Morgunblaðið - 24.08.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 24, ágúst 1944

Það var þögn. Jafnvel Mir-
anda, sem dáðist innilega að
Nikulási, fann vonleysið, sem
greip um sig í hópnum, og sjer
til mikillar undrunar gat hún
ekki að því gert, að kenna í
brjósti um þá.
Loks hneigði Blái Örn sig og
sagði: „Þið megið halda á-
fram“.
Þegar Nikulás sneri sjer við,
til þess að fara inn í vagninn,
var nokkrum heykvíslum veif
að en annars hreyfði enginn
sig.
„Þú varst dásamlegur!“ hróp
aði Miranda, þegar þau settust
aftur inn í vagninn. „Og . . “.
Hún rak alt í einu upp örvænt-
ingaróp.
Rúðurnar í dyrunum báðum
megin við þau. brotnuðu og þau
heyrðu hvína í byssukúlu fyrir
ofan sig.
Án þess að vita hvað hún
gerði, fleygði Miranda sjer í
fang Nikulásar, sem þrýsti
henni fast að sjer. Húfan henn
ar fjell á gólfið og hann beygði
sig örlítið og snerti hár hennar
með vörum sínum.
Þegar vagnstjóranum hafði
aftur tekist að ná stjórn á hest
unum, voru dyrnar opnaðar og
kvíðafult andlit Jeff Turners
kom í ljós. ,,Eruð þið ómeidd?“
hrópaði hann. Við ljósið frá
luktinni, sem hann hjelt á, sá
hann ljóst höfuð Miröndu hvíla
við brjóst Nikulásar, og þegar
Nikulás setti hana blíðlega frá
sjer, hugsaði hann. „Drottinn
minn, er þá svona komið!“
„Mjer þykir mjög leitt að
þetta skyldi koma fyrir með
skotið, Van Ryn“, sagði Jeff.
„Það var misskilningur. Við
ætlum ekki að beita ofbeldi“.
Hann sá, við nánari athugun,
að ekkert þeirra var meitt.
Miranda, sem enn skalf, tók
Katrínu litlu, sem var frá sjer
af hræðslu, í fangið og reyndi
að hugga hana. Hún leit reiði-
lega á Jeff. Nikulás, sem hafði
nú náð sjer aftur, horfði einn-
ig á hann. Þau sáu bæði bláu
grímuna, sem hann hafði tog-
að niður fyrir höku, þegar
hann heyrði skotið.
„Svo að það er Turner lækn-
ir, sem er Blái Örninn“, sagði
Nikulás. „Finst yður ekki, að
þjer ættuð halda uppi betri
reglu meðal fjelaga yðar?“
„Jú, auðvitað“, svaraði Jeff
óþolinmóðlega. „En jeg sagði
yður áðan, að mjer þætti þetta
leitt og það væri sprottið af
misskilningi. Það var engin
furða, þótt einhver þeirra misti
stjórn á sjálfum sjer, því að
það er mjög egnandi, Van Ryn,
þegar þjer neitið að sjá aðra
hlið á málinu en yðar eigin. —
Þjer gerið yður ekki grein fyr-
ir, að menn þessir^eru hættu-
legir — heimskingi!“
Jeff þagnaði. Hann kærði
sig ekki um, að láta skapið
hlaupa með sig í gönur, öðru
sinni. Það Var heldur ekki ráð
ið til þess að vinna á órjetti
þessum, að nota stór orð eða
ofbeldi. En þessi hjú þarna í
vagninum egndu hann til reiði.
Og þó, gegn vilja sínum, dáðist
hann að Nikulási.
„Það eruð þjer, sem eruð
heimskingi, Turner“,. sagði
Nikulás kæruleysislega.
Jeff sneri sjer við og gekk
hægt til fjelaga sinna. Þeir
horfðu þegjandi á eftir vagn-
inum niður veginn. Þeir höfðu
ekkert unnið á, fremur hið
gagnstæða.
„Missið ekki kjarkinn, pilt-
ar“, sagði Jeff, og viðurkenndi
um leið, að þetta tiltæki þeirra
hefði heppnast miður vel. „Við
skulum sýna þeim á laugardag
inn kemur, við Ancram, hversu
sterkir við eruiti“.
Og syngjandi hjeldu Indíán
arnir niður kaldan, forugan
veginn.
í Van Ryn vagninum reyndi
Miranda að bæla niður grátinn
sem ætlaði að brjótast fram, á
meðan hún huggaði Katrínu
litlu. Það var ekki óttinn og hin
ný afstaðna hætta eða blygðun
in yfir því, að hún skyldi hafa
kastað sjer í fang Nikulásar,
sem kom svona mikilli ólgu á
tilfinningar hennar, heldur vit
undin um það, að Nikulás hafði
þrýst henni að sjer og kysst
há'r hennar. Nú gat hún ekki
lengur verið í vafa um tilfinn-
ingar hans, og jafnframt gleð-
inni, sem sú vissa veitti henni,
fann hún til ótta. Hún gat ekki
horft á Nikulás, heldur starði
stöðugt út um brotnu rúðuna,
út í niðdimma nóttina.
