Morgunblaðið - 11.11.1944, Qupperneq 14

li
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 11. nóv. 1944,
Alt í einu rak hún upp sker-
andi angistarvein. Henni heyrð
ist einhver vera að berja á
nyrðri gluggann. Hún hröklað-
ist yfir í hinn enda herbergis-
ins, en þá heyrði hún nafn sitt
kallað. Eftir nokkurt hik staul-
aðist hún út að glugganum og
dró gluggatjöléin frá. Sá hún
þá, að Peggy stóð fyrir neðan
gluggann. Miranda opnaði hann
og hallaði sjer út.
„Jeg kemst ekki upp til yð-
ar, frú“, hvíslaði Peggy. „Allar
dyr, frá álmu þjónustufólksins
inn í húsið, eru lokaðar. Og
einnig útidyrnar“.
„Hvar er hann núna?“ hvísl-
aði Miranda. En stúlkan hristi
höfuðið. Hún heyrði ekki til
hennar.
Miranda leit inn í herbergið.
En þar var jafn kyrt og hljótt
og áður. Hún hallaði sjer aft-
ur út um gluggann og endur-
tók spurningu sína hærra.
„Hann er víst í turnherberg-
inu“, svaraði Peggy. „Að
minsta kosti er ljós þar. — Ó,
hvað hefir komið fyrir?“
„Jeg verð að komast hjeðan
út. Segðu einhverjum þjónanna
að koma undir eins með stiga
hingað“.
„Þeir þora það ekki“, svar-
aði Peggy. „Þeir eru allir dauð
hræddir við hann. Þeir hleypa
mjer ekki inn í húsið aftur. A
jeg að reyna að ná í Hans? Jeg
skal hlaupa til þorpsins“.
„Já — en í guðs bænum
flýttu þjer“.
Þegar Peggy hvarf á milli
trjánna, sneri Miranda aftur
inn í herbergið. Hún gekk að
arninum.
Það leið löng stund.
Jeg verð að láta mjer hitna,
hugsaði hún. Jeg verð að geta
hugsað skýrt, en það get jeg
ekki, ef mjer er kalt.
I borðstofunni stóð venju-
lega stór krystalsflaska með
víni í. Vínið vermdi bæði lik-
ama og sál. Hún tók sjer kerti
í hönd og opnaði aftur dyrnar
fram á ganginn. Hún leit
snöggvast til dyranna, sem
voru andspænis herbergi henn-
ar. Það voru dyrnar að turn-
inum. Þær voru lokaðar.
Hún flýtti sjer niður í borð-
stofuna. Hún setti kertið á borð
ið, og fann brátt vínflöskuna.
Hún tók tappann úr henni og
bar hana að vörum sjer. Þegar
tennur hennar námu við
krystalinn, heyrðist ofurlítið
skröltandi hljóð. Eftir andar-
tak fann hún, hvernig hitinn
seitlaði í gegnum líkama henn-
ar. Hún hallaði sjer upp að
skápnum. Hugsun henn'ar
skýrðist, og alt í einu duttu
henni í hug gluggarnir niðri í
kjallaranum.
Þeir voru altaf harðlokaðir
að nóttunni, og þurfti fíleflda
karlmenn til þess að loka þeim.
En jeg get einhvern veginn
opnað þá, hugsaði hún með sjer.
Hún ætlaði að fara að setja
glertappann aftur í flöskuna,
þegar hún heyrði eitthvert
hljóð uppi í stiganum. Fyrst
datt henni í hug að slökkva á
kertinu og flýja. En hún sá sig
um hönd. Hún stóð við skáp-
inn og beið.
Nikulás kom inn í herberg-
ið. Hann nam staðar rjett fyrir
innan dyrnar og starði vand-
ræðalega á hana. „Hvers vegna
liggur svona vel á þjer, Mir-
anda?“ spurði hann. „Jeg
heyrði þig hlæja og leika á
slaghörpuna".
Hún sá þegar, að augu hans
voru óeðlilega skær. Hún var
ekki lengur hrædd. Hún lyfti
höfðinu.
„Hvernig getur þjer dottið í
hug, að jeg sje að hlæja og
leika »á slaghörpu kvöld?
Þú hlýtur að vera drukkinn11.
Nikulás varð enn vandræða-
legri á svipinn.. Hann stóð og
hallaði höfðinu aftur á bak,
eins og hann væri að hlusta á
eitthvað.
„Hvers vegna lokaðirðu dyr-
unujn?“ spurði hún.
Hann leit aftur á hana, en
hann sá hana ekki.
„Jeg heyrði þig hlæja hjerna
niðri, Miranda. Jeg heyrði, að
leikið var á slaghörpuna. Það
var greinilegt“.
