Morgunblaðið - 09.11.1944, Blaðsíða 10

10
MORGTJNBLAÐIÐ
Fimtudagur 9. nóv. 1944.
,,Ef það hefði ekki verið mín
vegna, hefði Jóhanna aldrei
verið myrt“, hjelt hún áfram,
án þess að hlusta á hann.
„Zelía vissi það, en jeg vildi
ekki hlusta á hana“.
„Zelia?“ endurtók Jeff vand
ræðalega. „Áttu við gömlu kerl
inguna — kynblendinginn? —
Hún var elliær og hálf sturl-
uð“.
Hann lagði hönd sína á öxl
hennar. „Sjáðu nú til, væna
mín. Þú verður að vera hug-
hraust. Þú áttir enga sök á
dauða Jóhönnu. Þú verður að
losa þig við þessa heimskulegu
sektartilfinningu þegar í stað.
Og það, sem einu sinni er lið-
ið, verður aldrei aftur tekið.
En það, sem við eigum nú fyr-
ir höndum, er að ljóstra upp
um morðið“.
Hún vætti varirnar. „Þú get
ur það ekki, Jeff. Þú sagðir
sjálfur, að þú gætir ekkert sann
að. Það myndi enginn trúa
þjer“.
Jeff hleypti brúnum. Andar-
tak lá við, að hann ljeti hug-
fallast. Hvernig átti hann að
geta kært Nikulás? Hver
myndi taka mark á orðum fá-
tæks sveitalæknis gegn vold-
ugum ljensgreifa? Jeff myndi
stofna eigin mannorði í hættu,
viðurkenna, að hann hefði ver-
ið hafður að leiksoppi. Fyrst
yrði hann að stríða við að fá
líkið grafið upp, og að því
loknu vissi hann ekki einu
sinni, hvort hann fyndi nokkr-
ar menjar eitursjns eftir svo
lángan tíma. En hann gæti auð-
vitað hæglega komist að því.
Honum datt Francis læknir í
hug. Hann myndi áreiðanlega
ekki telja eftir sjer að hjálpa
honum. En setjum nú svo, að
þeir fyndu engar menjar eit-
ursins? Þá gætu þeir ekkert
annað. Þeir hefðu ekki önnur
sönrrunargögn en nokkrar tví-
ræðar blaðsíður í dagbók, og
Jeff var nógu vel heima í lög-
unum til þess að gera sjer grein
fyrir, hvað Nikulás myndi
gera við þær. En alt í einu datt
honum Magda 4 hug — þjón-
ustustúlka Jóhönnu. Þégar
hann1' hugsaði sig betur um,
sannfærðist hann um, að hana
hefði einnig grunað eitthvað.
Hún hafði sjeð Nikulás gefa
Jóhönnu hunangskökuna. Ef
til vill væri hægt að hafa upp
á henni og nota hana sem vitni.
Hún var án efa með Katrínu í
Albany.
Jeff andvarpaði þungan, því
að alt í einu datt honum í hug,
að Katrín og Miranda myndu
auðvitað flækjast í málið líka.
Hann hafði ekki litið á það frá
þeirri hliðinni. Það yrði vitan-
lega litið á Miröndu sem vit-
orðsmann.
Miranda hafði athugað Jeff
þegjandi. Hún sá angistarsvip-
inn á andliti hans, og misskildi
hann. „Já“, sagði hún. „Það er
ekki hægt að sigra Nikulás.
Hann er sterkari en allir aðr-
ir“.
„O, ætli hann sje ekki mann
legur eins og við hin“, svaraði
Jeff reiðilega. „Og jeg skal sjá
um, að hann hljóti verðskuld-
aða refsingu fyrir svívirðilegt
morð. Jeg hikaði aðeins þín
vegna, Miranda. Þú mátt ekki
fara aftur til Nikulásar“.
„Jeg á skilið að þjást líka“,
sagði hún. „Jeg giftist honum“.
