Morgunblaðið - 10.09.1944, Blaðsíða 10

MORGTJNBLAÐIÐ
Sunnudagur 10. sept. 194i
10
Þetta fyrsta samkvæmi Mir
öndu átti ekki að vera fjöl-
rrrent. Nikulás bauð Schermer-
horn-hjónunum, Brevoorts og
Hamilton Fishes, Filipp gamla
Hone og konu hans, vegna þess,
að Hone, sem einu sinni hafði
verið borgarstjóri í New York,
var mjög skemtilegur og mikill
samkvæmismaður. Eftir nokk-
urt hik bauð hann einnig Astor
fólkinu. Þótt það væri auðug-
asta fólk landsins hafði það
engin áhrif á Nikulás, heldur
geðjaðist honum vel að húsi
þeirra í Lafayette Place og
kuldalega alvörusvipnum, sem
einkenndi John gamla Jakob.
Hjer hefðu flestir numið stað
ar í sporum Nikulásar, eða
boðið fleirum úr „úrvalslið-
inu“. En hann kærði sig koll-
óttann um alla stjettaskipt-
ingu, og bauð Mme. Therseu
Albanese, frægri söngkonu, frú
Elizabetu Ellet, munnhvatri
skáldkonu og Hermann Mel-
ville, ungum sjómanni, sem ný
lega hafði gefið út bók, sem
hann kallaði „Typee“, og vak-
ið hafði mikla athygli í bók-
mentaheiminum.
Miranda hafði lengi haft á-
hyggjur út af samkvæmi þessu,
sem átti að kynna hana opin-
berlega sem frú Van Ryn. O-
róleiki hennar skyggði jafnvel
á stríðsyfirlýsingu Polk forseta
gegn Mexiko. Þegar öllu var á
botninn hvolft höfðu allir átt
von á stríði og það sem skeði
var enn svo langt í burtu og
staðirnir voru með útlendum
nöfnum, Palo Alto og Resaca
de la Palma. Raunar var það
aðeins áhugaleysi Nikulásar á
stríðinu sem endurspeglaðist í
Miröndu.
„Jeg hygg, að við höfum eng
ann siðferðilegan rjett til þess
að hefja styrjöld", sagði hann.
„En sennilega vinnum við, og
færum eitthvað út kvíarnar. A.
m. k. verður til annað þræla-
ríki handa Suðurríkjunum“.
„Þola Norðurríkin það?“
spurði Miranda.
„Sennilega ekki“, svaraði
hann og yppti öxlum. „Jeg ef-
ast ekki um, að Norður- og
Suðurríkin lenda í hár saman
einn góðann veðurdag'*.
„Áttu við að þau berjist?“
spurði Miranda óttaslegin. —
,?Það gætu þau ekki gert. Þau
tilheyra sama landinu“.
„Vel á minnst“, sagði Niku-
lás, og skipti um umræðuefni.
„De Grenier greifi er í New
York núna. Jeg bauð honum í
samkyæmið. Hann er konulaus
í þetta sinn“.
„Ó“, sagði hún. Hún mundi
glöggt eftir litla fjöruga Frakk
anum, og gullhömrum hans á
dansleiknum fjórða júlí. Það
yar þá, sem jeg vissi fyrst, að
jeg' elskaði Nikulás, hugsaði
hún, og furðaði sig á því, hve
óralangt virtist síðan.
„Nikulás“, sagði hún alt í
einu. „Hvenær förum við aftur
til Dragonwyck? ' Hún hafði á-
kafan hjartslátt meðan hún
béið eftir svari hans. Hun vissi
ekki þvgrsyegi^a, þvi að, það.
virtist heimskulegt að óttast
svo eðlilega spurningu.
„Það verðdr ekki fyrr en í
júnílok“, svaraði hann. „Verka
mennirnir eru ennþá að lag-
færa ýmislegt þar. Jeg geri ráð
fyrir að við förum hjeðan eftir
hálfan mánuð til gistihússins á
Catskill, til þess að losna við
hitann áður en við förum til
Dragonwyck“.
Hún andvarpaði feginsam-
lega. En hvað jeg er heimsk,
hugsaði hún, að láta mjer detta
í hug, að hann forðaðist að
minnast á Dragonwyck. Það er
eins og mamma var vön að
segja, jeg hefi kollinn fullan af
allskonar fáránlegum hugmynd
um.
Hún fór nú upp á herbergi
sitt og settist þar niður og skrif
aði langt brjef til móður sinn-
ar, þar sem hún lýsti með mörg
um fögrum orðum hamingju
sinni og dyggðum Nikulásar.
Þegar Abigail las brjefið
fyrst, þrem dögum síðar, varð
hún rólegri. Hún rjetti Ephra-
im það.
„Hún virðist ánægð eins og
unglamb. Jeg sagði þjer, að
það væri engin ástæða til þess
að vera með áhyggjur hennar
vegna“, sagði hann, og rjetti
henni brjefið aftur.
