Morgunblaðið - 30.11.1944, Blaðsíða 10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagrur 30. nóv. 1944
I
„Nú veit jeg að hann er orð-
inn vitskerturú, muldraði hann,
við hraðamælirinn. „Jeg verð
áreiðanlega orðinn gráhærður,
áður en öll kurl eru komin til
grafar".
—- Eftir margar krókaleiði
var bifreiðin loks komin að
húsi Daníels. „Fyrr læt jeg
drepa mig, en keyra með þau
að aðaldyrunum“, tautaði
Graves, og stöðvaði ekki bifreið
ina fyrr en inn í bílskúrnum!
Þegar hann ætlaði að opna
dyrnar, barði Daníel á rúðuna,
sem aðskildi fram og aftur
hluta bifreiðarinnar.
„Jeg hefi mikla samúð með
þínum göfugu tilfinningum",
sagði hann rólega. „En jeg
hygg, að vart sje sæmandi að
hefðarkona stigi út úr bifreið-
inni hjer. Keyrðu að aðaldyr-
unum“.
Og enn hlýcfdi veslings
Graves af gömlum vana.
„Hann er djarfur eins og inn-
brotsþjófur11, sagði hann við
sjálfan sig. „En honum verður
ekki bjargað úr þessu. Það verð
ur að fara sem fara vill“.
Dapur í bragði horfði hann
á Danna Pritchard leiða Tameu
upp tröppurnar, opna útidyra-
hurðina, ýta henni á undan sjer
inn og loka síðan dyrunum.
Hann stundi þungan. Þetta
var hræðilegt hneyksli! Hann
leit vandlega í kringum sig, en
sé, sjer til mikils. hugarljett-
is, að enginn var nálægur. —
Hann hafði 'verið eina vitnið
að þessum furðulega atburði.
Hann flýtti sjer að gang^ frá
bifreiðinni og fór síðan inn í
borðstofu þjónustufólksins til
þess að geta fylgst með því,
sem gerðist.
Um leið og hann fjekk sjer
sæti við kvöldverðarborðið og
horfði forvitnislega inn í eld-
húsið, þar sem Sooey Wan, kín
verski k'okkurinn, sat á hækj-
um sjer fyrir framan eldavjel-
ina og var að bjástra við eitt-
hvað í ofninum, kom Pritchard
inn í eldhúsið. Sooey Wan leit
upp, en gerði sig ekki líklegan
til þess að rísa á fætur.
„Húsbóndi“, sagði hann byrst
ur. „Hvað á það eiginlega að
þýða, að koma alt of seint að
borða?“
„Jeg kem ekki of seint að
borða. Að sjá bölvað smettið á
þjer! Sýknt 'og heilagt ert þú
óánægður og nöldrandi“.
Sooey Wan leit rólega á
klukkuna.
„Þú ert ekki með öllum
mjalla, húsbóndi góður“,
hreytti hann út úr sjer, „Þú
kemur hálf tíma of seint. Mat-
urinn orðinn ónýtur.
„Haltu þjer saman, þorpar-
inn þinn“, skipaði Danni hin-
um gula heiðingja.
Sooey Wan þóttist verða fok
reiður. „Þegiðu sjálfur“, öskr-
aði hann, og otaði búrhnífnum
framan í hann. „I tuttugu ár
matreiddi jeg fyrir föður þinn,
og hann kom aldrei of seint. —
En þú------hvað er að, Danrir?
Þú ert svo raunamæddur á
svipinn“.
„Jeg er hryggur í kvöld,
Sooey. Wan“.
I Sooey Wan stóð á fætur og
lagði hönd sína á öxl Danna.
,,Segðu Sooey Wan, hvað amar
að“, bað hann, og gömul litlaus
augu hans, látbragð hans og
hreimurinn í rödd hans, sem
ekki var lengur skræk af upp-
gerðaxreiði, — alt bar þetta
vott um þá miklu ást og hlýju,
sem gamla kínverska þjóna-
stjettin í San Fransiskó, bar til
tryggra og góðra húsbænda
sinna — og sjer í lagi barna
þeirra.
„Góður vinur minn dó í
kvöld, Sooey Wan“.
„Það var leiðinlegt“, sagði
Sooey Wan, fullur samúðar.
„Þekkijeg hann, húsbóndi?“
„Já, hann var einnig vinur
þinn, Sooey. Það var Larrieau.
skipstjóri, Frakkinn með mikla
skeggið".
„Jeg man eftir honum, já. —
Þegar hann kom, hafði Sooey
Wan kola til miðdegisverðar.
Hann kendi mjer að búa til
Margie Lee sósu“.
„Já, Gaston hjelt mikið upp
á kola, með Margery-sósu —
eins og hann var matreiddur í
Marseilles. Hann er dáinn,
Sooey Wan, ög jeg kom með
dóttur hans. hingað áðan. Jeg
er fjárhaldsmaður hennar“.
