Morgunblaðið - 15.12.1944, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 15. des. 1944
I
1

^J^CuenjióÉin ocj ^JJeintiíiÉ
oua náí^aót
Jólin nálgast óðum, og jóla-
tmdirbúningur hafinn á mörg-
uiii heimilum.
En nú hagar svo til, að mörg
tiúsmóðirin hefir enga hjálp,
verður að vinna öll heimilis-
siörfin sjálf, og hefir því meira
en nóg að gera daglega, þótt
jólaannirnar bætist ekki við. —
A hún því aðeins um tvent að
velja, að slá eithvað af jólaum-
stanginu — sem mætti ef til vill
gera að skaðiausu — eða ieggja
r.aman nætur og daga, til þess
að ljúka því í tíma.
En það er nú einu sinni svo,
að mörgum húsmæðrum finst
engin jól vera á sínu heimili,
iiema þar hafi verið bakað -og
ttrasað í marga daga til jólanna,
liver krókur og kimi í húsinu
vandiega þveginn o. s. frv. Taka
t>ær því heldur þann kostinn að
vinna nætur og daga til þess að
Ijúka öllu í tíma.
Þegar svo jólin koma, eru
f>ær orðnar svo slituppgefnar,
að þær geta varla notið gleð-
iranar yfir því, að hafa lagt svo
*nikið á sig, til þess að gleðja
aðra.
Er þetta vitanlega hin mesta
íi rra. og ætti að vera auðvelt til
úrbóta.
,,Margar hendur vinna ljett
verk“.
Allir, sem vettlingi geta vald
áðá heimilinu eiga að hjálpast
að við jólaundirbúninginn, í
frístundum sínum, frá námí
■eða vinnu.
Oft er það aðeins hugsunar-
teysi sem veldur, að dóttirin
rjettir ekki móður sinni hjálpar
tkind, þótt hún hafi svo mikið
að gera, að hún sjái varla út úr
f>ví og karlfólkið á heimilinu
lítur nú einu sinni svo á, að
tieimilisstörfin sjeu eingöngu
fcvenmannsverk, og dettur því
«kki sú fáránlega fjarstæða í
tiug. að fara að fást við slíkt.
En jeg hygg, að gullhringarnir
•Tiyndu nú ekki detta af hús-
txindanum eða syninum, þótt
|>eir hjálpuðu húsmóðurinni
eitthvað í jólaönnunum og jeg
«r viss um, að það væri besta
jólagjöfin, sem þeir gætu gefið
tienni.

Tískumyn dir
í ár eru jakkakjólar meira í
tisku en í fyrra og eru jakk-
arnir hafðir síðari. Kjólarnir
eru einnig yfirleitt hærri í háls-
inn.
Það tíðkast mjögi' að hafa
smáköflótta jakka við einlita
kjóla. Á myndinni hjer að of-
an sjáið þið slíkan búning. Er
hann eftir fyrirmynd Maurice
Renter. Jakkinn er svartur og
hvítur, með svörtum hnöppum,
og kjóllinn úr svörtu ullarefni.
Er slíkur búningur mikið not-
aður í Ameríku, t. d. á kaffi-
húsum.
Til vinstri er einnig jakka-
kjóll, úr dökkbrúnu ullarefni.
Kraginn og uppslögin á erm-
unum eru perlusaumuð, með
gyltum og grænum perlum.
Kjóllinn til hægri er úr fjólu
bláu ularefni. Framan á hon-
um er laust stykki, sem fest
er á kjólinn með hnöppum.
,Jó íci cdcilirn a r jcjr

