Morgunblaðið - 28.06.1944, Blaðsíða 10

10
I
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 28. júní 1944
1Á/ ^Someróet yftjaiACýli
\am:
Sophia MacDurfrane.
í leit að
lífshamingju
— 29. dagur —
„Jeg er nýkominn til París-
ar“, sagði jeg, „og jeg var að
heyra að þið Larry væruð í
þann veginn að gifta ykkur.
Jeg óska ykkur innilega til
hamingju. Jeg vona að þjer
verðið mjög hamingjusöm“. -—•
Jeg bældi niður óp um leið,
því að Isabel kleip mig af öll-
um kröftum í handlegginn.
„Jeg dvel hjer aðeins nokkra
daga, og ætlaði að spyrja ykk-
ur Larry, hvort þið vilduð
borða með mjer hádegisverð á
Ritz á morgun. Jeg ætla einnig
að ná í Gray, Isabel og Elliott
Temington“.
„Jeg skal spyrja Larry. Hann
er hjerna núna“. Það var þögn
andartak. „Jú, þakka yður fyr
ir“.
Jeg ákvað síðan tímann,
sagði nokkur kurteisisorð í
kveðjuskyni og lagði heyrnar-
tólið. Þegar jeg sneri mjer við
sá jeg svip í augum Isabel, sem
mjer fanst all grunsamlegur.
„Um hvað ertu að hugsa?“
spurði jeg. „Mjer geðjast ekki
að svipnum á þjer“.
„Fyrirgefðu. Jeg hjelt ein-
mitt að hann væri það, sem þú
ert lang hrifnastur af“.
„Þú hefir ekkert illt í
hyggju, Isabel?“
Hún sperti upp augun.
„Nei, auðvitað ekki. Jeg er í
rauninni mjög forvitin að„sjá,
hvernig Sophia lítur út núna,
eftir að Larry hefir endurbætt
hana. Jeg vona bara að hún
komi á Ritz með þykkt lag" af
farða framan í sjer“.
★
Samkvæmið tókst vonum
framar. Isabel og Gray komu
fyrst og nokkrum mínútum síð
ar hin tvö. Isabel og Sophia
kystust ástúðlega og Gray og
Isabel óskuðu henhi til ham-
ingju með trúlofunina.
Jeg tók eftir því að Isabel
athugaði Sophiu með velþókn-
unarsvip. Mjer varð sjálfum
hverft við, þegar jeg sá útlit
hennar. Þegar jeg sá hana á
knæpunni í Lappe-götu, mjög
drukkna, með farðað andlit,
litað hár og í skærgrænu blúss
unni, þá var, þrátt fyrir alt, eitt
hvað æsandi, og jafnvel auð-
virðilega hrífandi í fari henn-
ar. Þótt hún væri a. m. k. einu
eða tveim árum yngri en Isa-
bel, virtist hún nú tíu árum
eldri. . .
Hár hennar hafði aftur feng
ið sitt eðlilega lit, og var subbu
legt eins og alt hár verður, sem
einu sinni hexir verið litað. Á
andliti hennar var ekki snefill
af farða, og innan um allar förð
uðu konurnar, sem í kring um
okkur voru, virtist hún nærri
því ósæmilega nakin. Húð
hennar var ósljett og óeðlilega
grágul. Jeg mundi vel eftir
skærgrænu augunum hennar.
Nú voru þau föl og litlaus.
Hún var í rauðum kjól, sem
bersýnilega var spánnýr, ogmeð
hatt, tösku og skó í stíl. Jeg
þykist ekki vera neinn sjer-
fræðingur í kvenfatnaði, en
jeg hafði það á tilfinningunni,
að klæðnaður þessi væri of á-
berandi við þetta tækifæri.
Framan í kjólnum hafði hún
stóra, óekta nælu, sem fengist
hafði í Rivoli-götu. Við hliðina
á Isabel, sem var í svörtum
kjól með mjótt perluband um
hálsinn og hafði mjög fallegan
hatt, virtist hún lítilmótleg og
sóðaleg.
Jeg bað um coctail, en bæði
Sophia og Larry afþökkuðu. Þá
kom Elliott. Við fórum inn í
borðsalinn, og þar sem við vor-
um fjórir karlmennirnir en
konurnar tvær, setti jeg þær
Isabel og Sophiu gegnt hvor
annari við borðið, og Sophiu á
milli mín og Gray.
Samræðurnar gengu fremur
stirðlega, og mjer hefði veitst
erfitt að halda þeim gangandi,
ef Isabel hefði ekki verið þarna.
Hún var í essinu sínjx. I hvert
sinn, sem þögnin virtist ætla
að verða vandræðaleg og jeg
braut heilann í ákafa um eitt-
hvað til þess að tala um, rauf
hún hana með einhverri skemti
legri athugasemd. Jeg var
henni mjög þakklátur.