„Sama sem faðir hennar?“
Danni kinkaði kolli og Sooey
Wan klóraði sjer hugsandi á
hökunni.
„Alt í lagi, húsbóndi“, sagði
hann síðan. „Jeg hefi fyrsta
flokks kvöldverð. — Það var
leiðinlegt, að skipstjórinn
skyldi deyja. Hann var góður
maður. Mjög leiðinlegt“.
Hann klappaði húsbónda sín
um á öxlina, og sagði með því
meira en þótt hann hefði hald-
ið langa samúðarræðu.
„Ungfrúin þarf að hafa fata
skifti, Sooey Wan, svo að við
getum ekki borðað fyr en eft-
ir hálf tíma“.
„Láttu Sooey Wan um það“,
sagði gamli kínverjinn. „Viltu
glas af víni núna?“
„Nei, þakka þjer fyrir, það
held jeg ekki“.
„Jú, fáðu þjer eitt glas af
víni. Það vermir.------Þegiðu,
segi jeg! Það er sem jeg segi,
þú talar of mikið!“
Danni sá að gagnslaust var að
mótmæla, og beið því rólegur,
meðan Sooey Wan náði í vínið
og tvö glös, annað handa sjálf,
um sjer. „Jeg drekk fyrir sálu
Larrieau skipstjóra. Vona að
djöfullinn nái ekki i hana“,
sagði hann. „Jeg fer í musterið
í kvöld og brenni djöflapappír“.
Hann tæmdi glasið og ýtti
síðan Danna með föðurlegum
myndugleik út úr eldhúsinu.
Þegar dyrnar höfðu lokast á
eftir honum affermdi Sooey
Wan heila smálest af bölvi og
ragni, ýmist á kínversku eða
ensku. Honum virtist Ijetta tals
vert við það, því að að því
loknu tók hann að syngja við-
kvæmt og angurblítt lag, og
áræddi Graves þá að ávarpa
hann.
„Heyrðu, Sooey“, sagði hann.
„Jeg hefði ekkert á móti því að
fá ofurlítið tár hjá þjer“.
Sooey Wan leit á hann —
einu sinni. En það var nægilegt.
Þessir nýju þjónar — þessir ó-
fyrirleitnu amerísku piltungar!
Ekki kunnu þeir nokkra manna
siði!
„Ræfill“, hvæsti Sooey Wan.
„Stóri, ameríski ræfill!“ Hann
þreif eldskörunginn og skaraði
í eldinn af móði miklum, en
gaut um leið augunum til Grav
es eins og hann vildi segja: —
„Jeg nota hann þennan, til þess
að skara í eldinn með, en ef þú
ekki steinheldur kjafti, skal jeg
lemja þig í klessu með honum!“
Graves gafst upp. Hann vissi
svo sem, hver var húsbóndinn
hjer á heimilinu!
V. Kapítuli.
Frá því að Tamea og Daníel
yfirgáfu Mooreu, hafði Danni
brotið heilann ákaft um hið
mikla vandamál, sem honum
hafði nú verið lagt á herðar.
Hvað í ósköpunum átti hann að
gera við Tameu? Hvert átti
hann að fara með hana? Fyrst
datt honum í hug, að fara með
hana til Maisie Morrison og fá
hana til þess að veita henni
húsaskjól yfir nóttina og lána
henni eitthvað af fötum. En svo
kom honum í hug, að Maisie
myndi sennilega verða sjer lítt
þakklát fyrir það, og það var
og augljóst, að henni kom ekk-
ert við, hvað varð um þennan
munaðarlausa kynblending. —
Hún, sem altaf var svo hagsýn,
myndi án efa koma með þá
skynsamlegu uppástungu, að
koma Tameu fyrir á gistihúsi
yfir nóttina. Og ef hún ekki
gerði það, mundi fíflið hann
Casson áreiðanlega stinga upp
á því.
Danni mundi, að Gaston grá
skeggur og Casson höfðu altaf
haft andúð hvor á öðrum.
Hann hætti því við að fara
með hana þangað, en þó ekki
fyrr en hann hafði sagt henni
frá því.
„Hver er þessi Maisie?“
spurði Tamea áhugalaust.
Danni sagði henni það.
„Mjer geðjast ekki að henni“,
sagði Tamea ákveðin. „Jeg fer
ekki heim til konu, sem jeg
ekkert þekki“.
•nrninnimimnranimmnimnniiiinimniiiiiiimiim
— e=
Amerískar
Skíðapeysur
Stormblússur =
s i
Stormjakkar
fyrir drengi
Telpukjólar
úr ull og organdí.
= i
Lokastig 8.
iiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiii
Ef Loftur getur það ekki i
— þá hver?
Tjörnin oy töfrahringurinn
Æfintýr eftir Maurice Barting.