Jeg verð að fara heim, hugs
aði hún ofsalega. Jeg verð að
fara hjeðan. Jeg segi honum
. það á morgun. Nei, núna —
strax, áður en jeg missi kjark-
inn.
„Nikulás frændi“, sagði hún
lágt. „Nú eru jólin bráðum kom
in, og jeg ætti að fara heim. —
Það er altaf svo mikið að gera
þá og mamma þarfnast mín. —
Jeg held að best væri að jeg
færi strax. Ef til vill á morg-
un eða hinn daginn....“
Nikulás lagði hönd sína á
handlegg hennar. Hún þagn-
aði.
„Vertu þolinmóð, Miranda“,
sagði hann rólega en þó skip-
andi. „Þú munt fara heim til
þín, þegar tími er til þass kom-
•inn“.
Hann dró að sjer hendina.
Til hvers á jeg að vera þolin
móð? hugsaði hún angistarfull.
Jeg get ekki haldið þessu á-
fram. En hún hafði ekki þrek
itil þess að mótmæla honum. —
Hún hallaði höfðinu aftur á
bak og lokaði augunum. Þegar
jeg er komin upp á herbergi
mitt get jeg hugsað skýrt, og
þá veit jeg hvað jeg á að gera,
hugsaði hún.
VIII. Kapítuli.
Miranda fór ekki heim. Hún
minntist*á það í brjefi til móð-
ur sinnar, en Abigail, sem
bældi niður löngunina eftir -að
fá hana til sín, skrifaði henni
aftur, og sagði, að íiún skyldi
ekki hugsa um að koma heim,
ef Van Ryn hjónin vildu hafa
hana lengur hjá sjer. „Jeg sje,
að þú lærir marga góða siði
þarna og notaðu því þetta sjald
gæfa tækifæri eins og þú get-
ur“.
Það virtist því heimskulegt
að hugsa frekar til heimferðar,
og þegar Miranda hugsaði um
atburðina í vagninum á leið-
inni frá Hudson eftir á, sá hún
ekkert athugavert við hegðun
sína. Það var ekkert eðlilegra
en hún leitaði verndunar hjá
Nikulási og hann hafði í raun
inni aðeins komið fram við
hana, sem eldri ættingi hennar.
Jafhvel mamma myndi ekki
sjá neitt undarlegt við hegðun
okkar, hugsaði hún með sjer.
Lífið á Dragonwyck gekk
sinn vana gang, eins og ekkert
óvenjulegt hefði komið fyrir.
Nikulás fjekk marga bóka-
kassa með hverri ferð frá New
York, og dvaldi löngum uppi
í turnherberginu við lestur.
Sjötta desember var Sankti
Nikulásar-dagur, og samkvæmt
gömlum og góðum hollensk-
um sið áttu menn þá að skipt-
ast á gjöfum. Á Dragonwyck
átti að halda samkvæmi fyrir
Katrínu litlu, og hafði verið
boðið þangað nokkrum börn-
um úr nágrenninu, ásamt for-
eldrum þeirra. Nikulás, klædd
ur skrautlegum búningi úr
bláu silki, með gyltu útflúri,
kom sjálfur fram sem hinn heil
agi nafni hans og afhenti börn
unum gjafir sínar.
Þegar athöfninni var lokið,
settust menn inn í grænu dag-
stofuna og tóku að ræðast við.
Þegar Nikulás kom þangað
inn, eftir að hafa skipt um föt,
sneri Dominie Huysmann, sem
var prestur Van Ryn ljensdæm
isins, sjer þegar að honum,
kvíðafullur á svip, og sagði:
. „Ó, herra, það var hræðilegt,
þetta með hásætishimininn! —
Þjer verði^ að trúa því, herra,
að jeg vissi ekkert um það. —
Þetta eru villimenn! Þeir hljóta
að vera orðnir bandvitlausir".
Miranda, sem sat í hæfilegri
fjarlægð frá hinu fólkinu, leit
á Nikulás. Um hvað var mað-
urinn að tala. Við hvaða hásæt
ishimin átti hann? En hún
heyrði brátt, hvernig í öllu lá.
Jóhanna, Katrín og Nikulás
höfðu keyrt til þorpskirkjunn-
ar um morguninn, til þess að
hlýða á messu. Þegar þangað
kom beið þeirra óhugnanleg
sjón. Loftið í Van Ryn kirkju-
stúkunni hafði verið brotið nið
ur og á stífícudyrnar hafði ver
ið festur miði, sem á stóð: Há-
sætishimnar eru fyrir konunga
og við viljum enga konunga
hjer“.
,,Þeir eru farnir að ganga
nokkuð langt“, sagði Dominie
og neri sáman höndunum. —
„Hvað eigum við að gera?“
„Gera?“ endurtók Nikulás.
Hann horfði nærri því gletnis-
le^a á vesalings prestinn. „Við
látum gera við stúkuna þegar
á morgun, og í þetta sinn er jeg
að hugsa um að hafa himininn
úr dökkri valhnot og greipa
skjaldarmerki Van Ryn-ættar-
innar á fremri brún hans“.
