Morgunblaðið - 08.11.1944, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 8. nóv. 1944.
„Jeg lauk við að sauma
fangamarkið hans I tvo vasa-
k'lúta í dag og fjekk honum
þá. Hann sagði, að best væri að
Miranda lyki við það, sem eft-
ir væri. Og litla nornin brosti
hróðug. Jeg vildi, að hún hefði
aldrei komið hingað. Hún stend
ur altaf á milli okkar“.
Miranda leit upp. Hún mundi
vel, hve hreykin hún hafði
verið, þegar Nikulás bað hana
að ljúka við að sauma fanga-
mark hans í vasaklútana.
Hún fletti síðasta blaðinu.
„Hvers vegna færir hann mjer
blóm? Það er hann annars
aldrei vanur að gera“. Þessi fáu
orð voru svo sem nógu sakleys-
isleg að sjá, en þegar hún las
þau, var eins og henni rynni
kalt vatn milli skinns og hör-
unds.
— Það var aðeins ein mann-
vera í öllum heiminum, sem
gat hjálpað henni núna.
Hún þaut út í hesthúsið og
náði þar í vagnstjórann og bað
hann að aka sjer til Hudson
þegar í stað.
Þegar þangað kom, óku þau
beina leið heim til Jeffs Turn-
er. Jú, hann var heima, sagði
Rillah gamla stutt í spuna, en
hann var að borða.
„Kallið þjer á hann fyrir
mig“, bað Miranda. „Jeg verð
að tala við hann. Segið honum,
að það sje frú Van Ryn“.
Það var nú dálítið annað
mal. Rillah gamla brosti út að
eyrum og hneigði sig alla og
beygði og þaut af stað til þess
að ná í blessaðan lækninn.
— Jeff kom innan úr borð-
stofu sinni. Hann var ennþá
tyggjandi og hjelt á pentudúk
í hendinni. „Sæl og bless“,
sagði hann. „Það var gaman að
sjá þig. Jeg vona, að ekkert sje
að?“
„Jeg veit það ekki. Jeg verð
að tala við þig einslega“.
Hann kinkaði kolli og fór
með hana inn í lækningastof-
una.
Hún tók dagbókina upp úr
vasa sínum og rjetti honum.
„Nikulás er í New York. Jeg
fann þetta í dag uppi á háa-
lofti, innan um gömul húsgögn.
Þetta er dagbók Jóhönnu.
Lestu það, sem stendur á öft-
ustu síðunríi".
Jeff leit á andlit hemíar og
síðan á bókina.
Þegar hann hafði lokið við
að lesa það, sem á síðunni stóð,
hneig hann niður í stól, sem
stóð við skrifborðið. „Drottinn
minn dýri“, hvíslaði hann lok.s
„Oleandran11. Hann las aftur
það, sem stóð á blaðinu.
„Við hvað áttu?“ spurði
lyiiranda.
Jeff stóð á fætur og gekk að'
bókaskápnum. Þar náði hann í
Eiturlyfjafræði Lunts og fletti
upp á grasafræðikaflanum.
Hana sneri baki við Miröndu
og gekk út að glugganum.
„Nerium Oleandra. Apocyne
ceae-ættin. Sykurefnagjafi,
mjög eitraður. Vitað er, að þrjú
til fjögur blöð af jurtinni hafa
orðið nautgrip að bana. Blóm-
in og stöngullinn eru álíka
eitruð“.
Litlu neðar var. skýrt frá
sj úkdómseinkennum.
Stórir svitadropar glitruðu á
enni Jeff, því að þarna var ná-
kvæm lýsing á sjúkleika Jó-
hönnu.
„Uppköst og iðrakveiða. O-
gleði. Hjartsláttur óreglulegur
og hægur. Augasteinar þenjast
út og verða því nær svartir.
Andfærin lamast. Dauði“.
Jeff lokaði bókinni og setti
hana aftur á sinn stað.
„Hvað er þetta, Jeff?“ hvísl-
aði Miranda. „Hvað varstu að
lesa?“
Jeff settist aftur við skrif-
borðið. Hann reyndi að ná
valdi á sjálfum sjer, en það
virtist ætla að .ganga illa.
Miranda gekk að skrifborð-
inu. Hún horfði stöðugt á hann.
„Jeff, segðu mjer, hvað þú
ert að hugsa um“.
Hann hafði ekki ætlað að
segja henni það. Hann hafði
ætlað að segja henni, að alt
væri eins og það ætti að vera,
þangað til hann hafði íhugað
málið betur. En nú snerist hon
um hugur. Hann leit upp og
mætti augnaráði hennaj.
Hann talaði hægt, til þess að
reyna að láta hana ekki verða
áskynja um tilfinningar sínar.
„Jeg hygg“, sagði hann, „að
Nikulás hafi myrt Jóhörtnu
með rauðu óleöndrunni, sem
hann færði henni“.
