Morgunblaðið - 06.12.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 6. des. 1944,
Jftœ PETER B JKXÍím
„Það var undarlegt", tautaði einhverjar ósvífnar aðdróttan-
Tamea, og hleypti brúnum. — ir“. .
„Hann er ólíkur öðrum hvítum „Hún er falleg“, endurtók
mönnum. Hafa þá engar konur Sooey Wan þrákelknislega. —
reynt að ná hylli hans?“ „Bráðum eignast húsbóndinn
Júlíu fór að þykja nóg um. marga syni“.
„Hvernig í fjandanum ætti jeg „Svei! Það er altaf sami göf-
að vita það“, hreytti hún út úr. ugi hugsunarhátturinn hjá
sjer. þjer!“
„Þú átt heima hjer. Þú ert Sooey Wan fór niður í skúffu
þjónustustúlka hans. Hefirðu a eldhúsborðinu og dró þaðan
ekki augu í höfðinu? Og eyru upp handfylli sína af seðlum.
til þess að hlusta með?“
„Þú vanst í happadrættinu 1
„Jeg er ekki vön að hnýsast dag“, sagði hann. „Þú ert hepp
hringja þig upp. .. .“.
„Sei, sei!“ tók Maisie fram
í fyrir honum. „Jeg hefi nú beð
ið í þrjár klukkustundir eftir
því, að þú hringdir í mig, og
loks gat jeg ekki haldið forvitni
minni í skefjum lengur. Frú
Pippy hringdi um sjö-leytið og
sagði mjer einhverja fáránlega
sögu um hálfviltan kvenmann,
sem þú hefðir komið með heim.
Hún reyndi að vera róleg, en
jeg fann....“.
„Já, vitanlega“, tók hann
eftir högum húsbónda míns“. in’ Júlía, færð perlu og tíu doll ifram í fyrir henni. „En þú fanst
„Herra Daníel Pritchard er ef ara sama daginn'*.
| að frú Pippy var bæði gröm og
til vill kvenhatari?“
Tamea upp á.
„Það held jeg ekki“.
stakk „Varaðu þig, Sooey Wan, að hneyksluð. Jeg hefi aldrei þekt
þú fáir ekki eitthvað ennþá kvenmann, sem finnur hlutina
meira, ef þú ekki venur þig af eíns á sjer og þú“.
„Eru það þá konurnar, sem Því’ hið skjótasta, að vera með , „Þú hefir ekki þekt svo marga
hata hann?“
„Þær beita öllum brögð-
um til þess að fá hann til að gift
ast sjer“.
„Þetta er mjög furðulegt,
ur ekkert við“.
nefið niðri í því, sem þjer kem- kvenmenn um ævina, væni
minn“! ansaði hún. Jeg hygg,
að þú hafir megnið af þekkingu
þinni á kynsystrum mínum, frá
Löngu eftir að allir í hús-
inu voru sofnaðir, sat Danni föður Þínum °S Sooey Wan' ~
Júlía,“ sagði Tamea eftir stund pritchard við arininn og hugs- Hver er Þessi Suðurhafseyjadís,
arþögn.
..Vertu ekki að brjóta heil-
ann um það núna, væna mín.
Farðu heldur að sofa“.
aði um atburði dagsins.
Danni? Og hvers vegna kemur
Honum leið hálf illa. Yfirleitt þu með hana heim a heimili
var hann ætíð vandræðalegur þltt °8 ætlast svo ti[ Þess að
og órólegur í návist kvenna, og
„A herra Danni Pritchard þá hann var beinlínis hræddur við
engin börn?“
Nú gekk alveg fram af
Júlíu. „Ertu vitlaus!“
„Þetta er svei mjer dularfult.
Vill hann ekki eignast syni, er
erfa nafn hans og' auð?“
„Jeg hefi aldrei spurt hann
að því“.
