Morgunblaðið - 05.08.1944, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 5. ágúst 1944.
Gamla konan kinkaði kolli.
,Jú, þú fannst eitthvað. En þú
vilt ekki hlusta á mig. Þú vilt
steypa þjer í glötun. Ef til vill
er það guðs vilji!,, Hún gerði
krossmark með hendinni út í
loftið.
„Hvers vegna ertu að reyna
að hræða mig“, hrópaði Mir-
anda, og reyndi að hlægja.
„Jeg er ekki að hræða þig,
litla mín, jeg er að vara þig
við“. Hún greip með hendinni
utan um lokk af hári Miröndu
og strauk hann hægt og því
nær blíðlega. Hún lokaði aug-
unum, og reri fram og aftur.
„Þú verður að trúa því“, hún
talaði nú hærra en áður, —
„að það er myrkur, vonska,
blóð í kringum þig. En það er
einnig ást, tvenns konar ást, en
þú varar þig ekki í tíma“. Hún
opnaði augun og hárlokkurinn
fjell úr hendi hennar. „Þú held
ur að Zélia gamla sje vitskert?
Þú liggur þarna nakin, með
gullið hárið, og þú veist ekki
við hvað jeg á. Pah! Þú ert
barn ennþá og sál þín er blind
— blind eins og litla moldvarp-
an, sem grefur undir skógar-
rjóðrinu hjerna úti — fallega
skógarrjóðrinu“.
Dökk augu hennar glömpuðu
af fyrirlitlegri meðaumkvun.
Hún snjeri sjer við og fór út úr
herberginu og lokaði dyrunum
á eftir sjer.
„Hún er vitskert“, hvíslaði
Miranda.
Hún fór fram úr rúminu og
aflæsti dyrunum. Síðan fór hún
í baðmullar náttkjólinn ginn og
stíffljettaði hár sitt, og þegar
hún skreið upp í rúmið aftur
tók hún með sjer biblíuna, sem
faðir hennar hafði gefið henni,
og las með ákafa nítugasta og
fyrsta sálminn.
FJÓRÐI KAPÍTULI
Miranda komst brátt að því,
að hægt var að búa á Dragon-
wyck með Van Ryn hjónunum
og tuttugu þjónum, og vera
samt einmana.
Nikulás var oftast önnum
kafinn, en þegar hann gat því
við komið dvaldi hann í görð-
um sínum. Jóhanna hafði einn-
ig sín störf, ef hægt er að
kalla það stárf, að borða
góðan mat og föndra við ein-
hverja handavinnu. Vegna þess
hve feit hún var og þung á sjer,
dvaldi hún mest í herbergi sínu,
nema þegar gestir voru.
Miranda komst að því, að
þau hjónin sváfu ekki í sama
herbergi, en hver gat botnað í
hegðun heldra fólksins?
Miranda var jafn áköf í að
njóta þeirra þæginda, sem
þetta nýja líf hennar veitti
henni, og kettlingur er í rjóma.
Það var dásamlegt, að mega
sofa til kl. 8 og borða síðan
góðan mat, sem hún hafði ekk-
ert þurft að hafa fyrir. Hún
vandist því furðu fljótt, að láta
aðra þjóna sjer, búa um rúm
sitt, taka til í herbergi sínu o.
s. frv. Nikulás hafði leyft henni
aðgang að hljómlistarherberg-
inu og bókasafninu, og þegar
hún var orðin þreytt á að æfa
sig á píanóið eða lesa Waverly
sögurnar, sem Nikulás hafði
mælt með við hana, — og henni
fannst nærri því eins skemti-
legar 'og reyfararnir, sem hún
las heima — þá gat hún altaf
farið, og gengið í gegnum garð-
ana eða upp með fljótinu og
horft á öll skipin, sem sigldu
framhjá.
Eina skyldustarf hennar var,
að reyna að kenna Katrínu að
lesa. Á hverjum morgni fóru
þær eftir morgunverð inn í
skólastofuna, og Miranda end-
urtók þar þolinmóð A—B—C—
o. s. frv. Katrín var iðin og
gerði sitt besta, en hún var sein
að læra og minni hennar lje-
legt. Henni fór brátt að þykja
vænt um Miröndu, sem alltaf
var góð við hana, en hjelt þó
áfram að sækja á fund sinnar
ástkæru Annetju, sem gaf
henni sælgæti og sagði henni
sögur. Miranda hafði því lítið
að gera, en fyrstu vikurnar,
á meðan nýjabrumið var á
öllu, fann hún ekkert til þess.
— Daginn eftir að Miranda
kom ail Dragonwyck, kom
Magda, þjónustustúlkan, inn til
hennar, vopnuð málbandi, blý-
anti og pappírsblaði. Hún gaf
enga skýringu, aðra en hús-
bóndinn hefði sent sig. Varir
hennar voru samankipraðar.
Hún hrinti Miröndu hranalega
til og frá, á meðan hún var að
taka af henni málið.
