Morgunblaðið - 08.12.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 8. des. 1944.
„Öllum, sem þekkja hann,
þykir vænt um hann. — En
karlmenn kæra sig nú einu
sinni ekki um, að kvenfólk
gangi á eftir þeim með grasið
í skónum“.
„Þú vilt heldur, að hann
gangi á eftir þjer?“
„Hvaða kona vill ekki að
rjetti maðurinn gangi á eftir
sjer?“
„Er þá Danni Pritchard rjetti
maðurinn handa þjer?“
„Því get jeg ekki svarað —
— fyrr en jeg er gift honum!
Annars verð jeg að hryggja þig
með því, væna mín, að jeg hefi
heldur sjaldan hugsað um
Danna sem eiginmann minn, og
jeg hygg að þjer væri hollast,
að hætta öllum slíkum bolla-
leggingum. — Jæja, nú verð jeg
að fara. Jeg lofaði að hitta
Danna. Bless á meðan!“
Frænka hennar horfði hugs-
andi á eftir henni. Síðan hristi
hún höfuðið og andvarpaði.
„Þessi dæmalausa einþykkni
hennar kemur henni í koll“.
IX. Kapítuli.
Stundvíslega kl. 10 stað-
næmdist Casson bifreiðin fyr-
ir framan hús Daníels. Danni
sem stóð við gluggann, sá, að
Maisie stje út úr bifreiðinni á-
samt ungri stúlkú og lágvöxn-
úm snaggaralegum manni.
Júlía fór til dyra, og fylgdi
gestunum inn í dagstofuna. —
„Góðan daginn, Danni“, sagði
Maisie glaðlega, og rjetti hon-
um hönd sína. „Jeg kem hjer
með heilmikið af fötum, til þess
að sýna drotningunni þinni, og
svo tók jeg Rubenstein, klæð-
skerann minn með, til þess að
taka mál af henni. Hún þarf
einnig að fá nokkra göngubún-
inga“.
„Þú ert dásamleg, Maisie! Þú
gleymir engu“. Hann þrýsti
hönd hennar. „Viltu biðja ung-
frú Larrieau, að koma hingað
niður, Júlía“.
„Jeg ætla að fara með Júlíu“,
sagði Maisie, og elti hana upp á
loft.
— Drotning Riva-eyjar sat í
lágum stól við gluggann. Hún
var í morgunslopp, úr svörtu
silki, sem Júlía hafði rænt úr
fataskáp Daníels. Hún starði
niður á götuna, sem var grá og
vot af röku þokuloftinu. Hún
hvíldi olnbogana á hnjánum og
andlitið í höndum sjer, og grjet,
hljóðlaust og ekkalaust. Júlía
gekk til hennar og strauk blíð-
lega tárvota kinn hennar.
„Sjáðu, Ijósið mitt“, sagði
hún. „Hjerna er ungfrú Morri-
son, konan, sem lánaði þjer öll
fallegu fötin í gærkvöldi“.
Tamea þurkaði sjer um aug-
un, strauk hárið frá enninu og
reis síðan hægt á fætur. Hún
horfði lengi á Maisie. Hún
reyndi að brosa.
„Það gleður mig að kynnast
ungfní Morrison. Þegar maður
er einmana og hryggur — er
góðvild frá ókunnugri mann-
eskju — eins og sólin, sem kem
ur og þurkar seglin eftir hvass-
viðri“.
„Kveðja hennar er eins kon- ’
ungleg og uppruni hennar",
hugsaði Maisie. Hún brosti ást-
úðlega til Tameu og rjetti fram
hendina. Tamea hikaði andar-
tak en tók síðan í hönd henn-
ar.
„Þjer eruð Maisie?“ spurði
hún.
„Já, jeg er Maisie. Hvernig
vissuð þjer það, ungfrú
Larrieau?“
„Jeg gat mjer þess til“, svar
aði Tamea. „Þjer eruð miklu
fallegri og viðkunnanlegri en
jeg hafði gert mjer í hugar-
lund“.
Maisie roðnaði, og varð dálít-
ið vandræðaleg.
„Jeg mun reyna að vera góð
við yður, ungfrú Larrieau“.
„Þjer megið kalla mig Tam-
eu, ef þjer viljið. Jeg ætla að
kalla yður Maisie“.
„Já, Tamea. Mjer er ánægja
að því, að verða vinkona þín,
og hjálpa þjer til þess að venj-
ast hinu nýja umhverfi þínu“.
„Jeg þygg hjer með vináttu
þína“, sagði Tamea hægt og al-
varlega. „Þú ert hefðarkona".
„Farðu niður og segðu bif-
reiðastjóranum að sækja Cél-
este, þjónustustúlku mína“,
sagði Maisie við Júlíu. ,,Og
sendu stúlkuna, sem bíður
niðri í dagstofunni, hingað
upp með pakkana. Rubenstein
getur beðið“.
„Daníel Pritchard sagði mjer
við morgunverðarborðið, að
ungfrú Morrison ætlaði að
hjálpa mjer til þess að velja
föt, sem sæmandi væri að jeg
bæri í þessu landi“, sagði
Tamea, þegar þær voru orðnar
tvær einar.
