Morgunblaðið - 25.06.1944, Blaðsíða 6

MOBOUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 25. júní 1944,

1AJ. Someróet YJjau^L
iam:
Sophia MacDurfrane.
í leit að
lífshamingju
- 27 dagur -
,,,-Auðvitað mun jeg sjá um,
að óskir þínar verði fram-
ft'værrtdar, Elliott. En jeg hygg,
að engin þörf sje á að gera slík-
ar áætlanix ennþá“.
„Jú. nú hefi jeg senn runnið
.skeiðið á enda, og, ef satt skal
xsegja, verð jeg hvíldinni feg-
ixm. Hvernig eru nú þessar ljóð
línur Landors? „Jeg vermdi
báðar hendur ....“.
Jeg á mjög erfitt með að
nmna kvæði. Efnið úr þessu
Ktla Ijóði var eitthvað á þessa
leið: „Jeg reikaði einn, því að
enginn var þess verður að reika
með mjer. Jeg elskaði náttúr-
una, og næst henni listina. Jeg
vermdi báðar hendur mínar við
elda lífsins. Nú er það á förum
•— og jeg er reiðubúinn*'.
Jeg gat ekki að því gert, að
rnjer kom í hug, að Elliott hlyti
að þurfa geysilegt átak ímynd-
unaraflsins, til þess að geta
heimíært þessa vísu upp á sjálf
an sig.
„Hún lýsir nákvæmlega til-
fínningum mínum“, sagði hann
samt sem áður. „Það ér aðeins
eitt, sem jeg vildi bæta við, og
■það er, að jeg hefi altaf notið
besta samkvæmislífsins í Evr-
ópu“.
„Það mundi nú verða erfitt
að koma því fyrir í ferskeytlu“.
„Einu sirtni gerði jeg mjer
vonir um, að Ameríka tæki við
af Evrópu og skapaði höfðingja
stjett, er almúginn liti upp til,
en þær vonir hafa brugðist.
Veslings ættjörðin mín á nú
ekkei-t annað en miðstjett. Það
er ótrúlegt, góði minn, en síð-
ast, þegar jeg var í Ameríku,
ávarpaði bílstjóri einn mig
eins og „bróðir“!“
★
Um haustið ákvað Elliott að
dvelja í París um stund, sum-
part til þess að sjá, hvernig
Isabel, Gray og börnin hefðu
það, og sumpart til þess að gera
það, sem hann sjálfur kallaði
„acte de présence“ í höfuðborg
inni. Síðan ætlaði hann að
halda til Lundúna til þess að
kaupa sjer föt og heilsa upp á
gamla vini. Sjálfur ætlaði jeg
að halda beina leið til Lundúna,
en Elliott bað mig að koma með
sjer til Parísar. Jeg fjelst á
það, og þegar jeg einu sinni
var kominn þangað, sá jeg enga
ástæðu til þess að dvelja þar
ekki nokkra daga.
Hann hafði sagt Isabel frá
komu okkar, og var jeg því
ekkert hissa á að finna brjef-
miða frá henni á gistihúsi mínu.
En jeg varð undrandi, þegar
jeg las það, sem á honum stóð:
„Komdu strax. Dálítið hræði
legt hefir komið fyrir. Komdu
ekki með Elliott frænda með
þjer. I guðs bænum komdu eins
fljótt og þú getur'1.
Jeg er ekki síður forvitinn
en hver annar, en jeg varð að
þvo mjer og fara í hreina
skyrtu. Þegar jeg hafði lokið
því, náði jeg mjer í bíl og ók
heim til Isabel. Mjer var vísað
inn í dagstofuna. Isabel spratt
á fætur, þegar%hún kom auga
á mig.
„Larry ætlar að giftast Sop-
hiu MacDurfrane“.
„Hver er það?“
„Láttu ekki eins og fífl“,
hrópaði Isabel, og augun leiftr-
uðu af reiði. „Það er kvenmað-
urinn, sem við hittum, þegar
við fórum með þjer á sóðalegu
krána, síðast þegar þú varst í
borginni. Guð veit, hvernig
þjer gat dottið í hug að fara
með okkur á slíkan stað. Gray
var hneykslaður“.
„Ö! Þú átt við vinkonu þína
frá Chicago", sagði jeg og ljet
sem jeg hefði ekki heyrt hina
órjettmætu ásökun hennar. —
..Hvernig veistu það?“
„Hann kom hingað sjálfur
og sagði mjer það í gær. Jeg
hefi verið í öngum mínum síð-
an“.
„Hvernig væri það, ef þú
settist niður, gæfir mjer tebolla
og segðir mjer alt af ljetta?“
„Gjörðu svo vel. Þú getur
fengið þjer það sjálfur“.
Hún settist á móti mjer við
teborðið og horfði óþolinmóð-
lega á mig, á meðan jeg helti
te í bolla minn. Síðan stóð jeg
upp og kom mjer þægilega fyr-
ir á litlum legubekk við arin-
inn.
