Morgunblaðið - 27.10.1945, Side 4
4
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 27. október 1945
MiifflimiuMWfflraBBamnmniiiiiiiiniin;
Bílskúr |
vi5 íþróttavöllinn til sölu §
| eða leigu. Upplýsingar í 1
Sími 5579. fl
rjuuuiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimimiiuumiuuumuiii
[Fordvörubifreið]
1 model ’30, til sölu, í góðu 5
i standi. Uppl. á Hátúni 3, i
kl. 3—5.
imiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiri!
piiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimi
3
íiefilbekkuri
5
H
ss
tií sölu í Netagerðinni, — g
Höfðavík kl. 12—6.
aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiii
(mininiiiiimiimuiiimiiiiiiiiniiniiiiiiiiiiiiiiiiimiii'"
S B
íbúð til sölu |
| Sex herbergi og eldhús til =
| sölu nú þegar rjett við =
Miðbæinn.
^ Uppl. í síma 6070. =
rmmnnnimwi»Mig!BCT^amimmn;;iniiiiiVf
filllllllllllllllilllllHUUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIinillllllllllin
Ung hjón (
| óska eftir herbergi. Getur =
komið til greina að líta eft s
| ir börnum 1—2 kvöld í fjj
a viku. Tilboð merkt ,,Reglu §
| samur — 389“', sendist =
| Mbl. fyrir mánudagskvöld. =
9 I
uuiuiumuiiuuuiuiuiimimmuimimmitiiimuiimi
mimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiuiiiii
a
Ameriskur
Skinnjakki (
J§ með loðkraga, til sölu. — s
§1 Uppl. í síma 3910 eftir kl. §
12 í dag.
e =
■unnnnminnummnumfflmuifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
Bifreið
til £Ölu. Uppl. á Karlagötu =
B
E=
11, eftir kl. 2 í dag.
«llllllllllllillllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!
«iiuiiiimiiii!iiiiiiiimmmimiiimimiiiiiiiiimiiiiiiim!
IVerkamenn]
= Nokkra duglega verka- =
| menn vantar til vinnu við §
| flugvöllinn í Reykjavík. =
Uppl. eftir kl. 5 hjá Guð- =j
| mundi Kristmundssyni, 1
Flókagötu 4.
4 I
cnuuimiiuuumniumiiiiumnnmiffliuuimmiuimi
Nokkur orð um síðasta útvarps-
erindi Einars Magnússonar
mentaskólakemiara
Eítir Sigurjón Pjetursson (K.R.)
Minningarorð um
Guðmund Gíslason
JEG hefi undanfarna daga
verið að bíða eftir að einhver
af forvígismönnum íþróttahreyf
ingarinnar, sendi frá sjer mót-
mæli út af þeim ummælum, sem
fram komu í útvarpserindi, er
minn fyrrverandi ágæti kenn-
ari, Einar Magnússon, flutti
mánudaginn 15. þ. m.
Allverulegur hluti þessa er-
indis fjallaði um frjettaflutning
útvarps og blaða, um íþróttamál
okkar. Jens Benediktsson og
Víkverji hafa báðir skrifað hóg
værlegar mótmælagreinar út af
nefndu útvarpserifldi, og þakka
jeg þeim báðum fyrir það.
Þar sem hjer er um blaða-
menn að ræða, tel jeg nauðsyn-
legt að mótmæli komi einnig
frá íþróttamönnunum sjálfum
eða einhverjum þeim sem starf
að hefir að íþróttamálum og tel
ur sig hafa næga þekkingu á
íþróttastarfseminni hjer til þess
að geta ritað um þau mál.
Þar eð jeg undirritaður hefi
í samfel'lt 26 ár starfað að í-
þróttamálum hjer í bænum að
allverulegu leyti, þá þykist jeg
vera þess sæmilega umkorpinn
að geta þetta.
Jeg verð hreinskilnislega að
viðurkenna, að jeg hefi sjaldan
orðið eins undrandi, og jeg varð
umrætt kvöld, yfir því, sem E.
M. sagði um íþróttamennskuna
hjer á landi, þegar þess er gætt,
að hjer er á ferðinni prýðilegur
maður, gæddur ágætum gáfum,
og sem sjálfur hefir tekið þátt
í íþróttastarfi um 25 ára skeið.
Jeg skildi E. M. svo, að hans
raunverulegi tilgangur með
flutning erindis þessa, ætti að
vera sá, að vekja athygli al-
þjóðar á hinu aumlega ástandi
skólahúsa okkar hjer í Reykja-
vík. Fyrir mína hönd og að jeg
held fyrir hönd íþróttamanna
yfirleitt, þá fanst mjer áhugi
Einars fyrir að koma sem mest
um umbótum á þessi mál bæði
virðingarverður og slpljanleg-
ur. Um þetta hljóta allir hugs-
andi menn að vera sammála —
líka íþróttamenn.
