Morgunblaðið - 26.08.1944, Blaðsíða 10

10.
MOEGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 26. ágúst 1944
Það hafði altaf verið siður
hjá Van Ryn ættinni að loka
Dragonwyck þegar eftir nýár-
ið og flytja með þjónustuliðið
til borgarinnar. En í ár vildi
Nikulás ekki fara.
„En hversvegna ekki?“
spurði Jóhanna ólundarlega.
„Það er óþolandi leiðinlegt að
vera hjer á vetuma og mjer
finst heimskulegt að eiga tvö
hús í borginni, og nota hvorugt
þeirra. Auk þess langar mig til
þess að fara í leikhúsið“.
Það var að kvöldi til, og þau
sátu inni í raijða herberginu.
Miranda sat við sauma og Jó-
hanna var að myndast við að
lesa. Venjulega yfirgaf Nikulás
þær, þegar eftir kvöldverð og
fór annað hvort upp í turnher-
bergið eða inn í hljómlistarher
bergið. En í kvöld sat hann and
spænis konu sinni.
„í vetur vil jeg vera á Drag-
onwyck, ástin mín“, endurtók
hann. „Ef þig vantar eitthvað
af fötum getur þú sent eftir
skraddara til borgarinnar“.
Jóhanna vætti varirnar. „En
hversvegna, Nikulás? Jeg hefi
gert svo margar áætlanir í sam
bandi við dvöl okkar í borg-
inni“.
Nikulás reis á fætur og gekk
um gólf dálitla stund. Síðan
nam hann staðar fyrir framan
konu sína, brosti ofurlítið og
horfði á hana.
„Ekki getur það verið vegna
uppreisnarinnar“, hjelt hún á-
fram. „Þú sagðir sjálfur, að því
væri öllu lokið nú, þegar búið
væri að taka Boughton fast-
ann. Og það er svo kalt hjer á
veturna, jeg fæ áreiðanlega
þetta vonda kvef, serti jeg á
vanda til“.
Nikulás tók fram í fyrir
henni. „Það væri mjög leiðin-
legt, væna mín. Þú verður um
fram alt að fara vel með þig.
En við verðum hjer á Dragon-
wyck“.
Jóhanna hreyfði sig vand-
ræðalega í stólnum. Andartak
kendi Miranda í brjósti um
hana, en en sú tilfinning varð
brátt að víkja. F þau hefði
flutt til borgarinnar hefði hún
áreiðanlega orðið að fara heim!
En hversvegna langar mig
ekki til þess að fara heim?
hugsaði húp. Hvað er það, sem
heldur mjer hjer? Hún lyfti
höfðinu og leit á Nikulás. Það
var eins og hann fyndi augna-
ráð hennar, því að hann sneri
sjer við og leit á hana.
Enn einu sinni furðaði Mir-
anda sig á því, hve augu hans
voru einkennilega skærblá. Ef
hann hefði gefið henni merki,
hefði hún þegar hlaupið í fang
hans án þess að skeyta nokkuð
um Jóhönnu.
En í þess stað hneigði hann
sig og sagði: „Góða nótt“.
★
Janúar og febrúar liðu fljótt
Það komu mjög sjaldan gestir
og hver dagurinn var öðrum lík
ur..
í miðjum marsmánuði komu
mikil frost og Jóhanna lagðist
í rúmið í kefi, eins og hún hafði
óttast. Þegar Miranda gekk
framhjá herbergi hennar morg
un einn, á leiðinni til skólastof
unnar, heyrði hún Jóhönnu
hósta og hnerra og spyrja síð-
an Mögdu hásróma, hvort svína
steikin væri ekki tilbúin enn-
þá.
Jafnvel þótt hún sje veik,
hugsar hún ekki um annað en
mat, hugsaði Miranda með fyr
irlitningu.
— Það var hlýtt og notalegt
í skólastofunni. Miranda og
Katrín voru önnum kafnar þar
þegar dyrnar opnuðust og Niku
lás kom irm. Miranda eldroðn
aði, þegar hún kom auga á
hann.
„Það var gaman að sjá þig,
Nikulás frændi“, stamaði hún.
Við — jeg var að leiðrjetta
reikningsdæmi Katrnar“. Þetta
var í fyrsta sinn, sem hann
kom inn í skólastofuna. Og
undrun hennar jókst enn meir,
þegar hún sá, að hann var dá-
lítið vandræðalegur. Hún fann,
að það var eitthvað sem hann
hafði ætlað að segja henni, sem
hann kom sjer ekki vel að.
Hann gekk út að glugganum
og stóð dálitla stund, og starði
út í iðandi stórhríðina.
„Gengur Katrínu vel?“
spurði hann áhugalaust.
,,Já, já. Hún er fljót að læra.
Hún er góð í stærðfræði. Jeg
held, að við ættum að fá handa
henni kenslubók í stærðfræði“.
Nikulás leit á dóttur sína.
