Morgunblaðið - 29.12.1944, Blaðsíða 10

10
M O R G U4* B L A Ð I Ð
Föstudagnr 29. des. 1944
„Steinn, jeg hefi hugsað mik
ið um það, sem þú sagðir við
Danna hjerna um kvöldið. Jeg
veit, hverjum augum vinir
Daníels Pritchard líta á mig, ef
jeg giftist honum. Þeir segja
ekki: ,,Nei, þarna er fallega kon
an hans Danna!“ Þeir segja:
„Þarna er aumingja Danni
Pritchard með konuna sína,
sem er kynblendingur!" — Jeg
mun aldrei tilheyra honum. —
Þú hefir gert mig mjög óham-
ingjusama, Steinn. En ef til vill
ber mjer að þakka þjer fyrir,
að þú skyldir segja mjer þetta.
Nú geng jeg ekki lengra, en jeg
veit að jeg má ganga“.
,,Fyrirgefðu“, muldraði Mel
auðmjúkur. ,,I raun rjettri ætl
aðist jeg ekki til þess, að þú
heyrðir þetta. Jeg sagði það þá
aðeins vegna þess, .... að jeg
vissi, að þú lást á hleri. Þú ert
altof góð til þess að slík ógæfa
hendi þig, Tamea. Jeg þekki
Danna. Þú ert ekki sú rjetta
eiginkona handa honum. Maisie
Morrison er það“.
,,Ef til vill er þetta satt,
Steinn. Jeg þekki hvítu menn-
ina svo lítið. En einhvern tíma
kemur að því, að karlmaður
vinnur ást mína. Það hafa marg
ir menn þráð mig — en þú skil
ur það, Steinn — það voru ekki
sjentilmenn. Nei — þú skilur
ekki, hve innilega jeg þrái, að
verða alhvít — hve jeg harma
það, að hjerna, í hjarta mínu,
verð jeg einmana að eilífu —
vegna þess, að jeg er ekki eins
og þið, hvítu mennirnir“.
Mel svaraði ekki. Hann tók
hönd hennar, og strauk blíð-
lega.
„Þjer geðjast vel að mjer,
Steinn — segðu, að þjer þyki
vænt um mig ....“, bað hún.
„Þú ert dásamleg — yndis-
leg — þú ert gáfuð — þú hef-
ir sál og hjarta“.
„Og þjer þykir dálítið væat
um mig?“
Hann greip þjettar um hönd
hennar. ^.Guð hjálpi mjer!“ —
tautaði hann liásróma. „Jeg
elska þig. Jeg er eins og maður,
sem sýkst hefir af drepsótt“.
„Já, þú elskar mig. Jeg vissi
það. En þú sagðir mjer að ekki
væri mark takandi á því, sem
speglaðist í augum manna. —
Þú hjelst, að jeg gæti ekki
hrært steinhjartað, og sjeð ást
og þrá speglast í steinandliti
þínu? En jeg sá það. Jeg ósk-
aði ekki eftir því. Mjer hefir
geðjast illa að þjer. Og nú mun
jeg lítillækka þig. Þú reynir að
vinna ást kenu þeirrar, sem þú
vilt ekki, að vinur þinn kvæn-
ist — jeg fyrirlít þig, Steinn!"
-----„Fyrirgefðu, Steinn. —
Jeg veit, að þú reýnir ekki að
vinna ást hennar — en þú rncint
þrá hana — og þrá þín mun
verða svo sterk, að þú gleymir
því, að í æðum hennar rennur
blóð annars kynþáttar. -—
Steinn, þú veist, að þótt suð-
rænt blóð renni j æðum mjer,
er það blóð konunga og höfð-
ingja kynþáttar, sem nú er að
deyja út, vegna þess, að í sak-
leysi sínu tók hann að hafa
mök við það svívirðilegasta og
andstyggilegasta sem lifir á
þessari jörðu, hinn siðmentaða
hvíta mann. — Nei, jeg blygð-
ast mín ekki 'fyrir blóð mtt. —
Jeg er hreykin af því, og jeg
fagna því, að það skyldi gefa
mjer tækifæri til þess að niður-
lægja þig“.
Hún tók utan um báðar hend
ur hans og dró hann að sjer. —
„Horfðu á mig, Steinn!“ skip-
aði hún. En hann sneri andlit-
inu frá henni. „Horfðu á mig“,
sagði hún, og nú var rödd henn
ar biðjandi. „Jeg vil sjá aftur
glampann í þessum undarlegu
köldu augum, sem kom upp um
tilfínningar þínar í minn garð.
Jeg hefi vald yfir karlmönnum.
Jeg veit það. Jeg er ékki að
grobba, þótt jeg viðurkenni það
fyrir þjer — Steinn, horfðu á
mig“.
Hann sneri höfðinu hægt við
eins og það ylli honum sársauka
að hreyfa það. Hann horfði á
hana. Það var eins og fegurð
hennar væri segulmögnuð. —
Hjarta hans lamdist um — og
stór, karlmannlegur líkami
hans skalf.
„Þú skelfur, Steinn“.
