Morgunblaðið - 16.12.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laug'ardag’ur 16. des. 1944
,,Þig hefir grunað það, já. En
þú hefir ekki viljað viðurkenna
það fyrir sjálfum þjer. —Þú
lifir nú mjög notalegu lífi. Þú
ert auðugur, og verður auðugri
með degi hverjum. Þú þráir, að
geta einvhern tíma sagt skilið
við alt verslunarbrask, og helg
að þig listinni. Maður. sem hef
ir einhverjar listamannahneigð
ir lætur ekki örlögin taka sig
fyrir gísl með því að kvænast
og eignast börn Hann starði
aftur í eldinn góða stund og
dreipti á vínbléndu sinni.
„Drottinn minn dýri! Jeg hefi
skrifað heilan skipsfarm af
skáldsögum, stuttum og löng-
um, sem enginn hefir viljað
líta við. Jeg hefi ekki verið á-
nægður með neina þeirra, og
jeg hefi svarið við skegg mitt
og skalla, að lifa ógiftur þar til
jeg hefi skrifað sögu, sem jeg
er ánægður með! — Allir kunn
ingjar þínir vita um tilfinning-
Maisie í þinn garð, Og kæru-
leysi þitt er helsta umræðuefni
kvenfólksins yfir kaffibollun-
um“.
„Þú ert hreinasta upplýsinga
náma“.
,,Jeg hefi allan minn fróð-
leik frá stúlkunni, sem sjer um
samkvæmisdálkinn oklcar. Hún
er sjerfræðingur í slúðursögum.
Hefir þjer aldrei dottið í hug,
að kvænast Maisie Morrison,
Danni?“
„Jú. Það hefir hvarflað að
mjer“.
„Sá, sem hikar er glataður,
væni minn“.
Danni virtist alt í einu hafa
elst um mörg ár. „Jeg má ekki
hika“, tautaði hann. „Þá glat-
ast jeg ef til vill“.
orðinn ástfanginn af Tameu,
drengur minn“.
„Hvernig þykist þú vita
það?“
„Það get jeg ekki sagt. En
jeg er viss um það. — Við skul
I um svo ekki tala meira um það,
1 Ðanni“.
I Daníel starði fram fyrir sig
Idrykklanga stund. Síðan sagði
hann: „Hvað ætti jeg að gera,
ef svo væri?“
„Þú átt að senda Tameu á
brott og giftast Maisie Morri-
son eins fljótt og þú getur“.
„Þú ert hollráður, Mel“.
„Já, það finst mjer. — En jeg
veit, að þú ferð ekki að ráðum
mínum“. Dyrabjallan hringdi
J „Þarna kemur ungfrú Morri-
son“.
| „Jeg ætla að biðja hennar
þegar í kvöld, Mel“.
| .„O-o, ekki er jeg nú trúaður
á það, gamli vinur“.
Þjer eruð mjög vitur mað-
ur, herra Mel“.
| Danni snerf sjer snögt við og
sá, hvar Tamea stóð í dyragætt
|inni. Hún_var hrífandi fögur, í
bleikrauðum samkvæmiskjól,
J sem fjell þjett að líkama henn-
ar og sýndi vel hið frábæra
vaxtarlag hennár, Hún horfði
á Danna. Augnaráð hennar var
blíðlegt, en um leið dálítið vand
dæðalegt.
I „Jeg hefi verið framandi
hjer, chéri!“ sagði, hún lágt.
,\En nú erum við ekki lengur
ókumíug. Þú ert minn. Jeg
elska þig, og þótt jeg ætti að
deyja, skal þessi Maisie ekki
fá það, sem jeg elska“.
Hún gekk hratt til Danna.
Hann ætlaði að rísa á fætur, en
hún ýtti honum aftur niður í
skilnislega. „En — haitn gerir
það“.
„Það var svei mjer gaman að
heyra“. Hún sneri sjer að
Danna. „Danni — gamli refur!