„Kjáninn þinn litli!“ hrópaði
Jeff, frá sjer af reiði. „Er óst
þín til hans svo blind, að þú
gerir þjer ekki grein fyrir, að
þú stofnar þjer í beina lífs-
hættu með því að fara aftur
til hans? Skeð getur, að hann
fái einhvern tíma leið á þjer.
Þú verður ekki altaf ung og
fögur. Og þú hefir, ekki frem-
ur en Jóhanna, getað fullnægt
hinni brjálæðiskendu löngun
hans eftir syni. Setjum nú svo,
að hann fyndi aðra konu —
eins og hann fann þig, eða þú
stæðir á einhvern hátt í vegi
fyrir hinni takmarkalausu
valdafýkn hans — dettur þjer
í hug, að hann myndi þá hika
við að ryðja þjer úr vegi?“
Hann sá, að óttaglampa brá
fyrir í augum hennar. Hún
vissi alt í einu, að hann sagði
satt. „Hvað get jeg gert?“
hvíslaði hún.
Hann sá, að hún var að því
komin að láta bugast, svo að
hann varð að hugsa fyrir hana.
„Hvenær kemur Nikulás aft-
ur?“ spurði hann.
„Annað kvöld“, hvíslaði hún.
Guði sje lof, hugsaði Jeff.
„Þú verður að vera farin frá
Dragonwyck, áður en hann
kemur aftur“, sagði hann. „Þú
skalt ganga frá farangri þín-
um í kvöld. Hafðu Peggy með
þjer. Farðu svo með bátnum í
fyrramáli til New York, og
þegar þangað kemur, ferðu
beina leið heim til Francis
læknis“. Hann gekk að skrif-
borðinu og hripaði nokkrar
línur á brjefmiða _,og fjekk
henni. Hún kinkaði kolli og tók
.við miðanum.
„Francis læknir gætir þín,
þangað til jeg kemst sjálfur til
borgarinnar. Það er ógjörning-
ur að láta þig fara heim til
Greenwich, því að Nikulás leit
ar fyrst að þjer þar“.
,,Já“, ansaði hún lágt. „Jeg
skil þig. En hvað ætlar þú —
hvað getur þú gert, Jeff?“
„Þegar þú ert komin á ör-
uggan stað, fer jeg heim að
Dragonwyck og segi Nikulási
frá uppgötvun okkar“.
„Ertu ekki hræddur?" spurði
hún í hálfum hljóðum.
Jú, í raun rjettri er jeg dauð
hræddur, hugsaði Jeff með
sjer. Hann var á því hreina
með, að fyrsta verk Nikulás-
ar myndi verða að reyna að
ryðjá honum úr vegi, og hvar
stæði Miranda þá? Hann vissi,
að hún myndi aldrei geta bar-
ist ein við Nikulás. En Jeff var
ekki hræddur um sitt eigið líf.
Það voru erfiðleikarnir á því,
að kæra Nikulás og óvissan um
það, hvernig hann myndi snú-
ast við kærunni, sem hann ótt-
aðist mest. En alt í einu datlx
honum snjallræði í hug.
„Á morgun fer jeg beina leið
til fylkisstjórans“, sagði hann,
„og fæ honum málið í hendur“.
Miranda stóð á fætur. Jeff
lagði handlegginn utan um
hana, og andartak hallaði hún
sjer að honum.
„Vertu hughraust, ástin
min“, sagði hann blíðlega.
Hún rjetti úr sjer og gekk
fram að dyrunum. Þar sneri
hún sjer við og um varir henn-
ar ljek gleðivana bros.
„Hughraust, já —“, sagði
hún. „Jeg verð að vera nógu
hughraust til þess að horfast í
augu við þá staðreynd, að ást
mín — og allir mínir draum-
ar — voru illir“.
XXI. KAPÍTULI.
Nikulás kom ekki aftur að
Dragonwyck daginn eftir, eins
og hann hafði ætlað. Hann kom
þangað kl. 5 þennan sama dag.
