Morgunblaðið - 22.12.1944, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
FöstudagTir 22. des. 1944,
• Danni hafði orðið svo hvumsa,
þegar hann sá Tameu birtast í
dyrunum, að hann hafði ekki
getað stunið upp nokkru orði.
En þegar hann sá Mel hverfa
út um dyrnar, rankaði hann
við sjer. „Bíddu við, Mel!“ kall
aði hann. „Jeg ætla að ganga
meS þjer áleiðis". Hann vildi
alt í einu flýja hættuna.
En vinur hans var farinn og
í dyragættinni stóð Tamea og
horfði á hann. „Komdu til
mín“, muldraði hún. „Komdu
chéri!“
Hann gekk til hennar.
Hún vafði grönnum, mjúk-
um handleggjunum um háls
hans og hallaði sjer að honum.
„Þessi Mellenger — hann er
vinur þinn. Hann er ekki vin-
ur minn. En ef jeg ætti slíkan
vin — hve auðug myndi jeg
ekki vera! Þú mátt aldrei glata
honum, ástin mín, aldrei! Já,
jeg hata hann, en það kemur
ekkert málinu við. Hann er
mjög vitur, en hann þekkir
ekki Tameu. Og ef það myndi
færa þjer heim sorg að vera
með mjer — gæti jeg ekki ver-
ið svo grimm. Heldur vildi jeg
deyja. Og þú trúir mjer, vin-
ur?“
Hjarta hans svall af sælu,
sem nálgaðist kvöl. Tamea
kyst. hann snögt á kinnina og
flýtti sjer upp á herbergi sitt.
Hann stóð einn eftir, og hafði
það á tilfinningunni, að hvað
sem það kostaði mætti hann
ekk: missa af öðru augnabliki
eins og þessu ....
XVI. KAPÍTULI.
Löngu áður en sól var runn-
in upp hafði Daníel Pritchard
komist að þeirri spaklegu nið-
urstöðu, að maður sá, er hefði
of margt að hugsa, gæti ekki
einbeitt huganum að neinu af
því. Eftir að hafa alsaklaus
orsakað meiri óþægindi en
hann hafði ætlað gerlegt fyrir
dauðlegan mann á einu kvöldi,
hafði Tamea á einu augabragði
útrýmt úr huga hans sjerhverj
um reiði- og gremjuvotti. Þessi
fáu orð hennar, er sýndu svo
Ijóslega göfgi hinnar frum-
stæðu sálar hennar, höfðu gætt
hana enn meiri þokka í augum
Danna og gert honum þá hugs-
un, að þurfa að skilja við hana,
enn þungbærari. Því að þótt
hún hefði komið honum í dá-
lítil vandræði með ástarjátn-
ingu sinni, í návist Maisie, var
honum Ijóst, að Tamea átti í
fórum sjer eiginleika, sem var
heldur sjaldgæfur hjá hvítum
kynsystrum hennar, en það var
drengyndi.
Hún barðist heiðarlega. Hún
var hafin yfir það að beita
auðvirðilegum og fyrirlitlegum
klækjum. Þótt Daníel hefði ósk
að sjer niður úr gólfinu, þeg-
ar Tamea gerði hina hátíðlegu
ástarjátningu sína, þá dáðist
hann, sem góður drengur, að
hreinskilni hennar og hispurs-
leysi, og því, hve hún var laus
við allan yfirdrepskap og kven-
lega flærð. Og loks kitlaði það
karlmannlega hjegómagirnd
hans, að tvær svo glæsilegar
konur skyldu girnast hann og
beita öllum sínum kvenlega
yndisþokka til þess að hremma
hann.
En yfirleitt leið honum ekki
sem best, var uggandi um,
hvað framtíðin kynni að bera
í skauti sjer. Og Mel, blessað-
ur drengurinn, hafði lesið hugs
anir hans eins og opna bók.
Mark Mellenger var skarpur
náungi og drengur góður.
Hann hafði komist skamt á-
leiðis í lífinu. Hann hafði orð-
ið að hætta við mesta hugðar-
efni sitt og gera sig ánægðan
með það næst besta. En þó var
hann ekki bitur. Hann skifti
yfirleitt aldrei skapi, og Danni
hafði aldrei sjeð hann æstan
fyrr en í kvöld.
„Honum þykir vænt um
mig“, hugsaði Danni, um leið
og hann brölti fram úr rúm-
inu, klæddi sig í morgunslopp
og inniskó og settist við glugg-
ann, til þess að horfa á sólar-
upprásina. „Það yrði hræðilegt
áfall fyrir hann,.ef jeg — en
auðvitað geri jeg það ekki. Það
er óhugsandi".
Klukkan sjö heyrði hann, að
Sooey Wan var farinn að
bjástra í eldhúsinu. Hann
klæddi sig og fór niður. Sooey
Wan steinþagði, meðan hann
bar morgunverðinn á borð fyr-
ir hann. En hann gaf honum
auga við og við og hristi síðan
höfuðið og stundi mæðulega,
rjett eins og hann hefði sínar
áhyggjur líka. — Hann fylgdi
Danna fram í anddyrið,»eins
og venjulega, hjálpaði honum
í frakkann og rjetti honum
hattinn og stafinn. Og svo ljet
hann í ljós nokkuð af því, sem
verið hafði að brjótast um í
hans gula haus.