„Jeg hygg, að það hafi ver-
ið Azilda, en ekki jeg, sem þú
heyrðir hlæja og leika á slag-
hörpuna, Nikulás", svaraði
Miranda rólega. „Eins og barn-
ið þitt heyrði til hennar kvöld-
ið, sem Jóhanna dó. Hún hlær
vegna þess, að nú lýstur ógæf-
an enn einu sinni heimili þetta,
sem hún hefir talaf hatað“.
„Þú lýgur“, sagði hann. „Það
varst þú, sem jeg heyrði til“.
„Nei“, svaraði hún.
Hann gekk nokkur skref í
áttina til hennar. Hún sá, að
hann stakk hægri hendinni í
vasann — og það glampaði á
stál í hönd hans. Hún hrærði
hvorki legg nje lið.
„Já, jeg er algjörlega hjálp-
arvana“, sagði hún. „Þú getur
drepið mig, ef þú vilt. En þú
sleppur ekki í þetta sinn, Niku-
lás. Peggy veit, að þú lokaðir
mig inni. Og Jeff Turner veit
um Jóhönnu. Hann ætlar að
segja fylkisstjóranum frá því“.
Hendur hans fjellu máttlaus
ar niður og hún sá, að það kost
aði hann beinlínis líkamlega
áreynslu að ná valdi yfir svip
sínum.
„Heyrðu, ljósið mitt, þú hlýt
ur að vera eitthvað meira en
lítið lasin í kvöld. Og nú, þeg-
ar þú ert farin að tala um
drauga, er best-------“.
Hann þagnaði svo skyndi-
lega, að engu var líkara en tek
ið hefði verið fyrir kverkar
honum. Hann sneri höfðinu
hægt og leit í áttina til Rauða
herbergisins.
Loginn á kertinu blakti til
og frá.
Nú heyrir hann til hennar,
hugsaði Miranda og horfði á
náfölt andlit hans. Sjálf heyrði
hún ekkert, nema óreglulegan
andardrátt hans.
Hann tók utan um stólbakið.
Hann starði fram fyrir sig, og
í augum hans sá hún eitthvað,
er líktist máttvana sturlun.
„Þú heyrir það?“ hvíslaði
hann. „Þú heyrir það líka?“
Hún hristi höfuðið.
Hann hreyfði sig, eins og
hann vildi loka eyrum sínum
fyrir þessum skræka vitfirr-
ingshlátri. Hún kendi í brjósti
um hann.
Hún þrýsti saman höndun-
um og hafði yfir ritningargrein
í huganum
Eftir dálitla stund fann hún,
að andrúmsloftið í herberginu
breyttist og hún heyrði hann
draga þungt andann. „Nú er
það hætt“, sagði hann.
Hann slepti takinu á stól-
bakinu og rjetti úr sjer. Hann
hló stuttaralega. „Þetta var of-
heyrn, er orsakast hefir af
ópíum því, sem jeg var að
reykja áðan. Raunar skil jeg
ekki, hvernig ^jeg gat verið svo
trúgjarn að láta blekkjast“.
Hann gekk yfir að skápnum
og helti víni í glas.
„Viltu ekki skála við mig,
ástin mín?“ spurði hann, með
sinni gömlu háttvísi.
Hún starði á hann. Ætlaði
hann í raun rjettri að láta eins
og ekkert hefði ískorist.
„Nikulás", sagði hún. „Þú
hlýtur að vita, að jeg ætla að
yfirgefa Dragonwyck. Var það
ekki þess vegna, sem þú lokað-
ir dyrunum?“
„Jeg lokaði dyrunum vegna
'þess“, svaraði hann hraðmælt-
ur, „að jeg vissi, að taugar þín-
ar voru úr lagi. Þú yfirgefur
ekki Dragonwyck, Miranda, og
þú munt aldrei yfirgefa mig.
Manstu það ekki, að jeg sagði
eitt sinn við þig, að ekkert
myndi skilja okkur að, nema
dauðinn einn?“
Hann hallaði sjer í áttina til
hennar og brosti lítið eitt.
Já, hugsaði hún. Hann sagði
mjer það á brúðkaupsnótt okk-
ar. Dauðinn —það var dauð-
inn, sem gerði okkur kleift að
ná saman. Hún bar ósjálfrátt
höndina upp að brjósti sjer,
eins og hún væri að reyna að
dylja fyrir honum æðisgenginn
hjartslátt sinn. Hann stóð milli
hennar og dyranna, og að baki
hennar var engin útgönguleið.
Jeg verð að vera róleg, hugs-
aði hún í örvæntingu. Hún
vætti varirnar.
„Nikulás —“, hvíslaði hún,
en lauk aldrei við setninguna,
því að í þessu kvað við bylm-
ingshögg á útidyrnar. .
Peggy, hugsaði hún, og feg-
insandvarp leið frá brjósti
hennar. En hún vissi um leið,
að þetta gat ekki verið Peggy.
