Morgunblaðið - 18.08.1944, Blaðsíða 5

Föstudagur 18. ágúst 1944.
MORGUNBLAÐIÐ
6.
£
¥
T
i
t
*+***+**+*******++++**++**+**+*++++*++*+**+**
*

„Islenskir knnttspy rnudómarar
eru of stnðbundnir ú vellinum“
Og línuvarðstaðan ekki
tekin nógu alvarlega
Viðlal við Mr. W. Rae, rilara Knatt
spyrnudómarafjeiags Lundúnaborgar
Framfarir K.R. vöru
merkasti viðburður
Reykjavíkurmótsins
Eítir~J. Bn.
HJER I BÆNUM er nú
staddur ritari Knattspyrnu-
dómarafjelags Lundúnaborgar,
Mr. W. Rae, og hefir Morgun-
blaðið haft tal af honum. Mr.
Rae hefir mikinn áhuga á knatt
spyrnu og fylgist með henni
hjer, sá t. d. ýmsa af leikjum
Reykjavíkurmótsins á dögun-
um.
Tíðindamaður blaðsins bað
hann að segja sjer eitthvað um
knattspyrnudómara í Bi'et-
landi, fjelagsskap þeirra, ment-
un og æfingu, og varð Mr. Rae
fúslega við því. Hann kvað
flesta dómara fara út á þá
braut, er þeir væru hættir að
leika knattspyrnu, en vildu
samt fylgjast með íþróttinni.
Erfið braut.
Það er erfitt að verða fyrsta
flokks knattspyrnudómari í
Bretlandi, en svo eru þeir
nefndir, sem rjett hafa til að
dæma millilandakappleiki,
kappleiki í fyrstu deild Eng-
landskepninnar og úrslitakapp
leiki um Engiandsbikarinn, en
að dæma þá leiki er álitinn
einhver mesti heiður, sem dóm
ara getur hlotnast. „Jeg var 12
ár að komast upp í fyrsta
flokk dómara“, sagði Mr. Rae,
,,en mjer þótti gaman að öllu,
sem jeg varð að læra og reyna
á þeirri braut. Síðan hefi jeg
dæmt bæði millilandakappleiki
og kappleiki í fyrstu deild, þar
hefi jeg dæmt leiki hjár^ollum
fjelögunum, t. d. Arsenal, Tott
enham, Charlton, Chelsea og
öllum þessum“.
Línuverðir fyrst.
Það sem Mr. Rae fann helst
að íslensku dómurunum, þegar
hann var spurður um álit sitt
á þeim, var að þeir hjeldu sig
jafnan öðrum megin á vellin-
um og hefðu of lítið samstarf
við línuverðina. — ,,í Englandi
er það orðtak hjá okkur, og
það satt, að við dæmum þar
ekki einir leikina, dómararnir,
heldur erum við þrír, sem
dæmum, dómarinn og línuverð
irnir. Hreyfir dómarinn sig að
jafnaði skáhalt eftir vellinum
frá horni til horns, en sú að-
staða gerir línuvörðunum, sem
venjulega fylgja kantmönnum,
mjög auðvelt um að sjá t. d.
rangstæðúr, enda látum við
dómarar þá venjulfega um alt
þar að lútandi. Hjer finst mjer
samstarfið ekki vera nægilegt,
og línuvarðarstaðan álitin lítils
virði. En hjá’ okkur byrjuðu
margir bestu dómararnir á að
vera línuverðir og hafa efalaust
haft mjög gott af því, enda er
það bráðnauðsynlegt að hver
dómari sje það einhverntíma“.
Kensla dómaranna.
Jafnframt því að fá æfingu
af að vera línuverðir og dæma
leiki, verða dómararnir bresku
að ganga gegnum ýms nám-
skeið og einnig æfingar. Þeir
verða altaf að vera í góðri
þjálfun, enda láta öll fjelögin
dómurum ókeypis í tje aðstöðu
til æfinga á æfingastöðvum
sínum, nudd ef með þarf og
annað, sem haldið getur mann-
inum í þjálfun. T Bretlandi er
álitin nauðsyn, að dómarar
sjeu í góðri þjálfun, enda er
leiðinlegt fyrir dómara að fá
harðsperrur af að dæma einn
einasta leik, og má ekki koma
fyrir, sagði Mr. Rae.
Venjulegt er það, að dómar-
ar eru um tvö ár í svokölluð-
um 3. flokki A, en komast síð-
an á um ári upp í 3. flokk B.
Ef vel gengur, komast þeir svo
á einum til tveim árum upp í
2. flokk, en þá fer alt að vera
erfiðara og nefndi Mr. Rae það
sem dæmi, að nú væru í Lund-
únum um 1100 starfandi dóm-
arar, en einungis um 40 þeirra
í 1. flokki.
Alþjóðasamband
knattspyrnudómara.