Hún rak upp hálfkæft hljóð.
Hann stökk á fætur og ætlaði
að taka utan um hana. En hqn
ýtti honum frá sjer.
Hann gekk að skáp í herberg
inu og náði þar í eitthvert lyf
og helti í glas.
„Drektu þetta“, skipaði hann
„Jeg varð að segja þjer það,
Miranda. Ef jeg hefði á nokk-
urn hátt getað hlíft þjer við
því, þá hefði jeg gert það. Jeg
get ekkert sannað. En jeg veit,
að jeg hefi rjett fyrir mjer. Og
vegna eigin öryggis verður þú
að trúa mjer“.
— Jeff tók að skálma aftur
og fram um herbergið.
Vegna öryggis hennar — það
var einmitt orsökin fyrir skelf-
ingu þeirri, er hafði gripið
hana, þegar er hann gerði sjer
grein fyrir, að hjer var um
morð að ræða. Þegar Nikulás
hafði einu sinni farið yfir múr
þann, er skilur útlagann frá
mannlegu samfjelagi, var ekk-
ert því til fyrirstöðu, að hann
gerði það aftur.
Jeff kraup niður við stólinn,
þar sem Miranda hafði feng-
ið sjer sæti. Hann tók mátt-
lausi hönd hennar í báðar sín-
ar. „Miranda, þú mátt ekki
fara aftur til Nikulásar. Jeg
veit, að þetta er hræðilegt á-
fall fyrir þig, og þú hlýtur að
eiga bágt með að trúa því. Jeg
myndi ekki trúa því sjálfur, ef
jeg hefði ekki haft grun um,
að alt væri ekki með feldu,
þegar Jóhanna dó. Jeg var
heimskingi, að rannsaka ekki
málið betur en jeg gerði. En
jeg hafði ekkert til þess að
byggja grun minn á, nema hug
arburð einn, og þá vissi jeg
ekki nándar nærri eins mikið
og jeg hjelt að jeg vissi“.
Hann talaði til þess að gefa
henni tíma til þess að ná sjer
aftur. Jeff var raunsæismaður
og hafði ætíð horfst í augu við
staðreyndir, hversu óbærileg-
ar, sem þær voru. Það varð
hún einnig að gera.
Hann hjelt áfram að tala
rólega. „Hann hlýtur að hafa
ákveðið þetta fyrir löngu síð-
an. Jeg hygg, að hann hafi að-
eins beðið eftir því, að Jóhanna
yrði eitthvað lasin, til þess að
læknir yrði viðstaddur. Það
mjög kænlegt“. Jeff þagnaði.
Hann fann til svíðandi niður-
lægingar. Hve kænlegt af
Nikulási að velja einmitt ung-
an og óreyndan lækni, sem -auk
þess var andstæðingur hans í
stjórnmálum, þannig, að enn
minni líkur voru til þess, að
nokkurn í sveitinni grunaði,
hvar fiskur lá undir steini.
„Það var mjög líkt honum
að nota blóm sem morðtól",
hjelt hann áfram eftir nokkra
þögn. „Það skeði, þegar hann
var einn með henni kvöldið,
sem hún dó. Og hann notaði
hunangskökuna til þess, eins
og mig grunaði. En hvernig?“
Hann hugsaði sig um andar-
tak. „Jú, auðvitað! Hann hef-
ir notað kvörnina, sem múskat
hnotin, sem hún borðaði með
kökunni, var mulin í. Hann
hefir malað blöðin í henni“.
Hann mundi nú greinilega
eftir örlitlum, grænum ögnum,
er verið höfðu í kökubitunum,
sem hann hafði rannsakað.
Hann hjelt þá, að það væri eitt
hvert krydd.
„Hvað. kemur það málinu
við, hvernig hann gerði það?“
sagði Miranda nú. Hún hafði
ekki mælt orð af munni, held-
ur setið eins og dáleidd og star
að fram fyrir sig.
„Nei, þú verður aðeins- að
trúa mjer“, svaraði hann bl?ð-
lega.
Hún leit upp, og um varir
hennar ljek lítið, hryggilegt
bros. „Jeg held, að jeg hafi alt-
af vitað það“, sagði hún.
Jeg ætlaði að segja eitt-
hvað, en hún hristi höfuðið.
„Nei — ekki eins og þú
heldur — ekki beinlínis. En í
einhverjum leyndum kima í
sálu minni, hefi jeg altaf vit-
að það — þótt jeg hafi aldrei
haft hug til þess að skygnast
þangað“.
„Vitleysa!“ hrópaði Jeff.
„Dæmalaus vitleysa er þetta,
Miranda! Við verðum umfram
alt að reyna að hugsa skýrt“.
Hún hlustaði ekki á hann.
