Morgunblaðið - 04.07.1944, Blaðsíða 10

10
MORQ DNBLAÐIÐ
triðjudaginn 4. júlí 1944.
Elliott TemingtoH.
1Á/ Someróet Yl/jau^L
lam:
í leit að
lífshamingju
34. dagur —
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen. '
9.
koddanum og velti sjer upp úr hrúgunni, settist síðan
úti í eldhúsi og beið þess að móðir hans og konuefni
kæmu.
Það fyrsta, sem kerlingu þótti undarlegt, þegar hún
kom í hlað, var að hundurinn skyldi ekki koma á móti
henni, eins og hann var vanur. Það næsta, sem hún sakn-
aði, var kötturinn, sem alltaf var á hlaðinu, þegar veður
v^r gott. Græna kjólinn, sem hún hafði ætlað tengda-
dóttur sinni, sá hún ekki heldur. Nú ætlaði hún inn að
spyrja Matta um þetta allt saman, en um leið og hún opn-
aði hurðina, fossaði vatnið út gegnum dyrnar, svo þær
skullu flatar, hún og Salvör.
Þær urðu að fara inn um eldhúsdyrnar, heldur blautar,
og sáu þar skrýtna sjón.
Þar sat Matti, allur í fiðfi frá hvirfli til ilja.
,,Hvaða asnapör hefirðu nú gert?“ surði móðir hans.
„Jeg gerði, eins og þú baðst mig um, mamma,“ sagði
Matti. „Jeg bar inn vatn í baðstofuna, -— baðstu mig ekki
um það? — en það vildi ekki ná upp á fimmtu fjöl, það
rann alltaf út aftur, ef það kom lengra en upp á fjórðu.
Það komst aldrei hærra“.
„Já, en hvar eru þeir Kálfur og Bógur“, sagði kerling
og vildi hætta að tala um þvottinn á baðstofunni. „Hvað
hefirðu gert af hundinum og kettinum?“ spurði hún.
„Jeg gerði eins og þú baðst mig um, mamma og settí
þá í ottinn. Þeir voru nú dálítið óþægir vig mig“.
„Forsmánar bjáni geturðu verið, þú áttir að sjóða kálfs-
ket og lambsbóg, sem hjekk úti í skemmu. Og hvað gerð-
irðu svo við græna kjólinn, sem jeg ætlaði henni tengda-
dóttur minni?“
„Æ, jeg gerði alveg eins og þú baðst mig um, mamma“,
sagði Matti. „Kjóllinn hjekk úti í garðinum og var svo
miklu grænni en allt annað þar, og svo tók jeg hann og
klipti hann í smátætlur og Ijet hann í pottinn".
„En hvað hefirðu gert við sjálfan þig, drengur, það eru
ósköp að sjá hvernig þú lítur út“.
„Jeg fór alveg eins að og þú sagðir mjer, mamma. —
Fyrst makaði jeg mig allan í sýrópi, og svo tók jeg fiðrið
úr koddanum og fiðraði mig upp, eins og þú sagðir mjer
að gera“.
„Þú tekur hlutina helst til bókstaflega, Matti sæll“,
Jeg dvaldi hjá honum allan
seinni hluta dagsins. Það kom
skeyti frá Isabel um að þau
kæmu morguninn eftir. Það var
ósennilegt, að þau kæmu nógu
snemma. Læknirinn kom.
Hann hristi höfuðið. Þegar leið
að sólsetri, vaknaði Elliott.
Hann f jekk þá örlitla næringu.
Virtist hún hressa hann dálítið.
Hann gaf mjer merki um að
koma að rúminu til sín. Rödd
hans var mjög veik.
. „Jeg hefi ekki enn svarað
heimboði Ednu“.
„Vertu ekki að hugsa um það
núna, Elliott“.
„Hversvegna ekki? Jeg hefi
altaf verið heimsmaður. Jeg
veit ekki, hversvegna jeg ætti
að gleyma öllum mannasiðum
núna, þegar jeg er á förum. —
Hvar er kortið?“
Það lá á arinhillunni og jeg
fjekk honum það, en jeg efast
um, að hann hafi sjeð það.
„Það er skrifpappír í skrif-
borði mínu. Ef þú vilt ná í
hann„ ætla jeg að lesa þjer fyr
ir svar mitt“.
Jeg gerði það, og settist nið-
ur við hliðina á rúmi hans.
„Ertu reiðubúinn?11
„Já“.
Augu hans voru lokuð, en
um varir hans Ijek hrekkjótt
bros. Hvað skyldi nú koma hjá
honum? hugsaði jeg með mjer.
„Hr. Elliott Temington þyk-
ir leitt að geta ekki þegið hið
vinsamlega boð prinsessu No-
vamali, þar sem hann hefir á-
kveðið stefnumót við sinn bless
aða Drottinn“.
Hann hló lágt og draugalega.
Andlit hans var einkennilega
bláhvítt. Hann hjelt enn á boðs
kortinu í hendinni. Jeg hjelt,
að það væri honum til óþæg-
inda og ætlaði að taka það af
honum, en hann tók aðeins fast
ar um það. Hann fjell í einhvers
könar dvala.
