Morgunblaðið - 22.06.1945, Page 10

10

MORGUNBLAÐIB1
Föstudag'ur 22. júní 1945.
Á SAIVIA SÓLA HHRiNG
Eftir Louis Bromfield
74. dagur
*
Hún var árrisul og fór seint
að hátta. Hún hræddist ekk-
ert í þessum heimi, nema fang-
elsið. — Hún hafði farið venju
fremur snemma á fætur þenn-
an morgunn, og var að ræsta
veitingastofuna, þegar ítalski
Tony skaust inn úr dyrunum.
Hann tók ekki eftir henni.
Hún sá, að hann gaut augun-
um flóttalega í kringum sig,
áður en hann hljóp upp stig-
ann. Hún sá svipinn í blóð-
hlaupnum augum hans — og
vissr samstundis, að ítalski
Tony hafði komist í klandur
og myndi ef til vill koma henni
í einhver vandræði líka.
Hún sá einnig, að hann
myndi,nær örvita af kokain-
þorsta. Hann hlaut að hafa
gert eitthvað af sjer, sem hafði
skotið honum skelk í bringu.
Annars hefði hann ekki kom-
ið hingað. En hún reyndi ekk-
ert til þess að komast eftir,
hvað það myndi vera. Hún átti
langa lífsreynslu að baki sjer,
og hafði komist að því, að
happadrýgst var að sletta sjer
aldrei fram í það, sem mann
varðaði ekki um. Og þess
vegna vakti það ekki forvitni
hennar, þótt hún sæi Tony
hlaupa upp stigann svo illa til
reika.
Það var ekki fyrr en hún tók
að moka snjóinn frá dyrunum,
kl. 7, að hjá henni vaknaði
grunur. Hún tók eftir því, að
hinum megin við götuna stóð
skuggalegur maður, og gaf
nánar gætur að húsinu. Þegar
hún var komin aftur inn í veit-
ingastofuna, virti hún mann
þennan fyrir sjer gegnum
gluggann, og sá þá, að það var
,,Sköllótti Dave“, alræmdur
bófaforingi. Svo heyrði hún, að
einhver kom niður stigann, og
'sneri sjer snögt frá glugganum.
Það var Tony. Hann var enn
þá í frakkanum. Svart, hrokk-
ið hárið lafði niður í augu. Hún
sá nú, að hann var blóðrisa í
andlitinu, eins og köttur hefðl
klórað hann. Hann hafði þá
sennilega átt í brösum við
kvenmann.
Hann bað hana um heitt
vatn. Hún fór fram í eldhúsið,
til þess að sækja vatnið, og
þegar hún kom inn aftur, stóð
hann við gluggann og horfði
út. Hún varð að kalla tvisvar
á hann, áður en hann heyrði
til hennar. Og þegar hann loks
sneri sjer við, var hann náföl-
ur í andliti. Hann tók við vatn-
inu, leit á hana og spurði:
„Áttu kokain?“
„Nei — þú veist, að jeg hefi
aldrei svoleiðis óþverra í mín-
um húsum“.
Tony sneri sjer við og gekk
þegjandi upp stigann.
— Frú Dacklehorst gekk aft-
ur út að glugganum. Húu
nú, að lítill, snaggaralegur iia-
ungi var kominn á vettvang, og
stóð og ræddi við „Sköllótta
Dave“ af mikilli ákefð. — Hún
gekk aftur að veitingaborðinu.
Henni var að verða ljóst, hvað
á seyði myndi vera.
Tony hafði sennilega drepið
einhvern í .gærkvöldi, og
„Sköllótti Dave“ og litli, feiti
maðurinn ætluðu að hafa hend-
ur í hári hans. Þeir myndu bíða
hans við dyrnar, skjóta hann,
þegar hann kæmi út, og forða
sjer síðan. Tony hlaut að hafa
sjeð þá. — Ef hann yrði skot-
inn hjerna fyrir utan hús henn-
ar, myndi hún komast í tæri
við lögregluna, sem henni hafði
til þessa tekist að halda í hæfi-
legri fjarlægð frá sjer og sínu
heimili.
— Blaðadrengurinn kom nú
með blöðin og lagði á borðið
hjá henni. Hún rak þegar aug-
un í myndina af Rósu Dugan,
og tók að lesa frásögnina af
morðinu. Þegar hún var komin
að því, er frá því var skýrt, að
hin myrta koria hefði bersýni-
lega barist við morðingjann,
datt henni í hug blóðrisa and-
lit Tony. En svo sá hán, að það
náði engri átt. Vesall ræfill
eins og Tony gat ekki haft neitt
saiman að sælda við hefðarkonu
eins og Rósu Dugan — nema
hann hefði ætlað sjer að ræna
hana, en sá, sem hafði myrt
hana, hafði ekki stolið neinu
frá henni.
Þegar hún hafði lokið við að
lesa frásögnina af morði Rósu
Dugan, kom hún auga á frjett-
ina um morðið á Sam Lips-
chitz, og þá varð henni þegar
ljóst, hvernig í öllu lá.
