Morgunblaðið - 20.06.1945, Qupperneq 10

30
hfi -'-j' ■*??
MORGUNBLAÐIU
Miðvikudagur 20. júní 1945.
A SAMA SÚLA RHRING
.
Eftir Louis Bromfield
72. dagur
Hann hrökk upp úr þessum
hugleiðingum sínum við að
barið var að dyrum og inn kom
þjónn með brjef á silfurbakka.
Um leið og Melbourn kom auga
á brjefið, vissi hann, frá hverj-
um það var. Hann kannaðist
ofurvel við þessa rithönd, og
var alt í einu gripinn taum-
íausri reiði. „Hvað getur hún
viljað? Jeg hjelt, að jeg hefði
gert henni það fullljóst í gær-
kvöldi, að öllu væri lokið okk-
ar á milli“.
Hann tók brjefið og lagði við
hliðina á disknum. Hann tók
eftir því, að lafði Elsmore gaut
augunum til brjefsins, las ut-
anáskriftina og orðið „áríð-
andi“, sem skrifað hafði verið
í eitt hornið.
Það hafði ekki verið ætlun
hans að opna brjefið f-yrr en
hann væri orðinn einn, en þeg-
ar hann sá þetta orð, „áríð-
andi“, datt honum í hug, að ef
til vill varðaði efni brjefsins
Jim, en ekki einkamál hans og
Fanneyjar. Hann spurði Els-
more-hjónin, hvort þeim væri
nokkuð á móti skapi, að hann
opnaði brjefið. Þau kváðu nei
við. Þegar hann hafði lesið það,
sem í því stóð, sá hann, að
grunur hans hafði verið rjettur.
Nú kæmist hann ekki hjá því
að tala við hana. En hann
skildi, að konan, sem hafði
skrifað þetta brjef, var ekki sú
Fanney, sem hann hafði þekt.
Það var önnur kona, sem var
fús til þess að fórna stærilæti
sínu fyrir eiginmann sinn. Það
var aðeins á einum stað, sem
hún var sjálfri sjer lík — þeg-
ar hún skrifaði: „Ef þú bregst,
veit jeg ekki, hvað jeg á að
gera. Jeg verð þá að grípa til
einhvers örþrifaráðs“. Það var
gamla sagan, að ógna honum
með því að vekja hneyksli, ef
hann ljeti ekki að vilja hennar.
Hann stakk brjefinu í vasa
sinn og sagði: „Má jeg fá lán-
aðan síma andartak?“ Hann
roðnaði, um leið og hann bætti
við: „Símann í svefnherberg-
inu. Það er einkasamtal“.
Hann sá forvitnisglampa
bregða fyrir í augum lafði Els-
more, um leið og hann reis á
fætur og gekk inn í svefnher-
bergið.
— Fanney svaraði sjálf. Hann
vissi, að hún myndi hafa setið
við símann og beðið þess, að
hann hringdi.
Þegar hann heyrði rödd
hennar, fann hann alt í einu
hjá sjer löngun til þess að auð-
mýkja hana.
Hann sagði rólega: „Þetta er
Davíð“.
„Fjekstu brjefið frá mjer?“
„Já“.
„Hvenær get jeg hitt þig?“
„Það fer eftir því, hvað það
er, sem þú hefir að segja mjer.
Er það eitthvað áríðandi?“
„Jeg hjelt, að það hefði ver-
ið tekið nógu skýrt fram í brjef-
inu“.
Rödd hennar var gremjuleg,
og Melbourn brosti lítið eitt.
„Mjer þykir það leitt, Fann-
ey, en það hefir komið fyrir áð-
ur, að jeg hefi fengið svipuð
brjef frá þjer“.
„Já, en þetta kemur okkur
tveim ekkert við“.
„Er það áreiðanlegt?“ Hann
hugsaði með sjer: Hún hefir
gott af því að auðmýkja sig
einu sinni.
„Já. Þú getur ekki verið méð
öllum mjalla, ef þú heldur, að
jeg hafi aðeins skrifað þjer til
þess að reyna að ná í þig aft-
ur“. Rödd hennar var skræk af
óþolinmæði.
„Hvað viltu mjer þá?“
„Jeg get ekki sagt það í sím-
ann“.
„Mjer þykir það leitt, Fann-
ey, en jeg get ekki komið, nema
jeg viti það. Jeg er mjög tíma-
bundinn“.
Hún þagði andartak, eins og
hún væri að hugsa málið, og
spurði svo: „Hefir þú lesið síð-
degisblöðin?“
„Já, auðvitað“.
„Lastu um morðið á Rósu
Dugan?“
„Já“.
Hún þagði aftur stundar-
korn, en sagði svo, hvíslandi
röddu: „Jim er ,,hr. Wilson“.
