg mundi óljóst eftir viðkunn-
anlegri ungri stúlku, með blá-
græn augu. Hún hafði ekki
verið fríð, en fersk og einlæg,
og_ í fari hennar hafði verið
sambland af feimni og fram-
hleypni, sem jeg hafði haft gam
an af. ►
„Aúðvitað man jeg eftir
henni. Mjer líkaði vel nafn
hennar. Jeg átti einu sinni
frænku, sem hjet Sophia“.
„Hún giftist manni, sem hjet
Bob MacDúrfrane“.
„Það var prýðispiltur“, sagði
Gray.
„Jeg held að hann sje sá lag
legasti maður, sem jeg hefi sjeð
Jeg gat aldrði skilið,' hvað hann
sá við Sophie. Hún giftist um
svipað leyti og jeg. Foreldrar
hennar voru skilin og móðir
hennar giftist aftur olíukaup-
manni og fluttist til Kína.
Sophie var hjá föðurfrændum
sínum í Marvin og var hún oft
með okkur, en eftir að hún gift
ist, sáum við hana eiginlega
aldrei. Bob MacDurfrane var
lögfræðingur. Hann hafði frem
ur litlar tekjur, og þaii höfðu
litla íbúð á nyrðri bakkanum.
En það var ekki það. Þau
kærðu sig ekkert um að hitta
fólk. Jeg hefi aldrei sjeð jafn
ástfangnar manneskjur og þau.
Jafnvel eftir að þau höfðu ver
ið gift í tvö eða þrjú ár og voru
búin að eignast barn, fóru þau
í bíó, og hann hjelt utan um
hana og hún hallaði höfðinu
upp að öxl hans — alveg eins
og þau væru í tilhugalífinu.
Það var gert mikið grín að þeim
í Chicago".
Larry hlustaði þegjandi á
það, sem Isabel sagði. Andlit
hans var órannsakanlegt.
„Og hvað skeði svo?“ spurði
jeg.
„Kvöld eitt voru þau á leið
heim til Chicago í litlum, opn-
um bíl, sem þaU áttu, og voru
með barnið með sjer. Þau urðu
altaf að taka það með. sjer,
hvert sem þau fóru, því að þau
höfðu enga stúlku — Sophia
gerði öll húsverkin sjálf —
enda tilbáðu þau krakkann. —
Alt í einu kom stór Sedan-bíll
á fleygiferð og keyrði beint á
þau. Bob og barnið dóu þegar
í stað en Sophia melddist að-
eins lítilsháttar".
„Því var haldið leyndu fyrir
henni eins lengi og mögulegt
var, að Bob og barnið væru dá-
in, en loks varð að segja henni
það. Það var hræðilegt. Hún
varð nær vitskerkt. Það varð
að gæta hennar dag og nótt, og
einu sinni tókst henni nærri
því að kasta sjer út um glugg-
ann. Við reyndum að gera alt
fyrir hana, sem við gátum, en
hún virtist hata okkur. Þegar
hún kom heim af sjúkrahúsinu,
var hún send á heilsuhæli, og
þar dvaldi hún mánuðum sam-
an“.
„Veslingurinn“.
„Þegar hún kom þaðan, byrj
aði hún að drekka. Það var
hræðilegt fyrir tengdaforeldra
hennar. Þau eru góðar og grand
varar manneskjur, og tóku
þetta mjög nærri sjer. Fyrst
reyndum við öll að hjálpa
henni, — en það var ekki hægt
„En hafði hún nokkra pen-
inga?“ spurði jeg.
„Hún hafði líftryggingarfje
Bob, og svo hefir hún sennilega-
fengið einhverjar skaðabætur.
En það entist ekki lengi. Hún
eýddi eins og drukkinn sjómað
ur, og eftir tvö ár átti hún ekk-
ert eftir. Amma hennar vildi
ekki fá hana aftur til Marvin.
Tengdaforeldrar hennar lofuðu
að sjá hgnni fyrir fjárstyrk ef
hún færi frá Ameríku, og lifir
hún sennilega á honum núna“.
„Jeg get ekki að því gert, að
jeg kenni í brjósti um hana“,
sagði Gray.
„Jæja?“ sagði Isabel kulda-
lega. „Ekki geri jeg það. Auð-
vitað var þetta þungt áfall fyr-
ir hana, og enginn hafði meiri
samúð með Sophiu en jeg. Við
höfðum þekst frá því að við
mundum fyrst eftir okkur. En
heilbrigð manneskja nær sjer
aftur eftir áfall eins og þetta.
Hún fór í hundana vegna þess
að einhver veila var í skaphöfn
hennar. Hún var óstöðug í eðli
sínu. Jafnvel ást hennar á Bob
var ýkt. Ef skaphöfn hennar
hefði verið sterk, hefði hún ver
ið fær um að fá eitthvað út úr
lífinu“.
„Dæmirðu ekki nokkuð
hart, Isabel“, tautaði jeg.