2.
orðnir menn, lagðist konungur veikur og vissi að hann
myndi deyja. Ljét hann þá kalla alla syni sína að rúm-
inu til sín. /
„Nú eruð þið orðnir fullorðnir og hraustir menn“, sagði
hann við þá elstu tvo, „og er kominn tími til þess að þið
farið út í heiminn að leita gæfunnar. Hvorum ykkar um
sig skal jeg gefa góðan hest, herklæði, beitt sverð og
pyngju með gullpeningum, en þjer“, sagði hann við þann
vngsta, „ætla jeg að gefa ríkið, því þú ert ekki maður
til þess að fara og leita gæfunnar. Þess vegna skaltu sitja
hjer um kyrrt og sjá um móður þína“.
Og skömmu eftir að konungur hafði þetta mælt, and-
aðist hann.
Nú reiddust eldri bræðurnir ákaflega, vegna þess að
kryplingurinn fiafði fengið ríkið, og þeir sögðu hvor við
annan: „Faðir okkar var orðinn gamall og sljór, og hefir
ekkert vitað, hvað hann var að gera, og við látum bróður
okkar ekki hafa ríkið. Honum myndi ekkert gagn verða
að því, og skulum við sjálfir eiga það, og við skulum
losa okkur við hann, því það er skömm að hafa krypling
í fjölskyldunni”.
Sögðu þeir síðan móður sinni, að þeir ætluðu að fara
með bróður sinn með sjer, til þess að sýna honum heim-
inn, og lofuðu að gæta hans vel. Þeir lögðu af stað morg-
uninn eftir, og þegar þeir voru komnir í stóran skóg, þá
sögðu þeir hinum lýtta bróður sínum, að hann vrði
sjálfur að leita sinnar gæfu, og þeir tóku af honum hest-
inn hans og sverðið hans og kápuna. Og daginn eftir
riðu þeir heim til hallarinnar og sögðu að bjarndýr hefði
jetið bróður þeirra um nóttina, og hefði það algjörlega
verið honum sjálfum að kenna.
Þegar konungssonurinn ungi var skilinn eftir einn úti
í skógi, varð hann mjög sorgbitinn. Hann vissi ekkert
hvað hann átti til bragðs að taka, svo hann settist niður
á bakka tjarnar nokkurrar og grjet beisklega. Þegar hann
var að gráta þarna, heyrði hann rödd segja í tjörninni:
„Hvað gengur að þjer?”
„Jeg er að gráta af því“, sagði hann, „að jeg er krvpp-
lingur og bræður mínir hafa yfirgefið mig“. — Og svo
sagði hann upp alla söguna. Þá heyrði hann lágan hlátur
niðri í tjörninni og svo sagði röddin, að þessu væri hægt
að kippa í lag. „Líttu niður í tjörnina“, sagði röddin, „og
segðu mjer hvað þú sjerð þar“.
Krypplingurinn leit niður í tjörnina og sagðist sjá þar
suiihrins- . -
EFTIR brúðkaupið fóru þau
í ferðalag um landið. Þau gistu
í sumarhótelum og lifðu eins og
blóm í eggi. Eitt sinn, þegar
þau komu á nýjan stað skrapp
konan út á meðan maðurinn
var að koma sjer fyrir, þegar
hún kom aftur til gistihússins,
fór hún upp með lyftunni, en
hún hafði gleymt að leggja
nógu^vel á minnið, hvar her-
bergi þeirra var. Hún gekk
ganginn á enda og loksins þótt
ist hún viss um að hafa hitt á
rjettu dyrnar. Hún bankaði og
kallaði lágt, „Hunangið mitt,
ó, hunangið mitt“.
Það svaraði enginn. Eftir
nokkra stund bankaði hún aft-
ur og kallaði nokkru hærra:
„Hunangið mitt, ó, hunangið
mitt“.
I þetta sinn bar það árang-
ur — að innan var kallað
dimmri karlmannsrödd: „Frú,
þetta hjer er ekki býkúpa, held
ur baðherbergi".
★
Það eru fáir, sem hafa byrj-
að ástaræfintýri sín á jafn sjer
stæðan og rómantískan hátt og
hinn mikli tenorsöngvari Laur-
itz Melchjor. Þegar söngvarinn
var unglingur við söngnám í
Múnchen, sat hann eitt sinn úti
í garði og var að æfa sig. Eftir
því, sem sagan segir, var hann
að syngja sönglínuna, „Komdu
til mín, ástin mín, á vængjum
ljóssins“, þegar skyndilega,
eins og engill af himnum send
ur, ung stúlka svífur til jarðar
við fætur hans. Þessi óvænta
sending var engin önnur en
leikkonan María Hacker, sem
þá var að leika í kvikmynd.
Hún átti að stökkva út úr flug-
vjel í fallhlíf og lenti beint í
fang hinum. — Þau voru gefin
saman.
★
Maður, sem hafði lifað mjög
óhamingjusömu hjónabandi,
gifti sig svo að segja strax eft-
ir að fyrri kona hans var dáin.
Dr. Johnson sagði um hann:
— Þessi hegðun hans er vonin
til þess að sigrast á reynslunni.