Morgunblaðið - 13.09.1944, Blaðsíða 10

10
MOEGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 13. sept. 1944.
Þau sneru sjer öll við og sáu
hvar Nikulás var að heilsa
kvenveru í rauðum ,,satin“-
kjól. Þessi ítalska söngkona
ljómaði af lífsgleði og hreysti,
alt frá hrafnsvörtu hárinu, nið
ur að breiðum fótunum, sem
klæddir voru rauðum, óhrein-
um skóm.
Hún þrýsti hönd Nikulásar
innilega, og þegar hún kom
auga á Miröndu, dró hún hana
að sjer, um leið og hún hróp-
aði: „Ah, que belle! La bimba!“
og kysti hana á ennið. Hún veif
aði hendinni til greifans, sem
hún hafði kynst í París. „Það
er gaman að sjá ykkur öll“,
sagði hún svo. „Nú ætla jeg
að syngja fyrir ykkur“.
Hún sveif yfir að píanóinu.
„Hver ætlar að spila undir fyr-
ir mig?“ spurði hún og leit í
kringum sig.
„Jeg ætla sjálfur að hafa á-
nægjuna af því, signora“,
sagði Nikulás og settist við
píanóið.
Frú Schermerhorn lyfti
stangargleraugunum og horfði
með furðu á La Albanese. ít-
ölsk óperusöngkona hjer! Mjög
uncfarlegt!
Ep áður en hin guðdómlega
röda hafði lokið við „Casta
Diva“ úr „Normu“, var frú
Schermerhorn farin að brjóta
heilann um, hvernig hún gæti
náð í La Albanese í samkvæmi,
sem hún ætlaði að halda á
næstunni.
Þegar La Albanese hafði
lokið söng sínum, kvað við
dynjandi lófatak.
Hún hneigði sig. „Jeg hefi
aldrei sungið svona vel!“ sagði
hún ljómandi af gleði. En hún
vissi, að enginn ,af áheyrend-
unum hafði næga hljómlistar-
þekkingu til þess að dæma um
það, og sneri sjer því að Niku-
lási og hrópaði: „Það er yður
að þakka, signor. Aldrei hefi
jeg fengið eins góðan undir-
leik. Þjer spilið con fuoco, con
amore — maraviglioso!“
„Þjer ýkið, signora“, muldr-
aði Nikulás brosandi. Tiens!
hugsaði greifinn og teygði sig
eins og hann gat, til þess að
geta sjeð framan í Nikulás.
Hver gæti haldið, að þessi mað
ur ætti slíkan eld? Greifinn
hafði ferðast mikið og verið í
ótal samkvæmum um ævina,
en hvergi hafði hann orðið þess
var, að karlmenn fengjust við
hljómlist. Það voru aðeins kon
ur, sem fengust við píanóleik.
En samt gat engum dottið í
hug sú fjarstæða, að ætla
Nikulás kvenlegan.
„Nú ætla jeg að syngja fyrir
ykkur á ensku“, sagði Mme.
Albanese hreykin á svip, og
greifinn færði stól sinn ofur-
lítið, svo að hann sæi betur
framan í Nikulás.
A meðan söngkonan söng af
mikilli tilfinriingu um brostn-
ar vonir og óhamingjusama
ást, sá greifinn, að Nikulás
sneri höfðinu örlítið, svo að
augu hans hvíldu á Miröndu.
í augnatilliti hans var þrá og
þögul bæn. En þegar Miranda
leit upp, flýtti hann sjer að líta
undan.
Það er þá, ef til vill, ekki alt
eins og það á að vera á milli
ungu hjónanna, hugsaði greif-
inn. En svo rjetti hann úr sjer.
Jeg geri mjer grillur, eins og
móðursjúk kona, hugsaði hann
gremjulega. Auðvitað er alt
eins og það á að vera. Hann
fór síðan að brjóta heilann um
það, hve langt myndi vera þar
til þau fengju kvöldverðinn.
Hann þurfti ekki að bíða
lengi. La Albanese hafði nú
lokið við lagið og gekk yfir til
Miröndu. „Jeg þarf að koma á
W. C.“, tilkynti hún, með hinu
einfalda, latínska raunsæi.
„Viljið þjer sýna mjer, hvar
það er?“
„Ó, já, já“, stamaði Miranda
og eldroðnaði.
En ennþá vandræðalegri
varð hún, þegar þær komu upp
á loft, því að gestur hennar rak
upp gleðióp, þegar hún sá svefn
herbergi hennar. Hún dáðist
að gluggatjöldunum, ábreiðun-
um og rúminu. „Maður yðar
hlýtur að vera mjög góður
elskhugi“, sagði La Albanese
með ákafa og horfði á Mir-
öndu. „Jeg er viss um það. Þjer
eruð mjög hamingjusöm, bam-
bina, er það ekki?“
Fyrst í stað reiddist Miranda
mjög, en þegar hún leit í dökk
augu söngkonunnar, sem blik-
uðu af vingjarnlegri forvitni,
brosti hún.
