Morgunblaðið - 30.05.1945, Blaðsíða 10

10
MOROUNBLAÐIB
Miðvikudagur 30. maí 1045
Á SAMA SÓLARHRING
Eftir Louis Bromfield
54. dagur
En ef til vill myndi Fanney
ekki bregðast illa við. Ef til vill
myndi hún minnast þess, að eitt legt“.
Alt í einu varð hún óstjórnlega
reið. Hún settist snöggt. upp og
sagði: „Hvað viit þú?“
„Það er dálítið, sem jeg þarf
að segja þjer — dálítið hræði-
sinn voru þau hamingjusöm —
og ef til vill myndi hún hugsa
um börnin. Hún hlyti a. m. k.
að hjálpa honum sjálfrar sín
vegna — til þess að koma í veg
fyrir hneyksli.
2.
Þegar hann kom að herbergis
dyr hennar, opnaði hann þær
hiklaust og gekk inn. Það var
hálfrokkið í herberginu. Hún lá
í hvílu sinni og svaf. Þegar Jim
sá hana, Ijet nærri að hann yrði
undrandi,
Það var langt síðan hann
hafði sjeð hana sofandi — virt
hana fyrir sjer án þess hún vissi
af því. Svefninn hafði máð
brott beiskju- og óánægjusvip-
inn, sem ætíð leið yfir andlit
hennar, þegar hann kom í nám
unda við hana. Hún var falleg
•— minnti hann meira á ungu
stúlkunni, sem hann hafði geng
ið að eiga fyrir tuttugu árum
en eiginkonu hans, sem var sí-
óánægð og geðill. Hún var ekki
eins tælandi lostfögur og Rosie.
Hún var fíngerðari. Það mátti
raunar heita furðulegt, að hann
skyldi hafa gleymt, h^e falleg
hún var. Og allar fínlegu knippl
ingarnar, sem voru kringum
hana, höfðu dálítið eggjandi á-
hrif á hann.
Þessir þankar þutu með leift-
urhraða gegnum hug hans —
djúpt í undirvitund hans, langt
að baki þreytunnar og óttans.
Það Ijet jafnvel nærri, að hann
kendi afbrýði andartak, þegar
hann hugsaði til þess, að Mel-
bourn skyldi eiga þessa konu,
en ekki hann.
Hann sá, að föt hennar lágu á
tvist og bast um gólfið. Honum
kom það dálítið undarlega fyr-
ir sjónir, því að hann vissi að
Fanney var mjög nostursöm, og
gætti þess ætíð, að alt væri í
röð og reglu í herbergi sínu. —
Þetta var miklu líkara Rosie.
Hún henti öllu á gólfið. — Það
gerði Fanney ekki.
Hann gekk að fótagaflinum
á rúminu, stóð þar andartak og
horfði á hana og sagði síðan
lágt: „Fanney“. Þegar hún svar
aði ekki, settist hann á rúm-
stokkinn, og sagði aftur
„Fanney“.
3.
Hún opnaði hægt augun. í
svefnrofunum sá hún, að karl-
maður sat á rúmstokknum. —
Hún hjelt að það væri Mel-
bourn, sem væri kominn til
þess að biðja hana fyrirgefning
ar. Þegar hún var vöknuð til
fuls, sá hún, að það var Jim, en
ekki Melbourn. Jim var hjer í
svefnherbergi hennar — sat á
ri^mstokknum. Andartak hjelt
hiln, að sig væri að dreyma —
en svo’ sá hún, að þetta var í
raun rjettri Jim, ðg enginn ann
ar. Það var kominn hádagur.
Og hann sat þarna samkvæmis
klæddur, í frakka. Hann var
fiibbalaus, skyrtan opin í háls-
inn. Hárið var úfið og hann líkt
ist einna mest dreng, sem verið
„Þú ert kannske drukkinn,
enn einu sinni. Þú ert andstyggi
legur!‘“
,,Jeg var drukkinn. Jeg er
ekki drukkinn núna“.
„Hvernig getur þjer eiginlega
dottið í hug að vekja mig á
svona bjánalegum tíma, mað-
ur?“
„Heyrðu, Fanney. — Þú verð
ur að hlusta á mig, í guðs bæn-
um. Það hefir dálítið hræðilegt
komið fyrir“. Hann strauk með
höndinni yfir ennið. „Þú verð-
ur að reyna að hjálpa mjer“.
Nú sá hún að hann var ekki
drukkinn. Hann talaði í römm-
ustu alvöru. Hann var ekki full
ur þrákelkni og hroka, eins og
venjulega. Hann virtist algjör-
lega bugaður.
,,Jeg er nærri því dauður, og
í rauninni má það einu gilda,
hvort jeg er lifandi eða dauð-
ur“.
Hana langaði alt i einu til
þess að láta í ljós meðaumkvun
þrátt fyrir viðbjóð sinn. En í
stað þess sagði hún beiskju-
lega: „Þú hefir auðvitað flækt
þjer í einhverja vitleysuna. —
Jeg get ekki sýknt og heilagt
verið á hælunum á þjer. Jeg get
ekki verið barnfóstra þín“.
