Morgunblaðið - 20.08.1944, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 20. ágúst 1944.
Brúður herma nnsins
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
EINU SINNI var ríkur karl, sem átti stóran herragarð,
og silfur átti hann á kistubotninum, en dálítið vantaði
hann samt, því hann var ekkjumaður. Einn dag var dóttir
nágranns í vinnu hjá honum. Á hana leitst herramann-
inum reglulega vel, og þar sem foreldrar hennar voru fá-
tæk, hjelt hann að hann þyrfti ekki annað en rjett að
minnast á giftingu við hana, þá mundi hún segja já undir
eins. Svo sagði hann við hana, að hann væri nú farinn að
hugsa um að gifta sig aftur. ,
„Ja, margt getur mönnum nú dottið í hug“, sagði stúlk-
an, hún stóð þarna og hló með sjálfri sjer og hugsaði að
ekkert hefði þessum gamla, ljóta karli getað dottið
bjánalegra í hug en að fara að gifta sig.
„Jd, það var nú meiningin, að þú ættir að verða konan
mín“, sagði herramaðurinn.
„Nei, þakka yður fyrir. Ekki gæti jeg hugsað til þess“.
Herramaðurinn var ekki vanur því að heyra að sjer
væri neitað, og þeim mun síður, sem hún vildi taka hon-
um, þess æstari varð hann í að fá hana. En þegar ekkert
þýddi við hana að tala, þá gerði hann boð eftir föður henn-
ar og sagði honum, að ef hann gæti fengið dótturina til
þess að lofast sjer, þá skyldi hann gefa honum upp það,
sem hann skuldaði honum, og þar að auki skyldi hann fá
jarðspildu þá, sem var næst við engjarnar hans.
Já, faðirinn hjelt nú að hann skyldi geta leitt dóttur
sinni fyrir sjónir, hvað henni væri fyrir bestu, hún væri
barn og vissi það ekki sjálf. En hvernig, sem hann talaði
um fyrir henni, þá þýddi það ekkert.Hún vildi ekki herra-
manninn, þótt hann sæti í möluðu gulli upp undir eyru,
sagði hún. Herramaðurinn beið dag eftir dag, en varð að
lokum svo reiður og óþolinmóður, að hann ljet skila til
föður stúlkunnar, að ef hann ætti að standa við það, sem
hann hefði lofað, þá yrði einhver skriður að komast á
málið, nú vildi hann ekki bíða lengur.
Faðir stúlkunnar vissi nú ekki önnur ráð, en að láta
skila til herramannsins, að hann skyldi búa til brúðkaups,
og þegar presturinn og gestirnir væru komnir, þá skyldi
hann senda eftir stúlkunni, eins og hún ætti að fara í
vinnu, svo hún hefði ekki tíma til að átta sig á neinu.
Þetta fannst herramanninum vera hreinasta fyrirtak og
ljet nú brugga og baka til brúðkaupsveitslunnar og ekk-
ert ljet hann til spara, að hún yrði sem glæsilegust.
Þegar boðsfólkið var komið, kallaði herramaðurinn á
* C « 8«-' 'J'iaSM
— Hversvegna ferðu altaf á
næturskemtistaði með konunni
Tilv. tengdasonur: — Kvitt-
un.
„Já, frú“, svaraði Miranda.
„Er nokkuð að?“
Svipur Jóhönnu varð hörku-
legri, þegar hún virti Miröndu
fyrir sjer. Hún var í bláum
kjól, sem fór mjög vel við ljóst
hár hennar, sem var vandlega
greitt í smálokka. Hún horfði
lengi á mitti hennar, en Mir-
anda var í nýju lífstykki og
var því aðeins 18 þumlungar
um mittið.
„Það hlýtur að vera óholt
fyrir þig að strengja þig
svona“, sagði hún kuldalega.
„Það sæmir ekki stöðu þinni,
nje þeldur hárgreiðsla þín. Þú
átt að hafa hárið snyrtilega 1
neti“.
Miranda roðnaði. „Mjer þyk
ir það leitt, frú“, sagði hún með
erfiðismunum. „Er — var það
það, sem þjer vilduð tala við
mig um?“
„Nei. Katrínu fer of lítið
fram. Þú skiftir þjer ekki nóg
af henni“.
„Jeg reyni að gera mitt
besta“, sagði Miranda og neri
saman höndunum.
„Jeg ætla að biðja þig að
fara með hana til Hudson í
dag. Það er að grafa í fingrin-
um á henni. Farðu með hana
til Hamiltons læknis í De-
mantsgötu og láttu hann at-
huga hana“.
Miranda varð fyrir miklum
vonbrigðum. Hún hafði hlakk-
að svo til þessa dags. Fyrir
tveim dögum hafði Nikulás alt
í einu spurt hana: „Kantu á
skautum, Miranda?“
„Já, já, auðvitað“, hafði hún
hrópað.
