Morgunblaðið - 02.09.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. sept. 1944.
tst
Brúðkaupsdegi Tabithu lauk
með því, að ungu hjónin óku í
stórum vagni heim á nýja heim
ilið sitt. Og ekki voru þau fyrr
horfin inn í húsið, en nokkrir
af fjelögum Ob tóku að lemja
saman potthlemmum, skjóta
flugeldum og reka upp öskur
mikil, svo að óhljóðin heyrð-
ust í margra mílna fjarlægð.
Hjelt þessu áfram til miðnætt-
is. —
„Tibby verður hamingju-
söm“, sagði Ephraim. Hann sat
á ,stól í eldhúsinu og var að
klæða sig úr sunnudagaskón-
um sínum. Þeir voru nokkuð
þröngir. „Það er enginn vafi
á því, að hún og Ob eru mjög
vinsæl“.
Abigail og Miranda voru að
taka til í eldhúsinu. Hvorúg
þeirra svaraði Ephraim.
„En þú nærð þjer aldrei í
mann, ef þú ekki bætir þetta
háttalag þitt“, hjelt hann á-
fram og sneri sjer að Miröndu.
„Karlmönnum geðjast ekki að
hrokafullum konum. Þú verð-
ur orðin piparmey áður en þú
veist af, ef*þú ekki gætir þín“.
„Það vona jeg ekki, pabbi“,
svaraði Miranda. Hún leit á
móður sína og augu þeirra
mættust.
„Þú þurkar upp“, hvíslaði
Abigail. „Jeg skal ljúka við að
þvo. Þú mátt ekki fara illa með
hendurnar á þjer“.
Miranda leit þakklátlega á
móður sína. Henni var mikil
huggun í því, að móðir hennar
skyldi vita um leyndarmál
hennar. Það varð raunverulegt
fyrir bragðið. Það hafði stund-
um komið fyrir, að hún hjelt
sig hafa dreymt Dragonwyck
og alt, sem komið hafði fyrir
hana þar. Ef Nikulás gleymdi
henni nú — ef hann hefði í
rauninni ekki meint það, sem
hann sagði — ef hann hitti
einhverja aðra-----.
— Þegar leið á sumarið, jókst
ótti hennar, og þegar komið
var fram í september, var hún
hætt að geta borðað og svaf
illa. Hringurinn og brjefið,
sem hún hafði fengið frá Niku-
lási, morguninn, sem hún fór
frá Dragonwyck, gátu nú ekki
lengur hughreyst hana.
Stúlkan er að tærast upp,
hugsaði Abigail og horfði
kvíðafull á Miröndu. Jeg vildi,
að hún hefði aldrei farið til
Dragonwyck eða sjeð þennan
Nikulás. „Borðaðu matinn
þinn“, var hún vön að segja.
„Það er ekki sjón að sjá þig“.
„Já“, sagði Ephraim einu
sinni og þurkaði sjer um
munninn, um leið og hann leit
á dóttur sína. „Hvað er að þjer,
barnið mitt? Það er eins og þú
hafir allar heimsins áhyggjur
á herðum þínum“. Hann hafði
verið ánægður með hegðun
hennar undanfarið. „í næstu
viku verður uppskeruhátíð hjá
Peck“, hjelt hann áfram, „og
jeg hefi heyrt, að þangað eigi
að koma fiðluleikari frá Stam-
ford. Það verður gaman fyrir
þig að fara þangað. Sennilega
híttir þú einhvern ungan mann
þar“. .
Miranda svaraði ekki. Hún
sat þegjandi og starði út í loft-
ið. —
Faðir hennar hleypti brún-
um og ætlaði að fara að segja
eitthvað, þegar Nat hrópaði:
„Sjáið þið, það er ókunnur
maður, á litföróttum hesti, að
fara inn um hliðið okkar!“
Miranda stökk á fætur. Gat
verið, að það væri Nikulás?
Þau hlupu öll út að gluggan-
um, því að ókunnur maður var
stórviðburður þar.
„Það getur ekki verið far-
andsali11, sagði Nat. „Hann
hefir engan farangur með
sjer“.
„Þetta er sennilega einhver
að spyrja til vegar“, sagði Abi-
gail. Henni hafði dottið það
sama í hug og Miröndu, en
þegar hún sá vonbrigðasvip-
inn á andliti stúlkunnar, vissi
hún, að þetta var a. m. k. ekki
Nikulás.
Nú var hesturinn kominn
alveg upp að húsinu.
„Jeg ætla að vita, hvað hon-
um er að höndum“, sagði Ep-
hraim og opnaði hurðina.
Þegar Miranda sá framan í
ókunna manninn, rak hún upp
undrunaróp.
„Þetta er Turner læknir!“
hrópaði hún. Hún starði á
breiðar axlir hans og brosandi
andlit, og hún hataði hann
vegna þess, að hann minti
hana á Dragonwyck. En ef til
vill getur hann sagt mjer eitt-
hvað í frjettum, hugsaði hún
alt í einu.