Hann hafði neytt hana til
þess að segja það, og alt í einu
brosti hann. Hann sagði: „Jeg
kem eftir tuttugu mínútur eða
svo“.
Hann heyrði, að hún lagði
heyrnartólið á. Hann blygðað-
ist sín alt í einu fyrir hegðun
sína — ekki vegna þess, að
hann kendi í brjósti um Fann-
eyju, heldur vegna þess, að það
hafði verið barnalegt að láta
undan þessum dutlungum. í
raun rjettri var það lítt sam-
boðið virðingu hans að eyða
tímanum í að aga konu eins og
Fanneyju.
— Hann gekk aftur inn í
dagstofuna. Dökk augu lafði
Elsmore glömpuðu ennþá for-
vitnislega. Hann kvaðst þurfa
að bregða sjer frá stundarkorn,
en sagðist mundu koma og
sækja Sir John eftir klukku-
stund.
XXII. KAPÍTULI.
1.
Melbourn beið Fanneyjar í
bókaherberginu. Þar var hátt
til lofts og gluggatjöldin dreg-
in fyrir, svo að hálfrokkið var
í herberginu. Þegar Fanney
kom inn, gat hann ekki varist
brosi. Hún var svartklædd og
hafði ekki farðað andlit sitt,
svo að hún var föl yfirlitum og
þreytuleg. Hún hafði augsýni-
lega í hyggju að njóta þessarar
dramatísku aðstöðu til hins
ítrasta.
Hann reis á fætur og gekk á
móti henni. En þegar hann kom
nær, sá hann, að þótt hún hefði
ætlað að vera með einhvern
leikaraskap og látalæti, hafði
hún gleymt því nú. Hún var
féimin og bersýnilega í stök-
ustu vandræðum með, hvernig
hún ætti að heilsa honum.
Hann reyndi að hjálpa henni,
með því að rjetta henni hönd-
ina. Hún tók í hana og sagði:
„Sæll vertu“, eins kæruleysis-
lega og henni var- unt.
Síðan varð vandræðaleg
þögn. Svo sagði Melbourn: „Má
jeg ekki kveikja mjer í vindli?
Jeg hafði ekki tíma til þess að
reykja neitt eftir matinn'*.
Hún muldraði eitthvað í barm
sjer, sem hann ekki heyrði, og
tylti sjer á hornið á'legubekkn-
um. — Melbourn kveikti í
vindlinum, og sagði: „Jeg býst
við, að jeg viti, hvað þjer ligg-
ur á hjarta“. En hann sagði
henni ekki, að hann hefði sjeð
Jim og Rósu Dugan þessa nótt.
Einhver innri rödd hvíslaði því
að honum, að hann skyldi eng-
um segja það, nema brýn nauð-
syn krefði.
Hún tók að gráta hljóðlega —
svo hljóðlega, að hann sá, að
það myndu vera ósvikin tár, en
ekki hræsnistár, sem hún var
annars fær um að framleiða
hvenær sem var.
„Jeg veit ekki, hvað jeg á
til bragðs að taka“, snökti hún.
„Jeg hefði ekki verið að ónáða
þig, ef jeg hefði getað ráðið
fram úr þessu ein“.
„Hvar er Jim?“ spurði hann.
Þetta var í fyrsta sinn, sem
hann hafði kalláð mann henn-
ar Jim — og hann gerði það
nú, vegna þess, að hann kendi
alt í einu í brjósti um hana og
langaði til þess að gera henni
ljettara um vik að leysa frá
skjóðunni.
„Hann sefur. Hann var
dauðadrukkinn í gærkvöldi.
Hann hefði ekki getað — hann
hefði ekki getað gert það. Á
heimleiðinni datt hann og hand
leggsbrotnaði. Hann er fremur
til trafala en hjálpar". Tárin
runnu nú örar en áður og hún
sagði: „Hvað eigum við að
gera? Segðu mjer, í guðs bæn-
um, hvað við eigum að gera“.
Melbourn horfði á hana.
Þetta var í fyrsta sinn, sem
hegðun hennar var einlæg í ná-
vist hans — án tepruskapar og
tilgerðar — og tárin gerðu hana
blíða og kvenlega.
,lli:!ll!i!lil!il!ll!!!illllll!l!UUIUIIiI!!!lllllll!llllilllll)|lv
_= a
í heildsölu:
s s
= Magnús Th. S. Rlöndahl h.f. 1
Sími 2358.
1 i
= E=
iiuiiiiiiiiiifuiiivumninBiniimimxiuiiiiuuxiiiiiiUiKf
Kauphöllin
er miðatöð verðbrjefa-
viðskiftanna, Sími 1710.
Viðlegan á Felli
Jjónáóon
14.
„Jeg held hún Rúna gamla hafi hugsað um ílátin þín,
ekki síður en hinna, drengur minn“.
„Það var henni líkt, einlægt er Rúna gamla best“.
