Morgunblaðið - 09.12.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagar 9. des. 1944.
,.Náðu þá í Daníel Pritehard.
•— Skeyttu ekkert um, hvað
þessi kona segir“.
„Ef þú óhlýðnast mjer,
Júlía“ sagði frú Pippy, „neyð-
ist jeg til þess að segjd þjer upp
vistinni fyrirvaralaust".
,,Ef þú óhlýðnast mjer,
Júlía“, sagði Tamea, „rek jeg
þig þegar úr þjónustu minni, en
þó ekki fyrr en þú hefir verið
barin, því að þannig er farið
með óhlýðið þjónustufólk í
minni sveit“.
Júlía sneri sjer í öngum sín-
um að Maisie. „Hvað á jeg að
gera?“ spurði hún.
Maisie andvarpaði. „Það er
bersýnilegt, að frú Pippy og
Tamea standa á öndverðum
meið hvor við aðra. Við skulum
reyna að miðla málum.“ Hún
sneci sjer að Tameu, og brosti
vingjarnlega. „Tamea, þú veist
að frú Pippy er ráðskona hjer
á heimilinu, og kærir sig því
eðlilega ekki um, að gengið sje
á vald hennar. Viltu ekki reyna
að skilja það?“
„Nei, Maisie, þótt mjer þyki
.Iteitt, að geta ekki orðið við bón
þinni. Jeg er ekki vön því, að
aðrir 'skipi mjer fyrir, og jeg
kæri mig ekki um, að þessi
Pippy standi í vegi fyrir ósk-
um mínum. I síðasta sinn skipa
jeg þjer að hlýða mjer Júlía“.
„Jeg bið guð að hjálpa mjer“,
tautaði Júlía og gekk að dyr-
unum. Hún hikaði, þegar hún
heyrði kalda, hörkulega rödd
frú Pippy kalla: „Júlía!“
„Jeg er hrædd um, að það
eigi eftir að verða yður þungt
í skauti, frú Pippy, að stjórna
raunverulegri drotningu“, sagði
Júlía. „Jeg segi hjer með upp
vistinni hjá yður“.
Þegaj; dyrnar lokuðust á eft-
ír henni, brosti Tamea, sigri
hrósandi, en sagði ekkert, fyrr
en Ðanni barði að dyrum.
„Komdu inn, Danni Pritc-
hard“, hrópaði hún. Hún stóð á
miðju gólfi og leit ögrandi á frú
Pippy um leið og Danni gekk
inn úr dyrunum. Maisie sá, að
honum brá dálítið í brún, þeg-
ar hann sá, hve Tamea var ljett
klædd, en hann ljet ekki á
neinu bera.
„Þú ert svei mjer glæsileg“,
var alt sem hann sagði.
„Geðjast þjer að þessum föt-
um?“ spurði Tamea.
„Já. En farðu í jakkann, svo
að jeg sjái hvernig hann er“. —
Hann fjekk sjer sæti, meðan
hún lauk við að klæða sig. Slð-
an gekk hann til hennar, og
tók á efninu. „Heldurðu að
þetta sje nógu hlýtt, Maisie?"
spurði hann kvíðafullur á svip.
„Loftslagið hjer er ekki eins
hlýtt og á Riva-ey“.
Tamea gekk alveg að hon-
um, greip utan um bæði jakka-
horn hans og horfði í augu
honum.
„Þú vilt ekki að Tamea
deyi?“ spurði hún.
„Nei, auðvitað ekki, væna
mín“.
„Þú vilt ekki, að Tamea fari
úr þessu hlýja húsi, út 1 kuld-
ann?“
„Nei, vissuíega ekki“.
„Þú ætlar aldrei — aldrei
að senda Tameu frá þjer?“
„Jeg lofaði föður þínum, að
hugsa vel um þig, og jeg hefi
hugsað mjer að efna það loforð.
Hvað gengur eiginlega að þjer,
barn?“
Tamea stundi þungan. „Jeg
verð því miður að yfirgefa
heimili þitt, þar sem jeg fæ ekki
að skipa þjónustustúlku minni
■ fyrir í friði. Pippy gerist —
helst til ósvífin“.