En hitt skilja íþróttamenn
ekki, að nokkur meiri vop sje
um skjóta úrlausn þessara
vandamála, þó að fyrirlesarinn
ráðist fyrst að íþróttastarfsem-
inni hjer í landinu á mjög svo
óviðeigandi hátt að mínum
dómi, og þá um leið ófrávíkjan-
lega að gera lítið úr íþrótta-
mönnum okkar í heild, ásamt
þeim mönnum, sem af ást og á-
huga á íþróttastarfseminni,
hafa a. m. k. sumir hverjir, um
tugi ára lagt fram að segja má
allan sinn frítíma og oft meira
í þágu íþróttastarfseminnar.
Það, sem mest virðist hafa
farið í taugarnar á E. M., eru
hinar tíðu tilkynningar útvarps
og blaða um árangur íþrótta-
fólks okkar í hinum ýmsu
íþróttagreinum. Jeg skal vel
ganga inn á, að sumar þær til-
kynningar og skýrslur, sem að
jafnaði birtast í útvarpinu um
íþróttamál, mætti í tilfellum
stytta eða jafnvel fella alveg
niður. En hitt geng jeg hins-
vegar ekki inn á, að ekki sje
full ástæða til að geta merki-
legra íþróttaafreka, því að það
viðgengst með öllum menning-
arþjóðum og þykir alveg sjálf-
sagt.
I erindi sínu komst E. M.
svo að orði: ,.Það stekkur ekki
svo strákur hálfan millimetir
lengra en annar strákur austur
i á Jökuldal á sunnudagsmorgni,
að það komi ekki í útvarpinu
um kvöldið"
Hjer hlýtur E. M. að hafa mis
talað sig, því að hann veit, að
hálfur millimeter verður ekki
mældur í sandgryfju.
Fólki, sem ekki þekkir mikið
til íþróttastarfsemi, þykir ef til
vill ekki mikið til þess koma,
þó að birt sje frjett um að met
t. d. í hástökki, hafi verið aukið
um 4 em. og að met í 100 m.
hlaupi hafi verið bætt um 4/10
úr sekúndu. En E. M. og þessu
fólki til fróðleiks skal þess get-
ið, að það tók 5 ár að bæta
heimsmetið í hástökki um 4 cm.
og um 30 ár að bæta heimsmet-
ið í 100 metra hlaupi um 4/10
úr sekúndu.
E. M. varð töluvert tíðrætt
um golfkeppnina, sem enn er
mjög ung hjer á landi, og fanst
mjer það ekki vera talað af mikl
um skilningi. Ef hann hefði haft
einhverja löngun til þess að
segja landfólkinu eitthvað gott
um þessa ungu íþróttagrein hjer
á landi, þá hefði hann getað
upplýst m. a. að s. 1. haust ósk-
aði breski herinn hjer á landi
að senda.til keppni 17 af sínum
úrvals golfmönnum á móti 17
af okkar golfmönnum. — Leik-
ar fóru svo, að okkar menn
unnu 16 af 17 leikjunum, og er
það þó vitað að Englendingar
eru engir skussar í þessari í-
þrótt frekar en öðrum íþrótt-
um.
Eins og hverjum manni mun
vera full ljóst, þá liggur á bak
við slík afrek, sem hjer hafa
verið nefnd, þrotlaus æfing og
ákveðni í því að gefast aldrei
upp, þó að seint gangi. E. M.
er það vel kunnugt, að eitthvert
mesta gildi íþróttaoðkana er ein
mitt það að setja markið hátt
og vfnna markvisst að því, þar
til fullum árangri er náð. Þann
ig hugsa allir góðir og gegnir
íþróttamenn. Þeir hafa ánægju
af að æfa sig og keppa við góða
og heilbrigða íþróttafjelaga, og
þeir finna nauðsyn þess að eign
ast heilbrigða sál í hraustum
líkama. Á þennan hátt telja
þeir heillavænlegt, í æsku, að
búa sig undir hin margvíslegu
störf, sem þeirra bíða, er út á
hinn breiða leikvang lífsins
sjálfs er komið.
Það er þetta sem vakir fyrir
hverjum íþróttamanni, en ekki
það að verða sýningargripir á
íþróttamótum, og að fá nafn
sitt í útvarpið og mynd af sjer
í blöðin.
E. M. segir að skólarnir hafi
orðið að banna nemendum sín-
um að vera í íþróttaf jelögunum.
Jeg vil nú í allri einlægni spyrja
E. M., að því, hvort hætta geti
stafað áf því fyrir skóla okkar
að hafa slíka menn, sem að fram
an greinir, innan vjebanda
sinna, og heldur hann ekki líka,
að þeir geti verið nokkuð lík-
legir til að taka t. d. 9.2 í landa
fræði eins og hann Jón litli
Guðmundsson í 1. bekk H í
Gagnfræðaskólanum gerði.
Við íþróttamenn teljum, að
góð íþró’ttaafrek og afrek Jóns
litla, sjeu vel sambærileg. -— Á
bak við þau liggur langt venju
legast mjög mikið starf. Jeg tel
þau í báðum tilfellum þess
verð, að þeirra sje getið í út-
varpi og blöðum.
