Morgunblaðið - 23.08.1944, Blaðsíða 10
10
rn
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 23. ágúst 1944
Miranda hafði skapraunað
honum jafn mikið, með upp-
gerð sinni og þótta, og hann
hafði skapraunað henni. Hann
vissi, að hún var aðeins fátæk
sveitastúlka, og fanst hún því
vera svikari við bændastjett-
ina. Hún hafði orðið rugluð í
kollinum af öllu óhófinu á
Dragonwyck. En, hugsaði hann
með sjer, ef til vill á það dýpri
rætur. Það væri leiðinlegt, ef
stúlkuanginn ímyndaði sjer, að
hún væri ástfangin af Van Ryn,
sem var óneitanlega fallegur
og glæsilegur náungi. Það eina,
sem af því myndi leiða, væri
eymd fyrir hana sjálfa. — En
setjum nú svo, að Van ftyn af-
vegaleiddi hana? En um leið og
honum datt það í hug, vissi
hann, að þrátt fyrir alla sína
galla, myndi Van Ryn aldrei
detta slíkt í hug.
„Kom Van Ryn með ykkur
hingað í dag?“ spurði hann alt
í einu.
„Já“, svaraði Miranda. „Hr.
Van Ryn kom með okkur hing
að í dag“. Hún leit löngunar-
augum á klukkuna og gekk í
áttina til dyranna.
Án þess að vita hversvegna,
tók Jeff í handlegg hennar. —•
„Ungfrú Wells“, sagði hann al-
varlega. „Hversvegna eruð
þjer á Dragonwyck? Saknið
þjer ekki heimilis yðar og fjöl-
skyldu?“
Miranda roðnaði af reiði.
„Þjer eruð óþolandi ósvífinn,
herra minn“, sagði hún og
hristi hönd hans af sjer. Hún
tók í hönd Katrínar litlu og
flýtti sjer út.
Jeff ypti breiðum öxlum sín-
um og horfði á eftir henni inn
í vagninn.
★
Nikulás, Miranda og Katrín
snæddu prýðilegan miðdegis-
verð í hinu nýbyggða Hudson
gistihúsi, við Warren-götu.
Borð þeirra stóð úti í einu
horninu á borðsalnum, og hinn
athuguli eigandi gætti þess
vandlega, að engin óæðri vera
nálgaðist það, — nema auðvit-
að þjónarnir.
Miranda sagði Nikulási þeg-
ar frá fundinum og Smith
Bourghton, en hann gerði mjög
lítið úr því. „Þetta er aðeins
barnaskapur. Jeg er hissa á, að
jafn gáfaður maður og Jeff
Turner, skuli taka þátt í því.
En nú hefi jeg talað við fóget-
ann, svo að það verður brátt
bundinn endi á þessa vitleysu“.
Nikulás var í alt of góðu
skapi til þess að vilja tala um
þetta leiðindamál. Hann hafði
komið með stóra dúkku handa
Katrínu og ilmvatnsglas handa
Miröndu.
— Seinni hluti dagsins leið
fljótt. Miranda kveið fyrir, að
fara heim aftur, en Nikulási
virtist ekkert liggja á. Veðrið
var yndislegt og þau reikuðu
upp á Parade hæðina, en það-
an var útsýni gott yfir Hud-
son. Þar uppi var margt um
manninn, ungar stúlkur og ung
ir piltar arm í arm og börn að
leikjum.
Miranda og Nikulás töluðu
lítið saman. Þeim nægði návist
hvors annars.
Það kom aðeins fyrir eitt lít-
ið atvik, sem varpaði skugga á
gleði þeirra. Þau gengu fram-
hjá bekk, sem á sátu tveir gaml
ir karlar.
„Er þetta ekki Van Ryn?“
hrópaði annar þeirra. Hann
heyrði bersýnilega illa. —
„En þetta er ekki kona hans,
sem er með honum?“
„Nei, blessaður vertu. Konan
hans er svo feit að hún getur
ekki hreyft sig, og fer því
aldrei út. Þetta er ef til vill. .“.
Síðasta orðið drukknaði í hlátri
þeirra, en jafnvel Miröndu
var ljóst, við hvað þeir áttu.
Gleði hennar hvarf eins og
dögg fyrir sólu. Henni hafði
tekist að gleyma Jóhönnu al-
gjörlega.
Nikulás ljet ekki á sjer sjá,
að hann hefði heyrt það sem
þeir sögðu.
Hann leit á Miröndu. „Við
verðum nú að fara heim, Mir-
anda“, sagði hann, og lagði á-
herslu á orðið „heim“.
Áður en Miranda vissi af,
hafði hún svarað honum:
„Dragonwyck er ekki heimili
mitt. Jeg er þar aðeins vegna
þess —“, hún hikaði — „vegna
þess, að þú hefir ekki sent mig
þaðan. — Jóhönnu geðjast ekki
að mjer“, bætti hún við mjög
lágt.
