Morgunblaðið - 29.11.1945, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 29. nóv. 1945
S k U G G I IM l\l
Eftir Thelma Strabel
12. dagur
Hún leit við. I dyrunum stóð
gamall negri. Hún hafði aldrei
sjeð neina mannveru svona
hruma og hrukkótta. Óhreinar
fatadruslurnar, sem hjengu ut-
an á honum, litu út eins og
hann hefði verið í þeim síðan
hann fæddist.
„Hann er hættulegur — er
það ekki?“ spurði Pála, og benti
á hestinn.
„Hann er af djöflakyni. — Og
enginn nema sjálfur djöfullinn
getur riðið honum“. Hann haltr
aði nær henni. Það glampaði á
lítil svört augu hans í formlausu
hrukkóttu andlitinu. „Jeg hefi
horft á hann lúberja þennan
hest“, sagði hann. „Jeg hefi
horft á skepnuna reyna að
hrista hann af sjer. Hann Ijet
svipuhöggin dynja og andlit
hans var eins svart og.makki
hestsins. Hann sór að hann
skyldi annaðhvort ríða honum
ellegar drepa hann. Hann sagði:
Það er ekki til sá hestur, sem
jeg get ekki ráðið við“.
Hún mundi, hvað frú Foster
hafði sagt: „en Mikael bróðir
þinn var miklu betri hestamað-
ur“. Þetta hlaut því að vera hest
ur Mikaels. Þessi svarta grimma 1
skepna. |
í fyrsta skifti á æfinni fann
hún til líkamlegs ótta. — Hún
mundi hvað Alan hafði sagt: . . |
„þá grípur mig stundum sú und ,
arlega tilfinning, að jeg sje ein- ^
hversstaðar aleinn í myrkri".'
Það var einmitt samskonar til- |
finning, ' sem nú hafði gripið 1
hana. Það var eitthvað óhugnan
legt í rökkri hesthússins — eitt
hvað óheillavænlegt, sem lá í
loftinu, og hún hlaut að óttast.
Surtur gamli tók aftur til
máls. Rödd hans var ísmeygileg
og hvíslandi: „Jeg er að bíða eft
ir því, að hann komi aftur heim.
Hann kemur. Jeg veit það. Ein-
hverja nóttina, þegar tunglskin
er. Hann stígur á bak hestinum,!
með stóra, þunga svipuna í ann
arri höndinni, og svo . . “. Hann
gaf frá sjer langt flaut. „Hest-
urinn og maðurinn — þeir
verða ekki lengi hjer. Þeir
þeysa beina til helvítis.“
Á meðan hann talaði, hafði
hann fært sig nær henni, og nú
nam hann staðar rjett hjá |
henni, hló vitfirringslega. Hún
sá, að hann myndi vera vitskert I
ur. ísköld skelfing læsti sig um
hana alla. Hún ætlaði að taka j
til fótanna, en gat hvorki hrært
legg nje lið.
„Þú skalt fara hjeðan. Það
fer illa fyrir þjer, ef þú ert hjer, |
þegar djöfullinn kemur“. Hann j
hló aftur, dimmum, holum •
hlátri.
I þessu kom Georg í dyrnar
„Ben — hvern fjandann ert þú
að flækjast hjer, skepnan þín?
Er jeg ekki búinn að margbanna
þjer það? Hypjaðu þig hjeðan
út undir.eins“. Georg var fok-
reiðum.
hrædda“, svaraði hún. Hún var
dálítið óstyrk á fótunum, þegar
hún gekk út úr hesthúsinu og
heim að húsinu. Hún heyrði aft
ur og aftur hlátur gamla vit-
firringsins.
Annar hluti.
Pála stóð fyrir framan arninn
í dagstofunni og yljaði sjer á
höndunum. Hún var orðin dá-
lítið óþolinmóð af að bíða eftir
Alan.
Stofan var rúmgóð, hátt til
lofts, gluggarnir stórir. Húsgögn
in voru falleg, en fremur þung-
lamaleg. Píanóið, sem stóð í
einu horninu, vakti sjerstaklega
athygli hennar. Það var úr rósa
viði, fagurlega útskorið. Hún
gekk að því til þess að skoða það
betur og tók þá eftir því, að Ge-
org stóð í dyragættinni.
Hún brosti vingjarnlega til
hans. „Þetta er fallegt hljóð-
færi“, sagði hún. „Jeg geri ráð
fyrir, að þjer hafið oft heyrt frú
Garroway leika á það. Alan
sagði mjer,a ð þjer væruð bú-
inn að vera svo lengi hjer. Hún
dó mög sviplega, var það ekki?
Mjer þykir svo leiðinlegt, að jeg
skyldi ekkUfá tækifæri til þéss
að kynnast henni“.
„Já, frú“, svaraði hann. „En
hún ljek aldrei á hljóðfæri. Hún
sagði oft við mig, að það væri
aðeins tvennt í þessu heimi, sem
hún gæti: að ala upp drengi og
hugsa um hesta“.