Við íþróttamenn munum
framvegis, eins og hingað til, sjá
svo um, að lofsverðra afreka í-
þróttamanna okkar verði getið
í útvarpi og blöðum. Væri það
ekki nokkuð gott ráð, að for-
ráðamenn skólanna færu að
dæmi okkar og sæju um, að
meira birtist í framtíðinni en
hingað til um þau afrek, sem
unnin eru í skólunum.
Þegar hjer er komið, gæti jeg
vel ímyndað mjer, að E., M.
myndi hugsa sem svo: „Hvaða
dæmalaus vitleysa er þetta. alt
saman. Er jeg ekki búinn að
segja það í útvarpið og svo
stendur það líka svart á hvítu
í Alþýðublaðinu, að jeg álít, að
íþróttir sjeu í sjálfu sjer góðar,
þegar þeim er beitt í hófi og
drenglyndi. Þarna erum við E.
M. alveg sammála. En strax
skiljast leiðir okkar aftur, því
að strax á eftir kemur eftir-
farandi orðrjett:
,,Af þessu gæti maður freist-
ast til að álykta, að áhugi fólks,
alls almennings, beindist svo
miklu meir að líkamsmennt en
andans mennt, og væri þá sann
arlega illa farið, þó að íþróttir
sjeu í sjálfu sjer góðar, þegar
þeim er beitt í hófi og dreng-
lyndi. En svo mun þó ekki vera,
að áhugi almennings beinist svo
mjög að íþróttaafrekum, heldur
er þessi auglýsingastarfsemi á
íþróttakeppninni fyrst og
fremst verk forystumanna í-
þróttafjelaganna, sem sitja eins
og skrattinn um sál um hvern
ungling, sem eitthvað getur í
þeim efnum, og því hafa skól-
arnir bannað nemendum sínum
að vera í íþróttafjelögum.
En um samkomulagið eða
öllu heldur ríginn milli íþrótta-
fjelaganna ætla jeg ekki að tala.
Um hana vita allir, og hversu
hollur hann er fyrir drenglyndi
íþróttamannanna.
Hitt er sönnu nær, að flestum
foreldrum sje það miklu meira
áhugamál, að börnin þeirra kom
Frarnh. á bls. 12
HANN Ijest á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði 22. þ. m., 83
ára að aldri.
Guðrnundur var Árnesingur
að ætt og uppruna, fæddur í
Unnarholtskoti í Ytri-Hrepp,
sonur Gísla Þórðarsonar og
Guðrúnar Ketilsdóttur, er þar
bjuggu, og var hann hjá þeina,
þar til hann reisti bú í Króki
í Biskupstungum 1891, og
kvæntist þá Guðfinnu Eyvinds
dóttur, mesta valkvendi.
Lengst af bjuggu þau hjón
á Tjörn í sömu sveit.
1918 fluttu þau til Hafnar-
fjarðar, þar þektu þau, frá
fornu fari, hjónin Sigurgeir
Gíslason verkstjóra 'og Marínu
Jónsdóttur frá Unnarholti, sem
æ síðan reyndist þeim hið
besta.
Fyrir fjórum árum misti
Guðmundur konu sína, eftir
margra ára farsæla sambúð.
Börn þeirra hjóna, er nú lifa,
eru tvær dætur, búsettar í
Reykjavík: Kristín, gift Sig-
urði alþingismanni Guðnasyni,
Guðrún. gift Gunnari gullsmið
Sigurðssyni og Gísli bílstjóri í
Hafnarfirði, sem var giftur
Pálínu Þórðardóttur, en misti
hana fyrir nokkrum árum og
býr hann nú með unnustu sinni
og vár Guðmundur lengst af
hjá þeim eftir að hann misti
konu sína.
Guðmundur Gíslason var
gjörfilegur maður ásýndum,
hraustur lengi vel og drengur
góður, og hið sama mátti segja
um bræður hans, Ketil, er lengi
bjó í Unnarholtskoti og Krist-
ján á Vatnsleysu, er dó ung-
ur og var öllum harmdauði, er
til hans þektu.
Guðmundur var mjög söng-
hneigður og enda gæddur mik-
illi söngrödd og blæfagurri,
einkum á yngri árum.
Þegar ný sálmabók var gef-
in út, 1886, sendi síra Valdi-
mar Briem á Stóra-Núpi sex
unga menn úr sóknum sínum
til Bjarna organista Pálssonar
á Stokkseyri, til þess að læra
lögin við hina nýju sálma, og
var Guðmundur einn af þeim.
Þetta varð til þess, að hann
söng jafnan í kirkju þar eystra
eftir það og var oft forsöngv-
ari í ýmsum kirkjum, einkum
eftir að hann kom í Biskups-
tungur, en þar var þá prest-
ur síra Magnús Helgason, er
mat að verðleikum áhuga hans
og starf í þágu kirkjusöngsins.
Nú er hann horfinn sjónum
vorum, þessi gamli söngsvanur
og syngur nú guði lof og dýrð
á hærri sviðum tilverunnar.
Söngvinur.