Hún hefði aldrei vefið konu
sína til kynna á þennan hátt.
Barsmíðin á útidyrunum
hjelt áfram.
„Þetta virðist vera nokkuð
áleitinn gestur, yndið mitt“,
sagði hann blíðlega. Hann leit
á hana og kipraði saman aug-
un. „Hefðirðu ekki gaman af
að sjá, hver það er?“
Undrablómið egyptska
Æfintýr eftir H. De Vere Stackpoole.
13.
„Jeg sendi þig til Grímhildar, ef þú hugsar þannig aft-
ur, og vertu nú ekki að reka í mig olbogann. — Jæja,
einn góðan veðurdag, snemma um vorið, sagði van Dunk
við sjálfan sig: „Þetta þoli jeg ekki lengur. Jafnvel hún
Júlíana er að verða kuldaleg við mig, gefur mjer ekkert
nema saltkjöt, og það er sama og að segja: Farðu burt.
Nú fer jeg og dey á leiði van Houtens, vinar míns”.
„Svo hann fór út í kirkjugarðinn og að gröf vinar síns. En
þegar hann kom þangað, nam ,hann staðar og starði á
leiðið.
.Því á miðju leiðinu stóð fullblómgaður, kopargljáandi
túlípani. van Dunk trúði ekki sínum eigin augum og hann
neri þau lengi. En þegar hann leit aftur á leiðið, þá stóð
undrablómið þar enn og á hverju blaði var myndin af
Charmian konungsdóttur. En á einu var mynd garðyrkju-
mannsins, sem hafði vogað að játa dóttur Faraós ást sína
á þenna furðulega hátt.
Já, það var enginn vafi á því, að þessi garðyrkjumaður
hafði verið heldur betur hrifinn af konungsdótturunni,
því -á hverju blaði blómsins var örlítil rún, sem þýðir:
„Jeg elska þig”.
Og nú eftir þrjú þúsund ár, hafði þetta örlagaríka ást-
aræfintýr orðið til þess að sameina tvo elskendur og færa
þeim hamingju. Nú hafði undrablómið vaxið upp gegnum
leiðið. Og van Dunk tók túlípanann upp með rótum og
gekk til húss Júlíönu, — og ekki fjekk hann saltkjöt það
kvöldið, máttu vita, því jafnvel tengdamóðirin tilvonandi
varð glöð. Og svo seldi hann túlípanann fyrir rúma miljón
og næsta ár blómstraði hann aftur, en var þá bara rauður
og myndalaus, en Júlíana varð frú van Dunk og leið þeim
æfinlega vel . . .”.
„Ekki trúi jeg þessari sögu, pabbi”.
„Farðu til Grímhildar undir eins”.
ENDIR.
TVEIR MENN töluðu saman
um hunda sína og sögðu með
mikilli ánægju ýmsar sögur af
því, hve skynsamir þeir væru.
Töldu þeir seppana sína tví-
mælalaust bera af öllum skepn
um í því efni.
„Nú skal jeg segja ykkur
nokkuð“, sagði þá þriðji mað-
urinn, sem heyrt hafði á tal
þeirra. „Jeg á kött, sem áreið-
anlega stendur þeim miklu
íramar. Ef kötturinn stendur
t. d. á miðju gólfi og jeg segi
við hann: Komdu til mín, þá
annaðhvort kemur kötturinn,
eða hann kemur ekki“.
★
ig þú skælir“, svaraði telpan,
„en svona skæli jeg“.
★
Piparmey segir frá ástaræf-
intýrum sínum: „Fyrir þrjátíu
árum fór jeg eins og um var
talað á stefnumót til þess að
hitta liðsforingja. Sennilega
væri jeg nú hershöfðingjafrú,
ef hann hefði komið“.
★
— Hefirðu einhverntíma lent
í járnbrautarslysi?
— Já, jeg kysti eitt sinn kon-
una mína í dimmum jarðgöng-
um í staðinn fyrir fallega
stúlku við hina hlið mjer.
Amerískur spekingur segir
eitthvað á þá leið, að það taki
20 ár fyrir móðurina að gera
mann úr syni sínum. En ung
stúlka með ljósa lokka og rauð
ar neglur getur gert ungling-
inn snarvitlausan á 10 mínút-
um.
★
— Þjer eruð þá sem sagt al-
veg trúlaus.
— Það voru ekki mín orð.
En jeg trúi ekki á annað en
það, sem jeg get skilið.
— Já, en það kemur nú út á
eitt.
★
Kona hitti á götunni telpu,
sem hágrjet, og segir: „Ekki
myndi jeg skæla svona, ef jeg
væri í þínum sporum“.
„Mjer er alveg sama, hvern-
Ef þjer eruð þreyttur, þá er
enginn svaladrækkur jafn
hressandi.
Uppáhald miljóna manna.