Morgunblaðið - 26.09.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 26. sept. 1944,
„Nei. Jeg skýrði honum mjög
kurteislega frá því, að jeg hefði
annað með tímann að gera, en
snúast í kringum heilbrigða
stúlku og hann gæti áreiðan-
lega fengið einhvern í minn
stað. Það verða víst margir
fegnir að fá ómakslaunin, sem
hann bauð. Annars ættir þú að
fara þangað — þú býrð þar
rjett hjá“.
,,Nei“, hrópaði Jeff reiði-
lega. •
Gamli maðurinn hallaði sjer
aftur á bak í stólnum og horfði
hugsandi á Jeff. „Hefir litla,
fallega frúin eitthvað ruglað
þig í kollinum?"
„Nei. En jeg geri ekki ráð
fyrir, að Van Ryn kæri sig neitt
um mig. Jeg var sóttur, þegar
fyrri kona hans dó“.
Fráneis kinkaði kolli. „Úr
hverju dó hún? Varð ekki
snöggt um hana?“
„Það var meltingartruflun“,
svaraði Jeff stuttlega. Hann
blygðaðist sín nú fyrir grun
sinn á Nikulási. Hann hlaut að
hafa komið af afbrýðissemi,
þótt hann hefði ekki gert sjer
grein fyrir því þá. Og Jeff roðn
aði, þegar hann hugs'aði um til-
raunirnar, sem hann hafði gert
með hunangskökuna.
„Hvers vegna giftirðu þig
ekki, Jeff?“ Gamli maðurinn
stóð á fætur og lagði höndina
vingjarnlega á öxl Jeff. „Það
hlýtur einhvers staðar að vera
til stúlka, sem þá getur giftst.
Og þótt þú sjert ekki yfir þig
ástfanginn af henni fyrst, kem-
ur það alt saman“. Hann fór
að hlæja. „Það er dálítið vit í
því, sem Benjamín gamli
Franklín sagði: í myrkri eru
allir kettir gráir“.
Jeff brosti og hugsaði um
Faith Folger. Hún hafði fylgt
honum til skips, þegar hann
lagði af stað til Mexíkó. Dökku
augun hennar höfðu verið full
af tárum. „Jeg skál bíða eftir
þjer, Jeff“, hafði hún hvíslað.
„Jeg held, að jeg fari að ráð-
um þínum“, sagði hann við dr.
Francis.
★
í Hudson var Jeff tekið með
miklum fögnuði. Ef hann hefði
leyft það, hefðu bændurnir
komið fram við hann eins og
hetju, en þar eð hann afsagði
öllum hetjuljóma, urðu þeir að
láta sjer nægja að heimsækja
hann í litla húsið og færa hon-
um gjafir. Voru þær mest
megnis matarkyns, og Rillah
gamla hafði nóg að gera að
matbúa góðgætið handa Jeff.
Þegar leið að jólum var Jeff
orðinn svo hress, að hann gat
farið að starfa af fullum krafti.
Hann hafði ekki ennþájaiðl-
að til Faith. Hann sendi henni
jólagjöf. Faith var mjög von-
góð og hafði þegar ákveðið, að
brúðkaupið skyldi standa í júní.
Hún hafði neitað þrem mynd-
arlegum biðlum vegna Jeff, svo
að henni fanst mál til komið,
að hann færi að stynja upp
bónorðinu.
En janúarmánuðUr leið, án
þess að hún heyrði nokkuð frá
honum. Hann neitaði öllum
heimboðum. Sagðist þurfa að
hvíla sig. Lokst stóðst Faith
ekki lengur mátið. Hún gerði
sjer upp höfuðverk og lagði af
stað til Jeff. Hann tók henni
mjög vel, en bónorðið kom
ekki.
í raun rjettri hafði Jeff í
hyggju að biðja hennar ein-
hvern tíma. En eins og flest-
ir karlmenn, var hann hrædd-
ur um að fá synjun og auk
þess kærið hann sig ekki um
að gera neitt, sem hann iðrað-
ist síðar.
Loks ákvað hann að nota
tækifærið á Sankti Valentine-
daginn og hefja bónorðið.
En ekkert varð úr því, því
að þegar fjórtándi febrúar
rann upp, var Jeff að Dragon-
wyck.
Fyrstu vikurnar, sem hann
dvaldi í Hudson, heyrði hann
ekkert minst á Van Ryn hjónin.
En svo fjekk hann brjef frá
Francis lækni. Þar sagði hann
m. a.:
„Þú skalt ekki verða neitt
undrandi, þótt þú verðir sótt-
ur að Dragonwyck, því að jeg
tók mjer bessaleyfi og skrif-
aði húsbóndanum þar og mælti
með þjer við hann. Brown er
þar hjá honum — dr. William
Brown frá Gramercy Park.
Hann er duglegur læknir, en
svo virðist, sem Van Ryn hafi
skotið honum skelk í bringu.