Hún þaut niður stigann um
leið og Jeff fór af baki.
Andartak lá við, að Jeff
þekti hana ekki aftur. Fallega,
gylta hárið hennar var nú
fljettað í tvær fljettur, sem
vafið var þjett um höfuðið.
Hún var í baðmullarkjól, með
stóra svuntu. Hún hafði lagt
mikið af o£ var föl í andliti,
svo að löngu, brúnu augun
hennar virtust ennþá stærri
en þau í raun rjettri voru. Hún
brosti til hans.
„Ó, Turner læknir!“ hrópaði
hún. „Hafið þjer — vitið þjer
— — ?“ hún þagnaði, þegar
hún fann, að Ephraim starði á
hana.
Jeff tók' í hönd hennar, en
heyrði varla, hvað hún sagði.
Hann hjelt, að ákafinn og gleði
hreimurinn í rödd hennar, þeg
ar hún hrópaði nafn hans, væri
' egna þess, hve glöð hún væri
yfir að sjá hann. Honum hitn-
aði um hjartaræturnar. Hon-
um fanst hún enn fegurri nú,
í látlausum baðmullarkjólnum,
en öllum skrautklæðunum, sem
hann hafði sjeð hana í á Drag-
onwyck.
„Og hver er þessi herramað-
ur, Ranny?“ spurði Ephraim,
strangur á svip.
Jeff slepti hönd hennar og
brosti dálítið vandræðalega.
„Jeg heiti Jeff Turner, frá
Hudson, hr. Wells. Miranda hef
ir ef til vill getið mín við yð-
ur?“
„Nei, það hefir hún ekki“,
svaraði Ephraim. Hann mis-'
skildi einnig hegðun dóttur
sinnar. Þessi ungi maður hlaut
að vera ástæðan fyrir öllum
andvörpum og vesaldómi stúlk
unnar. En þótt honum litist vel
á Jeff, hafði hann ekki í
hyggju að láta á því bera, fyrr
en hann hefði fengið fulla skýr
ingu í málinu.
Jeff settist nú að snæðingi
og^Miranda sá, að hún varð að
bíða með spurningar sínar, þar
til faðir hennar hafði lokið yf-
irheyrslu sinni.
— Það kom í ljós, að Jeff
hafði farið til New York. „Þar
er ágætur læknir, að nafni
John Francis, sem notað hefir
nýja aðferð við kóleru. I júlí-
mánuði kom skip til Hudson,
er flutti með sjer kóleru frá
Indlandi. Það voru aðeins fá-
ir, sem veiktust, guði sje fyrir
að þakka, en tveir þeirra dóu“.
„Jeg vona, að þeir hafi dáið
í trú á Drottinn sinn, eins og
góðir, kristnir menn“, sagði
Ephraim.
Jeff kinkaði kolli. „Sálir
þeirra eru öruggar. Það, sem
máli skiftir fyrir mig, eru lík-
amar þeirra“.
„Ungi maður“, sagði Ep-
hraim. „Þessi athugasemd yð-
ar ber vott um ljettúð. Líkam-
inn er einungis duft og aska.
En —“, hjelt hann áfram, því
að hann hafði áhuga á málinu
og ungi maðurinn virtist dugn-
aðarmaður, þrátt fyrir alt',
„funduð þjer nýtt kólerulyf í
borginni?“
„Það er aðeins leir, sem not-
aður er“, svaraði Jeff. „Kín-
verskur leir. Francis læknir
hefir notað hann, og hefir
hann reynst prýðilega“.
„Er hann borðaður?“ spurði
Nat. Drengirnir þrír hlýddu
með athygli á Jeff. Það var
Miranda ein, sem veitti því
enga athygli, sem hann var að
segja. Hvað varðaði hana um
kóleru? Hún átti aðeins eina
hugsun. Henni fanst máltíðin
aldrei ætla að taka enda. Og
löngu eftir að allir höfðu lok-
ið við að borða, sat Ephraim
og spjallaði við gestinn, þótt
margt væri eftir ógert fyrir
kvöldið.
— Jeff sagði þeim frá því,
hvernig leir væri notaður við
kóleru, og hann sagði þeim og
frá ferðalagi sínu frá Hudson.
Hann hafði komið ríðandi
vegna þess, að hann vildi koma
við í Poughkeepsie, Fishkill og
White Plains til þess að hitta
þar kunningja sína og ræða
við starfsbræður sína.
„í morgun var jeg í Rye“,
sagði hann og brosti. „Og þar
eð jeg var kominn svona nærri
Greenwich, datt mjer í hug að
heimsækja Miröndu“. Þetta
var auðvitað ekki heilagur
sannleikurinn, því að hann
hafði altaf ætlað sjer að heim-
sækja Wells-fjölskylduna, þótt
hann gerði sjer ekki fulla grein
fyrir því, hvers vegna hann
vildi sjá Miröndu aftur.
BEST AÐ AUGLtSA 1
MORGUNBLAÐINU.
