Morgunblaðið - 16.09.1944, Blaðsíða 10

10

MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 16. sept. 1044.
Galdrafuglinn Koko
Æfintýr eftir Anthony Armstrong.
11.
A's. . -jSsmcSMv.-. .• .■'.
Myndastyttunum fjölgaði.
unum, þegar þjónn einn kom inn og tilkynnti, að vegna
einhvers hirðuleysis í hesthúsunum, hefði aftur kviknað
í stalli Koko. Eldurinn hefði auðvitað verið slökktur
undir eins, en Ali, sem hefði verið að hjálpa til við það,
hefði því miður orðið að steini og væri nú myndastytta.
,,Ha, er Ali minn myndastytta”? spurði konungurinn
yfirkominn af þessari fregn.
„Já, yðar hátign. Hann hjelt á brunaslöngu þegar hon-
um varð litið á þétta eiturkvikindi . .
Allt í einu glaðnaði yfir konungi. Hann sló á lærið.
„í hvamminn í garðinum með hann”, kallaði konung-
urinn. „í staðinn fyrir gosbrunninn”.
Þjónninn starði undrandi á konung um stund qg sagði
svo:
„Og einn af slökkviliðsmönnunum kom líka of nærri
og hlaut sömu örlög og hann Ali”.
Konungurinn sneri sjer að ráðherranum. Honum fanst
hann hafa verið helst til hvassyrtur við hann fyrir
skemmstu. „Þú mátt fá slökkviliðsmanninn á grasflöt-
Skáldið hleypti brúnum og
hristi höfuðið. Hann hjelt enn-
þá dauðahaldi í handlegg frú
Clemm. Nú heyrðist hinn sári
hósti Virginiu innan úr svefn-
herberginu.
Örvæntingarsvipur kom á
andlit skáldsins. Hann hætti
að hrista höfuðið og vilt
augnaráð hans varð rólegra.
„Lestu kvæðið fyrir þau,
Eddie“, endurtók hin móður-
lega rödd. Reynslan er besti
skólinn, og í þeim skóla hafði
frú Clemm lært, að í hinum
undarlegu ljóðum sínum —
hún botnaði hvorki upp nje
niður í þeim — gat skáldið
veitt útras harmi þeim, er
þjáði hann.
Hún andvarpaði feginsam-
lega, þegar hann slepti hinu
krampakenda taki á handlegg
hennar. Hann byrjaði að lesa.
Fyrst v&r rödd hans óþýð og
hikandi. En smátt og smátt
varð hún öruggari. Frá for-
eldrum sínum, er voru leikar-
ar, hafði Poe erft þann eigin-
leika að geta lesið upp með
tilfinningu, sem hreif áheyr-
endur.
Þau hlustuðu öll í þögulli
hrifningu á hina djúpu, hljóm-
fögru rödd hans.
Það var „Ulalume“, sem
hann las fyrir þau, harmljóð-
ið, sem boðaði dauða Virginiu
og ósigur hans eigin sálar.
Þegar hann hafði lokið upp-
lestri sínum, sátu þau öll þög-
ul dálitla stund. Það var Niku-
lás, sem rauf þögnina. „Þetta
var dásamlegt, hr. Poe“, sagði
hann og reis á fætur.
„Yndislegt!“ sagði frú Ellet
og stóð einnig á fætur.
„Því er ekki lokið ennþá —
jeg á eftir að breyta því“, sagði
Poe. Rödd hans var nú aftur
drafandi og brátt fjell höfuð
hans fram á borðið.
„Vesalings Eddie“, sagði frú
Clemm. „Hann sefur þetta úr
sjer. — Segið mjer, herra“,
sagði hún og leit biðjandi á
Nikulás. „Geðjaðist yður í raun
inni að kvæði hans?“
„Jeg hygg, að það sje eitt af
því besta, sem hann hefir
gert“.
Frú Clemm brosti. „Vilduð
þjer hjálpa honum til þess að
fá það birt? Jeg veit, að þjer
hafið ekkert með slíkt að gera,
en þjer gætuð ef til vill talað
við einhverja útgefendur fyrir
hann? Frú Gove heyrði kvæð-
ið, og hún lofaði að gera það,
sem hún gæti“.
„Það skal jeg gera með mik-
illi ánægju“, sagði Nikulás, og
þau yfirgáfu síðan frú Clemm
og hin tvö sjúku börn hennar.