Brown heldur, að eitthvað sje
að, en þorir ekki að segja Van
Ryn frá því. Hann skrifaði
mjer og spurði mig ráða, en
jeg botnaði ekkert í því, sem
hann skrifaði. Jeg skrifaði
honum um hæl aftur og reyndi
að telja í hann kjark og sagði
honum að leita til þín, ef hann
þyrfti á hjálp að halda. Síð-
an fjekk jeg brjef frá Van
Ryn, þar sem hann kvartaði
yfir Brown og bað mig að
koma upp eftir. Og þá benti
jeg honum á þig“.
Jeff henti brjefinu á borð-
ið. Hann færi ekki fet upp eft-
ir, jafnvel þótt sent yrði eftir
honum. Miranda hafði þegar
einn duglegan lækni til þess að
hugsa um sig, og það var án
efa ekkert að henni. Hún hafði
ætíð verið hraust og heilbrigð.
— Morguninn eftir, kl. 8, var
barið að dyrum hjá Jeff. Þegar
hann opnaði dyrnar, sá hann
Nikulás standa á dyraþrepinu.
Þeir horfðust í aujgu andar-
tak. Þá rjetti Nikulás fram
hönd sína. „Viljið þjer koma
með sjer, Turner?“ sagði hann,
nærri því auðmjúkur á svip.
„Við þörfnumst yðar“.
Jeff hleypti brúnum og gekk
frá dyrunum.
„Þjer hafið þegar einn lækni.
Jeg get ekkert gert“, svaraði
hann kuldalega. „Dr. Francis
skrifaði mjer“.
Nikulás hristi höfuðið.
„Brown er heimskingi. Jeg
treysti honum alls ekki. Þjer
verðið að koma með mjer —
fljótt. Brown er hræddur um,
að eitthvað sje að“. Sár kvíða-
svipur var á andliti hans, og
augu hans, sem venjulega voru
háðsleg, voru nú biðjandi.
„Hvaða ástæðu hafið þjer til
þess að halda, að frú Van Ryn
sje í hættu?“ spurði Jeff, al-
varlegur á svip.
Nikulás leit á hann. „Mir-
anda?“ sagði hann undrandi.
„Jeg veit ekki til þess, að Mir-
anda sje í neinni hættu. — Flýt
-ið yður, Turner, í guðs bæn-
um“.
Jeff varð hvumsa við. Var
það þá aðeins barnið, sem hann
hafði í huga? Hvernig stóð á
því, að aldrei virtust hrærast
neinar mannlegar tilfinningar
í brjósýi þessa manns? Hann
fann alt í einu til meðaumkv-
unar með stúlkunni, sem lá ein
og yfirgefin á Dragonwyck.
, Hann andvarpaði og náði í
frakka sinn. „Jeg veit ekki
hvað jeg get gert, en jeg skal
kotna með yður“.
Þeir þögðu báðir á leiðinni
til Dragonwyck. Þegar þeir
þustu upp súlnagöngin, opnuð-
ust útidyrnar og Peggy kom
út.
„O, herra“, stundi hún. „Þau
vilja ekki lofa mjer að koma
inn til húsmóður minnar —
Nikulás ýtti henni ruddalega
frá sjer og þeir flýttu sjer upp
á loft.
Tvær manneskjur stóðu við
rúmið, þar sem Miranda lá
stynjandi. Það voru Brown
læknir og þýsk hjúkrunarkona,
sem Nikulás' hafði fengið frá
New York. Læknirinn var lág-
vaxinn maður, góðlegur á svip.
„Hvað er að?“ spurði Niku-
lás pg sneri sjer reiðilega að
honum.
Litli læknirinn leit óttasleg-
inn á Nikulás. „Þa - það er
ekkert að, hr. Van Ryn“, stam-
aði hann. „Hríðirnar eru byrj-
aðar — og alt er eins og það
á að vera“.
„Hr. Van Ryn, vilduð þjer
gjöra svo vel að fara út með
hjúkrunarkonunni, meðan jeg
ræði við dr. Brown?“ sagði
Jeff rólega.
Þegar dyrnar höfðu lokast á
eftir þeim, þurkaði Brown svit
ann framan úr sjer og andvarp
aði feginsamlega. „Guði sje lof,
að þjer eruð kominn, Turner“,
sagði hann. „Maðurinn er vit-
stola. Jeg held, að hann dræpi
mig með köldu blóði, ef eitt-
hvað kæmi fyrir“.
„Hvaða vitleysa“, sagði Jeff
og gekk að rúminu.
„Góði minn — þjer þekkið
hann ekki“, hvíslaði dr. Brown
og leit óttasleginn til dyranna.
„Jeg sagði honum að fá ein-
hvern annan lækni, og ætlaði
að reyna að komast hjeðan, en
hann lokaði mig inni á herbergi
mínu. Hann starir altaf á mig,
með þessum ísköldu, bláu aug-
um, og stundum- held jeg, að
hann sje að reyna að dáleiða
mig“.
Jeff kýmdi. En nú hreyfði
Miranda sig og opnaði augun.
Dr. Brown hafði gefið henni
ópíumseyði og hún hafði legið
í móki.
„Jeff?“ hvíslaði hún spyrj-
andi. „Þú ert í Mexíkó, er það
ekki?“
Undrablómið egyptska
Æfintýr eftir H. De Vere Stackpoole.