En þegar Abigail renndi aug
unum yfir það í annað sinn,
hleypti hún brúnum. „Jeg veit
ekki. Hún segir nærri því of
mikið. Það er eins og hún sje
að reyna að sannfæra sjálfa sig
um leið“.
„Drottinn minn dýri, Abby“,
hrópaði Ephraim. „Ef sá Al-
máttugi sjálfur rjetti þjer gull
kórónu, myndirðu hafa áhyggj
ur út af því, að hún væri ef til
vill aðeins með gullhúð. Ranny
er hamingjusöm og hvað kær-
irðu þig um frekar?“
„Ekkert, býst jeg við“, svar
aði Abigail og andvarpaði, um
leið og hún tók aftur til við gæs
ina, sem hún hafði verið að
reyta, þegar brjefið kom.
★
Daginn, sem samkvæmið átti
að vera, lá Miranda uppi á
svefnherbergi sínu og reyndi
að hvíla sig. Hárskerinn hafði
komið og farið, og hún þorði
vart að hreyfa höfuðið, til
þess að eyðileggja ekki handa-
verk hans. Alt var nú reiðu-
búið, og var það að þakka Niku
lási og hinu þaulreynda þjón-
ustuliði hans, sem var litið gef
ið um hinar feimnislegu uppá-
stungur Miröndu. „Verið þjer
alveg róleg, frú“, sagði frú
MacNab, ráðskonan, þegar hún
spurði, hvort ísinn væri kom-
inn. „Húsbóndinn hefir gefið
sínar fyrirskipanir, og við
Sandy munum sjá um að þeim
verði framfylgt“.
Þau komu fram við hana
éins og gagnlaust, en hrífandi
barn, og IVliranda reyndi að yf-
irvinna gremju sína með því
að hugsa um, að í rauninni væri
hún algjörlega óreynd.
Það verður gaman að kynn
ast .nýju fólki, hugsaði hún, —f
Síðan hún kom til borgarinnar*
hafði hún.: ek}d sjeð ajwað, foik; j
en þjónustufólkið — og svo
auðvitað Nikulás.
Það er ekki þannig, að jeg
kæri mig um neinn annan en
Nikulás, flýtti hún sjer að bæta
við í huganum. Hún var ekki
einmana, þótt hún þráði ein-
staka sinnum að eiga vinkonu,
sem hún gæti þvaðrað við um
föt, handavinnu o. s. frv. Með
henni gæti hún hlegið og sagt
það, sem henni datt í hug, án
þess að þurfa stöðugt að vera
á verði.
Nú var barið að dyrum og
frú MacNab korn inn með brjef
í hendinni. „Hjer er brjef til
yðar, frú“.
Frá mömmu, hugsaði Mir-
anda með ákafa. En það var
ekki frá Abigail. Hún kannað-
ist ekkert við rithöndina og
póststimpillinn var frá Hudson,
New York.
Hún braut brjefið upp og
leit á undirskriftina. „Jeffer-
son Turner“.
Hvað skyldi hann vilja mjer?
hugsaði hún. Hún hafði lítið
hugsað um hann, síðan hann
kvaddi Wellsbúgarðinn.
„Kæra Miranda! (stóð í brjef-
inu).
Jeg heyrði um giftingu þína
fyrir skömmu. Jeg verð að játa,
að jeg varð mjög undrandi. Jeg
vona að þú verðir mjög ham-
ingjusöm.
Þegar þú kemur upp eftir, verð
'jeg þar ekki, til þess að óska
þjer til hamingju, þar eð jeg hefi
gengið í herinn og fer innan
skamms til Mexiko. Jeg veit
ekki, hversu góður hermaður jeg
verð, en jeg hygg að þeir geti alt
af notað mig sem lækni.
Skilaðu innilegri kveðju til
fjölskyldu þinnar, þegar þú skrif
ar næst. Jeg vona að þjer líði æ-
tíð sem best. Guð blessi þig“.
Jeff hafði verið lengi að
koma þessu brjefi saman. Hann
hefði aldrei skrifað það, ef
hann hefði ekki verið á leið til
vígvallarins, og nærri því sann
færður um, að hann myndi ekki
koma þaðan aftur. Ef mexi-
könsk kúla gerði ekki út af við
hann myndi áreiðanlega ein-
hver drepsótt gera það.
Hann hafði kveðið nokkuð
vægt að orði, þegar hann sagð-
ist hafa orðið undrandi yfir
giftingu hennar. Hann hafði
fyrst orðið sem þrumu lostinn
og síðan ofsalega reiður við
Nikulás. Þegar hann varð ofur
lítið rólegri, gat hann gert sjer
fulla grein fyrir, hver uppruni
þeirrar tilfinningar var. —
Afbrýðissemi og tilfinning fyrir
Miröndu, ‘ sem þoldi ekki á
neinn hátt, umhugsunina um
hana, sem eiginkonu annars
manns.
Ephraim hafði ekki sagt svo
mikla fjarstæðu, þegar hann
sagði við Abigail, að Jeff myndi
koma aftur til Greenwich, því
að það var einmitt það, sem
hann hafði haft í huga. Hann
vissi nú, að hann hafði aðeins
verið að bíða eftir því, að Mir
ánda næði sjer aftur eftir hrifn I
ingu sína: áf Nikulási.