★
Um kvöldið, þegar Miranda
og Nikulás sátu að kvöldverði,
fjekk hún loks kjark til þess að
spyrja hann spurningar þeirr-
ar, sem verið hafði í huga henn
ar alla leiðina heim.
„Var heimsóknin eins og þú
áttir von á, Nikulás? Fanstu
það, sem þú leitaðir að?“
Hann setti frá sjer kaffiboll-
ann og hleypti brúnum. „Mað-
urinn er einskis virði“, sagði
hann fyrirlitlega. „En jeg öf-
unda hann af draumum hans“.
„Draumum hans?“ endurtók
hún og skildi ekki, við hvað
hann átti.
Nikulás kinkaði kolli, en
svaraði ekki.
Maðurinn Poe hafði valdið
honum vonbrigða. Hann hafði
átt von á að hitta mann, sem
hafði eins rótgróna fyrirlitn-
ingu á allri siðfræði og vana-
bundnum skoðunum fjöldans á
því illa, og Nikulás sjálfur. En
í þess stað hitti hann sjúkan
mann, sem hjelt dauðahaldi í
tengdamóður sína og hrópaði
á ódáinsveigar, — mann, sem
var skelfingu lostinn við um-
hugsunina um dauðann.
Það hafði aftur á móti verið
eitt í samræðunum við Poe,
sem hafði hrifið Nikulás. Skáld
ið hafði óviljandi bent honum
á áður óþekta leið inn í hið
leyndardómsfulla ríki valdsins.
Þá leið verð jeg einhvern tíma
að reyna, hugsaði hann.
„Gætum við ekki sent þeim
dálítið af peningum — án þess
að láta nafns okkar getið auð-
vitað?“ sagði Miranda.
Hann ypti öxlum. „Því fyr,
sem konan deyr, því betra virð
ist það vera fyrir alla aðila. En
jeg skal sjá um, að Bronck
sendi þeim eitthvað, ef þú ósk-
ar þess“.
Miröndu var mjög umhugað
að •■gleyma sem fyrst öllu því,
sem hún hafði sjeð á heimili
skáldsins, og henni tókst það
von bráðar. En það var dálít-
ið atvik, sem þar hafði komið
fyrir, sem hún gat ekki gleymt.
Það var hin óvænta gleði, sem
hún hafði fundið til, þegar
gamli læknirinn fór að tala
um Jeff. Það hafði á einhvern
hátt rumskað við henni, því að
þótt hún hugsaði ekki oft um
Jeff, tók hún nú að lesa blöðin
af miklum áhuga. Og í hvert
sinn, sem listar yfir falína her-
menn birtust þar, athugaði hún
þá með kvíðasvip og andvarp-
aði feginsamlega, þegar hún
'hafði lesið síðasta nafnið.
XV. KAPÍTULI.
A þriðjudagsmorgni, um
miðjan júnímánuð, stigu þau
Miranda og Nikulás á skips-
fjöl og hjeldu af stað upp
Hudson-fljót. Var ferðinni
heitið til Pine Orchard-gisti-
hússins á Catskill-fjallinu.
Miranda hafði gert sjer von-
ir um, að Nikulás færi með sig
í ferðalag, meðan verið væri
að gera við Dragonwyck. Síð-
astliðinn hálfan mánuð höfðu
þau farið í samkvæmi til
Schermerhorn og Astor hjón-
anna, og þar hafði Miranda
hitt margt fólk, sem ætlaði í
ferðalög yfir sumarið. Sumir
ætluðu til Rockaway-strandar-
innar, aðrir til Hvítu fjallanna,
og hún hafði jafnvel hitt hjón,
sem ætluðu til NiagarafoSsins
og Erie-vatnsins.
„En hvað jeg hefði gaman
af að fara niður til strandar-
innaf og sjá sjóinn. Jeg hefi
aídrei sjeð hann. — Eða til
Niagarafossins, Nikulás“, hafði
hún sagt biðjandi, en hann
vildi ekki gera neinar breyt-
ingar á ferðaáætlun sinni.
Hann hafði.fengið nægju sína
af ferðalögum árið sem leið.
„Við gætum farið til Sara-
toga nokkra daga, ef okkur
leiðist á gistihúsinu“, sagði
hann, og var þar með útrætt
um málið.
Nú hallaði hún sjer upp að
borðstokknum á „Reindeer“
og hugsaði um, hve þetta ferða
lag væri ólíkt fyrstu ferðinni
hennar upp Hudson. Hún sneri
sjer frá borðstokknum, þegar
Nikulás nálgaðist.