„Húsbóndi, hvenær ætlar þú
að giftast skipstjóradóttur-
inni?“
„Hvernig dirfist þú að koma
með slíka spurningu? Skiftu
þjer ekki af því, sem þjer kem-
ur ekki við, þitt gula svín, eða
jeg neyðist til þess að reka þig
einhvern daginn. Jeg hefi
hreint ekki hugsað mjer að
giftast skipstjóradótturinni".
Sooey Wan ljet þetta sem
vind um eyrun þjóta. „And-
skotinn heldur nú innreið sína
í þetta hús, ef þú rekur Sooey
Wan, karl minn. En það er alt-
af sami kjafthátturinn á þjer!
Það er svo sem auðsjeð, að það
kostar ekkert að vera síblaðr-
andi' Þú ætlar ekki að giftast
skipstjóradótturinn, nei. Jæja,
hvenær ætlarðu þá að giftast
ungfrú Maisie?“
„Það veit jeg ekki. Hvern
fjandann varðar þig líka um
það?“
Sooey Wan strauk skallann
og horfði á Danna í svörtustu
örvæntingu. „Maður getur orð-
ið fárVeikur af því að vera ná-
lægt þjer! Hvað mjer kemur
það við? Hvað gengur eiginlega
að þjer? Vilt þú ekki eignast
örlítinn drenghnokka — fimm,
sex, tíu syni?“
„Það veit jeg ekkert um“,
urraði í Danna.
Sooey Wan stundi hátt. „Þú
veist ekkert um það! Einmitt
það, já. Jeg held, að þú ættir
þá að reyna að komast að ein-
hverri niðurstöðu sem skjótast,
því að annars fer alt heila
kramið til helvítis! Sooey Wan
talaði við skipstjóradótturina,
og hún sagðist ætla að giftast
þjer. Og nú segist þú ekki ætla
að kvænast henni! Þetta getur
gert hvern meðalmann snar-
vitlausan. Ertu að gera gys að
Sooey Wan? En jeg get sagt
þjer það, drengur litli, að þeg-
ar drotningin hefir einu sinni
sagt það, að hún ætli að giftast
þjer, gerir hún það. Hún kræk-
ir í þig, vertu viss! Hún er
falleg!“
Danni skelti útidyrahurðinni
á nefið á Sooey Wan og hrað-
aði sjer af stað til skrifstofunn-
ar. Það var klukkustundar-
gangur þangað, og honum
veitti ekki af hreyfingunni.
Hann keypti morgunblöðin á
leiðinni og leit yfir þau. Hann
sá, að Mel hafði ekki gert eins
mikið úr hinni æfintýralegu
sögu um Tameu og hann hafði
búist við. Frjettin var á annari
síðu og fylgdi henni prýðileg
mynd af Tameu. Danni tók-
einnig eftir því, að Mel hafði
ekki minst einu orði á það, að
hann væri fjárhaldsmaður henn
ar eða hún dveldi sem gestur
á heimili hans.
— Þegar hann kom niður á
skrifstofu sína, hringdi hann
þegar í Ridley, hrísgrjónakaup
manninn, sem hann hafði feng-
ið til þess að losa þá við hrís-
grjónin.
„Jeg get selt þessi fjögur þús
und tonn í Shanghai, og fæ þau
greidd út í hönd“, sagði Ridley.
„En hagnaðurinn verður ekki
mikill“.
„Hvað er verðið?“ spurði
Danni.
„Fjórtán sent, við skipshlið í
Shanghai11.
Danni reiknaði í huganum.
Með því verðlagi myndi hagn-
aður af farminum verða um
átta þúsund dollarar. „Við selj
ufn!“ hrópaði hann.
Um nónbil hafði hann lokið
við að ganga frá kaupunum, og
var þá orðinn svo kampakátur,
að hann fór inn til Casson
gamla, til þess að segja honum
frjettirnar.
Gamli maðurinn þrútnaði af
reiði. „Þetta tiltæki þitt kost-
ar fyrirtækið 250 þúsund doll-
ara!“ öskraði hann. „Og þú ger
ir þjer sennilega fulla grein
fyrir því, hverjar afleiðingar
þessi bölvaður yfirgangur í
þjer hefir? Við erum nú skildir
að skiftum!“
„Þakka þjer kærlega fyrir.
Þarna kom loks tækifærið, sem
jeg hefi altaf beðið eftir. —
Hvort ætlar þú að kaupa minn
hlut eða selja mjer þinn?“
„Jeg vil heldur kaupá þinn
hlut — þegar í dag, svo að jeg
sje laus við þig. — Á hvað viltu
selja?“
Danni nefndi upphæð, og
Casson gamli kinkaði samþykkj
andi kolli.
„Skilmálar?" spurði hann.
„Út í hönd“.
„Ógjörningur“.