VI.
Elli fræðir Kalla.
Þegar drengirnir höfðu matast, fúru þeir upp að kvíum,
til þess að taka við ánum, þegar búið væri að mjólka.
Allir voru eitthvað að starfa fram á háttatíma á í’elli,
einatt var eitthvað eftir, eitthvað, sem endilega þurfti að
klárast um kveldið.
Drengirnir ráku ærnar fram á hjallana og sátu þar hjá
þeim, þangað til tímr var kominn til að láta þær inn. Þá
ljetu þeir þær inn í nátthaga, sem var rjett við Húsatúnið.
Þeir voru að tala um á leiðinni heim, hve gaman myndi
verða í tjaldinu í dalnum. Þeir óskuðu, að nóttin væri
liðin, svo að þeir gætu farið að búa sig á stað. Mest um
vert þótti þeim að mega hætta að gæta ánna.
„Nei, sjáðu hvernig reiðingunum hefir verið raðað“,
sagði Elli við Kalla, þegar þeir gengu hjá kofanum. „Held-
urðu að þú gætir lagt einn á hestana og þekt alla reið-
ingana?“
„Já, það gæti jeg“.
„Nei, það gætirðu ekki. Segðu mjer hvar reiðingurinn
hans Skerðings er“.
„Það veit jeg ekki. Á hver hestur sinn reiðing?“
,,Já, það er nú einmitt galdurinn. Og jeg þekki þá alla“,
sagði Elli. „Jeg hefi oft lagt á einn, en það er nú seinlegt,
karl minn. Á jeg að sýna þjer, hvaða reiðing hver á?“
„Já, en það er orðið framorðið“, sagði Kalli.
„Heldurðu við vöknum ekki á morgun? Jeg er viss um
að jeg vakna eins snemma og hann pabbi. Jeg held jeg
verði ekki lengi að sýna þjer reiðingana. Sjáðu, hjerna er
reiðingurinn hans Skerðings. Hann er efstur, og klyfber-
inn hans er efstur af klyfberunum. Skerðingur hefir það
til að standa kyr, þegar minst varir og rykkja, þess vegna
Maður nokkur, sem var ná-
granni Abrahams Lincoln for-
seta, þegar hann bjó 1 Spring-
field, hefir sagt eftirfarandi
sögu:
Dag nokkurn, þegar jeg sat
heima hjá mjer, heyrði jeg alt
í einu ákafan barnsgrát utan af
götunni. Jeg fór út á tröppur
til þess að athuga, hvað um.
væri að vera, og sá þá Lincoln
leiðandi tvo litla snáða sjer við
hlið.
— Hvað gengur eiginlega að
þessum drengjum? spurði jeg.
— Það sama, sem gengur að
allri veröldinni, svaraði Lin-
coln. — Jeg á þrjár hnetur og
báðir vilja þeir fá tvær.
★
Farandsali dó skyndilega á
ferðalagi í borg, fjarri heim-
kynnum sínum. Ættingjar hans
gerðu ráðstafanir til þess, að
hann fengi heiðarlega greftrun,
sendu jarðarfararstjóranum
skeyti og báðu hann að útvega
silkiborða á kistuna og láta
letra á hann: „Hvíl í friði“, og
skyldi það sett báðu megin. —
Einnig átti að standa: „Við hitt-
umst á himnum“, ef nóg pláss
væri fyrir þá áletrun. Endir-
inn varð sá, að það var búinn
til prýðilegur borði með áletr-
uninni: „Hvíl þú í friði á báð-
um hliðum. Við hittumst á
himnum, qf það verður pláss“.
Ungur Gyðingur var einstæð
ingur í stórri borg og var held-
ur illa á sig kominn. Hann skrif
aði föður sínum eftirfarandi
brjef:
„Kæri pabbi, jeg er staddur
hjer í borginni og er peninga-
laus og á enga vini. Hvað á
jeg að gera?“
Og faðirinn skrifaði til baka:
„Kæri sonur, útvegaðu þjer
vini undir eins“.
★
— Hvern eru þeir að grafa
í dag? spurði forvitinn náungi,
er líkfylgdin var að fara fram
hjá.
— O, það er vesalingurinn
hann Jón gamli Jónsson.
— Já, akkúrat, er hann nú
dauður, gamli maðurinn?
— Þú heldur þó ekki, að
þetta sje einhvers konar æfing,
eða hvað?
★
Það fara miklar sögur af því,
hvað Kalifornía sje dásamlegt
land. Ein er svona:
Kaliforníubúi kom að hliðum
himnaríkis og bað um inn-
göngu.
— Hvaðan ertu? spurði Sankti
Pjetur.
— Frá Los Angeles.
— Þú getur náttúrlega komio
inn fyrir, en jeg býst ekki við,
að þú kunnir við þig.