Morgunblaðið - 16.08.1944, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudag'ur 16. ágúst 1944.
-V
Miranda horfði á hann.
„Eigið þjer við, að þjer hafið
dansað við Viktoríu Englands-
drottningu?“ hvíslaði hún.
Þótt John Van Buren væri
veraldarvanur, gramdist hon-
um þetta. Hann hjelt, að allir
vissu um kunningsskap sinn
við ensku hirðina. Það hafði
jafnvel verið talað um mægðir
milli forsetaættarinnar amer-
ísku og ensku konungsættar-
innar. Það hefði vitanlega ver-
ið fráleitt, og hann var vel á-
'rægður með Elísabetu sína. En
ekki gat hann að því gert, að
hann hafði gaman af viður-
nefni sínu: John prins, er
hann hafði hlotið vegna kunn-
ingsskapar þessa.
Miranda, sem hafði aukið
þekkingu sína á karlmönnum
allmikið síðustu vikurnar,
reyndi nú að bæta fyrir
glópsku sína.
„Jeg er ekkert hissa á því,
þótt drottningin hafi haft gam-
an af að dansa við yður“, sagði
hún. „Þjer dansið svo vel — og
— og —“. Miranda leit niður.
„Og hvað?“ spurði Van Bur-
en, sem þegar var orðinn blíð-
ari.
„Þjer eruð svo fallegur“,
sagði Miranda og brosti feimn-
islega.
„Hvaða vitleysa, barn!“
sagði Van Buren og hló á-
nægjulega. Hann hafði þegar
breytt um álit á henni. Hún
var í rauninni hrífandi og hon
um þótti leitt, þegar dansinn
var á enda. En það þótti Mir-
öndu aftur á móti ekki„ því
að hún dansaði næst við Niku-
lás.
Hún var orðin nærri því von
laus um, að hann ætlaði að
dansa við sig, og greifinn hafði
þegar nálgast hana og sagt:
„Mademoiselle — viljið þjer
gera mjer þann heiður —
þegar Nikulás kom.
„Hefirðu þegar lofað að
dansa þennan dans við greif-
ann, Miranda?“ spurði hann.
„Nei, nei“, hrópaði hún með
ákafa, sem ekki var beinlínis
gullhamrar fyrir litla Frakk-
ann. „Nei, vissulega ekki,
Nikulás frændi“.
Greifinn gretti sig ofurlítið
og brosti í laumi og muldraði:
„Mjer er a. m. k. neitað“. Hátt
sagði hann: „Jeg vona, að jeg
fái að dansa við ungfrúna síð-
ar; en nú ætla jeg að reyna að
hugga mig við að dansa við
Mademoiselle Van Rensselaer11.
Hann gekk að stól, þar sem
Harriet beið, döpur 1 bragði,
eftir herra, og hneigði sig.
Mig vantar a. m. k. ekki
herra, þótt jeg sje illa upp alin
og hagi mjer undarlega, hugs-
aði Miranda. En hún gleymdi
því og öllu öðru, þegar hljóm-
sveitin tók að leika dásamleg-
an vals og hún var í örmum
Nikulásar.
Hönd hans snerti varla mitti
hennar og hann hjelt henni
jafnvel enn lengra frá sjer en
nauðsynlegt var. En engu að
síður var hún yfirbuguð af
nærveru hans. Nú var henni
sama um alt. Hún hafði mik-
inn hjartslátt og höndin, sem
Nikulás hjelt utan um, titraði.
Hún óð elginn — talaði um
samkvæmið, hljómsveitina,
samtal sitt við Van Buren og
Harman Van Rensselaer. Alt
í einu sagði Nikulás stuttlega:
„Vertu róleg, Miranda!“ Hann
leit ekki á hana, en bætti tveim
orðum við: „ástin mín!“
Fyrst hjelt hún, að sjer hefði
misheyrst, en þegar hún fann,
að hann þrýsti hönd hennar,
vissi hún, að svo hafði ekki
verið.
Hinu dansfólkinu fanst vals
þessi aldrei ætla að taka enda.
Hljómsveitarstjórinn beið eft-
ir því, að Nikulás gæfi sjer
merki um að hætta, og þegar
hann gerði það ekki, hjelt hann
áfram að leika.
Greifinn, sem þeyttist kóf-
sveittur um með Harriet, sem
var vel í skinn komin og tals-
vert hærri en hann, leit horn-
auga til Nikulásar og Miröndu
og hugsaði með sjer: Hann er
óvarkár, ungi maðurinn. Hann
hagar sjer altof grunsamlega,
og andlit stúlkunnar má lesa
eins og opna bók.
En áður en Nikulás og Mir-
anda drógu að sjer almenna
athygli, eða um leið og frú Van
Rensselaer hallaði sjer að
Maríu Livingstone og hvíslaði:
„Ef þetta væri einhver annar
en Nikulás, gæti maður nærri
því haldið ....“, var það greif
inn, sem bjargaði þeirrf. Hann
gerði það óvart, því að þótt
umhyggja hans fyrir Nikulási
og Miröndu væri mikil, hefði
hann aldrei lagt á sig líkam-
legan sársauka þeirra vegna.