„Já — haltu bara áfram. Þú
getur sagt það, sem þig lystir.
— Sökin er í raun rjettri ekki
mín. Þú verður aðeins að hlusta
á mig og hjálpa mjer. Þú verð-
ur að gera það barnanna
vegna“.
Fanney tók gula náttttreyju,
og lagði yfir herðarnar. — Svo
sagði hún ofsalega: „Reyndu að
koma þjer að efninu. Jeg er við-
búin því versta“.
„Það er miklu verra en þig
getur rent grun í. Það er hræði
legt“.
„Aldrei hefir nein kona átt
slíkan eiginmann“.
Jim föndraði við kniplingaá-
breiðuna stundarkorn. — Svo
sagði hann: „Það hefir verið
framið morð. •— Grunur getur
fallið á mig.“
„Hvað áttu við?“
„Kunningjakona mín var
myrt, og —. Guð minn góður!
Jeg veit ekki, hvað jeg á til
bragðs að taka“.
„Hvað ertu að þvæla, maður?
Reyndu að tala, svo &ð einhver
skilji þig“.
„Þú hefir ef til vill heyrt það
á skolspónum — um samband
okkar Rosie?“
„Nei. Jeg hefi ekkert heyrt.
Jeg hefi engan áhuga á kven-
fólki því, sem þú ert að eltast
við“.
Hann hjelt áfram að hand-
fjalla við ábreiðuna. Hann leit
ekki á Fanneyju. Hann tók að
segja henni frá því, hvernig
hann hefði kynst Rosie. Þeim
hafði geðjast vel hvort að öðru,
frá öndverðu. Hann hafði leigt
handa henni litla íbúð, því að
hún vildi ekki hafa stórt um
sig. Hún var góð stúlka, sem
ekki hugsaði einvörðungu um
að hafa út úr honum peninga.
' ar. Hún hafði ofan af fyrir hon-
um, þegar honum leiddist. —
Hann hafði ekki haldið framhjá
Fanneyju, þar eð þau höfðu í
raun rjettri verið skilin fyrir
löngu........
Eftir því sem hann talaði
lengur, varð hann vandræða-
legri á svipinn. Hann var eins
og drengur, sem reynir að láta
líta svo út, sem hann sje þaul
reyndur heimsmaður — en er
kominn í klípu, sem hann getur
ekki losnað úr, af eigin ramm
leik. Urræðaleysi hans og vand
ræði vöktu hlýjar tilfinningar
í brjósti hennar, sem hún reyndi
að bæla niður.
Hann hjelt áfram að segja
henni frá Rosie — sem hann
hafði kynst um það bil fyrir ári
síðan. Henni datt alt í einu í
hug, að hún hefði hitt Melbourn
í fyrsta sinn um svipað leyti, í
þorpskránni. En Melbourn var
nokkurn veginn siðaður maður
— þar sem þessi Rosie var að-
eins venjuleg gleðikona.
„Þjer hefði áreiðanlega geðj-
ast vel að henni“, sagði Jim. •
„Hún var góð stúlka“.
„Svona tala karlmennirnir
altaf, „hugsaði Fanney. „Hún
hefir sjálfsagt ekki hugsað um
annað en hafa peninga út úr
honum“. Hún kendi alt í einu
óskiljanlegrar afbrýði í garð
Rosie — sem fremur átti rætur
sínar að rékja til særðrar metn
aðargirni en þess, að hún hefði
tekið eiginmanninn frá henni.
„Haltu áfram“, sagði Fanney.
„Mig grunaði það — að þú hjeld
ir við einhvern kvenmann. -
Hvað gerðist svo?“
,,í gærkveldi, þegar jeg fór
frá Hektor, var jeg' þegar orð-
inn vel þjettur. Jeg gat ekkert
að því gert. Jeg fyrirleit alla
samkunduna og sjer í lagi —“.
(Hann gat ekki minst á Mel-
bourn. Það myndi aðeins gera
ilt verra). „Nú-jæja — það
voru ýmsar ástæður fyrir því,
að jeg drakk mig fullann. Og
svo fór jeg 1 næturklúbbinn“.
„Þú átt þó ekki við, að konan
sje Rosie Dugan?“
iiiiiiiiiiiHiiiiiiuiiiiiiiimiiiiiminiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirniir
Æfintýr æsku minnar
d/Ur JJ. C. JJL
eráen
69.
hefir á óleyfilegu næturgöltri.Honum leið vel í návist henn-
iSaga Eiríks |
ÍMagnúHonar |
í Cambridge.
I Þetta er ævisaga eins S
l þeirra manna, sem best s
| hafa kynt land vort, sögu S
I þess og bókmentir, meðal 1
! erlendra þjóða. Hann var 1
i kennari og bókavörður við =1
| háskólann í Cambridge. — =
[Auk þess vann hann af á- =
i huga að mörgum framfara =
! málum hjer á landi. Þessi S
| bók kom út 1933 og mun 5
i nú ekki vera í bókabúðum =
| almennt. — Hún er 344 §
í blaðsíður að stærð og verð §
[ ur seld næstu daga á upp- =
runalegu verðinu.