„Við höfum sjeð hann sjald-
an í seinni tíð, eða síðan við
komum heim frá Dinard. Hann
var þar í nokkra daga, en vildi
ekki búa hjá okkur. Hann bjó
á gistihúsi. Hann var vanur að
koma niður til strandarinnar
og leika við börnin. Þau til-
biðja hann nærri því. Við spil-
uðum golf hjá St. Briac. Gray
spurði hann einu sinni, hvort
hann hefði sjeð Sophiu aftur.
„Já. Jeg hefi hitt hana nokkr
um sinnum“, sagði hann.
„Hvers vegna?“ spurði jeg.
„Hún er gamall vinur“, sagði
hann.
„Ef jeg væri í þínum spor,-
um, myndi jeg ekki eyða tíma
mínum í að eltast við hana“,
sagði jeg.
„Þá brosti hann. Þú veist,
hvernig hann brosir, eins og
honum finnist maður hafa sagt
eitthvað skemtilegt, þótt það
hafi alls ekki verið neitt
skemtilegt“.
,,En nú ert þú ekki í mínum
sporum“, sagði hann.
„Jeg ypti öxlum og skifti um
umræðuefni. Jeg hugsaði síðan
ekkert frekar um þetta. Þú
getur rjett ímyndað þjer,
hvernig mjer varð við, þegar
hann kom hingað og sagði mjer,
að hann ætlaði að giftast henni.
„Þú getur það ekki, Larry“,
sagði jeg. „Þú getur þgð ekki“.
„Jeg ætla að gera það“, sagði
hann eins rólega og hann væri
að biðja mig að gefa sjer te-
bolla. „Og jeg ætla að biðja
þig að vera góða við hana, Isa-
bel“.
„Það er til of mikils mælst“,
sagði jeg. „Þú ert genginn frá
vitinu. Hún er vond, vond,
vond“.
„Hvernig stóð á því, að Larry
hitti hana aftur?“ tók jeg fram
í fyrir henni.
„Hann fann heimilisfang
hennar í símaskránni. Hann fór
heim til hennar. Hún var veik,
og er engin furða þótt hún verði
það, af þessu líferni sínu. Hann
sótti handa henni lækni og
hjúkrunarkonu. Þannig byrjaði
það. Hann segir, að hún sje
hætt að drekka. Jeg held, að
hann sje svo vitlaus að trúa
því sjálfur“.
„Hefirðu gleymt því, hvað
Larry gerði fyrir Gray? Hann
læknaði hann, er það ekki?“
„Það kemur ekkert málinu
við. Gray vildi fá lækningu.
Það vill hún ekki“.
„Hvernig veistu það?“
„Vegna þess, að jeg þekki
kvenfólkið. Þegar kona fer í
hundana, eins og Sophia, er úti
um hana. Hún getur aldrei
snúið við aftur. Hún eyðilegg-
ur lífið fyrir Larry“.
„Það er mjög sennilegt. En
jeg get ekki sjeð, að neitt sje
hægt að gera við því. Larry er
fullþroska maður og .sjálfum
sjer ráðandi. Hann veit vel,
hvað hann er að gera“.
„Jeg get ekkert gert, en þú
getur það“.
„Jeg?“
„Larry ber traust til þín og
hlustar á það, sem þú segir. Þu
ert eini maðurinn, sem hefir
einhver áhrif á hann. Farðu til
hans og segðu honum, að hann
geti ekki gert sjálfan sig þartn-
ig að fífli. Segðu honum, að
þetta muni eyðileggja alt hans
líf“.
..Hann mundi aðeins svara,
að mjer kæmi þetta ekkert við,
og hefði hann þar alveg rjett
fyrir sjer“.
„En þjer þykir vænt um
hann — þú hefir a. m. k. á-
huga á honum. Þú getur ekki
staðið rólegur og horft á hann
steypa sjer í glötun“.
„Gray er elsti og besti vin-
ur hans. Jeg held, að Gray sje
eini maðurinn, sem getur talað
við hann, þó að jeg sje ekki
trúaður á, að það beri neinn
árangur“.
„Ó, Gray“, sagði hún óþol-
inmóðlega.
„Svo getur verið, að þetta
fari ekki eins illa og þú held-
ur“.
„Skelfing ertu leiðinlegur.
Heldur þú, að jeg hafi fórnað
sjálfri mjer til þess, að hann
fjelli í hendurnar á slíkri
kvensu?“
| „Hverríig fórnaðir þú sjálfri
þjer?‘‘
| „Jeg .hætti við Larry ein-
ungis vegna þess, að jeg vildi
ekki standa í vegi fyrir hon-
um“.
„Láttu ekki svona, Isabel. Þú
hættir við hann vegna safala-
skinnkápu og demantshrings“.