nu
Qúgbraudsís
Vanillukrem úr 34 1.
200 gr. rifið rúgbrauð
ávaxtamauk
4—5 dl. rjómi.
Vanillukremið lagað"á venju-
legan hátt, látið í mót og fryst.
f>egar það er hálffryst er rifnu
rúgbrauðinu bætt út í og það
jafnað vel. Fryst til fullnustu.
tsinn síðan tekinn úr mótunum
og látinn í skál eða ávaxtaglös,
ávaxtamauki helt yfir, skreytt
«3.eð þeyttum rjóma.
Augun jeg hvíli
með GLERAUGUM frá TÝLl
SAGT ER, að það sje oft
gott, sem gamlir kveði. En
hvað sem því líður, getur oft
verið mjög garaan að spjalla við
gamalt fólk.
— Jeg sat og rabbaði við
gamla konu hjerna um dag-
inn. Við ræddum um alt milli
himins og jarðar, því að gamla
konan hefir lifandi áhuga á
öllu því, sem er að gerast í
kringum hana og hefir haldið
sálarkröftum sínum óskerturo,
þótt hálfníræð sje.
Við töluðum um jólin og
jólagjafirnar. Gamla konan var
að bera saman hver reginmun-
ur væri á jólagjöfunum nú, eða
hjerna í gamla daga, þegar
hún var ung.
Jeg hripaði niður að gamni
mínu nokkuð af því, sem hún
sagði, og fer það hjer á eftir:
„Jólagjafirnar nú eru því
nær eingöngu búðarvarningur,
bækur, föt, skrautmunir alls-
konar, o. fl. o. fl. og dýrmæti
gjafarinnar fer venjulega eftir
kaupgetu gefandans. Eina fyrir
höfn hans er að fara inn í búð,
benda á hlutinn, tína nokkra
seðla upp úr pyngju sinni,
pakka síðan hlutinn inn í skraut
1 legan jólapappír og skrifa utan
á nafn viðtakanda. Þess ber þó
að geta, að flestir reyna að gefa
eitthvað, er þiggjandinn muni
hafa gagn eða gleði af. Bækur
eru t. d. oft gefnar með ákveðna
hugsun á bak við.
Þetta var öðru vísi hjerna i
gamla daga. Þá voru jólagjaf-
irnar búnar til af gefendunum.
Smíðaðar, prjónaðar eða saum-
aðar. Karlar og konur unnu að
þeim í hjáverkum sínum. — Á
sunnudögum — á nóttunni. Uti
í fjósi, frammi í smíðahúsi eða
við eldhúshlóðirnar. Hendurnar
stundum loppnar á prjónunum
eða við smíðarnar.
Gjafirnar voru svo sem ekki
mikils virði margar, peninga-
lega. Bryddir skór, rósaíleppar,
rósavettlingar, sokkar, útsaum-
uð brjósthlíf, útskorin rúmfjöl
eða útskorið nálhús eða prjóna
stokkur, hornspónn o. þ. h.
En gjafirnar þá, voru miklu
meira virði en gjafirnar eru nú,
sem tjáning vináttu, samúðar
^ og fórnfýsi, vegna þess að gef-
andinn hafði orðið að leggja á
sig andvökur og aukaerfiði, ef
til vill vikum saman, til þess
að búa þær til. — Við hverja
lykkju, hvert nálspor og hvert
hnífsbragð, var tengd vinsam-
leg hugsun — og stundum
meira en vinsamleg — í garð
þiggjandans. Hluturinn allur
var eitt tákn vináttu og ástar.
Þessar gjafir höfðu einnig
aðra þýðingu. Þsér ólu upp list-
ræna hneigð hjá gefandanum,
vegna þess að hann eða hún,
vildi hafa gjöfina svo fallega,
sem frekast var unt. Og jeg er
illa svikin, ef mörg' yngismær-
in hefir ekki í leyni felt lár
yfir því, sem hún var að sauma
handa piltinum sínum, vegna
þess að það varð ekki efris fall-
egt og hún hafði hugsað sjer
og vildi hafa það. Og jeg er
viss um. að margur hagleiks-
maðurinn varð snillingur í
skurðlist af sömu ástæðum.
Þess vegna var rósaíleppur-
inn eða útskorna nálhúsið
| miklu meira virði sem g j ö f ,
en alfur þessi dýrindis búðar-
j varningur, sem menn gefa í
jólagjöf nú á dögum.
| Annars eru mennirnir bún-
ir að gera jólahátíðina að
plágu. Þessa friðarins hátíð
eru síngjarnir fjáraflamenn
Frh. á næsta dálki.
„Um jurialitun".
Efiir MaNhiidi
Haildórsdóitur
Blaðinu hefir nýlega borist lít
ið kver: „Um Jurtalitun11, eftir
Matthildi Halldórsdóttur, hús-
freyju í Garði í Aðaldal.
Frú Laufey Vilhjálmsdóttir
ritar nokkur inngangsorð að
kverinu og segir þar m. a.:
„Matthildur Halldórsdóttir,
húsfreyja í Garði í Aðaldal, er
fyrir löngu orðin þjóðkunn fyr
ir jurtalitun sína.Bandið hennar
fallega, sem var unnið og
spunnið á heimili hennar, og
hún litaði úr grösum, er uxu
á landareign hennar, vakti
mikla aðdáun, er það kom fyrir
almenningssjónir á fyrstu al-
mennu heimilisiðnaðarsýning-
unni, árið 1921. Hún hlaut verð
launaskjal fyrir bandið að sýn-
ingunni lokinni. íslensk ull hef
ir og veitt frú Matthildi, ásamt
sambýliskonu hennar, frú Berg
ljótu Benediktsdóttur, er líka
leggur stund á jurtalitun, smá-
peningaverðlaun, árið 1941. —
Búnaðarfjelag Suður-Þingey-
inga og kvenfjelagið þar, hefir
einnig veitt henni viðurkenn-
ingu, og nú í vor var frú Matt-
hildur kjörinn heiðursfjelagi í
Heimilisiðnaðarfjelagi Norður-
lands. En árið 1939 hlaut frú
Matthildur dálítinn fjárstyrk
frá Alþingi, og varði hún því
fje til þess að reisa og útbúa
sjerstakan litunarklefa við bæ
sinn. Hefir hún nú haldið nokk
ur jurtalitunarnámskeið, þar
Jsem ungar stúlkur, er áhuga
|hafa á þessu starfi, fá að njóta
, þeirrar miklu reynslu og marg
^hliða þekkingar, er frú Matt-
jhildur hefir aflað sjer með
þrautseigju og forsjá þessi 25
| ár, er hún hefir stundað þetta
I litunarstarf í hjáverkum sín-
um.
I Birtist hjer í bókarformi leið
arvísir í jurtalitun, er frú Matt
hildur hefir samið, því að vænta
má þess, að marga langi til þess
að kynnast jurtalitunaraðferð-
um Matthildar í Garði og læra
af henni listina að lita“.
Rjómahringir.
250 gr. hveiti
150 gr. smjörl.
90 gr. sykur
3 msk. rjómi
Smjörl. og sykur hrært vel
saman, rjóminn hrærður sam-
an við og hveitinu smábætt út
í. Hnoðað vel, elt í mjóa sí-
valninga og þeir vafðir upp í
smáhringi, sem látnir eru á
smurða plötu og bakaðir ljós-
brúnir við hægan hita..
Jólagjafirnar.
búnir að gera að stærsta mark-
aðsdegi — eða rjettara sagt
markaðsmánuði ársins, þar sem
þreytt er þrotlaust kapphlaup
um þá aura og krónur, sem
varið er til jólagjafa. Það er
illa faiúð. I raun rjettri finnst
mjer, að banna ætti allar 'óla-
gjafir nema þær, sem gerðar
eru af gefendunum sjálfum“.