Sögur Bertu gömlu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
1.
VIÐ HÖFÐUM verið á refaveiðum, skotið refinn, og
var erfi hans drukkið hjá sýslumanninum og síðan spil-
uðum við svolítið. En vegna þess, að það var nú jeg, sem
hafði skotið tófuna og átti langt heim, þá fengum við að
fara hver heim til sín, þegar klukkan var rúmlega ellefu,
og sýslumaðurinn bauð mjer ofan í kaupið að lána mjer
hest. Þetta var ágætis boð og vandi að neita því, en þegar
akleiðin var helmingi lengri en sú, sem lausgangandi
maður var vanur að fara, þá kaus jeg heldur að fara eins
og jeg kom, — á skíðum og beinustu leið. Með refaskinnið
og byssuna um öxl og skíðastafinn í hendinni, rann jeg
af stað. Skíðafærið var ágætt, það hafði verið sólskin um
daginn og kvöldkuldinn- hafði fryst svo lítinn skara á
djúpa fönnina, tunglið skein frá heiðum himninum og
stjörnurnar tindruðu. Hvers gat jeg óskað mjer meira? —
Það gekk ekki amalega út eftir brekkunum, yfir sljett-
urnar og gegnum lundana með hinum beinvöxnu bjálk-
um. Ljettar trjákrónurnar voru eins og tindrandi krist-
allshjálmar. Undir þeim sátu uglurnar og vældu út í frost-
nóttina. Refurinn var líka úti í ástabralli, hann reifst við
meðbiðla sína og rak upp hæðnisleg gól.
Jeg varð að fara með fram þjóðveginum nokkurn spöl
og eftir honum kom maður akandi í sleða. Þegar hann sá
að jeg var veiðimaður, gaf hann sig á tal við mig, og sagði
að ef jeg flýtti mjer niður að ánni, myndi jeg áreiðanlega
hitta þar úlfahóp, því sá flokkur hefði verið á hlaupum
eftir ísnum, þegar hann kom niður brekkurnar hinum
megin sundsins. — Jeg þakkaði upplýsingarnar, lagði a£
stað og komst upp á hæð eina. Þar lá greniskógur beint
niður að ánni, svo jeg sá ekki þangað, og kom því ekki
auga á neina úlfa. En jeg rendi mjer fram af brekkunni.
Ferðin varð mikil á mjer og dimt í skugganum undir
skógarjaðrinum, svo áður en jeg vissi af, rakst annað skíði
mitt í trjárót, brotnaði og jeg stakkst á höfuðið og lá þar
á kafi í snjó. Þegar jeg ætlaði að standa upp, kendi mig
svo mikið til í öðrum fætinum, að jeg gat varla stigið í
hann, jeg varð að skríða á hnjánum um stund og fann
laksins byssuna mína á kafi í snjó og hafði hann troðfylt
bæði hlaupin á henni. Varla var jeg lagstur í leyni niður
við ána, þegar úlfahópurinn kom lallandi eftir ísnum,
þeir voru fimm í flokknum. Jeg beið þeirra með óþolin-
mæði veiðimannsins, þegar þeir voru svo sem 40 skref frá
Á knattspyrnuvellinum.
K.R.-ingur: — Hvað áttu við
með því, að þetta sje ekki heið
arlegur leikur?
Framari: — Þú lætur systur
þína vera rjett hjá markinu til
þess að markvörðurinn okkar
sje altaf að gefa henni hýrt
auga.
★
— Geturðu ímyndað þjer,
hvílík raun það er fyrir vel
upp alda og mentaða stúlku
eins og mig, að eiga svona
drykkjuræfil fyrir mann.
— Vel upp alin, segir þú? —
Heldur þú að vel upp alin
stúlka rífist við drukkinn mann
um hánótt?
★
— Ungfrú Jónína er miklu
eldri en jeg hjelt.
— Nú, jæja. Hvað er hún
gömul?
— Ja, jeg veit það nú ekki
upp á hár, en jeg spurði hana
í gær, hvort hún hefði lesið
Cicero og hún sagðist hafa les
ið hann strax eftir að hann var
gefinn út.
Hann: — Jeg vrð nú að segja
það, að ef mjer hefir orðið ein
hver skyssa á, er jeg venjulega
fyrstur til þess að hlæja sjálf
ur.
Hún: — Skelfing hlýtur þjer
oft að vera skemmt.
★
— Gerið þjer nú ekkert ann
að en betla, Jeremías minn? I
gamla daga unnuð þjer þó við
og við.
— Já, sjáið þjer nú til, prest
ur góður — maður lærir af
reynslunni.
★
Greifinn skaut á hjera, en
hitti ekki.
„Er það mögulegt að jeg hafi
mist marks?“ varð honum að
orði, þegar hann sá hjerann
þjóta burt.
„Já“, sagði fylgdarmaður
hans, yður er ekkert ómögu-
legt, herra greifi“.
★
— Jeg var í Róm í sumarfrí-
inu mínu.
— Jæja, hvað kostar sjússinn
þar suður frá?
v