Þetta var undarlegt! Af
hverju hafði Alan skrökvað að
henni?
„Jeg kveikti upp í herbergj-
unum uppi .— ef þjer viljið
skoða húsið“, sagði Georg.
Hún gekk í gegnum anddyrið
inn í borðstofuna. Þar var skugg
sýnt, stór trje skyggðu á glugg
ana. Síðan gekk hún upp á loft.
Þar voru fjögur svefnherbergi.
Frú Garroway hafði sennilega
búið 1 einu þeirra, því að þar
var stórt snyrtiborð.
Henni fanst húsið kallt, líf-
vana. Það hafði verið búið lengi
í því. Það sást á slitnum hús-
gögnunum. En samt fanst henni
eins og hún væri að ganga í
gegnum húsgagnadeild í stórri
verslun.
Það var eitthvað einkennilegt
við þetta hús.
Þegar hún gekk aftur niður,
rann upp fyrir henni, hvað það
var. Húsgögnin höfðu verið skil
in eftir í húsinu en ekkert ann-
að, er gæfi til kynna, að sama
fjölskyldan hefði dvalið þar
árum saman. Engar myndir,
ekki neitt. í herbergi móðurinn
ar hefðu átt að vera myndir af
drengjunum hennar á ýmsum
aldri. í drengjaherbergjunum
hefðu átt að vera myndir af for
eldrum þeirra, skólabræðrum
og vinum. Heima hjá henni, í
Ellenville, úði og grúði af fjöl-
skyldumyndum. Þarna var ekk-
ert, sem bar vitni. um persónu-
leika þeirra, er í húsinu höfðu
búið. j
Hann sneri sjer að Pálu og Hún vissi ekki, hvernig á því
sagði afsakandi: „Þjer verðið stóð, að henni varð svo ónota-
að fyrirgefa, frú. Jeg vona, að lega innanbrjósts, þegar þetta
hann hafi ekki gert yður | rann upp fyrir henni.
hrædda. Hann er bandvitlaus | Hún heyrðí í bifreiðinni fyrir
— en gerir engum mein, greyið utan, og hljóp út, til þess að
að tarna“. j taka á móti Alan. Hann sagði,
„Nei, þann gerði mig ekki; að Thayer hefði "ekki verið
heima, og það væri best fyrir
þau að fara og fá sjer að borða
í kránni.
Það logaði glaðlegur eldur í
arninum í veitingastofunni. Þau
sátu rjett við eldinn, en samt
var eins og Pála gæti ekki losn-
að við kuldahrollinn.
„Getuin við ekki farið beina
leið til Washington núna?“
spurði hún.
Alan virtist skemmt. „Ertu
þegar orðin leið á sveitasæl-
unni? Jeg verð að reyna að ná
tali af Thayer áður en við för-
um, fyrst jeg er kominn hingað
á annað borð“.
„Jæja — þá það“.
„Þú getur beðið eftir mjer
heima“.
„Get jeg ekki heldur komið
með?“
„Frú Thayer er önnum kafin
við að snúast í kringum krakk-
ana sína. Þú myndir bara tefja
fyrir henni“.
Það var engin ástæða til þess
að sækja það fast að fá að fara
með honum. En samt sem áður
hefði hún heldur viljað bíða
hans í kránni.
Alan ók henni heim að hlið-
inu og sagði ekki mundu verða
lengi í burtu. Hún hljóp við fót
heim traðirnar. Þegar hún kom
inn í dagstofuna sá hún, að eld-
urinn í arninum var kulnaður.
Hún klæddi sig úr kápunni og
settist við slaghörpuna. Engin
nótnahefti voru sjáanleg. Ekk-
ert, — ekkert er kæfi til kynna,
hverskonar hljómlist eigandi
slaghörpunnar hefði iðkað. Hún
hnipraði sig saman og starði á
gulnaðar nóturnar á hljóðfær-
inu. Hún heyrði í Georg frammi
í anddyrinu, og alt í einu datt
henni dálítið í hug. Hún var
ekki alveg á því hreina með,
hvernig preludian hófst — en
hún byrjaði að leika. .
„Guð minn góður!“
Hún sneri sjer eldsnöggt við.
Hjarta hennar barðist ofsalega.
„Georg!“ kallaði hún hvasst.
Hann stóð í dyragættinni, og
andlit hans sýndist öskugrátt í
birtunni frá kertaljósunum, sem
hann hjelt á í höndinni.
„Hvað gengur að yður, Ge-
org?“
„Jeg heyrði ekki, þegar þjer
komuð inn, frú“, stamaði hann.
„Og þegar jeg heyrði þetta lag
— sem einhver var að spila í
myrkrinu — þá — eh — jeg..
„Hver hjelduð þjer að ‘það
Drummer

| LITUR |
| Fæst víða.
-<ee mmnimimiinaitiKimiiiniimniaBEUSBBaB
Stríðsherrann á Mars
rengjaóacja
Eftir Edgar Rice Burrougto.