Danna fór ekki að lítast á
blikuna. „Það getur komið að
því, Tamea. að jeg verði, það
sem þú kallar ósvífinn, ef þú
! gerir eitthvað sem brýtur í bág
við vilja minn. Þjónustufólkið
hjer í húsinu á að hlýða skipun
um frú Pippy. Og jeg ætla að
biðja þig, að reyna að vera
kurteis við hana“.
„Herra Pritchard“, sagði frú
Pippy. „Jeg hefi neyðst til þess
að reka Júlíu úr vistinni fyr.ir
óhlýðni“.
„Júlía tilheyrir mjer. Pippy
getur ekki rekið hana, Danni,
er það?“ Danni leit vandræða-
lega á Maisie, sem svaraði með
gletnislegu augnaráði. „Hjer
þýðir engin hálfvelgja“, hjelt
Tamea áfram, „Jeg vil fá ákveð
ið svar“.
„Já, auðvitað. Þú baðst um
Júlíu, og jeg sagði, að þú gætir
fengið hana“, byrjaði Danni,
en þá kom Júlía inn í herberg-
ið. „Júlía, viltu vera áfram í
þjónustu ungfrú L,arrieau’“
„Jeg hefi aldrei farið úr þjón
ustu hennar“.
„Frú Pippy segir mjer, að
hún hafi neyðst til þess að reka
þig“.
„Júlía verður kyrr!“ hrópaði
Tamea, og stappaði í gólfið.
„Júlía fer!“ sagði frú Pippy.
Það lá við að Danni óskaði
þeim báðum út í hafsauga.
„Kæra frú Pippy“, sagði
hann biðjandi. „Þjér eruð eldri
og reyndari en Tamea, og verð
því að reyna að sýna henni um-
burðarlyndi. .“.
„Ó“, tók Tamea kuldalega
fram í fyrir honum. „Þú heldur
að jeg sje einhver bjáni?“ Alt
í einu tók hún að gráta og kast
aði sjer um háls Danna.
„Júlía verður að fara“, sagði
frú Pippy óhagganleg.
Tamea vafði handleggjunum
fastar um háls Daníels.
„Þú gafst mjer Júlíu!“ snökti
hún. ,,Þú getur ekki tekið hana
frá mjer — þú getur það ekki!“
Alt í einu tók Danni ákvörð-
un. „Þ'jer verðið að afsaka,
kæra Jrú Pippy“, sagði hann.
„Mjer þykir mjög leitt, að
þurfa að virða að vettugi á-
kvörðun yðar, sem jeg vona,
að sje ekki óhagganleg. En
Júlía verður kyrr“.
Frú Pippy beygði silfurhært
höfuð sitt og sveif síðan virðu-
lega út úr herberginu. Tamea
launaði Danna vasklega fram-
göngu með kossi. Maisie, sem
stóð og horfði rólega á þau,
fann alt í einu til nístandi reiði
gegn Tameu — eða var það
afbrýðissemi?
„Jæja, þá er það útkljáð11,
sagði hún þurrlega, og Danni
fann broddinn í orðum hennar.
Hann leit á úrið. „Jeg verð
að flýta mjer niður á skrif-
stofu“, muldraði hann, og
greip þannig fyrsta tækifærið
til þess að forða sjer. Hann leib-
aði árangurslaust að glettnis-
glampa þeim í augum Maisie,
sem hann hafði sjeð þar fyrir
andartaki síðan. „Þú verður að
hjálpa mjer, Maisie“, tautaði
hann. „Jeg er kominn í hræði-
lega klípu“.
Hún kinkaði kolli. „Jeg skal
reyna að koma á sættum. —
Heyrðu, það var dálítið annað,
sem jeg þurfti að tala um við
þig. Jeg komst að því, í morg-
un, að John frændi er á kafi í
einhverju hrísgrjóna-braski“.
