Morgunblaðið - 28.07.1944, Blaðsíða 10

10
MOR GUNBLAÐIÐ
Föstuclagur 28. júlí 1944
Ný framhaldssaga - Fylgist með frá hyrjun
Gullhðllin, sem sveif í loftinu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbj'rnsen.
10.
Piltur rýndi sem hann mest mátti, og sagði síðan: „Jeg
sje eitthvað glitra í fjarska, eins og stjörnu á heiðskírri
frostnótt“.
,,Já, það er demantshöllin, og hún er ekkert smásmíði“,
sagði tryppið góða.
Enn fóru þau langar leiðir, og loksins kom þar, að pilti
sagðist svo frá, að það sem hann sæi nú, væri eins og
fölur máni um vetrarnótt. Tryppið kvað þetta vera höll-
ina, og eftir nokkurra daga ferð voru þau komin mjög
nærri henni. En ekki sagði tryppið þar alt hindranalaust;
úti fyrir höllinni lægju öll hin grimmustu villidýr á verði,
og væru þau afar mannskæð, en lítið þyrfti til þess að
vekja þau. Þá fór piltur að verða smeykur, eins og vana-
lega, en tryppið bað hann vera hughraustan vel, því
engin hætta væri á ferðum, ef hann hefði ekki langa dvöl
í höllinni þeirri arna, heldur kæmi strax og hann væri
búinn að fylla krúsir sínar af vatni, en það væri ekki
hægt nema um hádegið á hverjum degi, og ef hann kæmi
sjer þá ekki af stað aftur, myndu dýrin rífa hann í ótal
parta.
Piltur lofaði að gera eins og honum var sagt, enginn
vissi betur en hann, að þetta var það vitrasta tryppi,
sem nokkru sinni hafði farið með nokkurn mann á heims-
enda og lengra þó.
Að höllinni komu þau um hádegisbil óg þar lágu öll
þessi vondu og villtu dýr, eins og girðing fyrir hliðunum,
en þau sváfu fast, og það var ekki eitt einasta, sem saug
hramminn, hvað þá meira. Piltur stiklaði nú yfir þau og
á milli þeirra og gætti þess vel að stíga hvergi nofan á
rófur eða tær. Svo fylti hann krúsir sínar með vatni lífs
og dauða, og meðan hann var að því, varð honum tíðlitið
til hallarinnar, sem sindraði öll og ljómaði af demönt-
unum, sem hún var bygð úr. Aldrei hafði hann þvílíkt
sjeð, og hann hugsaði með sjer að það hlyti að vera enn
skrautlegra að innan.
„O, ætli jeg hafi ekki nógan tíma“, sagði hann við
sjálfan sig. „Jeg get þó altaf litast um svo sem eins og
hálfa klukkustund“. Svo gekk hann inn í höllina og þar
glampaði á móti honum af gimsteinum frá hverjum vegg,
svo hann var steinhissa á annari eins dýrð. En menn voru
ekki fyrir í þessari höll, fremur en hinum, og varð piltur
stöðugt meira hissa á því, að þetta skyldu ekki vera
mannabústaðir, heldur trölla og frekar þó eins trölls en
margra. — En að lokum kom hann inn í sal einn lítinn, en
Ó, svei! hugsaði Miranda ð-
þolinmóðlega. Hvað gæti svo
sem komið illt fyrir mig í húsi
gamla, ríka mannsins við Hud-
son? Pabbi gerir of mikið úr
þessu. Hann er ekki — ekki. —
Hún fann ekkert orð yfir til-
finningar sínar, nje heldur var
hún sjer þess meðvitandi,að þetta
var í fyrsta sinn á ævinni, sem
hún gagnrýndi föður sinn. Þeg-
ar hún hafði lokið við sálminn,
stökk hún á fætur, áður en Ep-
hraim gat skipað henni að
halda áfram. „Pabbi, jeg verð
að laga mig dálítið til, áður en
hr. Van Ryn kemur“, og hún
var þotin inn í sitt herbergi.
Klukkan fimm, hafði Mir-
anda gert það sem hún gat til
þess að lagfæra búning sinn.
Hún hafði tekið kragann af
kjólnum og sett hann innan
undir og rauðu rósirnar hafði
hún tekið af húfunni. Hún
hafði einnig greitt hár sitt í
litla lokka.
Og ekki kom Van Ryn.
„Jeg hygg“, sagði Ephraim,
' og horfði með vandlætingar-
svip á lokkana“ að best sje fyr-
ir okkur að fara niður, og
spyrja unga uppskafninginn
þarna við borðið hvort hann
viti hvenær von sje á hans há-
tign(!)“
Nú var enn fleira fólk í for-
salnum en áður, og Miröndu
fannst hávaðinn alveg ætla að
æra sig. Loftið var þrungið
tóbaksreik, ilmvötnum og rósa-
angan.
Þau tróðust að afgreiðslu-
borðinu. Þar var mikil þröng.