Hann var nú orðinn mjög
þreyttur og missti fótanna,
svo að þau skullu bæði
á gólfið, hann og Harriet.
Harriet komst brátt á fætur
aftur, en greifinn lá kyrr á
gólfinu og gaf frá sjer ámátleg
hljóð, á milli þess sem hann
bölvaði og ragnaði, bæði á
frönsku og ensku.
„Un médicin! Læknir!“ hróp
aði greifafrúin og dansaði
hringinn í kringum greifann
og fórnaði höndum í örvænt-
ingu.
„Já, frú“, sagði Nikulás.
„Verið róleg. Jeg hefi þegar
sent eftir lækni. Og jeg hygg,
að það fari betur um yður,
greifi ef við lyftum yður upp
af gólfinu“.
Fjórir þjónar báru síðan
greifann upp á loft. — Menn
stóðu dálitla stund og ræddu
atburð þennan, en fóru svo aft
ur að dansa. Jóhanna, sem
hafði gengið nokkur skref í átt
ina þangað, sem slysið vildi til,
var nú sest aftur. Hún kom
auga á Miröndu og benti henni
að koma til sín. Miranda hlýddi
því.
„Farðu niður í anddyrið og
bíddu þar eftir lækninum“,
skipaði Jóhanna. „Þjónarnir
hafa allir svo mikið að gera.
Og þegar læknirinn kemur,
fylgdu honum þá upp til greif-
ans“.
„Já, frú“, sagði Miranda.
Hún skildi fullkomlega að með
þessu var Jóhanna að reka
hana af dansleiknum, en henni
var hjartanlega sama. Eftir að
hafa dansað við Nikulás, væri
ekkert gaman að dansa við
aðra menn. Hún vildi vera ein,
til þess að geta lifað upp aftur
hvert andartak — þegar hann
lagði handlegginn utan um
hana og þegar hann þrýsti
hönd hennar og hvíslaði: „ást-
in mín“.
Miranda fór nú niður í and-
dyrið. Þar beið hún í tuttugu
mínútur. Þá heyrði hún hófa-
dyn fyrir utan.
Hún opnaði dyrnar og inn
kom ungur maður. Hann var
berhöfðaður, og föt hans voru
óhrein og fjósalykt af þeim.
Hann var nokkrum þumlung-
um hærri en Miranda, en mjög
þreklega vaxinn, svo að hann
virtist lægri en hann í raun
rjettri var. Hann hafði mikið,
rautt hár, freknótt andlit og
greindarleg og fjörleg, grá
augu.
„Þjer getið ekki verið lækn-
irinn ....“, sagði Miranda,
sem hafði átt von á skrautút-
gáfu af gamla lækninum
heima, með silkihatt, uppsnúið
skegg, hvítt hár og mjög virðu
legan svip.
Ungi maðurinn veifaði
svartri, óhreinni tösku, sem
hann hjelt á í annari hendinni.
„Jeg er læknir. Jeg heiti Jeff
Turner, frá Hudson. Jeg var
hjá konu Tom Wilsons, þegar
jeg fjekk boð um að koma
hingað“.
Hann talaði hratt og rödd
hans var djúp og falleg. „Hvar
er sjúklingúrinn?“ hjelt hann
áfram og athugaði Miröndu,
kuldalegur á svip. „Hefir ein-
hver af fínu herrunum fengið
sjer of mikið neðan í því? Eða
hefir einhver hefðarfrúin fall-
ið í yfirlið?“
„Nei, ^hreint ekki!“ hreytti
Miranda út úr sjer. Henni
gramdist fyrirlitningarsvipur-
inn, sem kom á andlit hans,
þegar hann leit í kringum sig
í anddyrinu. „Einn af gestum
okkar varð fyrir slysi — fransk
ur aðalsmaður að nafni de
Grenier greifi“.
Hún hafði ætlast til þess, að
þetta hefði áhrif á hann og
varð því fyrir vonbrigðum,
þegar Jeff fnæsti og sagði: „Án
efa hafa meiðsli greifa miklu
meiri sársauka í för með sjer
en meiðsli þeirra, sem lægra
eru settir. — Þjer eruð senni-
lega ungfrú Van Ryn, þar sem
þjer segið „okkar gestir“?“
Miranda roðnaði. Þetta var
andstyggilegur maður! „Ung-
frú Ran Ryn er sex ára göm-
ul“, svaraði hún kuldalega.
„Jeg er Miranda Wells, frænka
húsbóndans“.
„Ó já, auðvitað!“ sagði Jeff.
Hann þagði andartak og horfði
á hana, og í svip hans Var bæði
gletni og meðaumkun. „Jeg
hefi heyrt yðar getið“.
Miröndu geðjaðist engan veg
inn að svip hans. „Jeg veit
hreint ekki, hvernig þjer hafið
getað heyrt mín getið“, sagði
hún drembilega.