„Grunaði ekki Gvend, — að
hann' hefði eitthvað óhreint í
pokahorninu! Jeg var kominn
á sporið, og hefði getað Ijóstrað
upp um hann eftir tvo eða þrjá
daga“.
„Það var sennilega þess-
vegna, sem hann sagði okkur
frænku þetta í morgun. Hann
hefir ætlast til þess, að jeg
segði þjer það“.
Danni leit niður, og á andliti
hans var nú Abraham Linkoln-
svipurinn, sem Maisie kannað-
ist svo vel við. Tamea, sem sá,
að eitthvað amaði að honum,
lagði handlegginn blíðlega utan
um háls honum.
„Hættu þessu, Tamea!“ hróp
aði Maisie alt í einu. „Herfa
Pritchard er ekki vanur svona
atlotum frá þeim, sem hann
ekkert þekkir“.
Tamea hröklaðist þegar frá
Danna.
„Júlía. hjálpaðu ungfrú
Larrieau að klæða sig!“ skipaði
Maisie.
Augu Tameu leiftruðu, en
engu að síður settist hún niður,
og klæddi sig í skóna, sem
Júlía fjekk henni.
„Þakka þjer kærlega fyrir
alla hjálpina, Maisie“, sagði
Daníel. „Nú verð jeg að fara.
— Vertu sæl, Tamea, og vertu
nú góða barnið á meðan jeg er
í burtu“.
| Tamea, reis á fætur. „Þú ert
faðir minn og móðir mín“,
sagði hún auðmjúk. „Jeg ætla
|að kveðja þig með kossi“, og
hún gerði það.
„Þessi litla norn hefir aðeins
dvalið 24 klst. hjer í húsinu, en
|hún hefir þegar kyst Danna
tvisvar í nærveru minni. En
jeg, sem hefi þekt hann alla
mína ævi, hefi aðeins kyst
hann einu sinni“, hugsaði
Maisie.
| Hún hafði nægilegt hug-
myrídarflug til þess að skilja,
hvers vegna Tameu, sem kom-
in var af einvöldum og harð-
stjórum og vön því frá blautu
; barnsbeini, að stjórna og skipa
fyrir, varð að fyrirgefast hegð-
un hennar • við frú Pippy. En
hún gerði sjer einnig grein fyr
ir því, þar sem hún var sjálf
kona, að~ ef Tamea hjeldi á-
fram að beita þannig blygðun-
arlaust kvenlegum yndisþokka
sínum, myndi hún innan
Iskamms ráða öllu á heimili
Daníels. Hann var eins og
vax í höndum hennar. Það var
því dálítil ögrun í augnaráði
Maisie, þegar hún leit á Tameu.
mm
Rómverskt æfintýr
Eftir Naomi Mitchison.
4.
Auðvitað sá hann örin á baki mínu, þar sem jeg hafði ver-
ið barinn áður. Jeg sagði honum, hvernig það hefði at-
vikast, og jeg held hann hafi trúað mjer. Hann hló þá
aftur og sagði: „Jeg þakka guðunum fyrir, að drengirnir
mínir eru ekki undir rómversk lög gefnir”. Það þótti mjer
ekki gott, að hann sagði. Og svo bætti hann við: ,,En hvort
sem jeg á að trúa þessu eða ekki, þá hefi jeg nú keypt þig,
og þú verður að vinna fyrir andvirði þínu. En við skulum
ekki fara illa með þig hjerna”. Jeg vissi ekki almennilega
hvað undir þessu bjó, og að jeg gat ekki bætt fyrir mjer
með mótmælum, svo jeg sagði bara: „Jeg þakka fyrir,
berra”, og fór út með Magsa gamla.