„Auðvitað er jeg .hamingju-
söm“, svaraði hún.
La Albanese hleypti brún-
um. „Þjer eruð of alvarleg“.
Hún lagði handlegginn utan
um Miröndu. „Sjáið til, bimba.
Heima hjá mjer er til málshátt-
ur — amara, cantare, mangi-
are. Að elska, syngja og borða
— það eru náðargjafirnar
þrjár. Maður þarfnast einskis
frekar".
Miranda brosti. Það væri
dásamlegt, ef lífið væri svo auð
velt! En hvers vegna getur það
ekki orðið það? hugsaði hún
alt í einu.
Þegar þær komu aftur niður,
voru gestirnir farnir að tínast
inn í borðsalinn. Nikulás kom
til hennar og hvíslaði: „Það
eru allir mjög hrifnir af þjer.
Samkvæmið gengur prýðilega“.
Gleymdi hún þá öllum áhyggj-
um og kvíða.
La Albanese sat á milli greif
ans og Hermanns Melville, sem
skemtu sjer bersýnilega mjög
vel, því að Melville rak altaf
annað slagið upp hlátur mik-
inn, svo að undir tók í salnum,
en þá starði frú Ellet á hann
með fyrirlitningu.
En það lyftist ofurlítið á
henni brúnin, þegar Nikulás
spurði hana úm Edgar Poe,
sem hún hafði mikinn áhuga á
og þekti vel. „Vesalings hr.
Poe. Hann á mjög bágt. Litla,
fallega konan hans liggur fyr-
ir dauðanum og þau búa í
hreysi inni í Fordham“.
Hún lækkaði nú róminn og
við hvísl hennar stansaði alt
annað samtal við borðið. „Jeg
kenni ákaflega í brjósti um
hann — hann drekkur svo mik
ið, og svo þetta hneyksli með
frú------. Ó“, hrópaði hún til-
gerðarlega. „Það eru allir að
hlusta á mig!“
Það var að vísu satt, en eng-
inn við borðið hafði sjerstak-
an áhuga á Poe og ógæfu hans,
nema Nikulás. Menn höfðu að-
eins hrifist af hvísli frú Ellet.
Miranda varð mjög undrandi
þegar Nikulás bað frú Ellet að
koma með þeim heim til Poe
næstkomandi mánudag og
kynna þau fyrir skáldinu, því
að henni fanst frú Ellet bæði
leiðinleg og lítt siðuð.
„Til hvers ætlarðu að heim-
sækja þessi Poe-hjón, Niku-
lás?“ spurði hún seinna, þegar
gestirnir voru farnir. „Og finst
þjer frú Ellet ekki þreytandi?"
„Jú“, svaraði Nikulás. „En
við getum ekki farið þangað
án þess að hafa einhvern með,
sem þekkir þau“.
„En til hvers ætlarðu þang-
að?“ spurði hún aftur.
Nikulás kipraði sama’n var-
irnar. Hann kærði sig ekki um
spurningar og var því óvanur,
að nokkur setti sig upp á móti
ákvörðunum hans. Miranda sat
fyrir framan snyrtiborðið og
var að bursta hár sitt, sem
fjell eins og glitrandi hjúpur
niður herðar hennar og bak,
og náði nærri því niður á gólf.
Hún var yndisleg á að líta og
hafði hagað sjer pajög vel í
kvöld, svo að hann hætti við
hið háðslega svar, sem korriið
var fram á varir hans. „Þú skil
ur það ekki, væna mín“, sagði
hann.
Hún lagði frá sjer hárburst-
ann og sneri sjer við og horfði
á hann. „Hvers vegna ekki?“
hrópaði hún með ákafa. „Hvers
vegna segirðu mjer aldrei
neitt? Þú ættir að segja mjer
frá hugsunum þínum og til-
finningum ....“. Hún þagnaði.
Hún hafði rjett sagt: „áður en
það er of seint“. Hvað gekk
eiginlega að henni? Það var
ekki að furða, þótt Nikulás
starði undrandi á-hana.
Hann þagði andartak, en sett
ist síðan niður á stól fyrir fram
an hana.
„Astin mín“, sagði hann og
brosti. „Jeg hafði ekki hug-
mynd um, að ástæða mín til
'þess að heimsækja Edgar Poe
væri þjer svo mikils virði. Jeg
skal fúslega skýra þjer frá
henni. Jeg dáist að snilligáfu
mannsins, og margt í skrifum
hans kemur nákvæmlega heim
við mínar eigin hugsanir. í
þeim er eitthvað draugalegt,
leyndardómsfult og ilt, sem
hrífur mig. Og jeg hefi mikinn
áhuga á að sjá núverandi á-
stand hans og niðurlæging“.
Þegar hann þagnaði, ypti
Miranda vonleysislega öxlum.
Hún skildi ekki helminginn af
því, sem hann hafði sagt. And-
artak hafði henni komið í hug,
að hann ætlaði loks að svara
henni í einlægni. Henni datt
aldrei í hug, að þótt hann tal-
aði í ljettum hæðnistón, hafði
hann aðeins sagt henni sann-
leikann.