„Þetta er það furðulegasta
Iand, sem jeg hefi nokkru
sinni heyrt getið um“.
„Þú getur hugsað um það á
morgun, Tammí mín. — Á jeg
að slökkva ljósið?“
„Já. Góða nótt, Júlía“.
„Góða nótt, væna mín.“
Júlía slökti ljósið. Þegar hún
var komin út að dyrunum, nam
hún staðar og hugsaði sig um
andartak. Síðan gekk hún aft-
ur að rúminu,
„Tammí — hvort ertu mót-
mælendatrúar eða kaþólsk?“
,,Hvorugt“, muldraði Tamea
hálfsofandi.
margar þeirra. Eina konan, sem
hann hafði kynnst um ævina,
er virtist þeirri góðu gáfu gædd,
að geta stuðlað að andlegri vel-
líðan hans og ró, var Maisie
Morrison, jafnvel þótt hinn
mikli, ráðandi, persónuleiki
hennar svifti hann á stundum
nokkru af ájálfstrausti síhu.
Hann hafði oft sagt við sjálfan
sig, að Maisie myndi vera dá-
samleg stúlka, ef hún væri ekki
svona ráðrík og hefði ofurlítið
auðugra ímyndunarafl.
— Þegar hann sagði við
Maisie um morguninn, að hann
væri eins og ferkantaður nagli
í kringlóttu gati, hafði hann að-
eins verið að láta í Ijós eirðar-
leysi það, sem hann hafði hlot-
ið í vöggugjöf, og kvaldi hann
því átakanlegar, þar sem hann
neyddist til þess að lifa í þjóð-
fjelagi, þar sem vaninn batt alt
í fastar skorður. Því að Daníel
„Drottinn minn. Ertu Gyðing var fumjóst, að hann hafði rót
ur:
„Nei“.
„Hvað ei'tu þá?“
„Ertu að reyna að
mig. Júlía?“
„Nei“.
„Hversvegna ertu
spyrja?“
„Jeg — eh -
vitin, Tammí“.
hjálpi þjer?
„Jeg ætlaðist hreint ekki til
þess, Maisie. Jeg bað þig ekki
að hjálpa mjer, nje heldur bað
jeg Pippy um að hringja til
þín?“
„Það var ekki hægt að fá orð
af viti út úr frú Pippy. — Jeg
hringdi því í Júlíu litlu síðar
og hún sagði mjer, að kvenvera
þessi hefði engann farangur
haft með sjer“.
„Jæja, sagði hún það“, svar-
aði Danni rólega. „Þú skalt
samt ekki halda, að hún hafi
komið hingað í einhverjum
„hula-hula“-búningi. Jeg er
fjárhaldsmaður hennar“.
„Hvað segirðu?" spurði
Maisie, og kendi furðu í rödd-
inni.
„Jeg er fjárhaldsmaður henn
ar. Faðir hennar, Larrieau,
skipstjóri á „Mooreu“, bað mig
fyrir hana, áður en hann and-
aðist, síðdegis í dag.
„Hm..“, það sljákkaði ofur-
lítið í Maisie. „Þú verður að
byrja á byrjuninni og segja
mjer alt af ljetta“.
Danni gerði það, og þegar
hann hafði lokið frásögn sinni,
spurði Maisie:
„Hvað ætlar þú að gera við
hana, Danni?“
„Faðir hennar lagði svo fyrir,
að jeg skyldi sjá um að menta
hana vel og finna siðan handa
tækar skoðanir á mörgu því,
er íhaldssamari meðbræður
jhans. litu á sem helgidóma. —
kristna Hann vissi, að hann skorti þá
jmeðfæddu varfærni og borg-
' aralegu íhaldssemi, sem Maisie
þá að átti í .svo ríkum mæli. Honum
fanst sál sín vera hlekkjuð. —
jeg er svo for- Hann vissi, að engin slík and-
leg niðurbæling þjáði Maisie.