Hann hafði verið fljótur að
ljúka erindum sínum í New
York. Solomon Bronck, um-
boðsmaður hans, sem var sár-
hryggur yfir því, hve lítinn á-
huga Nikulás virtist hafa á Jjví
að græða peninga, hafði sagt
við hann:.„Það er hjer dálítið
af peningum, sem jeg hefi enn
ekki ráðstafað, hr. Van Ryn.
Mynduð þjer kæra yður um að
kaupa hlut í nýja áætlunar-,
bátnum, „Maríu Clinton“? Eig
andinn vill selja. Hún fer
fyrstu ferð sína til Albany á
föstudaginn kemur. Það. er
sagt, að hún sje hraðskreiðasti
báturinn hjer um slóðir“.
Nikulás leit upp. „Er hún
hraðskreiðari en „Reindeer“
og „Utica“?“
Bronck hleypti brúnum. „Jeg
veit það ekki, herra minn. En
jeg vona, að hún reyni ekki
til þess að fara í kappsiglingu.
Jeg hefi megna óbeit á kapp-
siglingum. Þær eru hættuleg-
ar fyrir farþegana. Hugsa sjer
allan þann fjölda, sem fórst
með „Svölunni“. — Nei, kapp-
siglingar eru ósiðleg skemtun“.
„Jæja, finst yður það?“ sagði
Nikulás, og örlítið háðsglott
ljek um varir hans. „Mjer finst
aftur á móti mjög hrcssandi
að taka þátt í kappsiglingu'k
Bronck roðnaði, því að greini
legt var, að húsbóndinn leit á
hann sem lítt karlmannlegan
hugleysingja. Ef maðurinn vill
endilega taka þátt í einhverri
æsandi skemtun, hvers vegna
getur hann þá ekki fundið eitt-
hvað, sem er ekki hættulegt fyr
ir aðra? hugsaði hann reiðilegá.
„Jeg ætla að líta á bátinn",
ságði Nikulás og reis á fætur.
„Ef mjer líst vel á hann, kaupi
jeg harin“.
Þegar Nikulás var farimj,
þurkaði Bronck sjer um . enn-
ið með rauðum silkivasaklút og
stundi þungan. Jeg vildi, að
jeg hefði aldrei minst á þennan
bölvaðan bát við hann, hugs-
aði hann. Það hafði verið eitt-
hvað í svip Nikulásar, sem
hafði mint á sturlaðan mann.
En þótt Bronck hefði átt Jífið
að leysa, hefði hann ekki get-
að skýrt frá því, hvað það var.
Ef Loftur gfetur bað ekki
— þá hver?
Undrablómið egyptska
Æfintýr eftir H. De Vere Stackpoole.
11.
Svo stakk hann hendinni í vinstri vasa gamla manns-
ins, en fann þar engan túlípana, bara falskar tennur. J>á
leitaði hann í vestisvösunum, en þar var aðeins blýants-
stubbur og eldspýta. í hinum vösunum var ekki neitt.
Þá, og þá fyrst, tók hann eftir því, að svolítill pappírs-
miði var í lófa gamla mannsins. Hann tók miðann og las:
„Jeg ljet undan hungurkvölunum og át túlípanann. Jeg
dey í friði. — Van Houten”.
,,Æ, mikil skelfing”, tautaði van Dunk.
Svo fór hann að gráta, að sumu leyti vegna hins glat-
aða undrablóms, og líka vegna hinna hrvggilegu örlaga
fjelaga síns, og örlítið vegna hennar Júlíönu sinnar. Sum-
ir hefðu skilið líkið eftir, en það gerði* ekki hann van
Dunk.
„Þetta var mesti mentamaður Hollands”, sagði hann við
sjálfan sig, „og til Hollands skal hann aftur fara, svo
hjálpi mjer Hafiz”, hrópaði hann til Arabans. „Hjálpaðu
mjer að setja hann á bak úlfaldanum“.