„Komdu að borða, ástin
mín“, sagði hann glaðlega.
„Skipstjórinn bíður eftir kk-
ur í káetu sinni“. Nikulás var
í góðu skapi. Hann hafði djúp-
stæða tilfinningu fyrir fljótinu
og naut ferðarinnar í ríkum
mæli.
I ganginum, frammi fyrir
káetu skipstjórans, beygði
hann sig niður og kysti hana
blíðlega, svo að Miranda Ijóm-
aði af gleði, þegar hún gekk
fyrir skipstjórann.
— Pine-Orchard-gistihúsið á
Catskill-fjallinu var talið eitt
af mestu furðuverkum Amer-
íku. Þangað þótti sjálfsagt að
fara með alla útlenda gesti.
Frægð þess var ekki að þakka
hinum ágæta mat þar eða kór-
intinsku súlunum þrettán, sem
voru á framhlið þess, heldur
hreifst hið rómantíska hjarta
nítjándu aldarinnar af því, að
gistihúsið stóð á brúninni á
tuttugu og fimm þúsund feta
þverhnípi. Það var því stór-
kostlegt útsýni þaðan.
Þegar Miranda gekk í gegn-
um gistihúsið, út á súlnagöng-
in, stóð hún á öndinni af hrifn-
ingu. Fyrir neðan hana glamp-
aði á frjósama akra Hudson-
dalsins í kvöldsólinni, og hjeð-
an virtist fljótið eins og mjótt
silfurband, sem liðaðist frá Al-
bany til Rhinebeck.
Svona hlýtur það að vera að
fljúga, hugsaði Miranda og
andvarpaði. Umhverfið hafði
ætíð haft mikil áhrif á hana og
hjer fanst henni, að maður
hlyti að geta verið ánægður um
alla eilífð. Hjer komst maður
nær guði. Fyrirlitning Nikulás-
ar á trúnni hafði haft sín áhrif
á hana. Hún las ekki lengur í
biblíunni og hún hafði ekki far
ið til kirkju um lengri tíma.
En nú, þegar hún stóð á þess-
um himneska stað, fann hún
tiL samviskubits, og lofaði
sjálfri sjer því, að bæta hegðun
sína.
Ef Loftur ^etur það ekki
— þá hver?
Tveir Skotar, sem voru á
skemtiferð í Suður-Ameríku,
voru svo óhepnir 'að lenda í
lest, sem ræningjar rjeðust á.
Þegar ræningjarnir komu að
Skotunum, tók annar þeirra
upp 100 punda seðil, rjetti hin-
um og sagði:
— Kærar þakkir fyrir lánið,
Mac Intosh.
★
— Þú mátt trúa mjer, kæra
ungfrú. Jeg vildi gefa 1000
pund til þess að vera miljóna-
mæringur.
★
Skoti nokkur skrifaði nýárs-
kveðjur til vina sinna:
„Gleðileg nýár og góða líð-
an 1939, 40, 41, 42, 43 og 44“.
' ★
Ritstjórinn: — Skrítlur yðar
eru ekki svo afleitar, ungi
maður, en þjer hafið auðsjá-
anlega ekki fundið upp púðrið.
Ungi maðurinn: — Jeg hjelt,
herra ritstjóri, að það ætti að
vera yðar hlutverk.
★
Konan, serh hafði boðið sig
fram til þings:
• — Heiðruðu herrar, verið
eins og maðurinn min'n, kjós-
ið mig.
★
Lestin var að leggja af stað,
þegar stöðvarþjónninn heyrði
grunsamlegt brak. Hann hljóp
til og sá ungan mann liggja
marflatan á götunni og rjett
hjá honum lágu ferðatöskur,
allar sundurtættar.
— Ætlaði hann að ná lest-
inni? spurði stöðvarstjórinn
drenghnokka, sem stóð þar hjá
hlæjandi.
— Hann náði lestinni, sagði
strákur og hristist af hlátri.
— En hann bara misti af henni
aftur.
★
— Viðskiftavinurinn: — Mig
langar til þess að fá þessari
'kápu skift. Konunni minni,
geðjast ekki að henni.
Káupmaðurinn: — Skifta á
kápunni? Jeg skal segja yður
það, kæri vinur, að þetta er
besta kápan, sem völ er á hjer.
Þjer ættuð heldur að fara heim
og skifta um konu.