Viku síðar, þegar Miranda
sat inni í herbergi sínu, og
var að gera við rifu á brúna
merínó-kjólnum, var barið að
dyrum hjá henni og Magda
kom inn í fylgd með þjóni.
Þau voru með fangið fullt af
pappaöskjum og kössum.
„Þetta er eitthvað, sem hús-
bóndinn hefir beðið um frá
New York“, svaraði Magda
upphrópun stúlkunnar, og án
þess að skeyta nokkuð um hana
frekar fór hún að taka upp úr
öskjunum. Hún lagði fötin á
rúmið.
Það voru tveir silkikjólar,
annar grænn, skreyttur svört-
um flöjelsböndum og hitt var
bleikur samkvæmiskjóll,
skreyttur hvítum knipplingum.
Auk þess var þar blár morgun-
kjóll, úr kasmírvefnaði, grænn
hattur, tvenn pör af skóm, blæ-
vængur úr fílabeini, saumapoki,
skreyttur perlum, stórt ilm-
vatnsglas og duft, til þess að
þvo hárið úr, o. fl. snyrtivörur.
Þarna voru einnig undirföt
úr fínu líni, skreytt knipling-
um, sem Miranda starði á í
undrun.
„En hvernig gat Van Ryn —
jeg á við — auðvitað hefir
hann ekki beðið um allt þetta
sjálfur —“, hrópaði hún loks,
rjóð í kinnum af ákafa.
Magda leit fyrirlitlega á Mir-
öndu.
„Þú heldur þó ekki, að hús-
bóndinn sjálfur sje að ómaka
sig til slíkra hluta! Hann fjekk
þetta frá Madame Duclos í New
York. í fyrrasumar var fransk-
ur munaðarleysingi frá New
Orleans í heimsókn hjer, og
hann fjekk það sama handa
henni.“
„Ó“, sagði Miranda. Roðinn
varð enn dýpri í kinnum
hennar. Þetta var þá eins
konar náðargjöf — og hún fann
nú ónotalega til þess, að hún
hafði Yankee-blóð i æðum sjer.
— Var það sæmilegt, að þyggja
svona af karlmanni — jafnvel
þótt það væri frændi manns?
-— Já, auðvitað! flýtti hún sjer
að svara. Honum fyndist hún
sveitaleg og kjánaleg, ef hún
færi að neita að taka við föt-
unum. Og þau voru svo falleg.
Hún strauk blíðlega með hönd-
unum yfir bleika satín-kjólinn.
„Er þetta ekki dásamlegt,
Magda?“ sagði hún.
Konan svaraði ekki.
„Hversvegna geðast þjer ekki
að mjer, Magda? Hvað hefi jeg
gert?“
„Það tilheyrir ekki stöðu
minni, að láta mjer geðjast að
fólki, ungfrú. Húsmóðir mín
bíður“, og hún var farin.
Ætþ það sje vegna þess að
Jóhönnu geðjast ekki að mjer,
j að Magda er svona óvingjarn-
leg? hugsaði Miranda hrygg í
bragði. En hún var ekki enn-
þá viss um, hvort Jóhönnu geðj
aðist að henni eða ekki, því að
hún ljet mjög sjaldan í ljós
nokkrar tilfinningar.
Miranda flýtti sjer nú að
klæða sig í græna kjólinn. —
Hann var alveg mátulegur og
liturinn fór dásamlega við ljóst
hárið og brún augun.
Ef til vill yrði hún svo hepp-
in, að rekast á Nikulás einan
niðri, til þess að geta þakkað
honum fyrir hugulsemina. Það
var enn hálf klukkustund til
kvöldverðar. Hún flýtti sjer
niður, og skrjáfið í silkikjóln-
um gaf henni nýtt hugrekki.
Hún bar höfuðið hátt og vagg-
aði sjer örlítið í mjöðmunum,
til þess að skrjáfið yrði enn
meira.
Hún fann Nikulás í sólbyrg-
inu, þar sem hann var að at-
huga orchidiu, sem hann hafði
komið með inn úr gróðurhús-
inu. Hann snjeri sjer við og
horfði á hana nálgast, í gegnum
borðstofuna.
Svei mjer þá, ef stúlkan er
ekki falleg! hugsaði hann undr
andi. Vöxtur hennar er eins og
gyðju.
„Nikulás frændi“, sagði Mir-
anda feimnislega. „ Jeg veit ekki
hvernig jeg á að þakka þjer
fyrir öll þessi fallegu föt. Þau
— þú hefir gert mig svo ham-
ingjusama!“
„Jeg er ánægður yfir, að
svon^,litið skuli þurfa til þess
að gera þig hamingjusama,
Miranda“.
Venjulega missti hún kjark-
inn, þegar hann talaði í þessum
háðstón, en í kvöld var hún hug
rakkari. Hún brosti, og hugsaði
með sjer, að karlmenn kærðu
sig aldrei um þakklæti — a.
m. k. ekki pabbi og Tom. Hún
færði sig nær honum og kom
við orchidiuna.