2.
út af því læt jeg þig út og ef þú spyrð einnar einustu
spurningar, þá hætti jeg sögunni. Skilurðu það? — Jæja,
hlustaðu þá á“.
„Einn góðan veðurdag sat herra Armenius van Dunk
í túlipanagarðinum sínum í Dordrecht í Hollandi og horfði
á blómin sín vaxa i sólskininu. Hann var túlipanaræktari
og seldi þá, þegar þeir voru orðnir nógu stórir og stund-
um voru honum borgaðar þúsund krónur fyrir einn ein-
asta túlípana”.
Ó”
„Jæja, nú er jeg hættur sögunni. Þú sagðir eitthvað”.
„Jeg sagði bara ó”.
„Jæja þá, vertu nú stillt. Það, sem jeg er að segja, er
allt satt, og ef þú trúir mjer ekki, geturðu spurt hana
Grímhildi kennslukönu. Það er að vísu langt síðan þetta
gerðist, það rjett eftir að túlípanarnir voru fyrst uppgötv-
aðir. Auðvitað seldi hann ekki venjulegan túlípana fyrir
1000 krónur, hann van Dunk, en ef það hepnaðist að rækta
túlpana, sem voru röndóttir eða rósóttir, þá var haldið á
þeim uppboð og fólk kom víðsvegar að úr Hollandi til
þess að bjóða í blómin, eins og var gert hjerna, þegar Jón
gamli frændi seldi húsgögnin sín um daginn, — skilurðu
það? — Og segðu ekki orð. — Jæja, þetta var um vor og
herra van Ðunk var að horfa á túlípanana sína. Þeir voru
gulir og rauðgulir og hvítir og súkkulaðibúnir og hárauð-
ir, og van Dunk stundi, þar sem hann sat í stóra körfu-
stólnum sínum, því enginn af þessum túlípönum var rönd-
óttur eða rósóttur, og yfirleitt var ekkert blóm í öllum
garðinum meira en 10 króna virði. Nú vildi svo til að
næsta hús við garðinn hans van Dunks var mjög gamalt,
það var neglt fyrir alla gluggana nema einn og rúðurnar
í honum voru svo óhreinar, að það þurfti ekki fjalir fyrir
hann. í kringum hús þetta var garður, æði vanhirtur,
fullur af þyrnum og þistlum og baldursbrám, sem voru
alin á hæð, og stundum hvein vindurinn í þistlunum og
baldursbrárnar hristu kollana, eins og þær væru að segja:
„Hjer býr enginn, hjer býr enginn”. Og það var ekki að
furða, þótt baldursbrárnar litu ekki sem best út þótt þær
væru stórar, því þær sögðu ekki satt, því í þessu húsi átti
herra van Houten heima”.
RIBBALDI einn ruddist eitt
sinn inn í veitingastofu, þar
sem margir menn sátu og þjór-
uðu. Hann dró upp skamm-
byssu og skaut bæði til hægri
og vinstri, um leið og hann
hrópaði:
„Allir þið óþvegnu þorpar-
ar, snautið út hjeðan“.
Salurinn tæmdist á svip-
stundu með ruðningum og
gauragangi, en þegar sá í gegn
um skotreykinn, kom ribbald-
inn auga á mann, sem sat hinn
rólegasti við barinn og drakk
úr bjórkollu sinni. Hann gekk
til hans og sagði:
„Jæja?“
„Jæja“, sagði hinn glaðlega.
„Þeir voru svo sem nógv. marg
ir hjerna, eða finst þjer það
ekki?“
★
GILES landstjóri í Virginia
sendi Patrick Henry eftirfar-
andi brjef eitt sinn:
„Herra, — mjer skilst, að
þjer hafið kallað mig taglstýfð-
an stjórnmálamann. Mig langar
til þess að komast eftir, hvort
þetta er rjett, og ef það er rjett,
hvað þjer hafið átt við með
því. — Wm. B. Giles“.
Patrick Henry svaraði:
„Herra, — jeg man ekki eft-
ir að hafa nokkru sinni kallað
yður-„taglstýfðan stjórnmála-
mann“, en hinsvegar er ekki
alveg útilokað, að jeg hafi ein-
hverntíma gert það. En þar sem
jeg man ekki, í hvaða sambandi
það hefir þá verið, get jeg ekki
sagt um, hvað jeg hafi átt við
með því. En ef þjer segið mjer,
hvað þjer álítið að jeg hafi átt
við, get jeg sagt yður, hvort
tilgáía yðar er rjett eða ekki.
Virðingarfylst,
Patri^k Henry“.
★
ENSKI þingmaðurinn Char-
les Fox bað mann nokkurn eitt
sinn um að kjósa sig.
„Jeg dáist að dugnaði yðar“,
svaraði maðurinn, „en fyrirlít
skoðanir yðar“.
„Vinur minn“, sagði þá Fox,
„jeg virði hreínskilnj yðar, en
fyrirlít mentun yðar“.
Angtrn jeg hvíU
með gleraugum frá TÝLi.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?