Mr. Rae kvað í uppsiglingu
alþjóðasamband knattspyrnu-
dómara, sem áformað er að
stofna að styrjöldinni lokinni.
Hafa þegar menn frá mörgum
þjóðum talað sig saman um
þetta. — Kvað Mr. Rae þetta
hina mestu nauðsyn, því sinn
er siður í landi hverju hjá
knattspyrnudómurum, sem öðr
um. — Er búist við að dómar-
arnir myndu koma saman til
ráðstefnu einu sinni á ári,- ráða
þar ráðum sínum og reyna að
samræma ierfiðustu spursmál-
. in, þannig að alt yrði sem svip-
aðast i hinum ýmsu löndum,
því oft hafa orðið vandræði
vegna þess, að dómarar hafa
verið fengnir frá einu landi, til
þess að dæma kappleiki í öðr-
um, og hafa svo farið öðruvísi
að, en venjan var þar heima
fyrir. — Kvað Mr. Rae áreið-
anlegt, að íslenskir knatt-
spyrnudómarar yrðu boðnir
velkomnir í hið fyrirhugaða
alþjóðasamband. —
%
Islensk og bresk
knattspyrna.
Ekki kvað Mr. Rae sjer finn
ast mikill munur á leikaðfer’ð-
um og styrkleika meistara-
flokkanna hjerna og betri á-
hugamanna í Bretlandi. Það,
sem honum fanst aðalmunur-
inn á leikjunhm, var það, að
Islendingar leika hjer á mjög
hörðum velli, og gefur það
leiknum alt annan svip en á
grasvöllum. Sagði Rae, að hon
um hefði fundist margt vel
gert á leikjum þeim, sem hann
sá af Reykjavíkurmótinu, en
auðvitað snerist talið mest um
dómarana, sem Rae var ánægð
ur með fyrir utan staðsetning-
ar þeirra á vellinum og skort
á samstarfi við línuverðina,
eins og áður er sagt.
Skipulag dómarafjelags
Lundúna.
I dómarafjelagi Lundúna er
haldinn mánaðarlegur fundur,
þar sem einhver þektur dóm-
ari flytur erindi um eitthvert
vandamál í sambandi við dóma
og reglur, og eru síðan umræð-
ur. Kvað Rae venjulegast mæta
um 200 af fjelagsmönnum á
fundum þessum og sagði hann
það góða aðsókn, er þess væri
gætt, hve stór borgin væri. Þá
gengst fjelagið einnig fyrir
skemtunum fyrir meðlimi sína,
sem eru af öllum stjettum
þjóðfjelagsins og hafði fyrir
stríð mikil sambönd við knatt-
spyrnudómara frá öðrum þjóð-
um.
Eftirminnileg kvöld.
Eins og kunnugt er, er úr-
slitakappleikurinn um Eng-
iandsbikarinn, en hann fer
fram á Wembley-leikvellinum
í London, mesti knattspyrnu-
viðburður hvers árs í Bretlandi
Kvöldið fyrir þenna leik held-
ur dómarafjelagið samkomu,
þar sem boðnir éru allir þeir
mörgu erlendu dómarar, sem
staddir eru þá í borginni,
til þess að horfa á leikinn dag-
inn eftir. Kvað Mr. Rae þetta
hafa eflt mjög alt samstarf
breskra knattspyrnudómara
við stavfsbræður þeirra erlend
is. -— En á þessum samkomum
hefir útlendingunum auðvitað
fækkað -að mun, eftir að ófrið-
urinn hófst,-
Hefir fundið starfs-
bræður sína.
Mr. Rae hefir þegar komist
„í kynni við starfsbræður sína
hjer, og hefir formaður Knatt-
spyrnudómarafjel. Reykjavík-
ur, .Gxmnar Akselson, tjáð blað
inu, að Mr. Rae muni síðast í
þessum mánuði flytja erindi á
fundi fjelagsins um dómara-
mál, en umræður verða á eftir.
Framh. á 8. síðu
ÞAR SEM JEG ekki sá eins
mikið af leikjum Reykjavíkur-
mótsins nýafstaðna, eins og
jeg vildi, get jeg heldur
ekki ritað um það eins
og jeg hefði kosið, En jeg sá
leiki hjá öllum fjelögunum, og
þótt erfitt sje að gera sjer hug-
myndir um mótið í heild, án
þess að sjá það allt, má þó nokk
uð marka frammistöðu liðanna
við það að sjá tvo leiki hvers
þeirra af þrem.
Það sem í mínum augum var
merkilegast og um leið gleði-
legast við allt mótið, voru hin-
ar miklu framfarir, sem mjer
finnst K. R.-liðið hafa tekið
siðan á íslandsmótinu í sumar,
þótt ekki sje lengra farið. —
Þakka jeg það að miklu leyti
auðsýnilega ágætri þjálfun,
ásamt skynsamlegri niðurröð-
un liðsins á leikvelli. — Mesti
styrkurinn við breytingar þær,
var að mínum dómi sá, að nú
ljek Oli B. Jónsson útframvörð,
en þótt K. R. liðið væri að ýmsu
gott á íslandsmótinu, þá voru
það hliðarframverðirnir sem
brugðust. — Nú kom það ekki
fyrir. ,
Breytt leikaðferð.