Þar sem það er nú einu sinni
þitt hlutverk hjer í lífinu að
gera Tameu hamingjusama, er
best að> jeg gefi henni þig. —
Hjerna er hann, Tamea“. Hún
ýtti honum í áttina til Tameu,
og gekk síðan til Mel og brosti
vingjarnlega til hans, um leið
og hún rjetti honum hendina.
„Þjer eruð gáfuð kona“,
hvíslaði Mel.
„En hvað hún er dásamlega
frumstæð, herra Mellenger“.
Hann kinkaði kolli. „En jeg
hygg, að við tvö getum samt
ráðið við hana“.
Gríman fjell alt í einu af and
liti hennar, og hann sá þar að-
eins sársauka og skelfingu.
— Júlía tilkynti nú, að mið-
degisverðurinn væri reiðubú-
inn.
XIV. Kapítuli.
Mörg erfið og æ\pntýrarík ár
í blaðamannahverfi San Fran-
siskó-borgar, höfðu þroskað
hæfileika Mark Mellenger til
þess að hygsa skjótt, þegar ein
hverja erfiðleika bar að hönd-
um. Hann sá, að þessi djarflega
ástarjátning Tameu hafði kom
ið vini hans í hina me?tu klípu.
Daníel var rauður og vand-
ræðalegur og Maisie hafði ber-
sýnilega eytt öllu því hugrekki,
sem hún átti í fórum sjer, og
myndi því sennilega hörfa af or
ustuvellinum. Eitthvað varð að
gera, og það fljótt.
—Mel slangraði til Tameu og
bauð henni arminn. En hún
„Já“, sagði Mel kuldalega.
„Jeg hygg að það væri aðeins
rjettara að setja „áreiðanlega“
í stað ,ef til vill“.
„Tamea?“ spurði Danni.
Mel kinkaði kolli. „Hún er
dásamleg — ómótstæðileg. Hún
er einmitt kona, sem líkleg er
til þess að steypa hugsjónasjúku
fífli eins og þjer í glötun. Maisie
Morrison veit það — og þótt
Tamea sje ung að árum, veit
hún, að Maisie veit það. — Það
yrði óskemtilegt fyrir Maisie að
þurfa að horfast í augu við það,
að þessi hálfvilta eyjastúlka
hefði tekið þig frá henni. — Og
það gæti einnig verið býsna ó-
þægilegt fyrir þig, að kcmast
að sömu niðurstöðu, þegar það
væri um seinan“.
„Jeg hefi nú hreint ekki hugs
að mjer neitt í þá áttina“.
„Jeg veit ekki, hvað þú hefir
hugsað þjer að gera. Það getur
verið, að þú elskir Tameu
aldrei í raun rjettri — en þú
getur orðið ástfanginn af henni.
Hún hefir einkennilega, tælandi
áhrif á karlmenn, sem elska feg
urð, fjör og lífsþrótt — og karl
menn, sem þykjast á einhvern
hátt andlega þjakaðir af þess-
ari vesælu veröld. Jeg ' hefi
þekt slíka menn. Þegar þeir
hafa orðið ástfangnir, hafa þeir
fórnað öllu, sem þeim var helg
ast í lífinu, fyrir fallvalta hylli
konu, sem var ef til vill hvorki
gædd andlegum nje siðferðileg
um dygðum. — Annars er jeg
helst; á. því,; að þú sjert þegar
sætið. Hún lagði handleggina
utan um háls hans og horfði
iengká hann. Síðan sagði hún:
„Elskarðu Tameu?“
„Jeg veit það ekki“, mui,draði
Danni
„Je t’adore“. Hún strauk blíð
lega yfir hár hans. „Það er
langt frá því að jeg vilji særa
Maisie“, sagði hún og leit á Mel.
„En jeg sleppi ekki því, sem jeg
á“. —
„Vitanlega ekki!“ sagði Mel.
Hann skemti sjer konunglega.