,,Þú ert dökk á brún og brá.
— Með þetta mikla, Krafnsvarta
hár og stóru, dökku augun, get-
ur þú orðið yndisleg í rauðum
kjól eða hvítum. Má jeg sjá fót
inn á þjer, Tamea?“
Tamea settist niður og rjetti
fram sólbrendan fót sinn. Hann
var styttri og breiðari, en
Maisie hafði búist við, en ristin
var há og öklinn grannur, og
fóturinn allur fagurlega lagað-
ur.
„Hefirðu gengið mikið ber-
fætt, Tam"ea?“
„Jeg gekk ætíð berfætt á
Riva. En á Tahíti gekk jeg í
skóm“.
„Þú verður einnig að ganga í
skóm hjer. Jeg hygg, að þú get-
ur notað nr. 35, en við verðum
að varast,\að afskræma þenn-
an fót. Þetta er eini óskemdi
fóturinn á fullorðinni mann-
eskju, sem jeg hefi sjeð um æv-
ina. — Iívað ertu gömul,
Tamea?“
„18 ára“.
Maisie trúði henni varla. —
Líkamlega var Tamea fullþrosk
uð kona. Hún var um það bil
fimm fet og sjö þumlungar á
hæð, og hver lína í líkama henn
ar mjúk og ávöl, þrungin kven-
legum yndisþokka. Háls henn-
ar var stuttur og vöðvamikill
og barmurinn hár og hvelfdur.
„Vaxtarlag hennar er full-
komið“, hugsaði Maisie. „Og
höfuð hennar og háls eru eins
og á gyðju“.
Höfuðlag Tameu var svipað
höfuðlagi föður hennar. Höfuð
hennar var stærra en höfuð
kvenna eru yfirleitt, og bilið
milli eyrnanna var langt og
vitnaði um góða greind. Auga-
brúnir hennar voru svartar,
þjettvaxnar og hvelfdust í boga
yfir dökkbrúnum — því nær
svörtum. gáfulegum augunum.
Augnahárin voru óvenju löng,
og gerðu augnaráðið syfjulegt.
Haka hennar bar vott um skap
festu — og þrákelkni. Milli
rauðra, blómlegra varanna sá
Maisie í hvítar, sterklegar tenn
ur. Yfirlitur hennar var yndis-
legur og bar vott um líkamlegt
heilbrigði. Hendur hennar voru
smágerðar og fallegar.
„Hún er ekki einasta fögur“,
hugsaði Maisie. „Hún er dásam-
leg. Og þegar við höfum klætt
hana tískunni samkvæmt —“.
Þessar hugsanir hennar voru
hruflaðar af því, að Júlía kom
ii.n í herbergið í fylgd með
sýningarstúlkunni.
— Og nú hófst tískusýningin.
Maisie var mjög smekkvís, og
tókst henni brátt að glæða á-
huga Tameu á búningum þeim,
sem verið var að sýna henni.
Þegar Rubenstein hafði lokið
við að taka mál af henni, var
hún orðin það hress í bragði,
að hún skipaði Júlíu að sækja
Danna, svo að hann gæti dást að
kjólum þeim, sem hún hafði
þegar valið.
„Þjer verðið að bíða, þar til
þjer hafið lokið við að klæða
yður, væna mín“, sagði frú
Pippy. Tamea var berfætt, í
pilsi, en engri blússu.
,,Hversvegna?“ spurði hún
kuldalega.
„Þjer getið ekki tekið á móti
húsbóndanum hálfklædd“.
I stað þess að svara, dró
Tamea upp úr náttborðsskúff-
unni mynd af Maisie Morrison,
í samkvæmiskjól. „Ungfrú
Morrison var aðeins hálfklædd,
þegar þessi mynd var tekin. —
Júlía, kallaðu á herra Daníel
Pritchard“.
Frú Pippy leit aðvörunaraug
um á Júlíu. Júlía hikaði.
Drotning Riva-eyjar stappaði
í gólfið, með berum fætinum.
„Viltú gjöra svo vel að hlýða
mjer, Júlía!“
„Já, auðvitað, •— Tammí
mín —stamaði Júlía. ,,En
hlustaðu á frú Pippy, hún. . . . “
„Jeg hefi ekkert við hana að
tala. Hlýddu!“
,,Júlía“, sagði frú Pippy. Hún
rjetti úr sjer og horfði kulda-
lega á Tameu. „í þessu húsi er
það jeg, sem á að skipa þjer
fyrir. „Ungfrú Larrieau getur
kallað húsbóndann á sinn fund,
þegar hún hefir lokið við að
klæða sig, en ekki fyrr“.
„Júlía er þjónustustúlka
mín“, sagði Tamea. „Hún tekur
ekki skipanir frá öðrum en
mjer. Danni Pritchard gaf mjer
hana“.
„Júlía er engin ambátt, ung-
frú Larrieau, sem hægt er að
fyrir. Ungfrú Larrieau getur
gefa án eigin samþykkis“.
„Er jeg ekki húsmóðir þín,
Júlía?“ spurði Tamea.
„Jú“, svaraði Júlía vesaldar-
lega.