Galdrafuglinn Koko
Æfintýr eftir Anthony Armstrong.
8.
„Jeg skil þetta ekki, ertu farinn a3 leggja stund á
höggmyndagerð?”, spurði konungurinn Ali. „Mjer finnst
þetta ágætt, jeg óska til . . .”.
„Nei, nei”, stamaði Ali. „Það er, það er galdrafuglinn.
Þetta eru þeir, sem gáfu honum. Þeir hafasalltaf verið
að gerast daufari og seinni að undanförnu, og svo í morg-
un, þegar þeir horfðust í augu við Koko, þá urðu þeir að
steini”.
„Hamingjan hjálpi nú”, sagði konungur. Hann hafði
sjeð hvössu nefi bregða fvrir í reykskýi.
Þeir voru ekki lengi að koma sjer á burtu. Ali þurfti
ekki að hafa fyrir því, að láta konunginn fara á undan,
eins og bar, hinn tigni maður tók bara sprettinn og varð
langt á undan stallmeistara sínum.
„Þetta get jeg hreint ekki skilið”, sagði konungurinn
við ráðgjafa sinn í tuttugasta skiftið þetta kvöld. „Hvaða
sképna er þessi Koko eiginlega?”
„Hirðstjórinn er að aðgæta bókasafnið, ef vera kynni
að hann fyndi eitthvað í þeim galdraskræðum, sem þar
voru. En jeg held, að við getum svo sem sjeð, hverskonar
kvikindi þetta er, það er ekki mörgum blöðum um það
að fletta”, sagði ráðherrann.
„Sjeð það getum við ekki, nema þá að hljóta verra af”,
sagði konungur. En það getur verið að standi eitthvað í
bókunum um það, hvernig megi koma skepnunni fyrir
kattarnef”.
„En það megum við ekki”.
„Hversvegna ekki það?”
„Hvað heldurðu að Granada segi þá. Hann fer ekki í
stríð við okkur meðan kvikindið er hjer og hefir það
sæmilegt”.
„Alveg rjett. Þessu hafði jeg gleymt. En kannske getum
við galdrað fuglinn svo hann yrði óskaðlegur. Það sem
jeg á við er það, að eitthvað verður að gera. Jeg get ekki
látið slökkviliðið standa á verði allan sólarhringinn og
horft upp á það, að hestasveinarnir mínir verði smám
saman að höggmyndasafni. Hvað varð annars af þessum
tveim, sem urðu að steini? Eða öllu heldur, hvar er nýja
höggmyndin?”
Ráðherrann hummaði. „Jeg er búinn að ráðstafa henni”
Kobbi litli fjekk tvær gjaf-
ir á afmælisdaginn sinn, vasa-
bók til þess að færa í dagbók
og hundabyssu. Hann tók strax
að halda dagbók. Fyrstu þrír
dagarnir voru þannig:
Sunnudagur: Þoka og súld.
Mánudagur: Þoka og súld.
Þriðjudagur: Þoka og súld.
Skaut ömmu.
★
Gamall piparsveinn hafði
það fyrir fasta venju að fara
aldrei ófullur í rúmið. Þetta
gekk fram af kunningja hans
einum, sem hjelt yfir honum
þrumandi bindindisræðu með
þeim árangri, að piparsveinn-
inn lofaði að koma heim ófull-
ur um kvöldið.
En þegar hann kom inn 1 for
stofuna brá svo við, að hund-
urinn hans beit hann.
★
Hluthafar fyrirtækisins voru
á fundi, þegar þeim var tilkynt
að sendisveinn fyrirtækisins
hefði hnuplað nokkrum krón-
um frá því. Þeir urðu mjög-
hneykslaðir á þessu, þar til
framkvæmdastjórinn sagði:
— Munið það, herrar mínir,
að við byrjuðum einnig í smá-
um stíl.
★
Piparsveinn hafði auglýst
eftir ráðskonu og stúlka ein
sótti um stöðuna.
— En hvaða meðmæli hafið
þjer? spurði piparsveinninn.
— Meðmæli? Jeg hjelt að
jeg þyrfti engin meðmæli að
hafa, þegar jeg kem sjálf.
★
Gesturinn: — Gerið svo vel
og látið mig hafa steik.
Þjónninn: •— Með ánægju.
Gesturinn: — Nei, með kart-
öflum.
★
Anna: — Það var maðurinn
yðar, sem fyrstur tók til máls
í samkvæminu í gærkvöldi.
Björg (glöð); — Nú, um
hvað talaði hann?
Anna: — Hann sagði: Hvar
í skrqttanum er tappatogar-
inn?
★
■— Heyrðu mig, Óskar, hef-
ir þú verið að ráfa um í alla
nótt?
— Nei, síður en svo. Jeg hefi
ekkert ráfað. Jeg lá undir borð
inu í knæpunni, þar til í morg-
un.