Galdrafuglinn Koko
♦
Æfintýr eftir Anthony Armstrong.
6.
„Dettur mjer ekki í hug“, sagði Ali með nokkurri
áherslu. Hann tók Koko upp með taki hins æfða dýra-
vinar, sem hefir verið bitinn áður, og fór sína leið.
Nú leið tíminn og smám saman tók konungurinn að
gleyma galdrafuglinum, eins og Koko var nú opinberlega
nefndur. Ali hafði tilkynt, að kvikindinu væru gefin kol
að jeta og væri gráðugt í þau, það væri yfirleitt við
bestu heilsu og yxi hratt, eins og Ali hafði spáð. Við og
við sendi háðherrann hátíðlegt brjef og blómvönd með
til keisarans í Granada, til þess að segja honum, hve
vel Koko litla liði og hve gaman væri að hafa hann í
höllinni, og hverjum sem vissi um þetta tilskrif, hlaut
að finnast að alt gengi betur en á hefði horfst í fyrstu.
Svo fór konungur að líta á gripinn eftir nokkra mán-
uði.
Já, það var víst ekki neinn vafi á því, að Koko hafðl
vaxið. Hann var meira að segja orðinn nærri eins hár
og fullorðinn maður. Vængirnir voru orðnir stórir og
líktust helst leðurblökuvængjum og ekki var trútt um,
að sæist hreistur milli fjaðranna. Nefið var beitt
eins og rakhnífur og þá voru nú ekki broddarnir á halan-
um á honum bitlausir. Og ekki hafði augnaráðið mildast.
Það var líkast því sem maður frysi, þegar hann horfði
á mann. Konungur leit fljótt undan, þegar fuglinn gaut
á hann augunum.
„Mjer verður bara ilt“, sagði hann. „En jeg held við
verðum að hafa hann, annars ræðst Granada á okkur. —
En heyrðu Ali, hvað gengur að þessum náunga þarna?“
spurði konungur og benti á einn hestasveininn, sem drógst
þar áfram og virtist ekki gott að sjá hvort hann væri
vakandi eða sofandi.
Ali virtist áhyggjufullur. Það var meira að segja ekki
laust við að hann væri hálf sofandalegur sjálfur. — „Þetta
er einn af þeim sem gefa galdrafuglinum, yðar hátign“,
svaraði hann. „En það er nú svo, að við erum allir að
verða svipaðir honum, jeg býst við að það sje vegna þess,
hvernig fuglskarnið glápir á mann“.
Konungur gaut augunum til Koko og leit fljótt undan
aftur.
„Jeg vissi að það væri eitthvað ilt við kvikindið“, sagði
hann. ,,Æ, hvað jeg vildi að galdramaðurinn okkar væri
kominn aftur og gæti komist að því, hvers konar skepna
þetta er í raun og veru“.
Nýi bæjarstjórinn var á
gangi um þorpið snemma morg
uns. Hann hitti ýmsa verka-
menn og tók-þá tali og ætlaði
með því móti að gera sig vin-
sælan hjá alþýðunni.
Loks kom hann þar sem Jón
gamli götuhreinsari var að
vinnu sinni.
— Hvað ert þú að gera?
spurði borgarstjórinn.
— O, jeg er nú bara að sópa
göturnar, sagði Jón.
— Hvernig líkar þjer sú at-
vinna. Ertu ánægður með hlut
skipti þitt?
— Ánægður. Jeg er nú
hræddur um það. Það eru ekki
margir, sem hafa það betra en
jeg. En hver ert þú, kall minn?
Eitthvað held jeg að þú sjert
ekki fyrir neðan meðallagið.
— Ja, jeg er nýi borgarstjór-
inn hjerna.
— Já, rjett segir þú, kall
minn. Ja, það getur nú verið
sæmileg stuð'a líká. ; v
Fyrir rúmri ö'ld síðan var
Achnied Effendi sendiherra við
prússnesku hirðina í Berlín.
Hann bauð ætíð mörgum fögr
um konum í veislur sínar. í
einni veislunni bar sendiherr-
ann sjálfur tyrkneski sælgæti
fyrir gesti sína. Hann gaf feg-
urstu konunni helmingi meira
en hinum. Hún var mjög hreyk
in af þessu og hrósaði sjer mjög
af hilli sendiherrans og ræddi
um það við gestina, hvernig á
því gæti staðið. Loks herti hún
upp hugann og fór til sendiherr
ans og spurði hann um orsök-
ina að því.
— Það stendur þannig á því
að munpurinn á yður er helm-
ingi stærri en á hinum gestun-
um, svaraði sendiherrann.
★
Skoti var á skemtigöngu á-
samt syni sínum og sagði:
— Á hvaða skóm ertu núna,
drengur miim?
— Það eru nýju spariskórn-
ir mínir, svaraði drengurinn.
— Taktu þá lengri ^kref,
drengur minn, svaraði faðir-
inn.