„Puff”, sagði Arabinn og svo sbttu þeir van Houten
gamla á bak úlfaldans og lögðu af stað yfir eyðimörkina
heimleiðis til Cairo. Komust þangað eftir góða ferð.
Þegar þangað kom, fór van Dunk til E1 Kobir, en hann
var mesti snillingur borgarinnar í því að smyrja lík. Hon-
um sagði van Dunk, að hann óskaði eftir að fá dyggilega
búið um lík vinar síns og það smurt, og spurði um lægsta
verð. "' '
E1 Kobir heimtaði tvö hundruð og níutíu krónur minst
og tóku þeir svo að þrátta um verðið. Hjeldu þeir áfram
allan daginn og um sólarlagsbil, var verðið komið niður
í þrjátíu krónur og tíu aura.
Og um nóttina smurði E1 Kobir lík van Houtens, en þar
sem honum fannst sjer illa borgað, þá vandaði hann sig
heldur lítið. Síðan vár líkið sett í kistu og þrem mánuðum
seinna var van Dunk kominn með hana heim til Hollands.
En nú var van Dunk í einkennilegum kringumstæðum,
því allir peningar hans voru uppeyddir. Húsið hans, garð-
urinn hans og kýrin, sem van Gogh hafði málað af því-
líkri snild, — allt var þetta farið, allt komið í magann á
van Houten gamla. — En van Dunk grjet ekki einu sinni,
vegna þess að allar hans eigur höfðu farið í þágu góðs
vinar.
ÁKAFUR, írskur föðurlands
vinur, seím til allrar óhamingju
var orðinn 41 árs, reyndi að
fá upptöku í herinn. En þótt
liðþjálfinn sæi, að hann myndi
verða ágætur hermaður, gat
hann ekki tekið við honum
vegna þess, að hann mátti ekki
taka eldri menn en 38 ára.
„Heyrðu kunningi", sagði
liðþjálfinn, „ertu viss um, að
þú munir rjett aldur þinn?
Farðu heim núna og athugaðu
þetta nákvæmlega og komdu
svo aftur á morgun“.
Daginn eftir kom írinn.
„Jæja“, sagði liðþjálfinn,
„hvað ertu þá gamall?“
„Jeg hafði rangt fyrir mjer
í gær“, sagði maðurinn glað-
lega, „jeg er aðeins 38 ára; það
er mamma gamla, sem er 41“.
★
EINU SINNI sat franski
stjórnmálamaðurinn Talley-
rand í veislu á milli Madame
de Stael og, Madame Récamier,
sem var fræg fyrir fegurðar-
sakir. Madame de Stael, sem
kvenleg fegurð var ekki sterk-
asta hlið, var mjög afbrýðis-
söm í garð þessa fagra keppi-
nautar síns og þessvegna lagði
hún þá spurningu fyrir Talley-
rand, hvorri hann myndi fyrr
bjarga, ef þær væfu að dsukna
báðar. Hann velti fyrst vöng-
um, en sneri sjer síðan að Mme
de Stael og sagði: „Madame,
þjer kunnið að synda“.
EITT SINN á dögum August-
usar keisara (63 f. Kr. •—■ 14 e.
Kr.) kom ungur maður til
Rómaborgar. Hann var svo lík
ur keisaranum, að um annað
var ekki tíðréeddara í borg-
inni. Þetta barst keisaranum
til eyrna og ljet hann koma
með manninn til sín.
„Hefir móðir þín nokkurn
tíma verið í Róm?“ spurði keis
arinn.
„Nei“, svaraði drengurinn,
„en faðir minn hefir verið
þar“.
★
GRANT hershöfðingi var
þekktur fyrir fastheldni sína.
Er hann náði einhverjum stað
á sitt vald, þá slepti hann hon-
um aldrei aftur. Lincoln var
eitt sinn að tala um þetta við
Butler hershöfðingja og sagði
þá:
„Þegar Grant Hershöfðingi
hefir einu sinni náð einhverj-
um stað, heldur hann í hann
eins og hann hefði erft hanri.