Jeg vann nú að búinu, aðallega við skepnuhirðingu. —
Mjer fanst svo gaman að vera með hrossunum, þar voru
margir fjörugir folar, og þegar enginn sá til, fjekk jeg mjer
oft sprett á brúnum fola, sem alltaf kom til mín úti í hag-
anum og neri sjer upp við mig. Flestir þrælarnír voru
Gotar, eða einhverjir norrænir menn, og það tók mig
nokkurn tíma að læra tungu þeirra, og ekki voru þeir
að hjálpa mjer til þess heldur, og oft kom það fyrir að jeg
gerði skakkt það sem jeg átti að gera og var þá hlegið
að mjer. Jeg var oft að hugsa um, hvort faðir minn og
þrælaprangarinn hugsuðu nokkru sinni um þann óleik,
sem þeir gerðu virðuleika Rómverjans, með því að selja
mig. Magsa var í eldhúsinu og jeg sá hann varla, en þá
sjaldan hann talaði við mig, ávarpaði hann mig, eins og
jeg væri enn yfir hanrusettur, og hann bæri virðingu
fyrir mjer, og það glæddi alltaf vonir mínar. Að sumu
leyti var lífið ekki eins erfitt og það hafði verið, meðan
jeg var heima, að minnsta kosti reyndi jeg hjer að gera
allt eins vel og jeg gat. En samt gat jeg ekki og síst, þegar
kalt var, látið hjá líða að hugsa um það, að bráðlega myndi
eitthvað gerast, svo jeg kæmi aftur heim, fengi rjettindi
mín til lífsins og gæti tekið til að læra, eða að minnsta
kosti orðið frjáls, þott seint væri og sjálfum mjer ráð-
andi. En allt var þetta vafabundið, nú var jeg utan landa-
mæra rómverska ríkisins, og hvort jeg losnaði nokkru
sinni úr ánauðinni, var allt komið undir vilja hins gotn-
eska húsbónda míns og herra. Það þýddi ekkert að leita
til Magsa um ráð, hann var fæddur þræll og þekkti enga
aðra æfi, en þá að hlýða þessum eða hinum húsbónda sín-
um og eiganda, honum þótti stundum leitt að hafa verið
tekinn frá konqnni sinni, en Radimir var betri við hann,
en faðir minn hafði verið.
Jeg gætti þess vel að verða ekki á vegi gamla frænd-
ALICE JAMES, kona Villiam
James (1842—1910), sagði að
oft á kvöldin hefði maður henn-
ar hrópað: „Hvernig er það,
eigum við ekki að fá að vera
eina. einustu kvöldstund ein,
þurfum við endilega altaf að
tala við einhverja aðra, sem
koma hingað?“ Og hún svaraði:
l„Jeg skal sjá um, að öllum sem
koma í kvöld, verði sagt að þú
sjert lasinn og getir ekki tekið
á móti heimsóknum“.
Þau settust nú niður og ætl
!uðu að láta sjer líða vel. Alt í
eiriu hringdi dyrabjallan og
Alice fór sjálf til dyra, til þess
að. vera viss um að þetta yrði
nú gert, en William var á hæl-
um hennar og er hann sá komu
mann, hrópaði hann: „Komdu
inn fyrir, komdu inn, gamli vin-
ur“.
DANIEL WEB£TER var eitt
sinn á veiðum nokkuð langt frá
gistihúsinu þar’ sem hann bjó.
Það var nokkuð liðið á kvöld
og farið að dimma, svo hann á-
kvað að gista á næsta bónda,
sem var skamt undan. Það voru
allir háttaðir á bænum og ber
hann á útidyrnar.
I efri hæðinni rak maður höf
uðið út um glugga og spurði
dimmri röddu: „Hvað er það
fyrir þig?“
„Mig langar til þess að vera
hjer í nótt“, sagði Webster.
„Alt í lagi“, sagði maðurinn,
„vertu bara hjer“, og skelti
glugganuni aftur. •
★
Um 2000 árum fyrir Krist
voru Assyríumenn og Egyptar
farnir að nqta vagna, en í Ev-
rópu var fyrst farið að nota þá
um 1000 e. Kr.
★
Lögregluþjónn mætir dauða-
drukknum manni kl. 3 um nótt.
— Hvert ertu að halda, mað-
ur minn, á þessum tíma nætur,“
sagði lögregluþjónninn?
— Ha? Jeg? Á fyrirlestur.
«
Árið 1752 fann Ameríkaninn
Benjamín Franklin eldingar-
varann.