„Ef þú ætlar að fara að haga Þegar honum varð hugsað til j henni góðan eiginmann. Jeg
þjei eins og kona trúboðans, hins andlega frjálsræðis henn- i verð að fara að líta í kringum
rek jeg þig úr þjónustu minni, ar, fann hann oft til leyndrar, jmig meðal franskra heiðurs-
Júlía. Jeg er trúlaus. Jeg er því nær kvenlegrar gremju. manna hjer í borginni. Hún á
frjáls. Jeg geri það sem mjer ( Það kom fyrir, að honum 250 Þús. dollara, og það hefir
sýnist“. hafði því nær tekist að sann- 1 ekki svo lítið að segja“. Eftir
Júlía andvarpaði og fór niður færa sjálfan sig um, að hann nokkurt hik spurði hann: „Þú
í eldhús. Þar var Sooey Wan að ætti að losa sig við allar slíkar ert sennilega að brjóta heilann
þyo upp, og' söng blíðlega und- ímyndánir og heilabrot, giftast um> hversvegna jeg hafi ekki
ir. j Maisie, verða hamingjusamur komið henni fyrir á gistihúsi?“
„Ert þú að syng'ja eða gráia, og eignast börn og buru. Og þó ! -.Það hefðu flestir gert í þín-
Soooy Wan?“ spurðí Júlía. 1— það var altaf eitthvað, sem um sporum. En það getur vit-
„Húrra fyrir helvíti!" ansaði hjelt aftur af honum. janlega enginn ætlast til þess,
Sooey Wan. Hann henti súpu-j Síminn hringdi. Hann tók ,s^ Þu hagir þjer eins og venju
disk upp í loftið og greip hann heyrnartólið og sagði: „Halló, iegir menn gera. — Jeg er raun
áftur. „Nú er húsbóndinn búinn Maisie“. ,ar að sálast úr forvitni eftir að
að ná í fallega stúlku“. j „Hvernig vissirðu að það ví r Sia Þessa Tameu þína, Danni“;
„Ekki má hann einu sinni j jeg?“ spurði Maisie undrandi. 1 ....... .........■<—....—........
vera góður við veslings munað- j „Jeg veit það ekki. Jeg vissi !
arleysingja, svo að þú, þitt gula það aðeins. Mjer var einmitt að j ^ ! -oftlir cefur það -pkk
svín, þurfir ekki að verattfieSi detta í hug, að jeg hefði átt að I h» hvpr’
Rómverskt æfintýr
Eftir Naomi Mitchison.
1.
ÞEGAR JEG var tíu ára gamall, dó móðir mín. Þeim
hafði ekki komið mjög vel saman, henni og föður mínum
í nokkur ár. Þetta gerði það að verkum, að heimili okkar
var mjög ólíkt venjulegum heimilum. Jeg var mjög líkur
föður mínum í sjón, en í lund var hann bæði þrár og upp-
stökkur, og líklega er jeg eins. En jeg efast um það, að
jeg gæti nokkurn tíma orðið eins harður og strangur við
börn, eins og hann var.
Svo gifti hann sig aftur. Seinni konan hans var ekki
falleg, eins og mamma hafði verið, hún var lítil og þel-
dökk. Hún eignaðist óskaplegan sæg af börnum. — Mjer
fanst alt húsið fult af þeim.