Þau voru að fara niður hæð-
ina, og þótt Nikulás hjeldi und
ir handlegg hennar, var eins og
hann kæmi ekki við hana. —
Hann þagði, svo lengi, að hún
varð óttaslegin. Jeg hefði ekki
átt að segja þetta, hugsaði hún.
Honum hefir gramist, að jeg
skyldi segja þetta um Jóhönnu.
Og ef til vill finnst honum jeg
vera vanþakklát og heimtu-
frek.
Hann hjálpaði henni upp í
vagninn, án þess að segja orð.
Hún settist út í horn og Katrín
á móti henni'. Nikulás settist
við hlið hennar, og hún leit
biðjandi á hann. Hún sá vanga
mynd hans óljóst í rökkrinu,
hvasst arnarnefið, þykkar og
vel lagaðar varirnar, og þrá-
keldnislega hökuna. Þótt hann
virti&t alveg rólegur, var ins
og niðurbældur ofsi-í svip hans
Það var korrrin niðdimm nótt,
þegar þau fóru yfir Stockport
Creek. Hestarnir hægðu á sjer.
Miranda stóðst ekki lengur
mátið.
„Ertu reiður við mig, Niku-
lás frændi“, sagði hún, ofboð
lágt.
Hann sneri sjer að henni, en
áður en hann gæti svarað,
drógst athygli þeirra beggja að
ópum og óhljóðum, sem heyrð
ust innan úr skóginum. Það var
blásið í lúðra og bumbur barð-
ar og sungið.
Vagninn var brátt umkringd
ur af grímubúnum verum, sem
klæddar voru í alskonar fárán
lega búninga, og hrópuðu og
kölluðu og veifuðu heykvísl-
um, spjótum og kylfum.
„Brjótum niður vagninn!11
hrópaði einhver og samstundis
dundu höggin á vagninum.
„Hættið þessu!“ hrópaði nú
maður, með bláa grímu. „Nið-
ur með leiguna, Van Ryn! —
Komdu út úr vagninum, svo að
við getum talað við þig11.____
Nikulás var þegar kominn
niður úr vagninum. Miranda
var ekki hrædd, þótt hún hefði
ákafann hjartslátt. Henni fanst
þetta miklu fremur hlægilegt.
„Vertu alveg óhrædd, vina“,
sagði hún við Katrínu, sem
hafði vaknað við hávaðann: —
„Farðu að sofa aftur“.. Litla
stúlkan hlýddi.
Miranda fór nú einnig niður
úr vagninum til þess að sjá
hvað um væri að vera.
Nikulás gekk til mannsins
með bláu grímuna, sem virtist
vera foringinn. Hinir röðuðu
sjer í hring í kringum þá.
„Jæja?“ sagði Nikulás.
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða?“ Hann sagði þetta kæru
leysislega, eins og þeir væru í
garðveislu. Áður en foringinn
fjekk svarað honum, hrópaði
stóri maður,t klæddur bleikum
baðmullarnáttkjól með stóran
fjaðrastúf á höfðinu: „Þú veist
vel, hverjir við erum. Við er-
um Indíánar! Við höfum nú
sameinast til þess að rísa upp
gegn órjetti þeim, sem við höf
um verið beittir af þjer og for
feðrum þínum um aldaraðir'1.
Nikulás hvarflaði augunum
hægt frá óhreinum stígvjelum
mannsins, er komu í ljós fyrir
neðan bleikann náttkjólinn, að
illa málaðri grímu hans.
Ofurlítið háðsglott Ijek um
varir hans. „Mjer kemur það
auðvitað ekkert við, þótt þið
sjeuð að leika Indíána, þótt að
mjer finnist það barnalegur
leikur fyrir fullorðna menn. En
jeg verð að biðja ykkur, að
leika ykkur einhversstaðar
annarsstaðar, því að þið girðið
fyrir veginn hjer“.
Hópurinn færði sig ógnandi
nær, en þeir voru ekki eins ör-
uggir og áður. Framkoma Niku
lásar ruglaði þá, því að þeir
sáu, að þeim hafði ekki tekist
að vekja aðrar tilfinningar hjá
honum en fyrirlitningu og
gremju yfir því, að vagn hans
skyldi vera stöðvaður. Og holl
usta við ljensdrottinn sinn var
þeim runnin í merg og bein,
hversu mjög sem þeir hötuðu
ljenskerfið.
Þeir litu á manninn með
bláu grímuna, og einn þeirra
muldraði: „Þú segir honum
það, Blái Örn“.
Foringinn kinkaði kolli og
sneri sjer að Nikulási. „Við vör
um þig hjer með við, Van Ryn“
sagði hann. „Við Indíánar mun
um sjá um, að þú innheimtir
enga leigu í næstu viku. For-
ingi okkar, Eldingin, hefir lof
að bændunum því. Þú getur
sent á vettvang alla þá fógeta
og sýslumenn? sem þjer þókn-
ast, en þú munt ekki innheimta
leiguna11.
„Jæja þá?“ sagði Nikulás.