BEST AÐ AUGLYSA !
MORGUNBLAÐINU
Rómverskt æf
Eftir Naomi Mitchison.
3.
sinnum meira fyrir hann, en kaupmaðurinn hafði goldið
föður mínum. Radimir og þrælasalinn ræddu saman um
stund, en jeg stóð hjá Magsa gamla með pokann minn og
var að reyna að ráða við mig, hvað gera skyldi og hve
mikils kaups jeg ætti að krefjast. Þegar þrælasalinn hafði
talað við Gotann, kom hann til mín og sagði: „Þetta er
allt í ágætasta lagi. Jeg hefi sjeð um það”. — Jeg ætlaði
að fara að þakka honum, en hann bað mig að láta það
vera, þetta væri ekki neitt. Svo gekk hann út glottandi,
og skömmu síðar heyrði jeg hann fara með þrælaflokkinn.
Einn af þrælunum á bænum fór með Magsa og mig inn
í eldhúsið og fengum við þar steikt kjöt og lauk í stór-
um skálum, en aðrir, sem viðstaddir voru, spurðu okkur
spjörunum úr. Jeg var mjög feiminn og 'sagði lítið, en
Magsa svaraði öllum surningunum. honum þótti svo gam-
an að tala.
Brátt sendi Radimir eftir okkur. Hann sagði Magsa,
hvað hann skyldi vinna daglega, og Magsa kinkaði kolli
og brosti. Svo spurði hann mig hvað jeg hjeti, og svar-
aði jeg „Cassin”. Þá bölvaði hann mjer og sagði, að jeg
yrði að kalla sig herra, og þótti mjer það illt, að kalla
Gota herra, en jeg bað hann afsaka og spurði hann hve
mikið kaup jeg ætti að fá. „Kaup?” sagði Radimir fyrir-
litlega og hrópaði svo af mikilli reiði: „Þrælar fá ekki
kaup”.
Mig svimaði svo að allt hringsnerist fyrir mjer. Jeg gat
ekki útskýrt þetta, en Magsa gerði það. Radimir hló há-
stöfum og sagði: „Jeg er búinn að borga hann, og fjekk
hann ódýrt. Hann ætti að reyna að afsanna, að hann sje
keyptur þræll”.
I því bili kom aldraður maður, sem Radimir kallaði
frænda, æðandi inn í herbergið. „Er þetta Rómverjinn?”
kallaði hann. „Nú skal jeg borga honum fyrir það, sem
þeir hafa gert mjer”. Og hann reiddi upp staf, sem hann
var með, og barði mig með honum, svo jeg fjell á gólfið.
Radimir skellihló, en bað hann hætta, og þegar hann gerði
það, tók Magsa utan um mig og reyndi að hugga mig.
Þegar jeg stóð upp, tók jeg eftir því, að kirtillinn minn
hafði rifnað undan höggum karlsins. Radimir horfði á
mig, hálfglottandi, en virtist þó kenna í brjósti um mig.
„Þú segir, að þetta sje allt misskilningur, en jeg sje að
þú hefir verið barinn áður. Hvernig stendur á því?” —
Kennarinn: — Getur þú sagt
mjer, hversvegna vatnið á
Tjörninni frýs?
Nemandinn: — Til þess að
hægt sje að fara á skauta.
★
— Hvað eruð þjer gamlar,
frú?
— Hm, ja, sko....
— Verið þjer fljótar, frú
mín góð, minnist þess að- þjer
eldist með hverju augnabliki,
sem líður.
★
Svo sagði jeg við hann: —
Vitið þjer, hvað dóttir mín fær
í heimamund? — Já, sagði
svínið, en jeg gifti mig vegna
ástarinnar. — Það er ekki mik
ill vandi, lasm, sagði jeg þá,
þegar þjer vitið um heima-
mundinn.
★
Eiginmaðurinn við klæðsker-
ann: — Þú verður að sauma
leynivasa á þessi föt. Konan
mín er farin að rata á alla þessa
venjulegu.
★
— Þjer hafið stolið einu
sinni áður.
— Já, alveg rjett, en þá var
jeg staðinn að verki og þýfið
tekið af mjer, svo það reiknast
varla með.
Sjerfræðingurinn: — Það
besta, sem þjer getið gert, er
að hætta að reykja og drekka
og fara að hátta kl. 10 á kvöld-
in.
Sjúklingurinn: — Og hvað
er næst best?
★
— Konur eru mest aðlað-
andi. þegar þær eru komnar
yfir þrítugt.
— Jæja, jeg hitti nú sjaldan
konur, sem eru eldri en 29 ára.
★
Dómarinn: — Hafið þjer
ekki samviskubit?
Ákærandi: — Augnablik,
jeg ætla að spyrja lögfræðing
minn.
★
Frúin: — í fyrri viku sá jeg
yður kyssa mjólkursendilinn á
hverjum morgni og matvöru-
verslunarsendilinn bæði kvölds ,
og morgna. Líklega er það
sama sagan með sendilinn frá
slátraranum?
Stúlkan: — Nei, frú, hann
kemur ekki nema tvisvar í
viku.