★
Við lukum við að borða, og
byrjuðum á kaffinu. Þjónninn
kom til okkar og spurði, hvort
við vildum fá likör með því.
Við neítuðum öll, nema Gray,
sem sagðist vilja brennivín.
Þegar flaskan kom, athugaði
Elliott hana mjög vandlega.
„Já, jeg get mælt með þessu",
sagði hann. „Þetta gerir engum
mein“.
„Á jeg að koma með glas
handa herranum?“ spurði
þjónninn.
„Nei, jeg má það því miður
ekki“
Hann skýrði síðan þjóninum
samviskusamlega frá því, að
hann væri nýrnaveikur, og
læknir sinn hefði bannað sjer
að bragða áfenga drykki.
„Nokkur tár af zubrovka
munu ekki gera herranum neitt
mein. Við höfum nýlega feng-
ið sendingu frá Póllandi“.
„Nei, er það satt!“ hrópaði
Elliott. „Það er mjög erfitt að
ná í það núna. Látið mig hafa
eina flösku af því“.
Þjónninn, sem var virðuleg
ur náungi, fór síðan að ná í vín
ið, og Elliott skýrði okkur frá
því, að þetta væri pólsk útgáfa
af vodka, er stæði því rúss-
neska miklu framar. Larry,
Sophia og jeg neituðum að láta
freistast, en Isabel sagðist ætla
að- reyna það. Jeg var dálítið
hissa á því, því að venjulega
drakk hún mjög lítið, og nú
hafði hún þegar drukkið coc-
tail og tvö eða þrjú vínglös.
Þjónninn helti fölgrænum
vökva Tglösin og Isabel þefaði
af því.
„Ó, en sá dásamlegi ilmur“.
„Já, er það ekki?“ hrópaði
Ellioott. „Það eru jurtirnar,
sem þeir láta í það. Það eru
þær, sem gefa þetta ljúffenga
bragð. Jeg ætla rjett að skála
við ykkur. Það getur ekki gert
mjer neitt.
„Það er guðdómlegt á bragð-
ið“, sagði Isabel. „Það er eins
og móðurmjólkin. Jeg hefi
aldrei smakkað neitt eins gott.
Við verðum að fá okkur nokkr
ar flöskur af þessu, Gray“.
„Jeg skal láta senda þær
heim til ykkar“, sagði Elliott.
„Ó, ætlarðu að gera það, Elli
ott frændi?“ hrópaði Isabel
með ákafa. „Þú ert svo góður
við okkur. Þú verður að
smakka á því, Gray. Það ilmar
af nýslegnu heyi og vorblóm-
um, af blóðbergi og ilmjurtum,
og það er svo gómsætt og þægi
legt, að það er eins og að hlusta
á músik í tunglsljósi að drekka
það“.
Það var ólíkt Isabel að tala
svona, og jeg var að hugsa um,
hvort hún væri orðin lítið eitt
ölvuð.
Þegar gestirnir voru að fara,
tók jeg í hendina á Sophiu og
spurði hana, hvenær hún ætl-
aði að gifta sig.
„I næstu viku. Jeg vona að
þjer verðið viðstaddur gifting-
una“.
„Jeg er hræddur um, að jeg
verði ekki í París þá. Jeg fer
til Lundúna á morgun“.
Á meðan jeg var að kveðja
hina gestina, fór Isabel með
Sophiu út í horn og talaði þar
við hana dálitla stund. Síðar
>neri hún sjer að Gray.
„Jeg kem ekki heim strax
Gray. Það er tískusýning hjf
Molyneux, og við Sophia ætl-
um þangað. Hún þarf að sjá
nýjustu kjólana“.
„Já, jeg hefði mjög gaman af
því“, sagði Sophia.
Við skildum síðan.
★
Elliott kom til Claridge hálf-
um mánuði síðar og jeg heim-
sótti hann þar. Hann skýrði
mjer, með mörgum fögrum orð
um, frá öllum fötunum, sem
hann hefði keypt sjer, og þegar
jeg loks komst að, spurði jeg
hann um giftinguna.
„Það varð ekkert af henni“,
svaraði hann kuldalega.
„Við hvað áttu?“
„Þrem dögum áður en gift-
ingin átti að fara fram, hvarf
Sophia. Larry leitaði alsstaðar
að henni“.
„Það var undarlegt! Rifust
þau?“
„Nei, langt frá því. Alt hafði
verið ákveðið. Jeg átti að vera
svaramaður. Þau ætluðu með
lestinni austur á bóginn, þegar,
að giftingunni lokinni. En í
rauninni held jeg að Larry sje
heppinn, að vera laus við
hana“.
Jeg gat mjer til, að Isabel
hefði sagt Elliott alt af ljetta.
„Hvað skeði eiginlega?“
spurði jeg.