„Og nú, þegar þið hafið lokið
erindi ykkar, megum við senni
lega halda áfram?“
Brúður hermannsins
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
3
„Gott er það, og þessa ve^ks skaltu njóta“, sagði herra-
maðurinn. „Sendu nú kvenfólkið upp, til þess að búa brúð-
ina“.
„Búa hana, nei, veitstu nú hvað húsbóndi góður“, sagði
vinnumaðurinn.
„Ekkert slúður“, sagði herramaðurinn reiður. „það
verður að búa hana vel, láta hana bæði fá krans og brúð-
Árkórónu“.
Vinnumaðurinn gekk nú í öngum sínum niður í eld-
húsið og sagði við stúlkur þær, sem þar voru: „Heyrið
mig nú stelpur, nú verðið þið að fara upp á loft og koma
brúðarskarti á merargreyið, það lítur út fyrir að hús-
bóndinn blessaður ætli að láta boðsfólkið fá eitthvað til
að brosa að“.
Stúlkurnar hengdu nú á hryssuna alt sem þær höfðu
til og svo fór piltur til húsbóndans og sagði áð nú væri
hún kominn með krans og kórónu.
„Gott er það, komið með Rana“, sagði herramaðurinn,
jeg skal sjálfur taka á móti henni í dyrunum11.
Það brast og brakaði í stigunum, eins og alt væri að
hrynja, því hún var ekki neitt tiltakanlega ljettstíg, —
brúðurin þessi. En þegar dyrnar inn í stóru stofuna opn-
uðust og allir fimm gestirnir sáu brúðina, var ekki alveg
laust við að sumum stykki bros. Og hvort það hefir ver-
ið af ánægju með brúðina eða einhverju öðru, þá var
víst um það, að herramaðurinn fór ekki að reyna að biðja
sjer stúlku eftir þetta.
ENDIR.
Einu sinni hittust tveir Got-
hambúar á Nottinghambrúnni.
Annar þeirra var á leið til
markaðsins til þess að kaupa
sauðfje, en hinn var að koma
frá honum.
„Hvert ert þú að fara?“ sagði
sá er kom frá markaðnum.
„Jeg“, sagði hinn, „er á leið
til markaðsins að kaupa sauð-
fje“.
„Kaupa sauðfje. Hvaða leið
hefir þú hugsað þjer að reka
það heim?“
„Yfir brúna hjer 'býst jeg
við“.
„Það er ekki hægt“.
„Jú, víst er það hægt11.
Þannig rifust þeir um stund,
þar til þeir voru báðir orðnir
öskuvondir.
Þegar rifrildið stóð sem hæst
kom þriðji Gothambúinn til
þeirra frá markaðnum með
mjölsekki á hesti. Þegar hann
hafði um stund hlustað á ná-
búa sína rífast um sauðfjár-
reksturinn, þó hvorugur væri
með svo mikið sem eina kind,
sagði hann:
„Þið eruð báðir nautheimsk-
ir bjánar. Fáið þið aldrei vit-
glóru í kollinn? Hjálpið mjer
með að koma þessum mjölsekk
á bakið á mjer“.
Nábúarnir hjálpuðust að með
að koma sekknum á bakið á
honum. Þá gekk maðurinn út
að grindverkinu á brúnni og
helti úr pokanum í ána.
„Jæja, mínir elskanlegu ná-
búar“, sagði hann, „hvað hefi
jeg mikið mjöl eftir í sekkn-
um?“
,Als ekki neitt11, hrópuðu
báðir rifrildisseggirnir í einu.
„Æ, jæja, ætli að jeg hafi
ka »J). ilfflU
ekki álíka mikið og vitið er í
hausnum á ykkur, þegar þið
standið hjer og rífist um fjár-
rekstur, áif^þess að hvorugur
ykkar hafi svo mikið sem eina
rolluskjátu11.
Hver gáfaðastur var af þess-
um þremur, verður hver að
gera upp við sig.
★
Hún: — Jeg er voðalega
hrædd í þrumuveðri.
Hann: — Það er ekki að
furða, eins og þjer hafið mikið
aðdráttarafl.
★
Dómarinn: — Hefir ákærði
#
nokkuð fram að færa áður en
dómur fellur? >
Ákærði: — Ekki fiema það,
herra dómari, að jeg er litillát
ur maður og mun þessvegna
gera mig ánægðan með lítið.
★
— Þessi unga stúlka verður
að líða mikið fyrir trú sína.
— Hverrar trúar er hún?
— Að skór nr. 37 hæfi fót-
um nr. 39.
★
Dómarinn: — Ákærandinn
segir, að þjer hafið kallað hann
asna, lygara og þjóf.
Ákærði: — Nei, þjóf kallaði
jeg hann ekki. Jeg gleymdi því.
★
— Var það stór ávísun, sem
þú tapaðir?
— Nei, hún var- á stærð við
póstkort.
★
Þjófurinn (við konu sína):
— Það er ljótt að sjá uppeldið
á drengnum. Hann kann ekki
einu sinni að opna sardínudós
án þess að skilja eftir fingra-
för.