Danni stökk á fætur, og hratt
Tameu frá sjer, þegar Júlía birt
ist í dyrunum og tilkynti:
„Ungfrú Morrison“.
„Þetta er nú kvenmaður,
sem segir sex“, hugsaði Mel
með sjer, þegar Maisie kom inn
úr dyrunum. Hún g.ekk beina
leið til Danna. Þegar hann
beygði sig áfram til þess að
kyssa á útrjetta hönd hennar,
rauf Tamea þögnina.
„Jeg hygg, að það sje rjettara
að þú fáir að vita, Maisie, að
Daníel Pritchard tilheyrir mjer.
Jeg elska hann — og hann er
minn!“
Maisie brosti — eins og mað-
ur brosir við óþekku eftirlætis-
barni. Mel, sem stöðugt horfði
á hana aðdáunaraugum, sá, að
hún myndi hafa átt von á slíkri
árás, og verið undir hana búin.
„Nei, er það satt, Tamea!“
sagði hún glettnislega. „Hefir
herra Pritchard þá játast þjer
svona fljótt?“
„Nei“, svaraði Tamea hrein-
brosti aðeins og sagði lágt:
„Þakka yður fyrir, Mark Mell-
enger, en jeg ætla að leiða
Danna til borðs“.
„Það megið þjer ekki gera“,
mótmælti Mel. Hann ávarpaði
hana á lýtalausri frönsku. —
„Þjer eigið heima hjer, en ung
frú Morrison er gestur. Ef
Danni ljeti mig leiða hana til
borðs, myndi hann með því
gefa henni í skyn, að hún væri
óvelkominn gestur á heim-
ili hans. — Það væri mikil
ókurteisi — í þessu landi“,
flýtti hann sjer að bæta við.
„O — það vissi jeg ekki. Jeg
vil ekki koma neinum í vand-
ræði“.
„Þakka yður fyrir, ungfrú
Larieau. Þjer eruð góð stúlka“.
Hann hneigði sig fyrir henni og
hún tók í handlegg hans.
„Mjer geðjast vel að yður,
Mellenger — jeg ætla annars
að kalla þig Mel, eins og Danni,
sem elskar þig. Og þú mátt
kalla mig Tameu“.
„Þakka þjer fyrir, Tamea“.
Hún færði sig nær honum.
„Og þú ætlar að segja mjer —
ýmislegt?"
„Þú átt við, að jeg segi þjer
sitt af hverju, svo að þú komir
ekki sjálfri þjer og öðrum í
vandræði?“
„Oui — já, Mel“.
Ef Loftur jretur |jað ekki
— bá hver?
Rómverskt æfintýr
Eftir Naomi Mitchison.
< 8.
betur í hendinni, svo jeg sagði: „Jæja, jeg kem með".
Þá greip Giamund um heilbrigðu hendina á mjer og kall-
aði: „Þú ert þá Goti eftir alt saman!” Svo riðum við á
stað, og fórum þjóðveginn, uns við komum að borginni.
Síðan rjeðum við ráðum okkar. Það varð að komast að
því, hvar dómurinn yfir frændanum væri háður, án þess
að nokkurn grunaði okkur. Mjer fanst að jeg gæti eins
gert það, úr því jeg var þarna með þeim á annað borð,
en Radimir treysti mjer auðvitað ekki, svo Giamund fór
með mjer. Skildi hann sverð sitt eftir, en faldi hníf sinn
innanklæða. Við gengum inn í borgina eins og ferðamenn
og inn í stærstu krána, þar sem jeg keypti vín handa öll-
um sem inni voru og talaði mikið. Auðvitað var bráðlega
farið að tala um morðið. Svo virtist, sem dóminn ætti að
kveða upp yfir frænda daginn eftir, og þar sem enginn
hafði.heyrt neitt frá ættingjum hans, þá hlökkuðu allir
til að hjer yrði einum Gota færra. Jeg ljet sem mjer þætti
það'ágætt, en meira gaman var þá að því, að það varð
Giamund líka að gera. Þegar er við höfðum fengið vitn-
eskju um alt, sem við kærðum okkur um, hjeldum við
aftur til fjelaga okkar. Þetta var á markaðsdegi og mjög
margt fólk í borginni. Við vorum að fara fram hjá flokki
gamalla kerlinga, sem voru að selja gæsir, þegar jeg
heyrði rödd sem jek þekti, og þarna var faðir minn, hann
kom ríðandi beint í áttina til mín. Jeg beigði mig niður
og fór að fást við skóinn minn, meðan hann fór fram hjá.