Hjúkrunarkonan hafði vakað
yfir honum nóttina áður, og var
nú mjög þreytuleg, svo að jeg
sendi hana í rúmið og lofaði að
vekja hana, ef nauðsynlegt
væri. Annars var auðvitað ekk-
ert hægt að gera.
Jeg kveikti á lampa og las,
þangað til mig sveið í augun.
Þá slökti jeg og sat í myrkrinu.
Nóttirr'var hlý og gluggarnir
opnir upp á gátt. Með vissu
millibili var altaf nær albjört
í herberginu af ljósglampa frá
vitanum. Tunglið, sem myndi
horfa niður á hina tómlegu, há-
væru glaðværð í grímudans-
leik Ednu Novamali, þegar það
væri fult, gekk nú undir, og á
djúpum bláma himinsins blik-
uðu óteljandi stjörnur, með
nær óttaþrungnum ljóma.
Jeg hefi sennilega blundað
örlítið, en hrökk alt í einu upp
við snögt, reiðilegt hljóð, skelfi
legasta hljóðið, sem mannlegt
eyra getur heyrt, dauðahrygl-
una. Jeg gekk yfir að rúminu
og við skfmu frá vitanum þreif
aði jeg á slagæð Elliott. Hann
var dáinn.
Jeg kveikti á lampanum og
horfði á hann. Kjálkinn var
máttlaus. Augu hans voru op-
in, og áður en jeg lokaði þeim,
starði jeg í þau andartak. Jeg
klöknaði og jeg held, að nokk-
ur tár hafi dropið niður kinn-
ar mínar. Þarna lá gamall, kær
vinur. Jeg varð hryggur, þegar
jeg hugsaði um, hve heimsku-
legt og tilgangslaust líf hans
hafði verið. Það skiftriitlu nú,
þótt hann hefði farið í ótelj-
andi samkvæmi og skeggrætt
við prinsa, hertoga og greifa.
Þeir höfðu þegar gleymt hon-
um.
★
Jeg sá enga ástæðu til þess
að vekja hjúkrunarkonuna og
settist því aftur í stól minn við
gluggann. Jeg svaf, þegar hún
kom inn kl. 7. Jeg ljet hana
gera það, sem hún áleit viðeig-
andi, og fór niður til þess að
fá mjer morgunverð. Síðan fór
jeg á járnbrautarstöðina til
þess að taka á móti Isabel og
Gray.'Jeg sagði þeim, að Elli-
ott væri dáinn, og þar eð þau
komust ekki fyrir í húsi hans,
bauð jeg þeim að dvelja hjá
mjer, en þau vildu heldur vera
á gistihúsi. Jeg fór síðan aftur
heim.
— Síðar um morguninn
hringdi Gray til mín til þess að
láta mig vita, að Jósep hefði
fengið þeim brjef, stílað til
mín, sem Elliott hafði trúað
honum fyrir. Jeg sagðist skyldi
koma þegar í stað, og klukku-
stund síðar var jeg kominn
þangað.
Útan á umslaginu stóð: A-f-
hendist þegar eftir dauða minn,
en brjefið sjálft innihjelt fyr-
irskipanir varðandi útför hans.
Jeg vissi, að hann vildi láta
grafa sig í kirkjunni, sem hann
hafði bygt, og hafði jeg þegar
sagt Isabel það. Hann vildi láta
, smyrja sig og nefndi nafnið á
fyrirtækinu, sem hann ætlaði
að trúa fyrir því. ,,Jeg hefi afl-
að mjer upplýsinga um þá“,
skrifaði hann, „og þeir eru sagð,
ir ágætir. Jeg treysti þjer til
þess að sjá um, að það verði
ekki kastað til þess höndunum.
Jeg óska eftir, að jeg verði
klæddur í búning forföður
míns, með sverð hans við hlið
mjer og orðu Golden Fleece
riddarareglunnar á brjósti
mjer. Þú átt að velja fyrir mig
kistuna. Hún á að vera látlaus,
en vel sæmandi manni í minni
stöðu. Jeg vil, að Thomas Cook
og Sonur verði látnir sjá um
allan flutning á jarðneskum
leifum mínum“.
Jeg mundi eftir því, að Elli-
ott hafði einu sinni sagt, að
h'ann vildi láta grafa sig í þess-
um grímubúningi sínum. En
jeg hjelt, að það væru aðeins
dutlungar í honum og mjer datt
aldrei í hug, að honum væri al-
vara. Jósep hjelt fast við, að
allar óskir hins látna yrðu upp-
fyltar, og var engin ástæða til
þess að gera það ekki.
Líkið var smurt vel og vand-
lega, og síðan fórum við Jósep
til þess að íklæða það þessum
hlægilega búningi. Það var
hryllilegt. Við klæddum hann
í hvítu silkisokkana og gylta
og hvíta bolinn. Það var eng-
inn leikur að koma honum í
vestið. Við festym skykkjuna
við axlir hans og lagfærðum
stóra fellingakragann. Loks
settum við flötu flauelshúfuna
á höfuð hans og orðu Golden
Fleece riddarareglunnar um
háls honum.