„Jæja. Fimtíu þúsund út í
hönd og það sem eftir er í ör-
uggum verðbrjefum“.
„Ekki hægt“.

Rómverskt æfintýr
Eftir Naomi Mitchison.
12.
til þess að æskja einhvers af honum, skiljið þjer, að jeg
er þræll hans?”
Það virtist koma á dómarann og hanh sagði: „Nei, er
það mögulegt, óhamingjusama ungmenni, hvað hefirðu
gert til þess að koma þjer í slíka aðstöðu? Hefirðu brot-
ið eitthvað meira af þjer, en faðir þinn sagði mjer? Eins
og það væri ekki nóg!” Hann stóð á fætur og tók að
ganga um gólf.
Jég sagði: „Jafnvel þótt jeg sje þræll nú, þá býst jeg
við að mjer auðnist að hjálpa yður. Húsbóndi minn er
ekki illmenni. En sumir aðrir eru það. Jeg veit ekki
hvað faðir minn kann að hafa sagt um mig, en jeg er
þess fullviss, að það er allt saman ósatt. Má jeg segja
yður sögu mína? Hann kinkaði kolli og jeg sagði hon-
um alt eins og var, frá þeim tíma þegar jeg var barn.
Þetta var ein af þeim stundum þegar mönnum er ljett
um að segja hug sinn. Jeg hikaði aidrei hið minnsta í
frásögninni og horfði framan í hann allan tímann. Það
virtist hafa mikil áhrif á hann að heyra, að allur hugur
minn hafði staðið til lögfræðinnar frá því fyrsta. Jeg
endaði mál mitt á því, að bjóða honum að fá Magsa til
þess að staðfesta frásögn mína, og samþykkti hann það.
Jeg spurði einn af heimamönnum, hvort senda mætti
eftir honum, beið þar til hann kom, en fór þá út, án
þess að yrða á hann ljet hann um að segja frá á sinn
hátt.
Því næst gekk jeg að finna „Giamund og sagði honum,
að það myndi verða verst fyrir þá sjálfa, ef þeir heimt-
uðu hátt lausnargjald fyrir dómarann. Það þýddi auð-
vitað ekkert að segja Gota frá virðingu þeirri, sem borin
var fyrir rómverskum lögum, en hann virtist þegar vei'a
orðinn smeikur við afleiðingar þess verks, sem þeir
höfðu unnið, og hræddir við hefndir. Og þeir áttu heima
ekki alllangt frá landamærunum. Svo þegar jeg fór aft-
ur til dómarans, þá flutti jeg honum þær fregnir, að þeir
krefðust lágs lausnargjalds. Hann reis úr sæti sínu, þeg-
ar jeg kom inn og mælti: „Jeg er sannfærður um að þjer
hafið sagt satt, og skal nú rjettlæti ganga yfir yður. Jeg
ætla að reyna að kaupa yður aftur sjálfur af Gotunum”.
— Þegar við erum gift,
skulum við aldrei brúka munn
_—• Jú, þegar við kyssumst.
■*r
— Myndir þú gráta, ef jeg
dæi?
— Já, þú veist livað jeg
Jiarf lítið til þess að fara að
gráta.
★
Litla systir: — Ilann pabba
langar svo voða mikið til þess
að sjá þig. Ilann sagði að sjer
þætti ganian að sjá fífl, sem
þyrði að ganga á eftir stóru
systir.
★
Frúin: — Jeg sá að mjólk-
ursendillinn kyssti yður í
morgun. 1 fyrramálið tek jeg
sjálf á móti mjólkinni.
— Það er ékki til neins.
ITann kyssir enga nema mig.
★
— Það væri gaman að vita,
hvað maður á marga ættingja.
— Fáðu þjer sumarbústað,
þá muntu brátt komast að því.
★
Nýgift kona: — Elsku Karl
minn, vertu ekki svona á-
hyggjufullur, segðu mjer heldl
ur, hvað er að. Mundu það,
að nú eru það ekki lengui’
þínar áhyggjur, heldur eigumj
við þær saman.
— Jæja, góða mín. Við er-
um nýbúin að fá brjef frá
stúlku, sem hótar að stefna
okkur fyrir heitrof.
★
— Þú ert til einskis nýtur,
Siggi minn. Jeg er viss um, að
ef hann faðir þinn hefði lifað
núna, myndi hann snúa sjer
við í gröfinnL
★
Sv.errir ekur gamla Fordin-
um sínum npp bratta brekkul
og sýnir hraðamælirinn 90
km.
— Ilefirðu fengið nýja vjel
í bílinn, hraðinn er 90 km.
— Nei, 'en jeg hefi fengið
nýjan hraðamælir.
*
Bílstjórinn: — Af hverju
starið þjer svona, maður. —
ITafið þjer aldrei sjeð bíl fyrr?
— Nei, þetta er nú ekki sát
allra fyrsti, en hann er líkur
honum.
★
Yilli: — 1 dag gekk mjer
vel í skólanum.
Móðir hans: — Upp ’ í
hverju komstu?
Villi: — Jeg var alls ekki
tekinu upp.