„Fyrirgefið ....“ byrjaði
Ephraim, og teygði sig yfir öxl-
ina á feitum fiáunga, sem stóð
fyrir framan hann. En altrí
einu var eins og allur hávaði í
forsalnum þagnaði og allir
sneru sjer við og litu til dyr-
anna. Miranda sneri sjer einn-
ig við.
Hávaxinn maður kom inn
um dyrnar, og við fyrstu sýn
virtist henni hann því nær
konunglegur.
Hún var að furða sig á, hver
þetta gæti verið, þegar hún
heyrði einhvern hvísla fyrir
aftan sig: „Þetta er Nikulás
Van Ryn“. Og brátt heyrðist
pískur og hvísl um allan for-
salinn, þegar hver sagði þetta
öðrum.
Ungi maðurinn bak við af-
greiðsluborðið hljóp nú á móti
þeim nýkomna með bugti og
beygingum.
„Þetta er Van Ryn, ljens-
greifi, Nellie“, heyrði Miranda
einhverja konu segja fyrir aft-
an sig. „Hann býr ins og ensk-
ur lávarður á sveitasetri sínu
við Hudson. Jeg skil ekki,
hvað hann er að gera á gisti-
húsi. Hann er sagður mjög
drambsamur“.
,,Ó, Jesús minn, hvað hann er
fallegur“, andvarpaði sú, sem
kölluð var Nellie.
Já hann er það, hugsaði
Miranda rugluð.
An þess að skeyta hið minsta
um athygli þá, sem hann vakti,
kom hann rakleiðis til Miröndu
og Ephraims og heilsaði þeim
hjartanlega. „Við skulum koma
upp á dagstofu mína“, sagði
hann síðan, „svo að við getum
spjallað saman. Hjer er altof
margt fólk“. Og hann brosti
vingjarnlega til þeirra.
Um leið og Miranda brosti á
móti, varð hún gripin undar-
legri, æsandi tilfinningu.
Á leiðinni til herbergis hans,
athugaði hún hann í laumi, í
gegnum augnahárin. Hann var
hár — rúmlega sex fet á hæð
— og grannvaxinn. Hann hafði
hrafnsvart, þykt, liðað hár. Föt
hans voru glæsileg, og hann
bar þau með kæruleysi þess
manns, sem kaupir aðeins það
bezta, hefir þjón til þess að
klæða sig og hugsar síðan ekki
meira um það. í hnappagatinu
á jakkahorni hans var lítil,
rauð rós, og átti Miranda eftir
að komast að því seinna, að rós
í hnappagatinu á jakkahorni
hans var eins mikill hluti af
honum og langar, grannar hend
ur hans.
Andlit hans var svo líkt því,
sem hún hafði hugsað sjer and-
lit uppáhalds söguhetja sinna,
að við lá að hún yrði óttasleg-
in. Hann hafði fremur þykkar,
fagurlega lagaðar varir, arnar-
nef, hátt gáfulegt enni og bein-
ar, svartar auga-brúnir. Það
var aðeins eitt, sem var öðru-
vísi. Söguhetjurnar höfðu altaf
stór, dökk, leiftrandi augu. En
augu Nikulásar voru ekki stór,
og þau voru blá — og kom þar
í ljós hinn hollenski uppruni
hans. Þau voru einkennilega
sterkblá og var dálítið ruglandi
að sjá þau á andliti, sem annars
hefði getað tilheyrt spönskum
aðalsmanni.
Þegar þau höfðu fengið sjer
sæti í dagstofu hans, sem var
jafnvel enn skrautlegri en dag-
stofa þeirra, sagði Nikulás:
„Jeg verð að biðja ykkur að
afsaka, að jeg skyldi ekki vera
hjer til þess að taka á móti
ykkur, þegar þið komuð, en
„Svalan“ var að leggja upp að
bryggjunni rjett í þessu. Jeg
vona, að það hafi farið vel um
ykkur hjer“.
„Já, vissulega hr. Van Ryn!“
hrópaði Miranda, sem gleymdi
sjer alveg í þakklæti sínu og
tók fram í fyrir föður sínum.
„Allt hefir verið dásamlegt".
Nikulás tók eftir, að það var
ekki alveg laust við, að hún
talaði sveitamállýskuna og
hann snjeri sjer við og leit
snöggt á hana. En þótt hann liti
aðeins snöggvast á hana, að því
er virtist, tók hann eftir öllum
smáatriðum: yndisþokka hins
háa og granna líkama hennar
undir klunnalegum fötunum,
fíngerðu andliti hennar, sem
hafði möguleika til þess að
verðá mjög fagurt, þegar hún
þroskaðist betur, og löngum,
brúnum, sakleysislegum aug-
unum. Hún sýnir uppruna sinn,
hugsaði hann ánægjulega með
sjer. Guði sje lof, að hún er
ekki fyrirferðarmikil sveita-
stúlka.