Hjalti húsmannssonur
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjömsen.
7.
þar voru nú tvö skip, þar sem eitt hafði verið áður, kom
hann niður að sjónum og vildi vita hvernig í þessu lægi.
Sá hann þá að Hjalti stóð í bát sem lá við annað skipið og
var með kúst í hendinni, eins og hann væri að leggja síð-
ustu hönd á að fága liti skipsins, en þegar hann sá konung
standa á ströndinni, hrópaði hann um leið og hann kast-
aði kústinum: ,,Nú er skipið búið, fæ jeg nú dóttur þína?“
— „Það var nú það“, tautaði konungurTfleð sjálfum sjer,
og sagði svo hátt: „Annað verðurðu fyrst að leysa af
hendi. Ef þú getur bygt höll, sem er eins og höllin mín,
á einni klukkustund eða svo, þá skulum við sjá til“.
„Ekki annað“, hrópaði Hjalti og hljóp af stað. Þegar
hann svo var búinn að slæpast í rúma klukkustund, þá
óskaði hann, að höll stæði þar, eins og konungshöllin. Og
ekki var Hjalti búinn að sleppa orðinu fyrr en þar stóð
höll, alveg eins og konungshöllin, og brátt’ komu þau öll
þrjú hlaupandi, konungur, drottning og konungsdóttir
og ætluðu að líta á þessa nýju höll. Þá stóð Hjalti með
kúst og var að sópa tröppurnar. „Hjema er höllin komin
með öllu tilheyrandi, fæ jeg nú dóttur þína?“ sagði hann
við konung.
„Það er nú það“, sagði konungur. „Komdu bara inn,
svo getum við talast við um það“, bætti hann við, því nú
vissi hann að piltur gat svona hitt og annað. Svo var lagt
af stað heim að gömlu - höllinni aftur, gekk kqn-
ungur fyrir, en drottning og prinsessa á eftir, og svo
Hjalti á eftir konungsdóttur. Allt í einu óskaði Hjalti þess,
að hann væri orðinn fríðasti maður í heimi, og um leið
var hann orðinn það. Þegar konungsdóttir sá, hve fallegur
hann allt í einu var orðinn, ýtti hún í móður sína og hún
aftur í konunginn, og þegar þau höfðu glápt á Hjalta, eins
og þau lysti, þá fór þeim að skiljast að hann var eitthvað
meira, en fyrst hafði sýnst, þegar hann kom í lörfunum
sínum. Svo sögðu þau konungsdóttur, foreldrar hennar, að
hún skyldi með lægni reyna að komast að því, hvernig
þetta væri allt með biðilinn.
✓
— Nú verð jeg að fara heim
að búa til mat.
— Er konan þín veik?
— Nei, hún er svöng.
★
— Hvað ertu að gera við
matseðilinn?
— Jeg er að strika ut rjett-
ina, sem kosta 8 krónur og þar
yfir, áður en unnustan mín
kemur.
Kenslukonan: — Hvað hefir
kötturinn mörg eyru?
Tommi litli: — Tvö.
— Og hvað mörg augu?
— Tvö.
— Og hvað marga fætur?
— Vitið þjer alls ekki neitt
um köttinn sjálf, kennari?
★
Vindlasalinn: — Vill frúin
sterka vindla?
Frúin: — Já, eins sterka og
þjer hafið. Maðurinn minn
kvartar altaf yfir því, að þeir
brotni í vasa sínum.
★
Það var fyrir nokkrum ár-
um, að norskt blað lagði eftir-
farandi spurningu fyrir lesend
ur sína.:
„Hvað mynduð þjer gera, ef
konan yðar eignaðist fimm-
bura?
Einn lesandi blaðsins svar-
aði:
„Síma til Stalins: Fimm ára
áætlun framkvæmd á einu
ári“.
★
Frúin fjekk að stýra bílnum
og auðvitað lenti hún á stóran
stein langt fyrir utan veginn.
Frúin (eftir að hún hafði
jafnað sig): — Jeg keyrði ansi
vel, Óli, þangað til þessi bann-
settur steinn varð fyrir.
★
— En hváð það var leiðin-
legt, að unnustan þín skuli
hafa mist allar eigur sínar.
■"— Já, það var leiðinlegt fyr-
ir hana. Haldið þjer, að hún
sakni mín mikið?
★ _____
— Varð hún ástfangin af
honum við fyrstu sýn?
— Nei, við aðra. Þá kom
hann í nýja bílnum sínum.
★
Dómarimj: — Þjer játið að
hafa elt konuna yðar um alt
húsið með hestasvipu í hend-
inni, þó að hún væri aðeins
klædd í náttkjól?
— Já, en við erum búin að
fá hitaveituna.
★ ^
A grímuballi.
Hann: — Af hverju viltu
vera Eva eftir syndaflóðið?
Hún: — Vegna þess að mjer
fanst hún full fáklædd fyrir
það.