8 krónur.
j í Bókaverslun ísafoldar. =
illllllllllllllllllllllinillllllllllllllllllllllllllinilllllllllllii)
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
freyjan ein heima. Þar hneig jeg niður á'stól og hágrjet,
og aumingja konan vissi alls ekkert hvað að mjer var, og
fór þess vegna að hugga mig með því að segja: „Látið
þetta ekki á yður fá, fólk hefir líka hrópað Öhlenschláger
niður”. — „Já, en jeg var hreint ekki hrópaður niður”,
stamaði jeg milli -ekkasoganna, „það var klappað og
hrópað: Hann lifi”.
Mikið lifandi skelfing gat jeg verið hamingjusöm mann-
eskja, hjelt að allir væru svo góðir, öll heimili fóru nú
að standa mjer opin, jeg var haldinn skáldlegu hugrekki
og æskumóð. Jeg var hjer í dag en þar á morgun, en þótt
svo liti út, sem jeg skemti mjer ákaflega mikið, var jeg
þá mjög ðinn við námið og las án nokkurar aðstoðar kenn-
ara alt, sem þurfti til hins svokallaða annars prófs, eða
heimspekiprófsins, og tók það með hæstu einkunn. Það
kom einkennilegt atvik fyrir við prófborðið hjá H. C.
Örsted, jeg hafði svarað öllum spurningum hans vel, og
hann gladdist yfir því, en um leið og jeg var búinn,
stöðvaði hann mig og sagði: „Má jeg enn leggja fyrir
yður litla spurningu?” Hann sagði þetta brosandi. svo
alt andlitið ljómaði: „Segið mjer það sem þjer vitið um
rafsegulmagnið”. — „Það hugtak kannast jeg alls ekki
við”, svaraði jeg. „Hugsið yður um. Þjer hafið nú svarað
öllu svo ágætlega. Þjer hljótið að vita eitthvað um raf-
segulinn”. — „Um hann stendur ekkert í kenslubókinni
yðar”, sagði jeg ákveðinn. „Það er satt”, sagði hann, „en
Saga um úr húsnæðisleysinu.
Dómarinn: — Hvar býrð þú,
maður minn?
Húsnæðisleysingi nr. 1: —
Hvergi, herra minn.
Dómarinn: — Og hvar býrð
þú, góði?
Húsnæðisleysingi nr. 2: — Á
næstu hæð fyrir ofan.
Biiidindissaga.
Nýræður öldungur var á af-
mælisdaginn heiðraður með
heimsókn frjettaritara bindindis
blaðs nokkurs. Heyrst hafði, að
þessi náungi hefði aldrei neytt
víns, nje heldur tóbaks eða yf-
irleitt nokkurra nautnalyfja um
sína daga.
Eftirfarandi samtal fór fram:
Frjettaritarinn: — Vjer höf-
um heyrt, að þjer hafið alla æfi
verið stakur reglumaður, er
það ekki rjett?
Öldungurinn: — Jú.
Frjettaritarinn: — Og þakk-
ið þjer ekki regluseminni fyrst
og fremst þennan háa aldur?
Öldungurinn: — Jú.
Þegar hjer vai; komið samtal-
mu heyrðist háreysti mikil,
glasaglaumur og drykkjulæti
úr næsta herbergi.
— Hvað er nú þetta fyrir
nokkuð? spyr frjettaritarinn
dálítið undrandi.
O, þetta er nú bara hann
pabbi gamli, hann lætur altaf
svona, þegar hann er á fylliríi.
★
Frúin (í þann veginn að gefa
umrenningi krónu). — Aum-
ingja maður, ertu giftur?
Umrenningurinn: — Haldið
þjer, frú mín, að jeg mundi leita
á náðir bláókunnugs fólks ef
jeg ætti konu.
★
— Eruð þjer varnaðaðilinn?
spurði lögfræðingurinn, náunga
sem ekki virtist stíga í vitið.
— Nei, ekki jeg.
— En hver eruð þjer þá?
— Jeg er maðurinn, sem stal
kjúklingunum.
★
Móðirin: — Jeg ætla bara
rjett að láta þig vita það, dótt-
ir góð, að þegar jeg var á þín-
um aldri, þá var jeg aldrei að
hugsa um að gera neitt af því,
sem þið ungu stúlkurnar nú á
dögum gerið.
Dóttirin: — Og þessvegna var
það líka, sem þú gerðir það
ekki.
★
Frúin: — Hvernig stendur á,
að þjer getið ekki munað, hvað
þjer hafið verið lengi atvinnu-
laus?
Umrenningurinn: — Jú, sjá-
ið þjer til, jeg man ekki al-
mennilega, hvort jeg fæddist
árið 1888 eða 89.
Stáltunnugerð
J. B. Pjeturssonar valitar
2—3 lagtæka menn
Uppl. á skrifstoofunni Ægisgötu 4.