„Það held jeg ekki. Jeg hefi
heilbrigða skynsemi, og jeg sje
enga ástæðu til þess að kenna 1
brjósti um Sophíu. Guð veit, að
engum gæti þótt vænna um
Gray og börnin en mjer, og ef
þau færust í bílslysi yrði jeg
næt vitstola. En fyrr eða síðar
mundi jeg ná mjer aftur. Mund
ir þú ekki vilja það, Gray, eða
vildirðu heldur að jeg drykki
mig fulla á hverju kvöldi?“
Græni riddarinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
aftur. Þetta allt hlustaði konungsdóttir á og setti sjer það
vel á minni. Þegar stytt var upp, fóru þeir tveir burtu, og
þær biðu heldur ekki lengi, heldur fóru að tína alskonar
lyfjajurtir á akri og í skógi. Þegar hún hafði fengið allar
þær, sem þær þurftu, færði konungsdóttir sig í gerfi
grasakonu, fór til hallarinnar og bauðst til þess að lækna
konungsson.
„Nei, það er ekki til neins“, sagði konungurinn, „það
hafa komið hingað svo margir og reynt að lækna son
minn, en honum hefir alltaf versnað en ekki batnað“. En
hún ljet sig ekki, heldur lofaði að honum skvldi batna,
og það bæði fljótt og vel. — Jæja, konungurinn sagði, að
hún yrði þá víst að fá að reyna, og svo fór hún inn til
Græna riddarans og þvoði honum einu sinni. Þegar hún
svo kom aftur daginn eftir, var hann orðinn það hress,
að hann gat setið uppi í rúminu, næsta dag gat hann
stigið í fæturna og er hún hafði þvegið honum í þriðja
sinnið, var hann orðinn jafngóður aftur, og grasakonan
sagði að hann gæti meira að segja farið á veiðar. Nú fór
konungi að líka heldur betur við þessa grasakonu. En hún
kvaðst verða að fara heim til sín og sagðist ekki’ geta tekið
við þeim heiðursboðum, sem konungur bauð henni, að
gera hana að hirðlækni og hengja á hana ótal orður'og
krossa.
Hún lagði nú af stað, og er hún var komin í skógar-
rjóður eitt, skammt frá höllinni, klæddi sig úr grasakonu-
kuflinum og tók fram bókina og opnaði hana. Heyrðust
þá sömu fögru hljómarnir og áður og um leið kom Græni
riddarinn. En þegar hann sá ástmey sína í hennar dýrasta
skúði á þessum stað, undraðist hann mjög og spurði,
hvernig hún væri þangað komin. En hún sagði honum upp
alla söguna, og síðan gengu þau heim til hallar hans og-
sögðu konunginum föður hans allt saman. Varð hann þá
fegnari, en frá megi segja, og var svo slegið upp mikilli
Drúðkaupsveitslu og gekk Græni riddarinn að eiga kon-
angsdóttur, sem bjargað hafði lífi hans. Eftir það fóru
þau heim til föður hennar og varð þar fagnaðarfundur.
En stjúpuna vondu rak konungur frá sjer, ásamt dætrun-
um hennar tveim, og bað hana að setja fólk í dýflissur
annars staðar en í sinni höll. " ENDIR.
Enska blaðið Daily Express
spurði eitt sinn lesendur sína
að því, hvaða menn væru óhæf
ir til þess að ganga í hjónaband.
Eitt svarið var þannig:
„Þeir menn eru fyrst og
fremst óhæfir til hjónabands,
sem ekki geta verið skemtileg-
ir og gert að gamni sínu. Án
glaðværðar er hjónabandið ó-
þolandi. Auk þess er sá eigin-
maður mjög gallaður, sem ekki
kann að segja ósatt. Eiginmenn
verða að skilja það, að sannleik
urinn er stundum ófær og ó-
sannindi meinlaus, ef ekki gagn
leg. Það getur haft ill áhrif á
hjónabandið, ef eiginmaðurinn
notar óhafandi sannindi í stað-
inn fyrir viðeigandi ósannindi.
Karlmenn, sem álíta, að konur
sjeu eins og kínverskt postu-
lín, ættu helst ekki að gifta sig,
og eins þeir, sem eru sjerlega
tilbreytingagjarnir
★
Kandídatinn: — Hvenær ætl
ar þú eiginlega að taka próf?
Gamall stúdent: — Á sumr-
in áset jeg mjer að taka prófið
um veturinn, en á veturna á-
kveð jeg að taka það um sum-
arið. En svo er altaf svo heitt
á sumrin og kalt á veturna. Nú
bíð jeg aðeins eftir mildum
, vetri eða köldu sumri, og þá
skaltu sjá, að það kemst á.
★
Nemandi í unglingaskóla var
skipað að biðja afsökunar á
því, að hann hefði reitt hnef-
Ænn framan í kennarann. Hann
orðaði afsökunina á þennan
hátt:
„Jeg bið yður afsökunar á
því, herra kennari, að jeg reiddi
framan í yður hnefann, en barði
yður ekki“.
★
Sonurinn: —Hvers vegna er
sagt móðurmál, en ekki föður-
mál?
Faðirinn: — Það er af því, að
mæðurnar tala meira en feð-
urnir.
★
Sjúklingurinn: — Ef þjer
bjargið lífi mínu, skal jeg borga
yður 2000 krónur.
Læknirinn: — Þær fæ jeg
undir öllum kringumstæðum.
★
Hann: — Hvað haldið þjer að
þjer tækjuð til bragðs, ef jeg
kysti yður?
Hún: — Jeg myndi kalla á
pabba.
Hann: — Jæja, þá verð jeg
að sleppa því.
Hún: — Pabbi er í sumarfríi.