Hún var rjóð í kinnum og hjelt
fast utan um blýantinn sinn.
Hann rak upp stuttan hlátur.
„Hversvegna ættum við að
fá handa henni kenslubók? -—•
Fyrir stúlku er nóg að læra að
leggja saman og draga frá“.
Þegar Miranda heyrði beiskj
una í rödd hans sagði hún
feimnislega: „Jeg — jeg býst,
við að það hafi verið mikil von
brigði fyrr þig, að eignast ekki
son“.
Undarlegur svipur kom á
andlit Nikulásar. ,,Jeg þoli
ekki vonbrigði“, svaraði hann
og gekk yfir að arninum.
Miranda roðnaði. Við hvað
átti hann? Átti hann við, að
hann leyfði ekki sjálfum sjer
að finna til vonbrigða, þótt
hann hefði ekki eignast son eða
átti hann við, að hann og Jó-
hanna gætu ennþá. . . .“.
Sársaukinn, • sem hún fann
til við hugsun þessa, rak hana
til þess að tala.
„Jeg held að veðrið sje að
batna. Jeg á við, að það virðist
vera að ljetta til 1 vestrinu“.
„Það vona jeg“, sagði Niku-
lás. „Annars kemst læknirinn
ekki hingað“. ^
„Læknirinn?“ endurtók Mir
anda spyrjandi.
„Já, auðvitað", svaraði hann
kuldalega. „Frú Van Ryn er
veik, og jeg hefi sent eftir
lækni handa henni“.
Miröndu sárnaði kuldi hans
og hann skyldi segja „frú Van
Ryn“. Það var eins og hanh
væri af ásettu ráði, að benda
henni á, hver staða hennar var
á heimilinu.
„Jeg vissi ekki að Jó. . . . að
frú Van Ryn væri svona mikið
veik“.
Nikulás svaraði ekki. Hann
gekk aftur yfir að glugganum.
Síðan sneri hann sjer að dótt-
ur sinni, og sagði: „Þegar þú
hefir lokið við lexíur þínar,
skaltu fara til móður þinnar.
Þú skiptir þjer ekki nógu mik-
ið af henni“.
„Já, pabbi“, sagði Katrín. —
Hún hikaði andartak og sagði
svo: „Ætlar Hamilton læknir
að lána mjer fallega úrið sitt
eins og síðast, þegar jeg var
með mislingana?“
Nikulás hleypti brúnum. —
„Það er ekki Hamilton læknir,
sem kemur. Jeg hefi sent eftir
Jeff Turner“.
Miranda'leit snöggt upp. —
Hversvegna? hugsaði hún.
Hversvegna hefir hann sent
eftir Turner lækni eftir alt,
sem á undan var gengið? Það
voru fleiri duglegir læknar til
en hann og Hamilton.
★
Jeff hafði furðað sig á því
sama, þegar hann fjekk beiðn-
nia um að koma til Dragon-
wyck. Hann hafði fyrst verið
að hugsa um að neita. En svo
hafði forvitnin sigrað, forvitni
ásamt þakklætiskend. Ef Niku
lás bar svo mikið traust til
hans ,sem læknis, að hann var
fús til þess að gleyma deilu
þeirra,gat hann ekki verið þekt
ur fyrir að neita.
Jeff tók því til áhöld sín,
söðlaði hest sinn og lagði af
stað til Dragonwyck. Á leiðinni
þangað var hann að hugsa um,
hve skemtilegt það væri nú, að
eiga fallega og þriflega konu
eins og t. d. Faith Folger, sem
biði eftir honum heima og tæki
á móti honum með kossi, þegar
hann kæmi heim þreyttur og
kaldur. Jeg bið hennar á morg
un, hugsaði hann.
Það var farið að rökkva, þeg
ar hann kom til Dragonwyck.
Hann barði að dyrum og Tomp
kins opnaði fyrir honum.
. „Gott kvöld, herra“, sagði
hann. „Jeg er hræddur um, að
þetta hafi verið erfitt ferðalag
fyrir yður. Það hefir verið bú-
ist við yður síðustu tvær stund
irnar“.
Jeff fjekk Tompkins frakka
sinn.
„Jeg vona að frú Van Ryn
sje ekki mikið veik?“ sagði
hann. „Hvernig líður henni
núna?“
„Jeg held að henni líður bet
ur, herra. En húsbóndi minn
hefir beðið með óþreyju eftir
yður. Honum er altaf svo um-
hugað um heilsu konu sinnar“.
Er honum það, já? hugsaði
Jeff. Hann gat ekki ímyndað
sjer Nikulás, sem umhyggju-
saman eiginmann. En ef til
vill hafði hann rangt fyrir sjer.
Og með venjulegu lítillæti við
urkendi Jeff fyrir sjálfum sjer,
að hann skildi ekki þetta fólk.
Tompkins fylgdi honum upp
á loft.
Jóhanna heilsaði honum ó-
lundarlega.