„Já. Jeg skelf vegna þess að
jeg er veikur, Tamea. Og jeg
blygðast mín fyrir veikleika
minn.
„Það er gott. Jeg vil að þú
þjáist eins og þú hefir látið mig
þjást. Jeg skal gera þig að stóru
steinlíkani, sem starir hryggum
augum út á hafið og leitar og
leitar, en finnur aldrei. — Nú
er jeg ánægð. Mín er hefnt.
Hún þrýsti höndunum að
brjósti sjer.og horfði á hann og
úr augum hennar brann eldur.
Mel dró þungt andann, en síð-
an brosti hann, og bros hans
var svo blítt, að þungbúið og
hversdagslegt andlit hans varð
því nær dýrðlegt.
„Þótt svipur guðanna dynji
á mjer, Tamea, mun jeg ekki
láta bugast, hversu sárt sem
höggin svíða. Þú kallaðir mig
Stein. — Jæja, — þú um það.
Jeg mun hætta allri andstöðu
gegn þjér. Jeg vil að þú verðir
hamingjusöm, jafnvel þótt það
kosti óhamingju besta vinar
míns og jafhvel þótt jeg þurfi
að fórna minni eigin lífsham-
ingju til þess. En jeg mun ekki
stara út á hafið og bíða eftir
því, sem aldrei kemur. Því að
það kemur. Og þegar jeg sje
þig bugaða og niðurbrotna —
þegar jeg sje þig liggjandi í
duftinu —
Svipur hennar varð blíðari.
„Hvað þá, Steinn?“
„Þá — “, muldraði hann hás-
róma, „þá mun jeg gráta. En
jeg mun einnig lyfta þjer upp
úr duftinu og þrýsta þjer að
hjarta mjer og elska þig. Og ást
mun ekki þverra, þótt þú verð
ir gömul og fegurð þín, ef til
vill, aðeins dýrmæt minning.
Já, Tamea — þegar þú ert einn
ig orðin að steinlíkani, og horf
ir hryggum augum út á hafið,
og bíður eftir því, sem kom —
og fór, og kemur aldrei framar
— þá mun jeg elska þig. Og jeg
ef til vill einhvern tíma eftir
þess, að saklaust barnshjarta
þitt hefir verið fótum troðið.
Þú manst ef til vill einhvern
tíma eftir þessu — þegar þú
þarft á vini að halda“.
Hann snerist á hæl og hjelt
í áttina til gistihússins. Hann
gekk með útrjettar hendur,
eins og maður, sem gengur í
myrkri, og er hræddur.
XX. Kapítuli.
Morguninn eftir var Mel far-
inn. Hann skrifaði Danna nokkr
ar línur, þar sem hann sagðist
alt í einu hafa fengið skipun
um að koma til San Fransiskó,
og bað hann að skila kveðju
sinni til Maisie, Tameu og frú
Casson.
„Bölvaður þrællinn!“ tautaði
Danni.
„Hver?“ spurði Tamea, sem
hafði staðið við hlið hans, með-
an hann las brjefið. •
„Mel. Hann er farinn“.
„Ó —“, sagði Tamea, hugs-
andi. Eftir nokkra þögn sagði
hún: ,,Þá getið þið Maisie leikið
golf saman. Jeg er fegin, að
hann skyldi fara“.
„Tamea, þú mátt ekki bera
neinn kala til Mel. Hann er
ekki óvinur þinn“.
„Sigraður óvinur er ekki leng
ur óvinur, Danni. Og jeg ber
engan kala til hans. Jeg hefi
hefnt mín, og nú ætla jeg að
gleyma honum“.
„Og þú ætlar ætíð að vera
prúð og kurteis, þegar þú hittir
hann?“
„Auðvitað, Danni“.
„Það er leiðinlegt að þú skul
ir ekki leika golf, Tamea. Ann-
ars gætum við þrjú leikið sam-
an“.
„Hvaða karlmaður kærir sig
um að dragnast með klaufskan
kvenmann, þegar hann fer að
leika golf? Jeg þarf að skrifa
nokkur brjef til vina minna á
Riva og Tahiti, svo að þú skalt
fara með Maisie“.
Danni var í aðra röndina feg
inn því, að Tamea skyldi svo
fúslega draga sig í hlje. Hann
hafði það á tilfinningunni, að
hann hefði vanrækt Maisie und
anfarið. Og honum . fanst að
Maisie hlyti að hafa orðið vör
við þá vanrækslu. Hann var því
óvenju stimamjúkur við Maisie
þegar þau keyrðu af stað til
Peable-strandarinnar.
— Þegar þau höfðu leikið
golf góða stund fóru þau og
snæddu miðdegisv£rð á Lodge-
gistihúsinu, óg síðar um daginn
keyrðu þau niður til Monterey
strandarinnar. Hvorugt þeirra
minntist einu orði á Tameu. —
Danna fanst aldrei hafa verið
eins skemtilegt að tala við
Maisie, og nú komst hann að
því, að þau gátu einnig þagað
saman. Hann varð ekki var við
nokkurn snefil af ráðríki henn-
ar, sem honum hafði altaf gram
ist svo mjög. Þvert á móti virt
ist hún gera sjer far um að haga
sjer eftir geðþótta hans. Hann
braut heilann um það, hvort
hún hefði nú loks gert sjer grein
fyrir því, hvað það var, er
hafði skilið þau að svo lengi —
andúð hans á hinni minnstu
skerðingu á karlmannlegu
frjálsræði hans.
með GLERAUGUM frá TÝLL
Kattafjölskyldan
Eftir Fanny Fem.