Öðru tók jeg eftir, sem mjer
fannst ánægja á að horfa, en
það var það, að mjer finnst K.
R.-ingarnir vera að breyta um
leikaðferð. Stuttu spj’rnurnar
voru ao jeg held fleiri en þær
löngu í þeim leikjum. sem jeg
sá til liðsins á mótinu. Og það
var ekki aðeins svo, að það
væru stultar spyrnur. þær geta
farið út í veður og vind, hjá
liði, sem ekki hefir æft þær. —
Mjér fannst þær oft ótrúlega
nákvæmar hjá liði, sem svo ný-
lega hefir tekið þær upp að
nokkru ráði. — Um snerpuna
og sigurviljann þarf ekki ao
ræða. Þau einkenni K.R. þekkja
allir, sem völlinn sækja.
Einstaklingar.
Að öðrum ólöstuðum finnst
mjer Óli B. Jónsson vera K.
R.-liðsins ,,stóri maður“ eftir
þetta mót. Annars bar þar líl-
ið ú að einn skaraði langt fram
úr öðrum, til þess er liðið of
samstillt. Bakverðir og mark-
vörður voru allir góðir, án þess
þó að afreka neitt sjerstakt
hver um sig. Markmaðurinn
hefir öðlast mikið öryggi síðan
á íslandsmótinu, Framlínan er
góð, en það sem á kann að
vanta þar, er að menn skjóta
ekki nógu oft, það er gamla sag
an, enda skoraði liðið allt of fá
mörk á mótinu, miðað við alla
I frammistöðu í leikjunum. Kant
| mennirnir báðir eru góðir og
getur hinn ungi hægri kant-
maður, Ólafur, áreiðanlega orð
ið sjerstaklega mikill leikmað-
ur, ef hann æfir vel og lengi
og kostgæfilega og fær fram-
haldandi æfingu í kappleikjum.
Hafliða hef jeg aldrei sjeð betri
en á þessu móti.
Ekkert oflof.
Mörgum kann nú að finnast
þetta oflof, sem jeg hefi sagt um
K.R.-liðið og frammistöðu þess
á mótinu. En mjer finnst það
svo mikill viðburður, þggar
einn flokkur lyftir sjer skj ndi-
lega langt upp fyrir það þrep,
sem hann hefir staðið á, ef svo
mætti segja, að þess sje vert að
geta. Og þetfa hefir ekki gerst
með neinum göldrum, síður en
svo, heldur hinum sanna áhuga,
umhugsun og þjálfun, hvenær
sem tómstundir gáfust. Vil jeg
því óska K, R.-ingum til ham-
ingju með verðskuldaðan sigur,
og veit jeg að þeir bregðast ekki
trausti mínu nje annarra og
verða ljelegri á næsta móti.
Hin tiðin þrjú.
Það, sem jeg hef sagt um K.
R. hjer að framan, ber ekki að
skilja svo. að það lið sje komið
í eitthvert æðra veldi fyrir ofan
öll hin. — Nei, það var um
framfarirnar, sem jeg var að
tala. Enn eru liðin yfirleitt
fremur jöfn, eins og sjá mátti
á úrslitum leikjanna. — Valur
var ekki eins góður og á ís-
landsmótinu, Víkingur að sumu
leyti betri, en að sumu leyti
Ijelegri, það var eins og það
lið geti aldrei verið jafngott
tvo leiki í röð. Víkingar unnu
K. R. í besta leik sínum á mót-
inu. þá hafði liðið það sern það-
hefir stundum, en bara of sjald
an. trúna á sjálft sig og sig-
urinn og varð auðvitað að
henni. En stundum er eins og
Víkingarnir haldi endilega að
þeir þurfi að tapa, verði að tapa
— og þá tapa þeir auðvitað líka,
því ekkert gerir eins víst að lið
tapi leik, og að það haldi það
sjálft, eða að minnsta kosti ein
hverjir í því og þeir þurfa ekki
að vera margir.
Jeg skil ekki almennilega
hvað komið hefir fyrir skot-
menn Vals á þessu móti, hjá
þeim fór alll fyrir ofan garð
og neðan, þeir settu ein 2 mörk
í þrem leikjum. og eru þó flest-
if framherjar Vals sæmilegar
skyttur. Vörnin var heldur ekki
eins stöðug og hún hefir jafnan
verið.
Fram er nú niðri í hálfgerð-
um öldudal, eins og eitthvert
eða einhver fjelaganna eru
Framhald á 8. síðu.