Sögur Bertu gömlu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
3.
hann allskonar heimskulegum spurningum, en loksins
komst hann samt fram úr rúminu, komst í buxur og
treyju áður en hann skyldi almennilega hvað hann átti
að gera. En þegar jeg lofaði að borga honum vel, virtist
alt heldur skýrast fyrir honum og sveipaði á brott úr
huga hans öllum ótta, jafnvel við að ganga fram hjá
eikinni, þar sem Ólafur á Eskibraut hafði hengt sig.
Meðan Berta gamla var að tala við Óla, litaðist jeg um
í stofunni, sá þar vefstól, rokk og þunga trjestóla, fötur,
byttur og hálftelgd axarsköft og hænsn á priki bak við
dyrnar, gamla byssu, sem hjekk uppi undir þaki og snúr-
ur yfir hlóðunum, þar sem sokkar hjengu til þerris, auk
fjölda annara hluta, sem þreytandi væri að telja upp.
Þegar Óli loksins var kominn af stað, settist Berta
gamla við eldstóna. Hún var vel til fara, í blárri treyju
og svörtu fellingapilsi. Hún var hvasseyg, dálítið skakk-
eyg og hafði mikil kinnbein, breitt nef og gulbrúnan hör-
undslit. Ekki fannst mjer hún ólík galdranorn, enda var
sagt að gamla konan kynni hitt og annað fyrir sjer. Hún
var líka álitin góður læknir.,
Jeg var dálítið hissa á því að kerling skyldi vera á fót-
um ennþá, og spurði hana, hvort hún ætti von á gestum,
úr því hún væri í sparifötunum.
„Ónei, ekki átti jeg það nú“, svaraði hún, „en jeg skal
segja stúdentinum eins og er, að jeg var uppi í Ásasókn
að líta á kerlingu, sem var eitthvað lasin, en þaðan var
jeg sótt til barns, sem hafði vindverki, og gat jeg auð-
vitað hjálpað þeim báðum, og jeg var rjett að koma heim
núna áðan“.
,,Og þegar jeg hugsa mig um, þá minnir mig að þú getir
líka læknað snúna og tognaða ökla, Berta mín“, sagði jeg
alvarlegur.
„Ojá, ætli það ekki. Ekki batnaði henni Sigríði á Norð-
urbænum fyrr en jeg kom og voru þó bæði læknirinn og
yfirsetukonan búin að bjástra þetta líka litla við fótinn á
henni“, sagði hún glottandi, „og ef stúdentinn hefir ekk-
ert á móti því, þá myndi ekki skaða -að bera svolítið
brennivín á öklann“.
„Lestu bara yfir brennivíninu og komdu með það, það
gerir áreiðanlega sitt gagn“, sagði jeg og vonaðist til að
Berta gamla beitti einhverjum galdrakúnstum við lækn-
inguna, svo jeg sæi þær.
Berta náði nú í alldigran, bláan brennivínspela og staup
Kaupmaður nokkur bauð
húslækni sínum til miðdegis-
veislu, sendi þjón sinn með boð
in og beiddist svars. Læknirinn
skrifaði í flýti svarið á lyfseðil
og fjekk þjóninum. En þegar
þjónninn kom með lyfseðilinn
til húsbónda síns, gat hann
ekki með nokkru móti lesið
það, sem á honum stóð. Hann
skautst þá yfir í næstu lyfja-
búð og sagði við lyfsalann: —
Getið þjer ekki gert svo vel og
lesið þetta fyrir mig?“
Lyfsalinn brá sjer í næsta
herbergi með seðilinn og kom
að vörmu spori aftur með vænt
lyfjaglas.
— Það kostar 8 krónur og
50 aura.
★
í öllum málum er jörðin höfð
kvenkyns. Vísind'amenn halda
helst að það sje vegna þess, að
engin veit, hve gömul hún er.
★
Villi og Björn mættust á
götu.
— Er það satt, sagði Villi, að
hún Lísa systir þín sje búin að
svíkja hann Ólaf lækni?
— Já, það er víst satt, svar-
aði Björn, því að hann sendi
henni í morgun reikning fyrir
47 læknisvitjanir.
★
— Jæja, skósmiður, eru stíg
vjelin mín til?
— Nei, en þau skulu vera til
á morgun.
— Hvað er þetta? Þjer sögð
uð í gær, að þjer væruð með
það síðara.
— Já, þegar jeg hefi mikið
að gera, byrja jeg æfinlega á
síðara stígvjelinu.
★
Hún: — Pabbi gefur mjer
altaf bók í afmælisgjöf.
Hann: — En hvað þú hlýtur
að eiga stórt bókasafn.
★
— Jæja, svo þjer starfið ekki
neitt.
— Nei, sjáið þjer til. I hvert
skipti, sem mjer býðst atvinna
dettur mjer í hug, hve margir
menn ganga atvinnulausir og
þá hefi jeg ekki brjóst í mjer
til þess að taka stöðuna.