Tony hafði drepið Sam, en
hann hafði verið í bófaflokki
„Sk.öllótta Dave“, og nú höfðu
þeir komist á snoðir um, hvar
Tony var niðurkominn, og ætl-
uðu ekki að láta hann ganga
sjer úr greipum. Svo kæmu ef
til vill glæpafjelagar Tony
honum til hjálpar, og þá kæm-
ist alt í uppnám.
Hún varð að losna við Tony
með einhverjum ráðum, en
hún varð að gera það kænlega,
því að hvorugan bófaflokkinn
mátti styggja. Ella gat hún átt
á hættu að verða skotin.
Hún heyrði, að einhver kom
niður stigann. Það var Tony.
Hann gekk til hennar, og hún
sá,- að brjálkendur glampi var
í augum hans. Hann nam stað-
ar fyrir framan hana og sagði:
„Þú verður að hjálpa mjer“.
Hún óttaðist engan mann —
en þessi vera, sem stóð fyrir
framan hana, það var ekki
mannleg vera. — Hún sagði:
„Hvaða vitleysa! Jeg hjálpa
aldrei neinum“.
Hún sá, að það var ekki ein-
asta vegna þess, að hann þyrsti
í kokain, sem hann var þann-
ig á sig kominn. Hann hafði
komið auga á mennina tvo út
um gluggann. Hann var hrædd
ur. Hann var náfölur í andliti.
Hann riðaði á beinunum. Hún
hafði áður sjeð menn skelfingu
lostna. En hún hafði aldrei sjeð
neinn mann eins. óhugnanlega
skelfdan. Henni leið illa. Hún
sagði: „Hvað er það, sem þú
vilt að jeg geri fyrir þig?“
Hann hneig niður í stól. Þar
eð hún vissi, að hann myndi
ekki eiga langt eftir ólifað,
kendi hún í brjósti um hann,
og gaf honum bfennivín. Hann
tæmdi glasið í einum teyg, og
vínið virtist losa um tungutak
hans. Hann kvaðst ^ætla að
biðja hana um að koma orðum
til fjelaga sinna. Hann þyrfti
á hjálp þeirra að halda. Nokkr-
ir óvaldir þorparar sætu fyrir
sjer hjerna fyrir utan og ætl-
uðu að drepa sig.
„Já“, ansaði hún stuttara-
lega. „Jeg veit það. En hvað
verður um mig, þegar þeir
komast að því, að jeg hefi hjálp
að þjer?“
Hann lýsti því yfir með
mörgum fögrum orðum, að
hann og fjelagar hans skyldu
vernda hana meðan hún lifði.
Meðan hann ljet dæluna ganga
datt henni alt í einu snjallræði
í hug. Hana langaði til þess að
hlægja hátt. En hún stilti sig.
Það kynni að vekja grun hans,
ef hún tæki alt í einu að hlægja
eins og bjáni. Hún gat komið
því svo fyrir, að hún losnaði
ur klípunni og fjelagar Tony,
bófaflokkur „Sköllótta Dave“
og jafnvel lögreglan myndu
ætla, að hún væri sjer fylgj-
andi. Það myndi aðeins koma
niður á Tony, en hann átti sjer
hvort eð var ekki undankomu
auðið.
Hún sagði:1 „Jæja, hvað á jeg
að gera?“
Hann bað .hana að lána sjer
blýant og blað. Þegar hann
hafði fengið það, krotaði hann
nokkrar línur á blaðið, braut
það saman og skrifaði utan á:
„Herra Alassio, Joralomon
Street, Brooklyn". Því næst
mælti hann: „Þú verðúr að
senda einhvern með þetta brjef
— á stundinni“.
„Nú — og hvað fæ jeg svo
fyrir?“
Hann lofaði henni gulli og
grænum skógum, en hún tók
fram í fyrir honum og sagði:
„Það er ágætt. Hypjaðu þig nú
upp á^herbergi þitt og hafðu vit
á að halda kyrru fyrir þar“.
Hann leit á fiana, kvíðinn á
svip. „Þú ætlar að koma fyr-
ir mig brjefinu undir eins?“
Hún glotti við, leit á hann pg
sagði: „Já — undir eins“.
Þegar hann var farým, gekk
hún út að glugganum. Nú var
aðeins einn maður, sem beið
hinum megin við götuna.
Hún stakk brjefinu í pilsvas-
ann, fór síðan fram í eldhús-
ið og sagði matreiðslukonunni
og þjóninum, að hún þyrfti að
bregða sjer frá andartak, og
þau yrðu að sjá um, að allir
fengju mat, sem bæðu um
hann. Síðan klæddi hún sig 1
kápu og skaust út um bakdyrn-
ar, svo að maðurinn, sem gætti
hússins, kæmi ekki auga á
hana.
uiiHiiiiiimiiiiitiiiiiiiiiiniiiiiiimiiniiiiiiiiiimiiiiuuu
= . =
s Ofnkranar =§
1 17 1 II 111 U II tl 1 Stopphanar ~
i Ventilhanar I
= Vatnskranar j§
Rennilokur =
Kontraventilar =
1 fyrirliggjandi.