81.
„Á meðan þið eruð að þessu“, sagði jeg, „getur verið
að mjer auðnist að komast á einhvern hátt til landsins,
þar sem gulu mennirnir búa, en ef mjer mistekst, þá er
aðeins einum manni fórnað til einskis. Ef við förumst
báðir, þá er enginn til þess að vísa öðrum leið til Dejah
Thoris og dóttur þinnar“.
„Jeg fer ekki og skil þig einan eftir hjer, John Carter“,
sagði Thuvan Dihn. „Hvort sem þú bíður sigur eða
dauða, verður Jeddakinn af Ptarrth með þjer. Jeg hefi
talað“.
Jeg vissi af hljómnum í rödd hans, að þýðingarlaust
var að reyna frekar að fá ,hann til þess að snúa aftur,
svo jeg tók það ráð að senda Woola af stað með brjef-
miða, sem jeg ritaöi í flýti, og festi í htlu málmhylki um
hálsinn á honum. Jeg skipaði þessari tryggu skepnu að
ieita að Chathoris af Helium, og þátt hálfur heimurinn
og óteljandi hættur væru í leið hans, þá vissi jeg, að ef
hægt var að gera þetta, myndi enginn færari til þess en
Woola.
Hann var frá náttúrunnar hendi ákaflega fljótur og
þolinn, — og svo grimmur, að hann myndi ráða við hvert
eitt af þeim óargadýrum, sem á vegi hans yrðu. Þá var
hann svo vitur og eðlishvöt hans svo nákvæm, að hann
atti að hafa alt til að bera, sem þurfti til slíkrar æfin-
týraferðar.
Það var auðsætt að Woola vildi helst ekki yfirgefa
okkur, og áður en hann fór, gat jeg ekki að mjer gert,
að leggja handleggma um ljóta hálsinn hans Hann neri
sjer upp við mig, og andartaki síðar var hann kominn
á harðasprett eftir hrævahellunum, — á leið til umheims-
ins.
í brjefi rriínu til Charthoris hafði jeg lýst nákvæmlega,
hvernig finna skyidi hrævahellana, og skýrt fyrir hon-
um, að nauðsynlegt væri að fara gegnum þá inn í hið
dularfulla land hinummegin fjallahringsins, og reyna ekki
undir nokkrum kringumstæðum að fara yfir fjallgarðinn
með loftflota. Jeg sagði honum, að jeg gæti ekki einu
sinni giskað á, hvað tæki við er áttunda hellinum slepti,
en sagði aðeins, að jeg væri þess fullviss, að móðir hans
U/TU l
i
Mirabeau lávarður, bróðir
hins heimsþekkta fyrirlesara,
kallaði dag nokkurn á þjón
sinn: „Þú ert tryggur“, sagði
hann, „þú ert duglegur, í stuttu
máli sagt — jeg er hinn ánægð-
asti með störf þín, en samt verð
jeg að segja þjer upp“.
„Hversvegna?“ spurði þjónn-
inn undrandi.
„Þrátt fyrir það, sem við höfð
um komið okkur saman um,
ferðu á fyllerí sömu daga og
jeg geri það“, sagði Mirabeau.
„Það er ekki mjer að kenna“,
svaraði þjónninn. „Þjer eruð
drukkinn á degi hverjum“.
★
Lítill hnokki var að skoða
bók með biblíumyndum og
kom að mynd, er sýna átti
himnaför eins spámannanna í
eldvagni. Drengurinn tók þeg-
ar eftir geislabaugnum um höf-
uð hans.
„Sjáðu, mamma“, hrópaði
hann, „hann er með varadekk".
★
Frú nokkur, sem hjelt að hún
hefði mjög fagra rödd, hafði boð
og skemti gestum sínum með
því að syngja amerískt þjóðlag.
Hún varð bæði hrærð og stolt,
er hún tók eftir gömlum manni,
sem sat einn úti í horni, og
grjet hljótt, en innilega.
Strax og hún hafði lokið söng
sínum, gekk hún til hans og
settist hjá honum.
„Afsakið“, sagði hún, „en er-
uð þjer Bandaríkjamaður?“
„Nei“, svaraði gamli maður-
inn, um leKS og hann þerraði
tárin úr augunum, „jeg er söng
kennari".
★
Lögregluþjónn, sem var' á
verði í neðri málstofunni bresku
var eitt sinn spurður að því,
hvort þingpresturinn bæði fyr-
ir þingmönnum.
„Nei“, var svarið. „Hann
gengur inn í fundarsal, lítur yf-
ir þingheim, og biður svo fyrir
landsmönnum“.
★
Ljelegir rithöfundar geta líka
verið skemtilegir. Hjer er
klausa úr bók eins þeirra: „Hún
hrærði í kaffibolla sínum með
þolinmæði og fór út í garð til
að skýla undrun sinni, um leið
og hún Ijet hugann reika út í
eldhús“.