Jeg hafði varla slept orðinu,
þegar diskur með smurðu
brauði kom fljúgandi í áttina
til mín. Jeg var svo heppinn
að geta gripið diskinn á lofti,
en smurða brauðið tvístraðist
út um alt gólf. Jeg stóð á fæt-
ur og setti diskinn aftur á
borðið.
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2.
hvað í kringum eitt fang af heyi, og síðan fengu þeir að
fara yfir brúna. Á eftir þeim kom farandsali, sem seldi
saumnálar og aðra smáhluti og vildi fá að komast yfir.
„Þú færð ekki að fara yfir fyrr en þú hefir goldið toll“,
sagði Matti. _
„Jeg á ekkert að borga með“, sagði prangarinn.
„Þú hefir þó líklega vörur?“ sagði Matti.
Þá gaf farandsalinn honum nokkrar saumnálar, og
fjekk að fara yfir. Matti stakk nálunum inn í heyfangið
og fór svo heim. Þegar þangað kom, sagði hann við móð-
ur sína: „Nú er jeg búinn að fá toll og farinn að græða“.
„Hvað fjekkstu?“ spurði móðir hans.
„Æ, það komu þrír karlar, hver með sína heylest. Og
þeir gáfu mjer svo litla heytuggu hver, svo jeg fjekk
fangið fullt; og svo fjekk jeg nokkrar saumnálar hjá
farandsala“.
„Hvað gerðirðu við heyið?“ spurði móðir Matta.
„O, jeg smakkaði nú á því, en það var bara eins og
gras á bragðið, svo jeg henti því í ána“, sagði Matti hróð-
ugur.
Þú hefir átt að breiða hey*ið til þerris á hlöðugólfið“,
sagði móðir hans.
„Það skal jeg gera næst“, sagði Matti.
„En hvað varð um saumnálarnar?“
„Æ, jeg stakk þeim í heyið“. -
„Æ, skelfing ertu heimskur“, sagði kerlingin, „þú áttir
að stinga þeim í húfuna þína.“
„Ó, vertu nú ekki að þessu mamma mín, það skal jeg
gera næst“, sagði Matti.
Daginn eftir, þegar Matti var við brúna, kom maður
frá myllunni með klyfjaðan hest af mjöli og vildi fá að
komast yfir.
„Þú kemst ekki yfir, nema þú greiðir toll“, sagði Matti.
„Jeg á enga peninga að borga með“, sagði sá, er með
mjölið fór.
„Jæja, þá kemstu ekki yfir“„ kvað Matti, „en vörur
eru góð borgun.“ Þá ljet maðurinn hann hafa eitt pund
af mjöli og svo fjekk hann að fara sína leið yfir brúna.
Ekki var langt um liðið, uns smiður nokkur kom með
smíðisgripi sína og vildi fá að fara yfir, en hafði heldur
Prestur: — Hvernig stendur
á því, að þjer eruð kominn
hingað, góði maður?
Fangi: — Það er vegna þess,
að jeg ók of hægt í bíl.
Prestur: — Þjer eigið sjálf-
sagt við, að þjer hafið ekið of
hratt?
Fangi: — Nei, jeg ók of hægt,
því að eigandi bílsins náði í
mig.
— Pabbi, til hvers eru þess
ir þræðir öðrumegin við járn-
brautina?
— Það er síminn.
— En hvernig stendur á því,
að ekki eru þræðir hinumegin
við járnbrautina? *
— Þar er „sá þráðlausi“,
svaraði faðirinn.
'k
— Mig dreymdi í nótt að jeg
væri dauður. Þegar jeg vakn-
aði var jeg allur í einu svita-
baði
— Þá er svo sem auðvitað,
að þú hefir verið á heita staðn-
um.
★
— Alt tekur enda, sagði
kölski á bænadaginn.
k
— Það hryggú; mig, að þjer
hafið orðið að flytja hann föð-
urbróður yðar til hinstu hvíld-
ar.
— Jeg var nauðbeygður til
þess, karlinn var steindauður.
★
Hún: -— Hvernig dettur yð-
ur í hug að móðga systur mína?
Hann: — Móðga hana? Það
datt mjer ekki í hug. Jeg sagði
bara, að ef andlit hennar væri
fjársjóður, þá mætti taka hana
fasta fyrir fjársvik.
★
Franskur heimspekiprófess-
or sagði eitt sinn eftirfarand?
sögu af embættisbróður sínum,
Þjóðverjanum Mommsen:
Mommsen sat einu sinni í
strætisvagni og vantaði þá gler
augun sín. Sneri hann út öll-
um vösum sínum, en gat þó
ekki fundið þau. Við hlið hans
sat lítil telpa.Sneri hún sjer að
honum og sagði: „Þú ert með
þau á enninu“.
Mommsen hagræddi gleraug
unum, leit á telpuna og sagði:
„Þetta er fallega hugsað af
þjer, telpa mín. Hvað heit-
irðu?“
„Jeg heiti Anna Mommsen,
pabbi“, svaraði telpan.