J. Þorláksson & Norðmann
2 Bankastr. 11. Sími 1280.
1
Viðlegan á Felli
Jc
ouóóon
16.
„Við erum nú ekki vön, Sigríður mín, að hafa söðla
í svona ferðalög, en ef þú vilt heldur fylgja'St með mjer,
þá geturðu fengið *að sitja á reiðingi“.
„Jeg held þjer sje ekki sjálfrátt, maður, að bjóða
stúlku, sem er uppalin í Reykjavík, að ríða á reiðingi.
Það er þó munur fyrir hana að þiggja mitt boð“, sagði
Sigurður brosandi.
„Það var mikið að þú sást það, garmurinn", mæli Sig-
ríður. „Hann ætti að bjóða frökenum í Reykjavík upp
a svona kompliment. Ætli þeim þætti ekki gaman að ríða
um Miðbæinn, Laugaveg eða Hverfisgötu á reiðingi? Þær
þökkuðu líklega fyrir gott boð. Jeg held jeg vilji þá held-
ur ganga, ef enginn söðull er til“.
„Það eru nógir söðlar til, en jeg brúka þá ekki í svona
slark“.
„Fari þið að drífá ykkur á stað, en þú bíður eftir mjer,
Sigríður“, sagði Jósef og byrsti sig.
Fólkið bjó sig í snatri og fekk bita að eta um leið og
það fór af stað. Karlmennirnir reiddu orfin sín, ljáina
sína og hrífur stúlknanna.
Stúlkurnar tvímentu á Sokka.
Fólkið reið alt við bandbeisli og gerði tvíteyminga úr
einteymingunum.
Þegar það var að fara gtf staði, vöknuðu þeir drengirnir,
Elliði og Karl.
Þeir voru fljótir að fara í fötin þann morgun og hlupu
þegar út á hlað. Var þá búið að teyma heim hestana. —■
Bjarni og Jó'sef voru búnir að beisla þá og ætluðu að fara
að leggja á.
„Jæja, þið eru þá komnir á fætur, það er gott“, sagði
Jósef, „fari þið inn til stúlknanna og segið þeim að koma
út með það, sem frameftir á að fara, matarkyns“.
Drengirnir hlupu inn.
Kalli kom út að vörmu spori með þorskhausakippu.
Elli kom á eftir með harðfisk bundinn í dálítinn bagga.
Gunna Einars kom með stóra skyrfötu í annari hendinni
Jón og Páll voru að deila um
það, hver ætti að vera hæstráð-
andi á heimilinu, maðurinn eða
konan.
— Jeg er húsbóndi á mínu
heimili, sagði Jón. Og því
skyldi jeg ekki vera það? Það
er þó jeg, sem vinn fyrir matn-
um.
— Þegar við giftum okkur,
jeg og konan mín, sagði Páll,
þá ákváðum við, að hún skyldi
skera úr öllum smærri málum,
en jeg þeim stærri.
— Og hvernig hefir það geng
ið?
Lögfræðingurinn ætlaði að
fara að halda fyrirlestur og var
kyntur á Þessa leið:
— Herrar mínir og frúr, mjer
er mikil ánægja að kynna yð-
ur herra B, sem ætlar að taka
til meðferðar „Rjettarhöldin yf
ir Kristi frá sjónarmiði lögfræð
ings“. Það er aðeins eitt efni,
sem mjer virðist að áheyrend-
ur gætu haft meiri áhuga fyr-
ir, en það er: Rjettarhöldin yf-
ir lögfræðing frá sjónarmiði
Krists. ,
★
— Ennþá hafa það bara ver-
ið smærri mál, sem þurft hefir
að skera úr.
Málfærslumaðurinn var bú-
inn að vinna mál fyrir skjól-
stæðinginn, sem kom nú til að
gera upp reikningana.
— Hvað skulda jeg þjer nú
mikið?
— Ja, við vorum nú vinir
hann pabbi þinn og jeg, — ætli
við segjum ekki 500 krónur.
— Guði sje lof, að þú þektir
ekki hann afa minn líka.
★
Prestur var að halda líkræð,u
og komst m. a. svo að orði:
— Líkið hefir verið meðlimur
þessa kirkjufjelags um 15 ára
skeið.
— Hvenær fór þjófnaðurinn
fram? spurði málfærslumaður-
inn vitnið.
•— Jeg hugsa —, sagði vitnið.
— Það kemur ekki málinu
við, hvað þú hugsar, við vilj-
um fá að vita, hvað þú veist.
— Þá er eins gott fyrir mig
að fara hjeðan. Jeg tala ekki
án þess að hugsa, jeg er enginn
málfærslumaður.
★
Væskilslegur maður stóð á
götuhorni, þegar lögregluþjónn
gekk framhjá.
— Fyrirgefið þjer, lögreglu-
þjórtn, yilduð þjer ekki gjöra
svo vel að skipa mjer að fara
í brirtu? Jeg er búinn að bíða
hjerna eftir konunni minni j
hálftíma.