Hann hafði kinkað kolli og
horft með athygli á andlit henn
ar, sem ljómaði af ákafa. „Við
skulum þá fara á skauta á
þriðjudaginn, ef veður leyfir“.
Og nú var þriðjudagur og
veðrið ákjósanlegt.
„Jeg held, að engin ígerð sje
í fingri hennar“, mótmælti
hún. „Hún fjekk flís í hann
fyrir nokkru, en jeg náði henni
út og það sjer ekkert á fingr-
inum núna“.
Jóhanna kipraði saman var-
irnar. „Magda segir, að það sje
að grafa. Auk þess þarf hún
að fara með sunnudagastíg-
vjelin sín til skósmiðsins í
Union-götu, og hjerna er skrif
að upp ýmislegt, sem þú átt
að kaupa fyrir mig“. Hún
rjetti henni pappírsblað. „Og
þú ferð undir eins“.
„Og hvert á Miranda að fara
undir eins?“
Báðar konurnar hrukku við.
Nikulás stóð í dyrunum og
brosti spyrjandi til konu sinn-
ar.
Jóhanna vætti varir sínar.
„Þú — þú gerðir mjer bylt
við, Nikulás. .Þú kemur svo
sjaldan hingað ....“.
Hann hneigði sig örlítið, en
beið áfram eftir svari hennar.
Jóhanna hreyfði hendurnar
vandræðálega.
„Miranda á að fara með
Katrínu til Hudson í dag. Hún
þarf til læknisins", sagði hún
loks.
Nikulás lyfti augabrúnun-
um. „Getur læknirinn ekki
komið hingað, eins og hann er
vanur?“
„Það tæki of langan tíma.
Auk þess þarf hún að gera dá-
lítið meira fyrir mig“. Síðan
bætti hún við, ákveðnari á
svip: „Jeg hefi þegar beðið um
vagninn. Hann bíður eftir
henni“.
Nikulás hneigði sig aftur.
„Jeg skil. Þessi ferð til Hud-
son er mjög mikilvæg. Jeg
verð að vísu að breyta áætlun
minni örlítið hennar vegna,
en eins og þú veist, yndið mitt,
er það mjer ætíð ánægja að upp
fylla óskir þínar“.
Jóhanna dró þungt andann.
„Við hvað áttu?“
„Jeg fer auðvitað með þeim
til Hudson“, svaraði Nikulás
blíðlega. „Þær komast ekki
heim aftur fyrr en í kvöld, og
það er vart örugt fyrir þær að
vera á ferli svo seint, á meðan
þessar óeirðir eru á meðal
bændanna“.
Miranda leit á Nikulás, en
hann virti hana ekki viðlits,
heldur starði stöðugt á andlit
konu sinnar, sem nú var orð-
ið mjög vandræðalegt. Og Mir-
öndu sýndist einnig vera ótti
í svip hennar. En það gat ekki
verið. Nikulás var ætíð kurteis
við hana og reyndi að uppfylla
allar óskir hennar eftir bestu
getu.
En 'hún gleymdi Jóhönnu og
öllu öðru, þegar Nikulás sett-
ist við hlið hennar í vagnin-
um. Hún var í græna kjólnum
sínum, og utan yfir honum í
skósíðum mötli með gula
hanska og tösku.
Fyrst í stað sagði Nikulás
fátt. En hún fann, að hann
horfði á hana, og var ánægð.
Katrín sat á móti þeim með
dúkkuna sína í fanginu. Við
og við athugaði hún fingur sinn
með ánægjusvip. Það var
bundið utan um hann, en hana
kendi ekkert til. Mamma hafði
sagt, að þetta væri mjög
slæmt, og það var þess vegna,
sem Miranda var að fara með
hana til Hudson. Ef til vill
fengi hún ís þar og pabbi
keypti eitthvað handa henni.
Litla stúlkan leit efablandin
á Nikulás. Það var svo skrítið,
að sjá hann þarna. Oft sá hún
hann ekki dögum saman og
hann skipti sjer sjaldan nokk-
uð af henni. Jeg vildi að Ann-
etja hefði komið með okkur
líka, hugsaði hún með sjer.
„Lagaðu pilsin þín, ljúfan“,
sagði Miranda og brosti til henn
ar. Hún hallaði sjer áfram til
þess að hjálpa henni, og einn
lokkur af hári hennar fjell nið
ur á hnje Katrínar. Það fanst
Katrínu gaman, því að hana
kitlaði undan hárinu. Henni
fanst vænt um Miröndu, sem
var falleg óg góð. Og svo var
altaf góð lykt af henni!
„Fáum við ís í Hudson,
pabbi?“ spurði hún alt í einu.
Nikulás hleypti brúnum, og
Miröndu datt í hug, að hann
væri að hugsa um, hvort Katrín
myndi verða eins og móðir
hennar. En svo hallaði hann
sjer aftur á bak í sætinu og
brosti.