Jeg lærði bæði að lesa og skrifa, meðan jeg var strák-
ur, og þegar jeg eltist, langaði mig til að lesa lögfræði,
en það þýddi nú ekki mikið. Jeg átti enga peninga sjálf-
ur, gat ekki einu sinni keypt mjer bækur, og því síður
komist í lagaskólann. Eftir nokkurn tíma fór jeg að fá
grun um það. að móðir mín hefði eftirlátið mjer eitthvert
fje, jeg komst að þessu af því, sem þjónustufólkið var að
tala um, en auðvitað hafði jeg ekkert upp úr föður mín-
um um þettá, og annan gat jeg' engan spurt um það. Jeg
fjekk jafnvel aldrei að fara inn í borgina, því faðir minn
ljet mig vinna allan daginn með vinnumönnum sínum út
á engjum og ökrum. Á sumrin fór jeg á fætur í dögun
og kom aftur á kvöldin og var venjulega of þreyttur til
þess að geta borðað nokkuð að ráði. Á veturna las jeg
allar bækur, sem til voru í húsinu, og var að fást við mála-
ferli í huganum, skrifaði sóknarskjöl og varnarskjöl, og
las þau svo hátt uppi í herbergiskytrunni minni. — En
jafnvel í janúar var jeg látinn vinna, meðan jeg sá skófl-
una fyrir myrkri.
Stjúpmóðir mín var mjer góð, þegar hún mundi eftir
að vera það, en hún hafði-svo mörg börn að hugsa um
og mjer fjell aldrei almennilega við hana. En jeg gat
ekkert gert þannig, að föður mínum líkaði, hann barði
mig og trúði engu, sem jeg sagði. Stundum var jeg svo
hræddur við hann, að jeg þorði ekki að borða með honum
og hinu fólkinu, en neytti matar míns frammi í eldhús-
inu og talaði við gamla matreiðslumanninn. Hann hjet
Magsa og var Númidíumaður og kom á heimilið með
móður minni. Hann og konan hans höfðu alltaf matinn
heitan handa mjer, þegar jeg kom frá því að vínna úti
á ökrunum, eða smala fjenu. Faðir minn komst loks að
þessu og reiddist ákaflega, svo næst þegar þrælakaup-
!j?í/nu]
sagði hún, „ef jeg hætti eitt
augnablik, þá fer hún að gráta“.
Svo gaf hún þessa skýringu:
„Jeg söng fyrir hana, jeg dans
aði fyrir hana, jeg gretti mig
framan í hana, jeg ljek fyrir
hana, en hún amaðist við öllu
þessu. En þegar jeg þóttist
vera sofandi og fór að hrjóta,
þá lifnaði yfir henni og hún
þagði“.
★
LÍTILL snáði var háttaður
og skildi fötin sín öll í óreiðu
hjer og þar um herbergið. Móð-
ir hans kom inn til þess að
bjóða honum góða nótt, en þeg-
MARK TWAIN var vanur að
segja við fólk, sem' gortaði af
forfeðrum sinum:
„Afi minn var hengdur í
blóma lífsins. Amma var vön
að segja, að ef hann hefði verið
skorinn niður fimtán mínútum
fyrr, hefði verið hægt að lifga
hann við“.
★
LEIKKONAN Eleanore Duse
bauð einu sinni kunningjakonu
sinni að líta eftir lítilli dóttur
þeirra hjóna á meðan þau
fengju sjer kvöldgöngu.
„Hvað ætlarðu að gera, ef
hún fer að gráta?“ spurðu þau
hana.
„Gera? Jeg syng bara fyrir
hana“, svaraði Duse, „jeg kann
fjölda ráða til þess að hugga
börn“.
Þegar hjónin komu aftur
heim, sáu þau að barnið lá vak
and'i í vöggunni og starði undr
andi að dívaninum, en þar lá
leikkonan með aftur augun en
opinn munninn og hraut með
ýmsum tilbrigðum. Hún opnaði
augun varlega, þegar hún
heyrði að gerlgið var um. „Uss“,
ar hún sá hversu umhorfs var.
sagði hún:
| ,„Hver skyldi það hafa verið,
sem ekki hengdi upp fötin sín,
þegar hann var háttaður á
kvöldin?“
„Adam“, svaraði drengurinn,
breiddi upp fyrir haus og sneri
sjer út í horn.
*
FILIPPUS Makedóníukon-
ungur skipulagði og kom á fót
fyrsta fastaher í Evrópu árið
358 f. Kr.