Maðurinn, sem hafði smurt
hann, hafði farðað kinnar hans
og varir. Búningurinn var nú
altof stór honum, og líktist
Elliott nú mest kórsöngvara úr
einni af fyrri óperum Verdi —
hryggileg og auðvirðileg mynd.
Þegar búið var að leggja hann
í kistuna, lagði jeg sverðið —
ættargripinn — hjá honum.
Gray og Isabel fóru til Ítalíu
til þess að vera við jarðarför-
ina.
★
Jeg hygg, að rjett sje að geta
þess, að lesandinn getur slept
þessum kapítula án þess að
tapa söguþræðinum, þar eð
hann er að mestu leyti frásögn
af samtali, sem jeg átti við
Larry. En jeg get einnig bætt
því við, að án hans hefði jeg
varla talið það svara kostnaði
að skrifa þessa bók.
Snemma í október dvaldi jeg
viku í París á leið minni til
Englands. Isabel og Gray voru
nú setst að í íbúðinni í St. Guil-
laume götu.
Isabel sagði mjer, hvernig
erfðaskrá Elliotts hefði verið.
Hann hafði skilið eftir-peninga-,
upphæð til þess að beðið yrði
fyrir sálu sinni í kirkju þeirri,
sem hann hafði bygt' og aðra
upphæð til þess að halda kirkj-
unni við. Stóra upphæð hafði'
hann ánafnað góðgerðastofn-
unum. Arfur minn var mjög-
vafasamur — bókasafn hans
frá 18. öldinni. Hann sá rausn-.
arlega fyrir öllu þjónustufólki
sínu, bræður Isabel fengu tíu
þúsund dollara hvor og það
sem eftir var af eigum hans,
fjekk Isabel. Hún sagði mjer'
ekki, hve há upphæðin hefði
verið, og jeg spurði ekki að því. ■
En þar sem systursynir hans,
sem hann þekti því nær ekk-.
ert og hafði því einungis arf-
leitt í kurteisisskyni, fengu 10,
þúsund dollara hvor, sem var
hreint ekki svo lítil upphæð,
freistaðist maður til þess að
halda, að arfur hennar hefði
verið mjög laglegur skildingur.'
aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim'iiiiMiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiii
=a = I
Húseigendur 1
s Gerið svo vel og leigið
= mjer 1 herbergi. Æskilegt
að það væri sem næst mið =
| bænum. Fús til að stand-
i setja það, ef þess gerist
E þörf: — Fyrirframgreiðslá
= ef óskað er. Tilboð merkt
s „15. júlí — 216“. leggist
S inn á afgreiðslu blaðsins.
iiiniiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiraiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii F
Ef Loftur getur bað ekki
— þá hver?
Hún: — Við hittumst aftur
kl. 8, Hans, og ef annaðhvort
okkar skyldi koma of seint....
Hann: — Þá bíð jeg.
★
— Piparsveinn er bölsýnis-
maður.
— Já,- og giftur maður var
b j artsýnismaður.
★
— Hvað er að sjá þig, dreng-
ur, hrópaði mamma. Fötin þín
eru ekki annað en gat við gat.
Hvernig fórstu að þessu?
— Við vorum í búðarleik.
— Hvað kemur það þessu
við?
— Jú, jeg’ ljek svissneskan
ost.
★
— Æ, jeg vildi heldur, að
dóttir mín ljeki á gítar en
píanó.
— Hvers vegna?
— Vegna þess, að gítarnum
gæti jeg hent út um gluggann.
★
— Jeg held, að maðurinn
minn sje genginn í barndóm,
sagði kona veiðimannsins. I
fyrradag fór hann út með byssu
og kom um kvöldið heim með
sex karfa, og í gærkvöldi fór
hann á laxveiðar og kom heim
með þrjá hjera.
★
Hjá rakaranum.
— Hana, þetta er í þriðja
sinn, sem þjer skerið mig til
blóðs. Jeg heimta að fá að tala
við rakarann sjálfan.
Rakarasveinninn: -—- Það er
ekki hægt, hann er nýfarinn út
til þess að láta raka sig.
★
— Jeg fæ ekki skilið, hvers
vegna þjer viljið ekki eiga mig
fyrir tengdason. Þjer vitið, að
jeg hefi góð laun, jeg drekk
ekki, spila ekki, svalla ekki ...
— Já, það er einmitt þesS
vegna. Haldið þjer að jeg kæri
mig um, að mjer sje sýknt og
heilagt bent á yður sem fyrir-
mynd.
★
Dómarinn: — Hvernig stóð
á því, að þjer fóruð út um bak-
dyrnar, ef þjer hafið góða sam-
visku?
Ákærði: — Það stóð þannig
á því, að lögregluþjónn stóð
fyrir framan aðaldyrnar.