2.
Og svo kyssti Loppa alla -kettlingana sína og þeir voru
sendir í hin nýju heimkynni sín, en henni gékk illa að
sofna, nóttina áður en þeir áttu að fara.
Hún var á labbi fram og aftur í garðinum alla nótt-
ina, mjög óróleg, og leit stundum á kettlingana sína,
sem sváfu svo vært, og áttu nú ekki að sofa hjá henni
framar,
Hjerumbil mánuði seinna var jeg á leiðinni framhjá
eldiviðarhúsinu, og hvað skyldi jeg þá hafa sjeð. nema
Loppu og börnin hennar öll, og virtist hún nú sælust af
öllum köttum í heiminum. Jeg skaut mjer á bak við hurð-
ina, því nú ætlaði jeg sveimjer að heyra, hvað fram færi
hjá köttum þessum.
Guli kettlingurinn talaði fyrstur og sagði frá, hvernig
honum liði hjá fjölskyldu þeirri, sem hann hafði lent hjá.
Hann sagði að þar væru fjögur börn, sem enginn rjeði
nokkurn skapaðan hlut við, og skemtu sjer með því að
vita, hvort rófan væri föst á honum, líka eyrun. Svo sagði
hann að þau strykju sjer öfugt, þangað til hvert einasta
hár stæði upp í loftið, og einnu sinni hefðu þau lokað
sig inni í steypibaðsklefanum og látið buna á sig. Og
ekki mætti hann láta sjer liða í brjóst úti í horni nokkra
stund á daginn, svo þau æptu ekki á hann og reyndu að
fá hann til þess að hlaupa á eftir hnyklum fyrir þau,
þangað til hann snarsvimaði: „í stuttu máli sagt,
mamma“, sagði Gulur litli. „Þetta er áreiðanlega það,
sem fólkið kallar hundalíf.“
Um leið og Gulur var hættur, stökk upp bróðir hans,
Koli, kolsvartur köttur með hvítar laþpir, hann hafði
svört skínandi augu og gneistaði af skegginu á honum.
Hann hafði engar slíkar sorgarsögur að segja sem Gulur
bróðir hans. Hann sagðist sofa í sjerstakri körfu út í horn-
inu á svefnstofu húsmóður sinnar, og fjekk svo skelfing
gott að borða, kjúklingabringur og annað fleira og stóran
mjólkurbolla hvenær sem hann var þyrstur. Konan, sem
hann var hjá var roskin, og stundum bauð hún til sín
öðrum konum, sem allar voru svo ókaflega góðar við hann
og hann Ijek við þær í staðinn. — Svona var nú sagan
hans, og að henni lokinni settist hann niður og malaði,
mjög ánægður, en hætti svo strax og fór að hlusta á hvað
hún grána litla systir hans, hefði að segja.
Aumingja Grána var afar feimin, og "það leið löng
stund, þangað til hún gat stunið nokkru upp. Hún var
— Hvernig gengur það með
þig og hana Siggu?
— Það gengur ekkert.
— Nú, af hverju?
— Vegna-þess, að þegar jeg
var að hugsa um að biðja henn
ar, sagði hún mjer að hún elsk
aði Halldór Kiljan, Gunnar
Gunnarsson, Kristmann og ein
hvern náunga, sem heitir Ólaf-
ur Jóhann, og þá þýddi auðvit-
að ekkert fyrir mig að hugsa
meira um hana.
★
— Eftir kreppuna 1920 átti
jeg ekki svo mikið sem skyrt-
una utan á mig.
— Hvernig gastu þá fest á
þig flibbann?
★
Veitingahúseigandinn sagði
við yfirþjóninn: — Gelið þjer
ekki bent gestinum þarna við
hornborðið á, að í þessu veit-
ingahúsi sje ekki siður að binda
matþurkuna um hálsinn?
— Það ættu að vera einhver
ráð til þess, sagði yfirþjónninn.
Eftir nokkra stund gekk hann
til gestsins og sagði: — Á að
raka yður eða klippa, herra
minn?
★
„Fyrir alla lifandi munií',
skrifaði hermaðurinn heim til
konu sinnar, „vertu ekki að
þessu sífelda rifrildi í brjefun-
um, sem þú sendir mjer til víg-
stöðvanna. Jeg vil fá frið til
þess að berjaSt í þessu skratt-
ans stríði“.
★ *
Kennarinn: — Varst það þú,
Villi minn, sem skrifaðir á
töfluna: „Kennarinn er fífl?“
Og af því að Villi er hrein-
skilinn viðurkendi hann að
hafa gert þetta.
Kennarinn: — Það gleður
mig að þú segir sannleikann. •
•irnimnnrnmnmR mnumranranrnmnnnnnm
|listeriime(
— Tannkrem —