Hún starði á giftingarhring
sinn. „í fjögur ár hefi jeg ver-
ið gift morðingja”, sagði hún
hægt. „í f jögur ár hefi jeg not-
ið í ríkum mæli afleiðinganna
af Aorði“.
„Þú gatst ekkert að því gert.
Þú vissir ’ það ekki“, ansaði
hann snögt.
Ef Loftur ffetur það ekki
— þá hver?
Undrablómið egyptska
Æfintýr eftir H. De Vere Stackpoole.
10.
Og svo lagði van Dunk af stað, en gamli maðurinn sat
eins og draugur í tunglskininu við pýramidann og hjelt
á týlipananum dýrmæta í báðum höndum.
Van Dunk gekk sæmilega til Cairo, þar leigði hann
úlfalda og Araba, keypti sjer vistir og lagði aftur á stað.
Þegar leið að sólsetri annán dag ferðarinnar, komu
þeir auga á pýramidana, og litu þeir út jafn einmana
og dularfullir og áður.
Þeir komu nær, en sáu ekkert til herra van Houten.
Að lokum komu þeir að pýramidunum og ekki var van
Houten þar. — Hann var horfinn.
„Ekki getur hann hafa jetið sjálfan sig”, sagði herra
van Dunk, og klóraði sjer steinhissa í höfðinu, „nje graf-
ið sig í sandinn. En . . . það gætu hafa komið hjer ljón”.
Alla þessa stund hefði hann verið á gangi umhverfis
pýramidann, og að lokum nam hann staðar vestan við
hann og glápti með undrun mikilli á það, sem hann sá.
Því þar sat gamíi fræðaþulurinn og hallaði sjer upp að
pýramidanum og starði í sólarlagið, og fáðu mjer nú tó-
baksbaukinn. '
„Haltu áfram, haltu áfram pabbi”.
„Komdu nú sæll vinur minn’. sagði van Dunk.
En gamli fræðaþulurinn gegndi alls engu. — aðeins
vegna þess, að hann var, — fáðu mjer eldspýturnar”.
„Var hvað pabbi, haltu áfram, hjerna eru eldspýt-
urnar”.
„Dauður, — og ef þú ætlar nú að fara a-ð skæla, þá er
sagan ekki lengri, og jeg sendi þig til hennar Grímhildar”.
„Ó, gamli vinur”, hrópaði van Dunk, „ertu virkilegá
dauður?” —Svo þagði hann um stund og tautaði svo með
sjálfum sjer: — ,,0g eigum við Júlíana undrablómið ein“.
Rithöfundurinn Henry Jam-
es (1843—1916) bjó eitt sinn
nálægt höll sultuframleíðanda,
sem hafði unnið sig upp og var
nú orðinn miljónamæringur.
Þessi maður hafði giftst jarls-
dóttur, var búinn að gleyma
fortíð sinni og leit mjög stór-
um augum á sjálfan sig.
Eitt sinn skrifaði sultufram-
leiðandinn James ósvífið brjef,
þar sem hann amaðist við, að
þjónustufólk skáldsins gengi
stundum yfir hans landareign.
James svaraði brjefinu um
hæl:
„Kærri herra! Mjer þykir
mjög leitt að heyra, að þjón-
ustufólk mitt skuli hafa stigið
á landareign yðar.
P. S. — Þjer afsakið, þótt
jeg hafi talað um landareign
yðar, eða er það ekki?“
★
SIR WALTER SCOTT (1771
—1832), skotska skáldið og
rithöfundurinn, heyrði Annie
dóttur sína eitt sinn tala um,
að éitthvað væri almúgalegt.
Hann ávítaði hana á eftirfar-
andi -hátt:
„Elskan mín, þú talar eins og
krakki. Veistu, þegar öllu er
á botninn hvolft, hvað orðið
almúgalegur þýðir? Það e^ að-
eins hverstakslegur. Ekkert,
sem er hverstaklegt, nema
guðleysi og vonska, er þess
vert, að talað sje um það með
fyrirlitningartón“.
★
FRÚ Randolph Churchill var
eitt sinn í atkvæðasmölun með
al kjósenda í Woodstock fyrir
mann sinn, sem þá var fjár-
málaráðherra. Hún hitti m. a.
verkamann, sem hún bað um
að styðja hann.
„Nei, það geri jeg aldrei“,
svaraði hann. „Mjer dettur
ekki í hug að kjósa letingja,
sem ekki dregst úr rúminu
fyr en um hádegi".
Frúin fullvissaði hann um,
að þetta væri rangt hjá hon-
um og bætti við: „Þar sem jeg
er konan hans, ætti minn fram
burður að nægja því til sönn-
unar“.
„Fari það bölvað, frú!“ svar
aði maðurinn þegar. „Ef þjer
væruð konan mín, myndi mig
aldrei langa á fætur“.