„Já, auðvitað fáið þið ís. Jeg
hafði hugsað mjer, að fara til
Maríu Livingston, og fá hjá
henni miðdegisverð. En þið vilj
ið kannske heldur borða á veit
ingahúsi".
„Ó, já, pabbi“, hrópaði Kat-
rín með ákafa.
„Og hvort vilt þú heldur,
Miranda?“ spurði Nikulás og
sneri sjer að henni.
„Veitingahúsið11, sagði hún.
Nú varð Nikulás ræðnari og
sagði þeim ýmsar sögur úr
sveitinni, sem þau óku í gegn-
um. Hann þekti hverja þúfu
þarna. Við Nutton Hook benti
hann þeim á lítinn kofa, og
sagði að þar byggi galdranorn.
„A. m. k. trúa bændurnir því“,
sagði hann og hló við. „Á dimm
um nóttum flýgur hún alla leið
til Kinderhook á priki sínu“.
Miranda hló einnig, ekki að
því sem hann var að segja, held
ur af ánægju yfir því, að hann
skyldi vera svona kátur og fjör
ugur.
„Sjáðu!“ hrópaði hann, þeg-
ar þau fóru yfir Stockport
Creek. „Sjerðu fossinn þarna
uppi?“
Hún kinkaði kolli.
„Einu sinni, þegar jeg var
drengur, veðjaði jeg við nokkra
stráka um, að jeg gæti kafað
niður þennan foss“.
„Það hlýtur að vera mjög
hættulegt. Jeg hefði haldið að
það væri ekki' hægt“.
„Jeg gerði það“, svaraði Niku
lás. „Og þótt jeg fótbrotnaði,
sá jeg ekki eftir því. Það hefir
ætíð verið stolt mitt að hafa
vald yfir kringumstæðunum“.
Nú hentist vagninn til, svo
að Miranda kastaðist í fangið
á Nikulási. Eins og á dansleikn
um, virtist vilji hennar og lík-
ami bráðna eins og vax, við
nærveru hans. Það kom ein-
kennilegur svipur í augu hans.
Hann beygði sig niður, til þess
að taka hattinn sinn upp, og,
hún tók eftir því að hendur
’hans skulfu.
Um nónbil komu þau til
'Hudson.
„En hvað bærinn er falleg-
ur“, hrópaði Miranda. Að vísu
þótti henni allt fallegt núna,
en það var eitthvað vinalegt
við þennan litla bæ. Húsin
voru snyrtileg og flest úr múr
steini.
„Hvar er Demantsgata?“
spurði Miranda. „Jóhanna
sagði að Hamilton læknir ætti
þar heima og jeg ætti að fara
með Katrínu þangað“.
Nikulás hristi höfuðið. „Ham
ilton er gamall sjervitringur.
Farðu með hana til Jeff Turn-
er. Jeg hygg, að hann sje mjög
góður læknir“.
„En hann er svo ruddalegur,
— og svo er hann andstæður
leigulöggjöfinni“, hrópaði Mir-
anda.
Því meir-i ástæða er til þess
að gera hann góðan“, sagði
Nikulás glaðlega. „Hann verð-
ur ekki lengi að skifta um skoð
un, ef jeg geri hann að heim-
ilislækni mínum“.
þinni?
— Það eru einustu staðirnir,
þar sem opið er, þegar hún er
búin að klæða sig.
★
Kennarinn: — Hvað hjetu
hinir 12 synir Jakobs, Óli?
Óli: — Bræðurnir Jakobsen.
★
Læknirinn: — Nú getið þjer
farið á fætur, en munið eftir
því að neyta ekki tóbaks eða
áfengis.
Sjúklingurinn: — Til hvers
á jeg þá a,ð fara á fætur?
★
— Jeg hefi svo mikið sam-
viskubit út af rifrildi við
manninn minn. Jeg komst
nefnilega að raun um, að jeg
hafði á röngu að standa. Hvað
á jeg að gera?
— Fyrirgefa honum, ef hym
biður vel.
★
Tilvonandi tengdafaðir:
— Ef jeg gef dóttur minni
stóran heimanmund, hvað lát-
ið þjer þá í staðinn?
★
— Þjer eruð þreytulegur.
— Það er ekki að furða. Jeg
hefi ekki getað sofið í margar
nætur fyrir hugsunum um
peningavandræði mín.
— En kæri vin, hversvegna
hafið þjer ekki sagt mjer frá
því fyrr?
— Er það mögulegt? Ætlið
þjer að hjálpa mjer?
— Já, jeg á alveg afbragðs
svefnlyf.
★
— Skraddarinn minn getur
saumað föt og frakka meðan
jeg bíð.
— Er það satt?
— Já, vissulega. Nú er jeg
t. d. búinn að bíða í sex vikur.
★
Stúlkurödd í símanum:
— Jeg get ekki sofið, lækn-
ir. Hvað á jeg að géra?
Læknirinn: — Hlustið í sím-
ann. Jeg skal syngja fyrir yð-
ur „Sofðu unga ástin mín“.