„En hvað þetta er lítið og
skrýtið blóm“, sagði hún. —
„Þrífst það vel hjer?“
Konungsdóttirin,
sem ekki gat hlegið
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
4.
við hana, þá hjekk hann fastur, bara ef hann sagði: „Ef þú
vilt vera með, þá hangdu á“.
Þetta þóttu Hans góð skifti. „Ekki er fugl verri en
fiskur“, sagði hann við sjálfan sig, „og ef hann er eins
og þú segir, þá get jeg líka notað hana fyrir öngul. gæs-
ina þá arna“, sagði hann við kerlu og var vel ánægður
með gæsina. Svo lagði hann af stað með hana, en var
ekki kominn langt, er hann mætti annari kerlingu, sem
leitst afarvel á gæsina og vildi endilega klappa henni.
Hún bað Hans samt um leyfi.
„Já, blessuð klappaðu henni bara“, sagði Hans. „en
þú mátt ekki rífa af henni fiðrið“.
Og um leið og hún snerti fiðrið, sagði Hans: „Ef þú vilt
vera með, þá hangdu á!“
Kerla reyndi að slíta sig lausa, en það gekk ekki,
hún hjekk föst. hvort sem henni líkaði betur eða ver, og
Hans hjelt áfram, eins og, hann væri einn með gæsina.
Nokkru síðar mætti Hans manni, sem þekkti kerlu og
var eitthvað í nöp við hana. Þegar hann sá hana hanga
þarna fasta, hjelt hann að óhætt væri að gefa henni smá-
vegis ráðningu, og sparkaði því í hana heldur fast. En um
leið sagði Hans: „Ef þú vilt vera með, þá hangdu á!“ Og
um leið varð fótur mannsins fastur við kerlinguna, og
áfram hjelt hersingin yfir mela og móa, og leið manninum
enn ver en kerlingunni, því hann hjekk á öðrum fætinum
og drógst þannig áfram.
Enn hjeldu þau áfram og nálguðust höllina, því vatns-
bólið var talsvert langt frá höllinni, skuluð þið vita, þá
mættu þau smiðnum konungsins. Það var nú kátur og
fjörugur náungi, hann var á leið til smiðjunnar með
stóra töng í hendinni. Þegar hann sá þessa hersingu koma
hoppandi og skrækjandi, þá setti að honum óstjórnlegan
hlátur, svo hann stóð þarna í einum keng: Loksins gat
hann tautað:
„Þetta er sjálfsagt nýr gæsahópur handa konungsdótt-
ur, en hvað af þessu skyldi nú vera gæs og hvað steggur?
— Ja, ætli það sje ekki steggur sem fer fremst. „Gæsir,
gæsir,“ kallaði hann svo og ljet sem hann væri að strá
korni fyrir fugla.
En flokkurinn nam ekki -staðar. Kerlingin og maðurinn
Oflátungur (aðkomandi á
veitingahúsi): „Eru margir idí-
ótar í þessum bæ?“
Veitingamaðurinn: „Nei, svo
að herranum finst líklega nokk
uð einstæðingslegt að vera hjá
okkur“.
★
„Um hvað ertu að hugsa,
Soffía?“
„Æ, það er óttalega ómerki-
legt“.
,jjeg hjelt að þú værir að
hugsa um mig“.
„Jú, þú átt kollgátuna11.
★
Gjaldkerinn: „Jeg hefi gert
ráð fyrir, að fá kauphækkun
um nýjár“.
Húsbóndinn: „Þar hefir yður
misreiknast, og jeg get ekki not
að þann gjaldkera, sem reiknar
skakkt“.
★
„Þegar við erum gift, þarf
jeg að fá tvær vinnukonur".
,.Þú skalt fá þrjátíu, elskan
mín — en ekki allar samtímis“.
★
„Flýttu þjer á fætur, Jón,
mjer heyrist vera komin rotta
inn í herbergið“.
„Hvað kemur mjer það við?
Heldurðu að jeg sje köttur?"
★
Hún: „Við konurnar berum
þjáningar okkar með þögn“.
Hann: „Já, jeg hefi tekið eft-
ir því, að þið þjáist, þegar þið
verðið að þegja“.
★
Gömul jómfrú segir að lokn-
um lestri nýrrar skáldsögu:
„Fyrrum náðu þau saman
og áttu börn og buru. Nú er svo
komið, að ýmist ná þau saman,
og eignast engin börn eða þau
ná ekki saman og eignast þó
börn.
★
Frúin (í húsvitjun hjá fátækl
ing): „Er ekkert sem jeg get
gert fyrir yður?“
Konan: „Gætuð þjer ekki
sungið dálítið eða dansað fyr-
ir okkur? Það er svo skelfilega
langt síðan jeg og maðurinn
minn höfum komið í sönghús
eða bíó“.