„Manstu eftir, þegar við borð
uðum með þjer hádegisverðinn
á Ritz? Isabel fór þá með henni
til Molyneux. Manstu eftir
kjólnum, sem hún var í? Hann
var hræðilegur. Tókstu eftir
öxlunum? Það er altaf hægt að
dæma kvenkjól eftir axlasvipn
um“.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
4.
Þegar. hann kom heim, spurði móðir hans:
„Hvað fjekstu í dag?“
,,Æ, það kom einn með brennivín, og hann gaf mjer
hálfan pott“.
„Hvað gerðirðu við það?“
„O, jeg gerði eins og þú baðst mig um og helti því upp
í ermina mína“.
„Já, en það var ekki rjett, sonur minn, þú áttir að
skreppa heim eftir flösku og setja það í hana“.
„Æ, vertu ekki að þessu, mamma, það skal jeg gera
næst“, sagði Matti, „en svo kom maður með geitaflokk og
gaf mjer lítið kið, og því tróð jeg niður í fötuna“, sagði
hann.
„Æ, vitlaust var þáð, og verra en vitlaust, sagði móðij
hans, „þú áttir að binda spotta um hálsinn á kiðinu og
teyma það heim“.
„Æ, vertu ekki að þessu, mpma, jeg skal muna þetta
alt næst“.
Daginn eftir labbaði hann sig aftur niður að brúnni. til
þess að taka á móti brúartollinum. Þá kom þar maður
með hest klyfjaðan smjöri og vildi komast yfir brúna.
En Matti sagði, að hann fengi ekki að fara yfir, fyrr en
hann borgaði toll.
„Jeg hefi ekkert til að borga með“, sagði maðurinn.
„Jæja, þá færðu ekki að fara yfir“, sagði Matti, „en
hafirðu vörur, þá get jeg tekið þær upp í tollinn“, sagði
hann. ' ^ .
Þá ljet maðurinn hann hafa smjörsköku, og fjekk svo
að fara yfir brúna, og Matti var ekki seinn á sjer að
slíta upp tág og binda hana utan um smjörið, sem hann
dró á eftir sjer alla leiðina heim til sín, en þegar hann
kom þangað, var auðvitað ekkert eftir af smjörskökunni,
sem dreifst hafði víðsvegar við hina ómjúklegu meðferð
Matta.
„Hvað fjekstu í dag?“ spúrði móðir hans, þegar Matti
tom heim.
„Það kom maður með klyfjaðan hest með smjöri, og
jet mig hafa eina sköku“.
„Og hvar er hún?“
„Jeg grði eins og þú baðst mig um, mamma, jeg batt
Lág utan um smjörpinkilinn og teymdi hann heim, en
hann hvarf á leiðinni“.
Konan: — Jeg hefi dálítið ó-
vænt að segja þjer.
Eiginmaðurinn: — Nei, er
það? Og hvað ætlar mamma
þín að vera hjer lengi?
★
„Hvað skuldar þú mikið í
bílnum þínum, Sverrir?“
„Það er ekkert, bara and-
virði hans til mannsins, sem jeg
keypti hann af“.
★
„Er hann góður bílstjóri?“
„Jæja, þegar bugða er á göt-
unni, þar sem hann beygir,
gengur alt slysalaust“.
★
„Mjer þykir það leitt“, sagði
hóteleigandinn, „en við eigum
ekkert kaffi lengur“.
„Það kemur mjer ekkert á ó-
vart, það hefir orðið þynnra og
þynnra með hverjum degi“.
★
— Jeg segi þjer það satt, að
maðurinn minn hefir aldrei
barið mig.
— Tlvað er að heyra þetta.
Hvað gerir hann þá í frístund-
um sínum?
BEST AÐ AUGLÝSA
I MORGUNBLAÐINU
í fylkinu Kimsa í Kína var
eitt sinn mikil hungursneyð og
svo bættist það ofan á að þurka
mikla og steikjandi hita gerði
um sáðtímann svo að til stór-
vandræða horfði. Ibúarnir tóku -
því það fangaráð að færa veð-
urguðnum fórnir og báðu hann
nótt og dag um að láta nú rigna
En goðið sinti engum bænum.
Þá höfðu íbúarnir í hótunum
við það, en ekki hreif það held-.
ur. Að lokum mistu þeir þolin-
mæðina. Tveir sterkir menn
þrifu goðið af stalli og fóru
með það upp á fjall.
„Þarna getur þú fengið að
dúsa“, sögðu þeir, „svo að þú
getir fengið að finna, hve þægi
legt það er að vera úti í steikj-
andi sólarhita og fá ekki einn
vatnsdropa til þess að svala
sjer“.
Þetta hreif. Þremur dögum
seinna kom steypiregn.
★
— Hjerna eru nokkrir aurar,
vesalingur, og í húsinu þarna á
móti getið £>jer sjálfsagt fengið
atvinnu.
Betlarinn: — Kærar þakkir,
frú, bæði fyrir peningana og
viðvörunina.