Hann hafði verið áhyggju-
fullur, eftir að hann hafði sent
brjefið. Ókunnugir komu mjög
sjaldan til Dragonwyck, og
þrátt fyrir skyldleikann — sem
var eina ástæðan til þess, að
hann hafði látið að ósk konu
sinnar um að fá einhvern fje-
laga fyrir dóttur þeirra —
hefði hann sent Miröndu beina
leið til Greenwick aftur, ef hón
um hefði ekki litist á hana.
„Þú ert miklu yngri en jeg
hjelt að þú værir“, sagði Ep-
hraim allt í einu. Hann hafði
verið að athuga Nikulás.
Nikulás fór að hlæja. „Jeg er
þrjátíu og eins árs“.
„Þú lítur ekki út fyrir að
vera það“, svaraði Ephraim
með semingi. Honum leist eng-
an veginn á manninn. Það voru
einmitt svona menn sem gerðu
stelpu-bjálfa eins og Miröndu
ruglaðar í kollinum. Hann líkt-
ist ekkert traustum og góðum
heimilisföður. Hver fjárinn var
þetta eiginlega, sem hann hafði
látið konu sína hafa sig til að
gera, hugsaði Ephraim gremju-
lega.
Nikulás, sem venjulega gat
sjeð hvað mönnum leið, þegar
hann kærði sig um, tók eftir
gremju Ephraims og gat sjer til
um ástæðuna. Honum var ná-
kvæmlega sama um, hvaða álit
menn höfðu á honum, en þessi
maður var gestur hans og faðir
frænku hans. Hann hafði því
gaman af, að reka á brott efa
Ephraims. Hann fór að tala
um Jóhönnu, konu sína, og
Katrínu litlu, og hve mjög þær
hlökkuðu til þess að sjá Mir-
öndu.
Síðan spurði hann Ephraim
um álit hans í stjórnmálum, og
hlustaði með áhuga á svör
hans.
Nikulás var honum engan
veginn sammála, en hann hafði
lítinn áhuga á stjórnmálum, og
samþykti því kurteislega allt
sem hann sagði.
Jafnvel, þegar Ephraim ljet
í ljós, hvaða trúarskoðanir Mir-
öndu hefðu verið innrættar, og
reyndi að fá Nikulás til þess að
lofa því ákveðið, að henni
skyldi vera haldið að þeim,
hjelt hann áfram að vera kurt-
eis og viðfeldinn, þótt hann
ekki beinlínis lofaði neinu.
Þar sem Ephraim gat aldrei
komið í hug, að það væri til
virðingarverð fjölskylda, sem
ekki hefði bænagjörð kvölds og
morgna og færi í kirkju tvisv-
ar á sunnudögum, var nú hinni
raunverulegu hindrun, fyrir
brottför Miröndif á morgun,
rutt úr vegi.
BÓNAÐIR OG
SMURÐIR BÍLAR
H.f. STILLIR- Laue:ave2!
168. — Sími 5347.
Það er sagt að japanskir
kaupsýslumenn sjeu mjög tor-
trygnir í garð hvers annars,
tortrygnari en í garð erlendra
stjettarbræðra. Eitt sinn hittust
tveir japanskir kaupmenn á
járnbrautarstöðinni í Tokyo.
„Hvert ert þú að fara?“
spurði annar þeirra.
„Jeg ætla til Kobe“, svaraði
hinn.
„Ó, lygarinn þinn“, sagði sá
fyrri reiðilega, „þú segir mjer,
að þú sjert að fara til Kobe til
þess að reyna að fá mig til þess
að halda, að þú ætlir að fara til
Osaka, en jeg hefi þegar sann-
frjett, að þú ætlar til Kobe“.
★
Diderot kom eitt sinn í heim-
sókn til Voltaires. Þá talaði
hann svo mikið, að Voltaire gat
ekki komið að einu einasta orði.
Er Diderot var farinn, sagði
Voltaire: „Þessi maður er mjög
vitur, en samt hefir móðir nátt-
úra neitað honum um eina gáfu
— það er samtalshæfileika“.
Það var eitt sinn fyrir rjetti
að íri, sem hjelt varnarræðu,
hafði talað óslitið í fjórar
klukkustundir og ekkert benti
til þess að hann ætlaði að hætta.
Dómarinn stóð þá upp og sagði
við hann:
„Herra Murphy, jeg held að
það verði best fyrir yður að
fara að ljúka þessari ræðu. Allt
sem þjer segið fer inn um ann-
að eyrað á mjer og út um hitt“.
„Hvernig á annað að vera“,
svaraði írinn, þar sem ekkert
er fyrir innan til þess að stöðva
það“.
★
Mjög fögur kona, en leiðin-
lega máli farin, kvartaði eitt
sinn yfir því, við Madame de
Sévigné, að hún hefði engan
frið fyrir ágengni aðdáenda
sinna og elskenda.
„Ó, madame", sagði Mme de
Sévigné og brosti, „það er mjög
auðvelt fyrir yður að losna við
þá, þjer þurfið aðeins að tala“.
★