Sögur Bertu gömiu
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
9.
að vinnu sinni, heyrði hún hróp og köll úti. Gekk hún þá
út og heyrði hrópað í hól einum nærri selinu:
„Haki konungur! Haki konungur!“
„Já“, hrópaði Haki konungurú móti úr öðrum hól eða
haug, svo undir tók í fjöllunum í kring.
„Haki konungur, sonur minn, viltu gifta þig?“ var kall-
að langt í burtu í einum hólnum enn.
„Já, það vil jeg“, æpti Haki konungur, „ef jeg get fengið
hana Bergþrúði, sem er hjerna í selinu?“
„O, já, ætli það verði ekki hægt“, heyrði Bergþrúður
svarað úr öðrum *hól, og við það varð hún svo hrædd að
hún vissi ekki hvað hún átti af sjer að gera, en tók þó það
ráð að hlaupa inn í selið aftur.
En þá tók nú heldur að gerast gestkvæmt í selinu, hver
kom þar inn af öðrum með mat og drykk á silfurfötum og
í silfurskálum og allt var fólk þetta skartbúið, en nokkrar
konur báru brúðarskart fagurt með sjer og var nú farið
að bera á borð og færa hana í brúðarkjól, og ekki fannst
henni hún megna að veita neina mótspyrnu.
Þessi stúlka átti sjer líka kærasta, og var hann á veiðum
í fjöllunum, ekki allfjarri. Og allt í einu kom að honum
slíkur ótti og angist, að honum fannst hann endilega mega
til með að fara til selsins þegar í stað. En þegar hann kom
svo langt að hann sæi til selsins, sá hann þar allt um-
hverfis hesta með fornfálegum reiðtýgjum, og vissi þá
strax hvað um var að vera. Hann læddist að selinu og gáði
inn um glugga, og þar sá hann allt veitslufólkið. Haki
konungur var brúðgumi og búið að skreyta brúðina.
„Já, nú er víst ekki annað eftir en að umsnúa í henni
augunum“, sagði ein af brúðarmeyjunum.
Þá fannst pilti tími til kominn að láta til sín taka, hann
hlóð í skyndi byssu sína og hafði hnapp úr erfðasilfri, sem
hann sleit af peysu sinni, fyrir kúlu og skaut Haka kon-
ung, svo hann fjell. Og um leið þaut allt veislufólkið út, en
tók þó Haka konung og bar hann á milli sín. Maturinn
varð að allskonar óþverra, pöddum og kvikindum, sem
skriðu í allar áttir. Það eina, sem eftir varð, var brúðar-
skartið og eitt silfurfat og það er sagt að til sje þárna í
bygðinni enn í dag“.
Gyðingur nokkur var að
kaupa sjer föt hjá klæðskera.
„Eiga fötin að vera með
ensku, frönsku eða amerísku
sniði?“ spurði klæðskerinn.
„Nei, umfram alt ekki; þau
eiga að vera hlutlaus, því að jeg
fer ekki að gera upp á milli
þeirra“, svaraði Gyðingurinn.
★
— Þjer lofuðuð mjer launa-
hækkun, ef þjer yrðuð ánægð-
ur með mig, sagði Skotinn við
vinnuveitanda sinn.
— Já, en jeg get ómögulega
verið ánægður með mann, sem
heimtar launahækkun.
★
í blaði einu í Skotlandi kom
sú frjett, að við austurströnd-
ina hefði veiðst síld með shill-
ing í maganum.
Daginn eftir stóð svohljóð-
andi frásögn í sama blaði:
„Allur skoski fiskveiðaflot-
inn er lagður af stað til aust-
urstrandarinnar“.
Skoti, sem var á ferðalagi,
gisti á hóteli, sem stóð nálægt
lcirkju. Turnklukka kirkjunn-
ar blasti við glugga hans,
Hann stöðvaði úrið sitt þeg-
ar í stað.
Konan.: — Hefirðu sjeð fing-
urbjörgina mína, Angus?
Maðurinn: — Hún stendur
við hliðina á whiský-flöskunni.
Jeg neyddist til þess að gefa
Mac Whister snaps í gær.
★
Stúlka nokkur var að aka
bíl fyrir horn, lenti á öðrum
bíl og var flutt í spítala. Við
rúmið standa læknirinn og
hjúkrunarkona.
Læknirinn: — Skrifið niður,
systir: Síðubrot, öxl úr liði,
mar á fótlegg .....
— Hvað eruð þjer gömul?
— Tuttugu og fimm ára.
— Skrifið ennfremur: Minn-
ið bilað, sagði læknirinn.
★
Einu sinni bað gamall mað-
ur en ríkur sjer ungrar ekkju.
Ekkjan bað vinkonu sína að
ráða sjer heilt í þessu. — En
ráddu mjer samt ekki frá því
fyrir alla muni, bætti hún við.
★
Rósa: — Hvað geturðu lengi
haft þjónustustúlkurnar í vist-
inni?
Hanna: — Þangað til þær
eru orðnar leiðar á manninum
mínum.