Giamund hvíslaði að mjer spurningu um, hvað um væri
að vera, og jeg svaraði að þetta hefði verið faðir minn,
sem staddur væri í bænum einhverra hluta vegna. Gia-
mund horfði á eftir honum andartak, svo sagði hann:
„Ekki líst mjer á föður þinn“. Og mjer hafði heldur ekki
gert það, þótt jeg sæi hann aðeins í svipinn. Aldrei hafði
svipur hans verið hörkulegri. Jeg andmælti ekki umsögn
Giamunds.
Þegar við komum aftur til hinna, sögðum við Radimir
hvað við hefðum frjett, og hann ákvað að hefjast ekki
handa fyrr en daginn eftir. Ekki bundu þeir mig þá nótt,
og jeg óskaði næstum því að þeir hefðu gert það, því
jeg vaknaði um nóttina og fór að brjóta heilann um það,
hvort jeg væri nú að gera rjett, og hvort jeg ætti ekki
að fara og vara stjórnendur bæjarins við. Jeg var nærri
búinn að sannfæra sjálfan mjg um, að það yrði jeg að
gera, og óskaði að jeg hefði ekki verið látinn óbundinn,
svo jeg sviki Giamund og hans fjelaga, en til allrar ham-
— Hvernig stóð á því, að þú
varst miljónamæringur?
— Það á jeg konunni minni
að þakka.
— Nú?
— Já, mig langaði til þess að
vita, hvort til væru svo miklir
peningar, að hún gæti ekki eytt
þeim.
ir
Hún: — Jeg vil skilja — heyr
|irðu það — jeg heimta skilnað.
,Trúirðu mjer kanske ekki?
Hann: — Nei, jeg hefi altaf
þótt heldur svartsýnn.
★
Læknirinn: — Hvað er að
heyra þetta. Þjer segið að dreng
urinn hafi gleypt tveggja krónu
pening fyrir viku síðan og- þjer
.komið fyrst með hann í dag.
j — Já, við þurftum ekki á pen
ingum að halda fyrr en nú.
★
Úr kosningaræðu: — Og nú,
heiðruðu tílheyrendur, hefi jeg
sagt alt, sem jeg ætlaði að
segja. Jeg mun því snúa mjer
aftur að því, sem jeg byrjaði á
íog endurtaka það, sem jeg
gleymdi að segja.
Lloyd George sagði eitt sinn
í ræðu: — Mesta hættan ligg-
ur í því, að einræðisherrarnir
trúi, að lýðræðisríkin vilji-held
’ ur þola niðurlægingu en grípa
til vopna.
★
— Fyrir viku kom jeg hingað
jog keypti plástur til þess að
losna við gigtina.
— Já.
— Nú langar mig til þess að
fá eitthvað til þess að ná plástr-
inum af.
★
Faðarinn: — Jæja, Villi
minn, nú höfum við eignast
litla systur.
| Villi:—Já, einmitt. Þið hafið
f efni á því, en þegar jeg bið um
hjólhest, þá er fátæktin alveg
að gera út af við ykkur.
★
— Mjer hefir ekki komið dúr
á auga í alla nótt, læknir. Jeg
hefi ekki lokkð augunum
jaugnablik, hvað þá meira.
— Kæra frú, hvernig haldið
þjer að hægt sje að sofa án þess
!að loka augunum.